Kleurrijke finale van een magisch epos.
Na bijna vijf jaar zijn we eindelijk toch beland bij de finale van ‘Zerians vloek’, begonnen met ‘Wortelboom’ in 2008, en voortgezet met ‘Muziekwevers’ in 2009 en ‘Maanhoedster’ in 2010 (twee boeken die feitelijk één geheel vormen, maar dat wegens de lengte opgesplitst werd), samen met dit laatste boek goed voor een magisch fantasy epos van zowaar 1884 blz. De Maanhoedster wil het Verboden Boek Isangraille te pakken krijgen om er de werelden mee te vernietigen. De recentste reïncarnatie van de heks Zerian wil proberen haar vloek waarmee alles begon en de grenzen tussen de werelden in mekaar begonnen te druppelen op te heffen, maar daartoe heeft ze de hulp nodig van de krachten van de Maan en de Zon, de Muziekwevers en de draken. De maan is bloedrood, de zon komt niet meer op en de creaturen in de Tussenwereld roeren zich. Het drakenkind Rune (even eraan denken dat Thirza’s zoon Rune heet) is misschien de enige die Isangraille kan vernietigen, maar daarbij heeft hij veel hulp nodig om zijn eigen identiteit waar te maken. Alle partijen (en dat zijn er veel) van Licht en Duister bereiden zich voor op de laatste epische strijd die het voortbestaan van de gekende wereld kan betekenen of zijn totale vernietiging. Die partijen zijn al lang niet meer categoriek goed of kwaad: licht en duister zijn eerder grijze zones geworden, de tegenstellingen houden de balans in evenwicht. Inhoudelijk is het onmogelijk in enkele pagina’s een recensie te schrijven, er gebeurt zo enorm veel op parallelle niveaus, en het aantal personages is enorm uitgebreid. Het namenregister waarvan de lezer best regelmatig eens gebruik maakt, telt al 8 blz. en sommige zijn best onuitspreekbaar. Ik geef eerlijk toe dat ik regelmatig eens het spoor bijster was bij wat nu waarom gebeurde, het systeem is gewoon doorlezen, het is een erg aangenaam en vlot boek om te lezen en geloof me, het begrip komt even later wel. De overdaad aan magische wezens is verbluffend: elfen, dryaden, nimfen, dwergen, draken, heksen, doodshonden, zilverkatten, en nog veel, veel meer. Ondanks dit alles handelt het om personages die erg menselijk en aanvaardbaar zijn hoewel ze omgaan met ongelooflijke magische krachten. Er is voor elk wat wils: magische schepsels, vreemde en vaak macabere werelden, romantiek, dubbele bodems, bloederig geweld, intriges, reïncarnaties, en heel wat plotwendingen. Zowat iedereen uit de vorige boeken maakt zijn opwachting voor de laatste confrontaties voor de redding of teleurgang van de werkelijkheid. Ongelooflijk hoe Thirza dit kluwen van honderden afzonderlijke verhaallijnen toch keurig samenbrengt in een lang uitgesponnen en bevredigende finale. Het verfijnde en vaak poëtische taalgebruik dat net niet bombastisch wordt helpt natuurlijk ook. Hier en daar ook een bescheiden vleugje humor maar dat blijft op de achtergrond in dit voornamelijk ernstige boek. Absolute aanrader voor de liefhebber van de betere fantasy, maar lezer, neem er je tijd voor, dat is wel nodig!
Eddy C. Bertin (5)
Na bijna vijf jaar zijn we eindelijk toch beland bij de finale van ‘Zerians vloek’, begonnen met ‘Wortelboom’ in 2008, en voortgezet met ‘Muziekwevers’ in 2009 en ‘Maanhoedster’ in 2010 (twee boeken die feitelijk één geheel vormen, maar dat wegens de lengte opgesplitst werd), samen met dit laatste boek goed voor een magisch fantasy epos van zowaar 1884 blz. De Maanhoedster wil het Verboden Boek Isangraille te pakken krijgen om er de werelden mee te vernietigen. De recentste reïncarnatie van de heks Zerian wil proberen haar vloek waarmee alles begon en de grenzen tussen de werelden in mekaar begonnen te druppelen op te heffen, maar daartoe heeft ze de hulp nodig van de krachten van de Maan en de Zon, de Muziekwevers en de draken. De maan is bloedrood, de zon komt niet meer op en de creaturen in de Tussenwereld roeren zich. Het drakenkind Rune (even eraan denken dat Thirza’s zoon Rune heet) is misschien de enige die Isangraille kan vernietigen, maar daarbij heeft hij veel hulp nodig om zijn eigen identiteit waar te maken. Alle partijen (en dat zijn er veel) van Licht en Duister bereiden zich voor op de laatste epische strijd die het voortbestaan van de gekende wereld kan betekenen of zijn totale vernietiging. Die partijen zijn al lang niet meer categoriek goed of kwaad: licht en duister zijn eerder grijze zones geworden, de tegenstellingen houden de balans in evenwicht. Inhoudelijk is het onmogelijk in enkele pagina’s een recensie te schrijven, er gebeurt zo enorm veel op parallelle niveaus, en het aantal personages is enorm uitgebreid. Het namenregister waarvan de lezer best regelmatig eens gebruik maakt, telt al 8 blz. en sommige zijn best onuitspreekbaar. Ik geef eerlijk toe dat ik regelmatig eens het spoor bijster was bij wat nu waarom gebeurde, het systeem is gewoon doorlezen, het is een erg aangenaam en vlot boek om te lezen en geloof me, het begrip komt even later wel. De overdaad aan magische wezens is verbluffend: elfen, dryaden, nimfen, dwergen, draken, heksen, doodshonden, zilverkatten, en nog veel, veel meer. Ondanks dit alles handelt het om personages die erg menselijk en aanvaardbaar zijn hoewel ze omgaan met ongelooflijke magische krachten. Er is voor elk wat wils: magische schepsels, vreemde en vaak macabere werelden, romantiek, dubbele bodems, bloederig geweld, intriges, reïncarnaties, en heel wat plotwendingen. Zowat iedereen uit de vorige boeken maakt zijn opwachting voor de laatste confrontaties voor de redding of teleurgang van de werkelijkheid. Ongelooflijk hoe Thirza dit kluwen van honderden afzonderlijke verhaallijnen toch keurig samenbrengt in een lang uitgesponnen en bevredigende finale. Het verfijnde en vaak poëtische taalgebruik dat net niet bombastisch wordt helpt natuurlijk ook. Hier en daar ook een bescheiden vleugje humor maar dat blijft op de achtergrond in dit voornamelijk ernstige boek. Absolute aanrader voor de liefhebber van de betere fantasy, maar lezer, neem er je tijd voor, dat is wel nodig!
Eddy C. Bertin (5)
Originele Titel I Kramat I 2012 I Paperback I 694 Blz. I 9789079552795 I Thirza Meta