Museumnacht
Tijdens de ‘Museum Night Fever’ op 2 maart bracht ik een blitzbezoek aan de tentoonstelling ‘De Obsessie Van De Demiurg’ over Neo Rauch in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Dit is de eerste solotentoonstelling van de Duitse schilder in ons land. Eén blik op zijn schilderijen was voldoende om verrast te zijn en mijn evenwicht te verliezen. Surrealisme, jawel, maar helemaal anders dan ik ken.
Neo Rauch heeft een heel herkenbare stijl. Alles oogt bevreemdend, unheimlich. Veel meer wist ik uit de beelden niet op te maken. Hier moest ik terug naar komen. Ik nam me voor om dan meer tijd uit te trekken om het oeuvre van Neo Rauch te leren kennen. En te doorgronden? Neen, dat durf ik niet beweren, ook bij mijn tweede bezoek is dat niet gelukt.
Neo Rauch
Neo Rauch (1960) groeide op in Leipzig in de toenmalige DDR. Toen de jongen amper vier weken oud was, stierven zijn ouders in een treinongeval. Zijn grootouders voedden hem daarom op. Ook nu nog zweert hij bij zijn geboortestreek. Alleen daar vindt hij, naar eigen zeggen, de inspiratie om te werken. Na twintig jaar communistisch regime, kwam de Wende. Daarna leerde hij de westerse consumptiemaatschappij kennen. Neo Rauch werd zo een kind van twee werelden.
In 2007 kreeg hij een grote tentoonstelling in het Metropolitan Museum van New York. In het Paleis voor Schone Kunsten wordt een documentaire getoond met beelden van ‘Para’, de tentoonstelling in New York, en met interviews met de kunstenaar. Indien je de tentoonstelling in Brussel bezoekt, zou ik je zeker aanraden om eerst die video te bekijken. De film licht een tipje van de sluier op. Zijn werken worden er iets minder enigmatisch door.
Tijdens de ‘Museum Night Fever’ op 2 maart bracht ik een blitzbezoek aan de tentoonstelling ‘De Obsessie Van De Demiurg’ over Neo Rauch in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Dit is de eerste solotentoonstelling van de Duitse schilder in ons land. Eén blik op zijn schilderijen was voldoende om verrast te zijn en mijn evenwicht te verliezen. Surrealisme, jawel, maar helemaal anders dan ik ken.
Neo Rauch heeft een heel herkenbare stijl. Alles oogt bevreemdend, unheimlich. Veel meer wist ik uit de beelden niet op te maken. Hier moest ik terug naar komen. Ik nam me voor om dan meer tijd uit te trekken om het oeuvre van Neo Rauch te leren kennen. En te doorgronden? Neen, dat durf ik niet beweren, ook bij mijn tweede bezoek is dat niet gelukt.
Neo Rauch
Neo Rauch (1960) groeide op in Leipzig in de toenmalige DDR. Toen de jongen amper vier weken oud was, stierven zijn ouders in een treinongeval. Zijn grootouders voedden hem daarom op. Ook nu nog zweert hij bij zijn geboortestreek. Alleen daar vindt hij, naar eigen zeggen, de inspiratie om te werken. Na twintig jaar communistisch regime, kwam de Wende. Daarna leerde hij de westerse consumptiemaatschappij kennen. Neo Rauch werd zo een kind van twee werelden.
In 2007 kreeg hij een grote tentoonstelling in het Metropolitan Museum van New York. In het Paleis voor Schone Kunsten wordt een documentaire getoond met beelden van ‘Para’, de tentoonstelling in New York, en met interviews met de kunstenaar. Indien je de tentoonstelling in Brussel bezoekt, zou ik je zeker aanraden om eerst die video te bekijken. De film licht een tipje van de sluier op. Zijn werken worden er iets minder enigmatisch door.
