Het verhaal
Het is 13 jaar geleden sinds Jim Levenstein met zijn penis vast geraakte in een taart tijdens een grotendeels mislukte masturbatiepoging. Toch ziet hij zich terug genoodzaakt om geregeld de hand aan zichzelf te slaan; sinds vrouwlief Michelle (Alyson Hannigan, vooral bekend uit Buffy the Vampire Slayer en How I Met Your Mother) hun eerste kindje heeft gebaard, komt er van seks niet veel meer in huis, al betrapt Jim haar wel terwijl ze in het bad met de douchekop aan het spelen is. Pijnlijk, en dus hoopt het koppeltje om hernieuwde erotische inspiratie te vinden tijdens een klasreünie in Michigan.
Al snel worden oude banden opnieuw aangehaald, maar blijkt dat de voormalige vriendengroep gebukt gaat onder de verantwoordelijkheden van volwassenen. De gespierde Oz (Chris Klein) lijk zijn zaken het best voor elkaar te hebben: hij is tegenwoordig een bekende tv-persoonlijkheid en heeft daarbovenop een ultra knappe en haast continu opgewonden vriendin, de intellectueel ietwat afwezige Mia (Katrina Bowden, ook geweldig als Cerie uit 30 Rock). Zijn jeugdliefde, Heather (Mena Suvari) heeft inmiddels de ‘ware’ gevonden bij een chirurg. Kevin (Thomas Ian Nicholas) lijkt tevreden te zijn met zijn huisje-tuintje-boompjeleven en Finch (Eddie Kaye Thomas) reist naar eigen zeggen de wereld rond als avonturier. De enige die nog dezelfde mentaliteit heeft als 13 (en wellicht ook 20) jaar geleden, is Stifler (Seann William Scott), die er nog steeds op staat om de ‘Stifmeister’ genoemd te worden en een bovengemiddelde waarde blijft hechten aan zuipen, blote borsten en gratuite seks, ook al werkt hij nu voor een erg gerespecteerde megacorporatie. Dat hij aanvankelijk niet eens wordt uitgenodigd door zijn vrienden, zegt alles.
Niet alles is echter wat het lijkt: Oz is noch gelukkig met zijn status als beroemdheid, noch met zijn wulpse vriendin, Heathers verloofde blijkt een pompeuze zak te zijn, Kevin is maar al te blij om even te kunnen ontsnappen aan de dagelijkse sleur, de exploten van Finch zijn wel erg moeilijk te verifiëren en Stifler is maar een loopjongen die dagelijks wordt uitgekakt door zijn baas – al moet je dat laatste figuurlijk nemen. Het is een goede voedingsbodem voor losbandig gedrag, vooral wanneer Jim zijn (veel jonger) buurmeisje terugziet (de door God van een geweldige boezem voorziene Ali Cobrin) en die laatste onmiddellijk valt voor zijn charmes. Ondertussen is ook Jims vader (oudgediende Eugene Levy) meegekomen in een poging om zijn oude ‘mojo’ terug te vinden. Dat kan misschien bij Stiflers mama (Jennifer Coolidge), die in een ver verleden nog stomende seks heeft gehad met Finch – iets waar de Stifmeister nog steeds wraak voor wil nemen...
Het is 13 jaar geleden sinds Jim Levenstein met zijn penis vast geraakte in een taart tijdens een grotendeels mislukte masturbatiepoging. Toch ziet hij zich terug genoodzaakt om geregeld de hand aan zichzelf te slaan; sinds vrouwlief Michelle (Alyson Hannigan, vooral bekend uit Buffy the Vampire Slayer en How I Met Your Mother) hun eerste kindje heeft gebaard, komt er van seks niet veel meer in huis, al betrapt Jim haar wel terwijl ze in het bad met de douchekop aan het spelen is. Pijnlijk, en dus hoopt het koppeltje om hernieuwde erotische inspiratie te vinden tijdens een klasreünie in Michigan.
