Drie sukkelaars ontketenen een orgie van geweld.
Introductie van drie echt marginalen, de losers van de titel. Mechelen en omliggende. Pieter Willems alias Piewie is een ex-bajes klant van 134 kg, compleet met tatoeages en piercings, woont bij zijn vette dronken mama en leeft van het OCMW, zijn droom lid worden van de plaatselijke motorclub The Rockabilly Stinckers. Abdelkader Macaque (kreeg zijn naam dus ook niet mee voor Vlaanderen) is een lelijke Marokkaan, bang van werk, maar wil het wel zoeken in de betere drugdeals. Alex De Cneudt is een jonge gigolo die zijn relatie met zijn vaste vriendin stilaan beu is, maar die hem wel onderhoudt, tot hij in contact komt met het hoertje Nina op wie hij verliefd wordt. Alle drie deze losers hebben hun dromen, en denken de kans te krijgen die te verwezenlijken. Abdelkader is ongewild getuige van een drugdeal van een corrupte agent, waarbij twee doden vallen. De drugs in zakken van de Aldi worden gepikt. En zo raken alle drie onze losers betrokken in een complexe strijd waarbij niet alleen zijzelf maar iedereen uit hun omgeving betrokken wordt. Ieder van de drie denkt zijn droom te kunnen verwezenlijken, maar uiteindelijk ontaardt het in een explosies van geweld en dood. Laten we eerlijk zijn: het is al moeilijk om echte sympathie op te brengen voor eender wie van de drie, zelfs als Deflo ons geleidelijk heel hun achtergrond duidelijk maakt, maar het blijven drie klootzakken die enkel op eigen gewin ingesteld zijn, hoewel dat geleidelijk wel verandert. Deflo hanteert ook een heel eigen stijl: als hij in overdrive gaat, krijg je geen zinnen meer maar opeenstapelingen van woorden zonder meer, wat mij altijd weer irriteert. De plot wordt ook erg ingewikkeld, Deflo zorgt wel regelmatig voor verrassingen door zowel criminele als familiale relaties te openen als luikjes in een verrassingsdoos, maar is wel zo fatsoenlijk om alle eindjes keurig samen te brengen in de finale waarbij Nadia Mendonck (een vast personage uit zijn andere romans) nog even ten tonele verschijnt. Een wel harde roman over de marginale milieus, maar voor het basis thema met teveel uitspattingen, op bepaalde momenten wist ik echt niet meer wie nu wie was. Scherpe tekening van de centrale personages, maar moeilijk om enige sympathie te voelen voor hen. Een imbeciele geweldenaar, een snuggere dealer, een futlose gigolo. Hoewel, hun egocentrisme is wel helaas heel tijdloos, vooral in het milieu waarin ze vertoeven. Mogen we blij zijn dat die wereld de onze niet is. Nouja, ik weet het niet. Volgens de finale is iedereen toch voor verbetering vatbaar. Nouja, de overlevenden toch.
Eddy C. Bertin (3)
Introductie van drie echt marginalen, de losers van de titel. Mechelen en omliggende. Pieter Willems alias Piewie is een ex-bajes klant van 134 kg, compleet met tatoeages en piercings, woont bij zijn vette dronken mama en leeft van het OCMW, zijn droom lid worden van de plaatselijke motorclub The Rockabilly Stinckers. Abdelkader Macaque (kreeg zijn naam dus ook niet mee voor Vlaanderen) is een lelijke Marokkaan, bang van werk, maar wil het wel zoeken in de betere drugdeals. Alex De Cneudt is een jonge gigolo die zijn relatie met zijn vaste vriendin stilaan beu is, maar die hem wel onderhoudt, tot hij in contact komt met het hoertje Nina op wie hij verliefd wordt. Alle drie deze losers hebben hun dromen, en denken de kans te krijgen die te verwezenlijken. Abdelkader is ongewild getuige van een drugdeal van een corrupte agent, waarbij twee doden vallen. De drugs in zakken van de Aldi worden gepikt. En zo raken alle drie onze losers betrokken in een complexe strijd waarbij niet alleen zijzelf maar iedereen uit hun omgeving betrokken wordt. Ieder van de drie denkt zijn droom te kunnen verwezenlijken, maar uiteindelijk ontaardt het in een explosies van geweld en dood. Laten we eerlijk zijn: het is al moeilijk om echte sympathie op te brengen voor eender wie van de drie, zelfs als Deflo ons geleidelijk heel hun achtergrond duidelijk maakt, maar het blijven drie klootzakken die enkel op eigen gewin ingesteld zijn, hoewel dat geleidelijk wel verandert. Deflo hanteert ook een heel eigen stijl: als hij in overdrive gaat, krijg je geen zinnen meer maar opeenstapelingen van woorden zonder meer, wat mij altijd weer irriteert. De plot wordt ook erg ingewikkeld, Deflo zorgt wel regelmatig voor verrassingen door zowel criminele als familiale relaties te openen als luikjes in een verrassingsdoos, maar is wel zo fatsoenlijk om alle eindjes keurig samen te brengen in de finale waarbij Nadia Mendonck (een vast personage uit zijn andere romans) nog even ten tonele verschijnt. Een wel harde roman over de marginale milieus, maar voor het basis thema met teveel uitspattingen, op bepaalde momenten wist ik echt niet meer wie nu wie was. Scherpe tekening van de centrale personages, maar moeilijk om enige sympathie te voelen voor hen. Een imbeciele geweldenaar, een snuggere dealer, een futlose gigolo. Hoewel, hun egocentrisme is wel helaas heel tijdloos, vooral in het milieu waarin ze vertoeven. Mogen we blij zijn dat die wereld de onze niet is. Nouja, ik weet het niet. Volgens de finale is iedereen toch voor verbetering vatbaar. Nouja, de overlevenden toch.
Eddy C. Bertin (3)