Sociaal-realisme botst met popart
In de schilderijen van Neo Rauch zie je de stempel van het sociaal-realisme, waar het Oostblok lange tijd mee flirtte. Daarnaast zijn er surrealistische elementen en verwijzingen naar stripverhalen zoals tekstloze gedachtewolken. Deze mix leidt tot een uniek resultaat: Neo Rauch staat zoals al opgemerkt met één been in zijn totalitaire DDR-verleden en met één been in een verwesterde wereld. De ‘Witte Raaf’ noemt zijn stijl dan ook “sociaal-surrealisme”.
Neo Rauch kiest voor barokke composities. Het begint soms met een droom. Zijn schilderijen – veelal op groot formaat – zijn een collage van mensen, dieren, voorwerpen uit verschillende werelden die naast elkaar bestaan en in elkaar vloeien. Soms botsen de werelden, dan weer lijken ze naast elkaar te bestaan, als waren het parallelle werelden. De personages in ‘Revo’ lijken elkaar soms niet op te merken, in andere taferelen dan weer wel. Historische periodes botsen, een speelgoedwapen duikt op in een militaire context, een guillotine wordt versierd, een decor vol anachronismen. Hij beeldt rivaliserende politieke werelden uit en op de achtergrond wacht ons een industriële vervreemding. Heeft een demiurg – uit de titel van de tentoonstelling - onze wereld van een parallel universum gescheiden, maar zijn er nog onnoembare voorwerpen en wezens van de andere kant overgebleven?
Uit de video leerde ik dat Neo Rauch er een eerder conservatief wereldbeeld op na zou houden. Zijn schilderijen ogen depressief. Vale kleuren verwijzen naar een industrieel verleden. Dikwijls hangt er een apocalyptische sfeer.
Ook na mijn tweede uitgebreider bezoek blijf ik met heel wat vragen rond zijn persoon en zijn mysterieus werk zitten. Ik zal er nog een derde keer heen moeten!
Neo Rauch. De Obsessie van de Demiurg. Geselecteerde werken 1993 – 2012
In de schilderijen van Neo Rauch zie je de stempel van het sociaal-realisme, waar het Oostblok lange tijd mee flirtte. Daarnaast zijn er surrealistische elementen en verwijzingen naar stripverhalen zoals tekstloze gedachtewolken. Deze mix leidt tot een uniek resultaat: Neo Rauch staat zoals al opgemerkt met één been in zijn totalitaire DDR-verleden en met één been in een verwesterde wereld. De ‘Witte Raaf’ noemt zijn stijl dan ook “sociaal-surrealisme”.
Neo Rauch kiest voor barokke composities. Het begint soms met een droom. Zijn schilderijen – veelal op groot formaat – zijn een collage van mensen, dieren, voorwerpen uit verschillende werelden die naast elkaar bestaan en in elkaar vloeien. Soms botsen de werelden, dan weer lijken ze naast elkaar te bestaan, als waren het parallelle werelden. De personages in ‘Revo’ lijken elkaar soms niet op te merken, in andere taferelen dan weer wel. Historische periodes botsen, een speelgoedwapen duikt op in een militaire context, een guillotine wordt versierd, een decor vol anachronismen. Hij beeldt rivaliserende politieke werelden uit en op de achtergrond wacht ons een industriële vervreemding. Heeft een demiurg – uit de titel van de tentoonstelling - onze wereld van een parallel universum gescheiden, maar zijn er nog onnoembare voorwerpen en wezens van de andere kant overgebleven?
Uit de video leerde ik dat Neo Rauch er een eerder conservatief wereldbeeld op na zou houden. Zijn schilderijen ogen depressief. Vale kleuren verwijzen naar een industrieel verleden. Dikwijls hangt er een apocalyptische sfeer.
Ook na mijn tweede uitgebreider bezoek blijf ik met heel wat vragen rond zijn persoon en zijn mysterieus werk zitten. Ik zal er nog een derde keer heen moeten!
Neo Rauch. De Obsessie van de Demiurg. Geselecteerde werken 1993 – 2012
20 februari – 19 mei 2013
Paleis voor Schone Kunsten
Ravensteinstraat 23, 1000 Brussel
Meer info:
www.bozar.be
Paleis voor Schone Kunsten
Ravensteinstraat 23, 1000 Brussel
Meer info:
www.bozar.be