Al snel worden oude banden opnieuw aangehaald, maar blijkt dat de voormalige vriendengroep gebukt gaat onder de verantwoordelijkheden van volwassenen. De gespierde Oz (Chris Klein) lijk zijn zaken het best voor elkaar te hebben: hij is tegenwoordig een bekende tv-persoonlijkheid en heeft daarbovenop een ultra knappe en haast continu opgewonden vriendin, de intellectueel ietwat afwezige Mia (Katrina Bowden, ook geweldig als Cerie uit 30 Rock). Zijn jeugdliefde, Heather (Mena Suvari) heeft inmiddels de ‘ware’ gevonden bij een chirurg. Kevin (Thomas Ian Nicholas) lijkt tevreden te zijn met zijn huisje-tuintje-boompjeleven en Finch (Eddie Kaye Thomas) reist naar eigen zeggen de wereld rond als avonturier. De enige die nog dezelfde mentaliteit heeft als 13 (en wellicht ook 20) jaar geleden, is Stifler (Seann William Scott), die er nog steeds op staat om de ‘Stifmeister’ genoemd te worden en een bovengemiddelde waarde blijft hechten aan zuipen, blote borsten en gratuite seks, ook al werkt hij nu voor een erg gerespecteerde megacorporatie. Dat hij aanvankelijk niet eens wordt uitgenodigd door zijn vrienden, zegt alles.
Niet alles is echter wat het lijkt: Oz is noch gelukkig met zijn status als beroemdheid, noch met zijn wulpse vriendin, Heathers verloofde blijkt een pompeuze zak te zijn, Kevin is maar al te blij om even te kunnen ontsnappen aan de dagelijkse sleur, de exploten van Finch zijn wel erg moeilijk te verifiëren en Stifler is maar een loopjongen die dagelijks wordt uitgekakt door zijn baas – al moet je dat laatste figuurlijk nemen. Het is een goede voedingsbodem voor losbandig gedrag, vooral wanneer Jim zijn (veel jonger) buurmeisje terugziet (de door God van een geweldige boezem voorziene Ali Cobrin) en die laatste onmiddellijk valt voor zijn charmes. Ondertussen is ook Jims vader (oudgediende Eugene Levy) meegekomen in een poging om zijn oude ‘mojo’ terug te vinden. Dat kan misschien bij Stiflers mama (Jennifer Coolidge), die in een ver verleden nog stomende seks heeft gehad met Finch – iets waar de Stifmeister nog steeds wraak voor wil nemen...
Bespreking
Toen American Pie in 1999 voor het eerst in de cinemazalen uitkwam, was dat een baanbrekende comedy die het hele tienersekscomedygenre wist te revitaliseren. De dagen van Porky’s en Revenge of the Nerds waren toen al lang vervlogen en zelfs de Police Academy-franchise was al lang voorbij de laatste stuiptrekkingen heen. De film wist heel wat invloed uit te oefenen, maar ondertussen hebben we een hele reeks comedyfilms gezien die misschien wel schatplichtig zijn aan American Pie, maar de grenzen verder verkennen, meestal met meer diepgang, hart en aandacht voor personages. Prenten als Mean Girls, Superbad, Knocked Up, de eerste The Hangover, The 40 Year Old Virgin, Bridesmaids en Horrible Bosses, of nog recenter (en in iets mindere mate) The Campaign en Ted, hebben de lat zo hoog gelegd, dat je al heel sterk uit de hoek moet komen om een komische homerun te kunnen slaan. Meer, nog: 50/50 liet zelfs zien dat het mogelijk is om een heel erg serieus onderwerp (kanker) op een manier te behandelen die tegelijkertijd erg respectvol is tegenover de problematiek én heel erg grappig is.
