• Centrale gast op het Brussels Film Festival
“Ik geniet ervan geen films te maken.” Tot driemaal toe zal de Engelse regisseur Alan Parker dit op het Brusselse Film Festival herhalen. Ik hoor het hem vrijdagavond 6 juni zeggen op de openingsceremonie van het festival, wanneer hij als centrale gast werd voorgesteld, op de persconferentie zaterdags en dan een laatste keer tijdens zijn masterclass.
Zijn laatste film 'The Life Of David Gale' dateert alweer van elf jaar geleden. Dit was zijn veertiende en laatste langspeelfilm. Hij heeft daarnaast ook een tv-film voor de BBC gemaakt, 'The Evacuees' (1975).
De masterclass start met een negen minuten durende montage met scènes uit al zijn veertien films. Alan Parker regisseerde Madonna, Jodie Foster, Emily Watson, Nicolas Cage, Mickey Rourke, Robert De Niro en vele andere steracteurs. Met zijn tweede film 'Midnight Express' won hij twee Oscars, waaronder de Oscar voor de Beste Regie.
Alan Parker volgde nooit een filmschool. Zijn leerschool was in zijn jeugdjaren een cinema in Londen en later de enkele honderden commercials die hij schreef. Hij startte immers zijn carrière als scriptwriter van reclameboodschappen op tv. Dit bracht geld op, dat hij later in zijn eerste films investeerde. Bovendien leerde hij in die tijd heel gebald zijn verhaal te vertellen. In reclame telt elke seconde en wordt elke seconde duur betaald. Tijdens de opnames van 'The Wall' merkt één van de leden van Pink Floyd lachend op: “Blijkbaar ben je bang om het publiek ook maar één seconde te vervelen.”
“Ik geniet ervan geen films te maken.” Tot driemaal toe zal de Engelse regisseur Alan Parker dit op het Brusselse Film Festival herhalen. Ik hoor het hem vrijdagavond 6 juni zeggen op de openingsceremonie van het festival, wanneer hij als centrale gast werd voorgesteld, op de persconferentie zaterdags en dan een laatste keer tijdens zijn masterclass.
Zijn laatste film 'The Life Of David Gale' dateert alweer van elf jaar geleden. Dit was zijn veertiende en laatste langspeelfilm. Hij heeft daarnaast ook een tv-film voor de BBC gemaakt, 'The Evacuees' (1975).
De masterclass start met een negen minuten durende montage met scènes uit al zijn veertien films. Alan Parker regisseerde Madonna, Jodie Foster, Emily Watson, Nicolas Cage, Mickey Rourke, Robert De Niro en vele andere steracteurs. Met zijn tweede film 'Midnight Express' won hij twee Oscars, waaronder de Oscar voor de Beste Regie.
Alan Parker volgde nooit een filmschool. Zijn leerschool was in zijn jeugdjaren een cinema in Londen en later de enkele honderden commercials die hij schreef. Hij startte immers zijn carrière als scriptwriter van reclameboodschappen op tv. Dit bracht geld op, dat hij later in zijn eerste films investeerde. Bovendien leerde hij in die tijd heel gebald zijn verhaal te vertellen. In reclame telt elke seconde en wordt elke seconde duur betaald. Tijdens de opnames van 'The Wall' merkt één van de leden van Pink Floyd lachend op: “Blijkbaar ben je bang om het publiek ook maar één seconde te vervelen.”
• Muziekfilms
'The Wall' is slechts één van zijn muziekfilms. Eerder in zijn carrière nam Alan Parker 'The Commitments' en 'Fame' op. Daarna volgde nog 'Evita'. Madonna speelt met verve de rol van Evita Perón. Voor 'Birdy' componeerde Peter Gabriel de soundtrack Als muziekliefhebber besteedt Alan Parker veel aandacht aan het ritme van zijn films.
Zijn filmografie oogt heel divers. Voortdurend koos hij andere genres. Er zitten musicals ('Evita'), een horrorfilm ('Angel Heart'), psychologische drama's ('Midnight Express'), thrillers ('Mississippi Burning') en komedies ('Bugsy Malone') tussen. In totaal kregen zijn films tien Oscars, tien Global Globes en negentien BAFTA Awards. “Komedie is een moeilijk genre”, oordeelt de regisseur. Elke script heeft hij zelf geschreven of minstens herschreven. Voor 'Angela's Ashes' vertrok hij van de autobiografie van Frank McCourt, dat een ware bestseller was, zeker onder de Ierse migranten in de Verenigde Staten. Maar een boek is geen film. Je moet de essentie bewaren. (Waarom zou je anders het boek verfilmen?) Je kunt onmogelijk elk personage en elke lijn uit een boek naar film vertalen.
