De vrijgevochten Sofie leidt een relatief rustig leven in Wenen met haar dochtertje Mattea en haar vrienden, ze heeft zich al vijftien jaar losgemaakt van haar verleden met haar onverdraagzame vader Henri die na een hartinfarct in een verzorgingstehuis is opgenomen. Dan wordt haar wereld op zijn kop gezet. Haar grootvader laat haar een statig oud herenhuis na, hoewel zij geen enkel contact meer had met die man. Sofie begint daar een woongemeenschap in te richten met zielsverwante jongeren en kunstenaars. Het huis dat ze geleidelijk inrichten wordt een spiegel van de kleine maatschappij die ze vormen. Maar dan wordt haar vader Henri, omwille van zijn totaal onhandelbaar en asociaal gedrag, buiten gewerkt uit het verzorgingstehuis en is Sofie verplicht de ongevraagde en ongewenste gast binnen te nemen. Henri is nu van haar afhankelijk, maar met zijn cynisme hakt hij in op iedereen met wie hij in contact komt, de man leeft ingesloten in een niet te doordringen muur waarmee hij iedereen afstoot. Toch probeert Sofie er het beste van te maken en met haar dochtertje proberen zij op verschillende manieren zijn pantser te doorbreken. Zij neemt hem zelfs mee naar Parijs om het graf van zijn moeder te bezoeken, en nu en dan schijnt Henri zelf al eens bepaalde toenaderingen te maken, maar veel levert het niet op. De harde persoonlijkheid van Henri botst constant met iedereen in zijn omgeving. Een tweede verhaallijn speelt zich af in het verleden tijdens het begin van de Jodenvervolging door de Nazi’s, en handelt over de originele aankoop van het huis wat enige verwarring brengt voor de lezer, tot een brief van David, de grootvader van Sofie en vader van Henri, opduikt met zijn relaas over zijn schuldgevoelens tegenover mensen die hij probeerde te helpen ontsnappen aan de vervolging, wat mislukte, en zijn zoektocht naar een klein meisje dat als enige die familie overleefde. Dat verhaal is belangrijk voor Henri en kan enig licht werpen op zijn karakter, maar het is aan Sofie om hem die brief te doen lezen, en dan rest de vraag hoe hij daarop zal reageren. Een interessante psychologische roman met geloofwaardige, zei het niet altijd zo sympathieke personages, maar een situatie die op voorhand gedoemd lijkt tot mislukken, al is er misschien een sprankeltje hoop. Het verhaal rond de gebeurtenissen in de brief, en wat daarna gebeurt, roept eerder vragen op dan dat het antwoorden geeft. Een van de laatste zinnen ‘De mens is de vijand van de mens’ vat zowat de dubbele bodems samen. Vlot geschreven maar niet het aangenaamste boek dat ik ooit las.
Eddy C. Bertin (3)
Eddy C. Bertin (3)
Originele titel I Kramat I 2014 I Paperback I 204 Blz. I 9789462420106 I Roel Verschueren