In dit nieuwe tijdperk keert American Pie voor de vierde keer terug op het grote scherm, na een aantal weinig geslaagde, minder ‘officiële’ sequels die rechtstreeks op dvd en Blu-ray uitkwamen. Het resultaat is – om maar in de geest van American Pie zelf te blijven – een beetje als vrijen zonder klaarkomen. Het is leuk, je bent blij dat je het gedaan hebt, maar de kers op de taart (opzettelijke woordspeling) ontbreekt.
Een deel van de aantrekkingskracht van de oorspronkelijke twee films was het feit dat we de personages konden vergeven voor hun somtijds wat weinig ethische escapades omwille van hun jeugd. Ja, je verwacht in het echte leven ook verantwoordelijkheid van een achttienjarige, maar toch lijken we minder aangedaan wanneer een universiteitsstudent ladderzat thuiskomt van zijn zoveelste cantus dan wanneer dat gebeurt met een brave huisvader wiens zakenvergadering eindigde in een vier uur durend drankfestijn. Het is meteen ook de hoofdreden waarom de derde episode in deze reeks, American Wedding, wat minder aansprak. Van mensen die op het punt staan om te trouwen, verwachten we immers wat meer. American Pie: Reunion, dat in het thuisland gewoon American Reunion werd gedoopt, balanceert op de fijne bilnaad tussen een semirealistische weergave van het leven van dertigers en de pure fun waar de franchise mee synoniem staat.
Het is tekenend als het beste moment van deze comedy bestaat uit een scène waarin Jim met zijn vader over de dood van zijn moeder praat. Een serieuze noot tussen al de blote tieten (vooral van de inderdaad erg lekkere Ali Cobrin), de kakagrapjes (in een van de meer memorabele scènes doet Stifler zijn behoefte in een frigobox) en de sekspraat (van zowat iedereen in de film). Nochtans weet Jason Biggs al lang hoe hij de – lichtjes schlemieliege – alledaagse Joodse jongen moet spelen, terwijl ook Chris Klein de nodige filmuitstraling toont. Toch is het ook deze keer weer Sean William Scott die de leukste dingen te doen krijgt en op zijn eentje de geest van de oorspronkelijke films in leven houdt. Stifler is nooit een echte hoofdrol geweest voor hem, maar hij heeft het in zijn professionele carrière misschien wel verder gebracht dan zijn medeacteurs. Zijn rollen in films als Final Destination, Road Trip, Old School en Goon – en zijn stemwerk voor de Ice Age-films – hebben hem wellicht de nodige zekerheid gegeven om zich nog steeds met volle overgave op een infantiel personage als Stifler te werpen en dat komt ook American Pie: Reunion ten goede.
Eddie Kaye Thomas en (vooral) Thomas Ian Nicholas krijgen als vanouds weer niet zoveel te doen, al sleurt Finch wel een interessant subplot met zich mee dat jammer genoeg niet optimaal is uitgewerkt. Niet verwonderlijk, want makers Jon Hurwitz en Hayden Schlossberg – samen ook verantwoordelijk voor de Harold & Kumar-films – moeten jongleren met zoveel personages dat enkel meesterlijke scenaristen erin geslaagd zouden zijn om veel diepgang te geven aan een film als deze. Iemand als Joss Whedon zien we echter niet zo vlug een nieuwe American Pie maken. Over Harold & Kumar gesproken: John Cho duikt opnieuw op als ‘MILF Guy’ en is behoorlijk hilarisch. Dat Cho wat tijd wilde nemen voor American Pie, is overigens niet zo evident, nu hij grote bakken geld binnenhaalt met de nieuwe Star Trek-films en rollen krijgt in (weliswaar slechts half geslaagde) blockbusters als Total Recall. Hurwitz en Schlossberg zijn erin geslaagd om zowat elk personage uit de vorige drie grote films terug te brengen, waaronder Chris Owen als de ‘Sherminator’ en Tara Reid als Vicky. Nu zijn we persoonlijk wel heel monogaam, maar wanneer we zien hoe Kevin blijft twijfelen om eens lekker van bil te gaan met de beeldschone Vicky, begrijpen we hem wel.