'Shoot The Moon' is ongetwijfeld zijn meest persoonlijke film. Toch weigert Alan Parker zijn favoriet, zeg maar zijn “beste film” te kiezen. Dat gaat niet, zelfs niet wanneer het publiek de vraag herhaalt.
“Kan je met een musical de waarheid vertellen?” “Ik antwoord toch ook niet al zingende,” reageert hij zingend op de vraag. Alan Parker benadrukt dat film slechts een illusie is. De acteurs spelen en de film wekt de illusie dat het echt is, echte tranen, echte emoties, maar vergeet niet dat het allemaal niet meer dan een spel is. Belangrijker vindt hij datgene, wat je als regisseur wilt vertellen. ”Blijf steeds trouw aan jezelf.” Dit is ook de raad die hij aan de aanwezige filmstudenten geeft.
Een regisseur werkt niet alleen. Je hebt in de eerste plaats een uitstekende cinematograaf nodig. Samen met hem maak je de film. Daarna moet een goede editor aan het werk gaan. Een slechte editor kan een goede film volledig verknoeien. Ten derde moet je beroep doen op een degelijke production designer.
• Filmen is hard werken
Regie is een harde job. Hard werken. Tot veertien, vijftien uur per dag, zes dagen in de week, week na week. Geen enkele vakbond zou dat voor zijn leden aanvaarden. Een film kost al rap twee jaar van je leven. En dan raakt hij het probleem aan om de film financieel rond te krijgen. In de VS ben je verplicht om met een grote studio scheep te gaan, anders krijg je een grote – dure – productie nooit gefinancierd.
'The Wall' is slechts één van zijn muziekfilms. Eerder in zijn carrière nam Alan Parker 'The Commitments' en 'Fame' op. Daarna volgde nog 'Evita'. Madonna speelt met verve de rol van Evita Perón. Voor 'Birdy' componeerde Peter Gabriel de soundtrack Als muziekliefhebber besteedt Alan Parker veel aandacht aan het ritme van zijn films.
Zijn filmografie oogt heel divers. Voortdurend koos hij andere genres. Er zitten musicals ('Evita'), een horrorfilm ('Angel Heart'), psychologische drama's ('Midnight Express'), thrillers ('Mississippi Burning') en komedies ('Bugsy Malone') tussen. In totaal kregen zijn films tien Oscars, tien Global Globes en negentien BAFTA Awards. “Komedie is een moeilijk genre”, oordeelt de regisseur. Elke script heeft hij zelf geschreven of minstens herschreven. Voor 'Angela's Ashes' vertrok hij van de autobiografie van Frank McCourt, dat een ware bestseller was, zeker onder de Ierse migranten in de Verenigde Staten. Maar een boek is geen film. Je moet de essentie bewaren. (Waarom zou je anders het boek verfilmen?) Je kunt onmogelijk elk personage en elke lijn uit een boek naar film vertalen.
'Shoot The Moon' is ongetwijfeld zijn meest persoonlijke film. Toch weigert Alan Parker zijn favoriet, zeg maar zijn “beste film” te kiezen. Dat gaat niet, zelfs niet wanneer het publiek de vraag herhaalt.
“Kan je met een musical de waarheid vertellen?” “Ik antwoord toch ook niet al zingende,” reageert hij zingend op de vraag. Alan Parker benadrukt dat film slechts een illusie is. De acteurs spelen en de film wekt de illusie dat het echt is, echte tranen, echte emoties, maar vergeet niet dat het allemaal niet meer dan een spel is. Belangrijker vindt hij datgene, wat je als regisseur wilt vertellen. ”Blijf steeds trouw aan jezelf.” Dit is ook de raad die hij aan de aanwezige filmstudenten geeft.
