Een luxe residentie wordt verplaatst in de tijd in een wereld vol monsters.
Het Pendleton staat bovenop Shadow Hill, een luxueuze residentie gebouwd in 1889, en draagt een oude vloek met zich mee. 114 jaar geleden in 1897 verdwenen de vrouw en dochters van de bouwer, en sindsdien gebeurt er elke 38 jaar een uitbarsting van geweld, zinloze moorden en onopgeloste verdwijningen. Dat beseffen de inwoners nog niet, tot de trillingen, de vreemde fluisterende stemmen en dan de verschijningen van monsterachtige entiteiten beginnen. Het huis is gebouwd op een verborgen bron van elektromagnetisch plasma dat om de 38 jaar de tijd verandert: heden, verleden en toekomst kruisen mekaar in het Pendleton, met de akeligste gevolgen. Koontz introduceert een groot aantal personages, van een dronken senator en een geile nachtportier, tot een beursmakelaar, een schrijfster met autistische dochter, een huurdoder, en vele anderen die op een of andere manier moeten samenwerken willen ze het Pendleton overleven. Niet gemakkelijk want naast de traditionele sympathieke Koontz-personages zijn er ook enkele ook al typische Koontz-geflipten en psychopathen. En wees gerust, we leren ze allen van binnen en buiten kennen. Wat begint als een samenkomen van schijnbaar bovennatuurlijke fenomenen resulteert al vlug in een rollercoaster, waarbij elk nieuw opduikend monster gruwelijker is dan de vorige, en dat zijn er uiteindelijk heel wat. Dan geleidelijk krijgt de lezer meer informatie. Van in het begin is al duidelijk dat alles geleid wordt door een soort superwezen dat zich het Al en Een noemt, een soort vroegere AI die aan de basis ligt van alles, en zo verschuift het zwaartepunt naar de sciencefiction. Dat is misschien het zwakke punt van deze lijvige roman: van een groep enkelingen blijkt uiteindelijk het voortbestaan van heel onze wereld en beschaving af te hangen, en de pseudowetenschappelijke uitleg daarvoor is voor mij niet overtuigend. Het voelt teveel alsof Koontz zelf niet goed wist welke richting hij nu wilde aanhouden, en de fragmenten waarin de Al en Een zijn eigen lof zingt zijn me ook wat te repetitief. Voor mij had Koontz beter het spoor van de epische griezel aangehouden, maar smaken verschillen. Liefhebbers van stevige neergezette personages, veel spannende actie en vooral een overdosis van soms misselijkmakende horror komen hier zeker aan hun trekken. Niet mijn persoonlijke Koontz favoriet maar toch steviger dan enkele van zijn thrillers van de laatste jaren.
Eddy C. Bertin (3)
Het Pendleton staat bovenop Shadow Hill, een luxueuze residentie gebouwd in 1889, en draagt een oude vloek met zich mee. 114 jaar geleden in 1897 verdwenen de vrouw en dochters van de bouwer, en sindsdien gebeurt er elke 38 jaar een uitbarsting van geweld, zinloze moorden en onopgeloste verdwijningen. Dat beseffen de inwoners nog niet, tot de trillingen, de vreemde fluisterende stemmen en dan de verschijningen van monsterachtige entiteiten beginnen. Het huis is gebouwd op een verborgen bron van elektromagnetisch plasma dat om de 38 jaar de tijd verandert: heden, verleden en toekomst kruisen mekaar in het Pendleton, met de akeligste gevolgen. Koontz introduceert een groot aantal personages, van een dronken senator en een geile nachtportier, tot een beursmakelaar, een schrijfster met autistische dochter, een huurdoder, en vele anderen die op een of andere manier moeten samenwerken willen ze het Pendleton overleven. Niet gemakkelijk want naast de traditionele sympathieke Koontz-personages zijn er ook enkele ook al typische Koontz-geflipten en psychopathen. En wees gerust, we leren ze allen van binnen en buiten kennen. Wat begint als een samenkomen van schijnbaar bovennatuurlijke fenomenen resulteert al vlug in een rollercoaster, waarbij elk nieuw opduikend monster gruwelijker is dan de vorige, en dat zijn er uiteindelijk heel wat. Dan geleidelijk krijgt de lezer meer informatie. Van in het begin is al duidelijk dat alles geleid wordt door een soort superwezen dat zich het Al en Een noemt, een soort vroegere AI die aan de basis ligt van alles, en zo verschuift het zwaartepunt naar de sciencefiction. Dat is misschien het zwakke punt van deze lijvige roman: van een groep enkelingen blijkt uiteindelijk het voortbestaan van heel onze wereld en beschaving af te hangen, en de pseudowetenschappelijke uitleg daarvoor is voor mij niet overtuigend. Het voelt teveel alsof Koontz zelf niet goed wist welke richting hij nu wilde aanhouden, en de fragmenten waarin de Al en Een zijn eigen lof zingt zijn me ook wat te repetitief. Voor mij had Koontz beter het spoor van de epische griezel aangehouden, maar smaken verschillen. Liefhebbers van stevige neergezette personages, veel spannende actie en vooral een overdosis van soms misselijkmakende horror komen hier zeker aan hun trekken. Niet mijn persoonlijke Koontz favoriet maar toch steviger dan enkele van zijn thrillers van de laatste jaren.
Eddy C. Bertin (3)
77 Shadow Street I Luitingh I 2011-2012 I Paperback I 416 Blz. I 9789024532643 I Dean Koontz