Dankzij de terugkeer van zoveel personages en dankzij de vele grappige verwijzingen naar de vorige films, is American Pie: Reunion vooral een aanrader voor fans van de franchise, of althans voor mensen die genoten hebben van de eerste American Pie’s. De eerste minuten en enkele geslaagde scènes zijn erg grappig (al vragen we ons wel af op hoeveel manieren Jim zijn penis nog pijn kan doen voor een castratie zich opdringt), maar verder werkt deze film vooral als een nostalgisch vervolg dat onze nieuwsgierigheid rond wat er is gebeurd met de verschillende personages eindelijk weet te bevredigen.
Toen American Pie in 1999 voor het eerst in de cinemazalen uitkwam, was dat een baanbrekende comedy die het hele tienersekscomedygenre wist te revitaliseren. De dagen van Porky’s en Revenge of the Nerds waren toen al lang vervlogen en zelfs de Police Academy-franchise was al lang voorbij de laatste stuiptrekkingen heen. De film wist heel wat invloed uit te oefenen, maar ondertussen hebben we een hele reeks comedyfilms gezien die misschien wel schatplichtig zijn aan American Pie, maar de grenzen verder verkennen, meestal met meer diepgang, hart en aandacht voor personages. Prenten als Mean Girls, Superbad, Knocked Up, de eerste The Hangover, The 40 Year Old Virgin, Bridesmaids en Horrible Bosses, of nog recenter (en in iets mindere mate) The Campaign en Ted, hebben de lat zo hoog gelegd, dat je al heel sterk uit de hoek moet komen om een komische homerun te kunnen slaan. Meer, nog: 50/50 liet zelfs zien dat het mogelijk is om een heel erg serieus onderwerp (kanker) op een manier te behandelen die tegelijkertijd erg respectvol is tegenover de problematiek én heel erg grappig is.
In dit nieuwe tijdperk keert American Pie voor de vierde keer terug op het grote scherm, na een aantal weinig geslaagde, minder ‘officiële’ sequels die rechtstreeks op dvd en Blu-ray uitkwamen. Het resultaat is – om maar in de geest van American Pie zelf te blijven – een beetje als vrijen zonder klaarkomen. Het is leuk, je bent blij dat je het gedaan hebt, maar de kers op de taart (opzettelijke woordspeling) ontbreekt.
Een deel van de aantrekkingskracht van de oorspronkelijke twee films was het feit dat we de personages konden vergeven voor hun somtijds wat weinig ethische escapades omwille van hun jeugd. Ja, je verwacht in het echte leven ook verantwoordelijkheid van een achttienjarige, maar toch lijken we minder aangedaan wanneer een universiteitsstudent ladderzat thuiskomt van zijn zoveelste cantus dan wanneer dat gebeurt met een brave huisvader wiens zakenvergadering eindigde in een vier uur durend drankfestijn. Het is meteen ook de hoofdreden waarom de derde episode in deze reeks, American Wedding, wat minder aansprak. Van mensen die op het punt staan om te trouwen, verwachten we immers wat meer. American Pie: Reunion, dat in het thuisland gewoon American Reunion werd gedoopt, balanceert op de fijne bilnaad tussen een semirealistische weergave van het leven van dertigers en de pure fun waar de franchise mee synoniem staat.