Een regisseur werkt niet alleen. Je hebt in de eerste plaats een uitstekende cinematograaf nodig. Samen met hem maak je de film. Daarna moet een goede editor aan het werk gaan. Een slechte editor kan een goede film volledig verknoeien. Ten derde moet je beroep doen op een degelijke production designer.
• Filmen is hard werken
Regie is een harde job. Hard werken. Tot veertien, vijftien uur per dag, zes dagen in de week, week na week. Geen enkele vakbond zou dat voor zijn leden aanvaarden. Een film kost al rap twee jaar van je leven. En dan raakt hij het probleem aan om de film financieel rond te krijgen. In de VS ben je verplicht om met een grote studio scheep te gaan, anders krijg je een grote – dure – productie nooit gefinancierd.
De filmindustrie wordt nog steeds door de Amerikanen gedomineerd. Daar kleurt elke film groen... de kleur van de dollar. De Amerikaanse filmtraditie draait rond entertainment. De kunstfilm is een Europees concept. Zonder overheidssteun zal de Europese cinema echter verdwijnen.
Neen, we zullen geen nieuwe film van hem meer mogen verwachten. Tegenwoordig verkiest hij in de pub te zitten boven het harde werk. Hij besluit dat filmmaken iets voor jonge mensen is. Als zeventigjarige geniet hij ondertussen van zijn pensioen.
• Retrospectieve Alan Parker
Het Brusselse filmmuseum Cinematek toont in juni het integrale oeuvre van Alan Parker.
Zaterdag 7 juni startte de retrospectieve met een uitgebreide inleiding door Alan Parker op 'The Commitments'. Daarna staan zijn bioscoopfilms chronologisch op het programma. Als laatste film wordt op 19 juni 'The Life Of David Gale' getoond.
7 juni: The Commitments (1991)
8 juni: Bugsy Malone (1976)
8 juni: Midnight Express (1978)
9 juni: Fame (1980)
10 juni: Shoot The Moon (1982)
11 juni: Pink Floyd – The Wall (1982)
12 juni: Birdy (1984)
13 juni: Angel Heart (1987)
14juni: Mississippi Burning (1988)
15 juni: Come See The Paradise (1990)
16 juni: The Road To Wellville (1994)
17 juni: Evita (1996)
18 juni: Angela's Ashes (1999)
19 juni: The Life Of David Gale (2003)
MASTERCLASS ALAN PARKER
7 juni 2014
Flagey, Brussel
RETROSPECTIEVE ALAN PARKER
7 – 14 juni 2014
Zaal Ledoux, Cinematek, Brussel
BRUSSELS FILM FESTIVAL
6 – 14 juni 2014
Flagey, Brussel
Meer info:
www.cinematek.be
www.brff.be
Neen, we zullen geen nieuwe film van hem meer mogen verwachten. Tegenwoordig verkiest hij in de pub te zitten boven het harde werk. Hij besluit dat filmmaken iets voor jonge mensen is. Als zeventigjarige geniet hij ondertussen van zijn pensioen.
• Retrospectieve Alan Parker
Het Brusselse filmmuseum Cinematek toont in juni het integrale oeuvre van Alan Parker.
Zaterdag 7 juni startte de retrospectieve met een uitgebreide inleiding door Alan Parker op 'The Commitments'. Daarna staan zijn bioscoopfilms chronologisch op het programma. Als laatste film wordt op 19 juni 'The Life Of David Gale' getoond.
7 juni: The Commitments (1991)
8 juni: Bugsy Malone (1976)
8 juni: Midnight Express (1978)
9 juni: Fame (1980)
10 juni: Shoot The Moon (1982)
11 juni: Pink Floyd – The Wall (1982)
12 juni: Birdy (1984)
13 juni: Angel Heart (1987)
14juni: Mississippi Burning (1988)
15 juni: Come See The Paradise (1990)
16 juni: The Road To Wellville (1994)
17 juni: Evita (1996)
18 juni: Angela's Ashes (1999)
19 juni: The Life Of David Gale (2003)
MASTERCLASS ALAN PARKER
7 juni 2014
Flagey, Brussel
RETROSPECTIEVE ALAN PARKER
7 – 14 juni 2014
Zaal Ledoux, Cinematek, Brussel
BRUSSELS FILM FESTIVAL
6 – 14 juni 2014
Flagey, Brussel
Meer info:
www.cinematek.be
www.brff.be