Het is tekenend als het beste moment van deze comedy bestaat uit een scène waarin Jim met zijn vader over de dood van zijn moeder praat. Een serieuze noot tussen al de blote tieten (vooral van de inderdaad erg lekkere Ali Cobrin), de kakagrapjes (in een van de meer memorabele scènes doet Stifler zijn behoefte in een frigobox) en de sekspraat (van zowat iedereen in de film). Nochtans weet Jason Biggs al lang hoe hij de – lichtjes schlemieliege – alledaagse Joodse jongen moet spelen, terwijl ook Chris Klein de nodige filmuitstraling toont. Toch is het ook deze keer weer Sean William Scott die de leukste dingen te doen krijgt en op zijn eentje de geest van de oorspronkelijke films in leven houdt. Stifler is nooit een echte hoofdrol geweest voor hem, maar hij heeft het in zijn professionele carrière misschien wel verder gebracht dan zijn medeacteurs. Zijn rollen in films als Final Destination, Road Trip, Old School en Goon – en zijn stemwerk voor de Ice Age-films – hebben hem wellicht de nodige zekerheid gegeven om zich nog steeds met volle overgave op een infantiel personage als Stifler te werpen en dat komt ook American Pie: Reunion ten goede.
Eddie Kaye Thomas en (vooral) Thomas Ian Nicholas krijgen als vanouds weer niet zoveel te doen, al sleurt Finch wel een interessant subplot met zich mee dat jammer genoeg niet optimaal is uitgewerkt. Niet verwonderlijk, want makers Jon Hurwitz en Hayden Schlossberg – samen ook verantwoordelijk voor de Harold & Kumar-films – moeten jongleren met zoveel personages dat enkel meesterlijke scenaristen erin geslaagd zouden zijn om veel diepgang te geven aan een film als deze. Iemand als Joss Whedon zien we echter niet zo vlug een nieuwe American Pie maken. Over Harold & Kumar gesproken: John Cho duikt opnieuw op als ‘MILF Guy’ en is behoorlijk hilarisch. Dat Cho wat tijd wilde nemen voor American Pie, is overigens niet zo evident, nu hij grote bakken geld binnenhaalt met de nieuwe Star Trek-films en rollen krijgt in (weliswaar slechts half geslaagde) blockbusters als Total Recall. Hurwitz en Schlossberg zijn erin geslaagd om zowat elk personage uit de vorige drie grote films terug te brengen, waaronder Chris Owen als de ‘Sherminator’ en Tara Reid als Vicky. Nu zijn we persoonlijk wel heel monogaam, maar wanneer we zien hoe Kevin blijft twijfelen om eens lekker van bil te gaan met de beeldschone Vicky, begrijpen we hem wel.
Dankzij de terugkeer van zoveel personages en dankzij de vele grappige verwijzingen naar de vorige films, is American Pie: Reunion vooral een aanrader voor fans van de franchise, of althans voor mensen die genoten hebben van de eerste American Pie’s. De eerste minuten en enkele geslaagde scènes zijn erg grappig (al vragen we ons wel af op hoeveel manieren Jim zijn penis nog pijn kan doen voor een castratie zich opdringt), maar verder werkt deze film vooral als een nostalgisch vervolg dat onze nieuwsgierigheid rond wat er is gebeurd met de verschillende personages eindelijk weet te bevredigen.
Beeld
American Pie: Reunion kan rekenen op een goede cinematografie die vooral teruggrijpt naar de tweede film. Goed, er zullen geen Oscars gewonnen worden, maar dankzij een goede 1080p/AVC MPEG-4 transfer blijft alles er uitstekend uitzien. Er zijn geen duidelijke problemen, al zijn de randen niet altijd even duidelijk en lijken de kleuren soms iets te zacht wanneer er met veel licht gewerkt werd. Hier en daar kan je te weinig details zien, vooral als er veel dingen of personages tegelijkertijd in beeld zijn, en ondanks het feit dat er werd gekozen voor veel contrast, is het zwart niet altijd even donker. Ook de huidtonen vallen soms iets te rood of geel uit, maar verder zit alles wel goed. Het doet allemaal wat denken aan de jaren tachtig, maar daardoor krijg je natuurlijk wel een cinematisch effect dat ontbrak in de dvd-films.
Geluid
Hoewel American Pie: Reunion kan rekenen op DTS-HD Master Audio 5.1 surroundgeluid, worden niet alle speakers even goed aangewend. De voorste luidsprekers zijn haast continu actief, maar de subwoofer en achterste speakers worden vooral aangewend voor de momenten waarop de personages het weer te bont maken of voor de rockmuziek uit de jaren negentig die we doorheen de hele film te horen krijgen. Op die momenten wint American Pie: Reunion aan heel wat dynamiek, vooral wanneer je hoort hoe vloeiend het geluid van de ene naar de andere luidspreker beweegt. De meeste films kunnen tegenwoordig echter rekenen op nog beter geluid, waardoor we maar matig enthousiast zijn over deze soundtrack. Overigens blijven de dialogen altijd wel erg goed verstaanbaar, wat toch een absolute must is.
Extra’s
De Blu-rayversie van American Pie: Reunion bevat verrassend goede audiocommentaar waarin Hurwitz en Schlossberg uitvoerig uitleggen waarom bepaalde keuzes werden gemaakt en wat voor alternatieve ideeën ze hadden voor bepaalde personages of scènes. Het is behoorlijk boeiend om te volgen, al is het tweede audiospoor, waarin je de acteurs zelf regelmatig onderaan ziet verschijnen, veel minder geslaagd, simpelweg omdat dit te sporadisch gebeurt. Nochtans wel een leuk idee.
Verder krijgen we heel wat bonusmateriaal, al blijven de meeste ‘featurettes’ onder de 5 minuten hangen. Tussen de verwijderde scènes (7m51s) zitten een paar leuke stukjes, maar de verlengde scènes (26:25) zijn niet echt de moeite waard, in tegenstelling tot de alternatieve takes (3:53), waar vooral John Cho zich laat zien. Ook de bloopers (3:42) zijn overigens het bekijken waard. Dat kan niet gezegd worden van de 10 minuten 32 seconden durende featurette The Reunion Reunion: Re-Launching the Series, waarin de cast & crew gewoon de voor de hand liggende dingen (het was geweldig om iedereen nog eens terug te zien, de chemie was onmiddellijk weer op het appel en het was interessant om de personages te spelen nu ze allemaal volwassener zijn geworden) komen vertellen. Verder komen we in Lake Bake (4:31) te weten dat iedereen het warm had tijdens het filmen aan het meer (boe-hoe!), in Ouch! My Balls! (1:47) wordt ons getoond dat de acteurs graag elkaar in de ballen slaan of stampen, Jim’s Dad (2:47) doet even vergeten dat Levy ook te zien was in de afschuwelijke dvd-films, Dancing with the Oz (2:50) belicht de danssequentie van Chris Klein, American Gonad-iators (4:13) is een eenzijdige analyse van de vechtscène en American Reunion Yearbook is een interactieve optie waarbij je kunt kiezen tussen personages, foto’s, videoclips en interviews. Jammer genoeg duurt het zo lang voor je elk stukje van Yearbook kunt ophalen dat het amper de moeite waard is.
American Pie: Reunion kan rekenen op een goede cinematografie die vooral teruggrijpt naar de tweede film. Goed, er zullen geen Oscars gewonnen worden, maar dankzij een goede 1080p/AVC MPEG-4 transfer blijft alles er uitstekend uitzien. Er zijn geen duidelijke problemen, al zijn de randen niet altijd even duidelijk en lijken de kleuren soms iets te zacht wanneer er met veel licht gewerkt werd. Hier en daar kan je te weinig details zien, vooral als er veel dingen of personages tegelijkertijd in beeld zijn, en ondanks het feit dat er werd gekozen voor veel contrast, is het zwart niet altijd even donker. Ook de huidtonen vallen soms iets te rood of geel uit, maar verder zit alles wel goed. Het doet allemaal wat denken aan de jaren tachtig, maar daardoor krijg je natuurlijk wel een cinematisch effect dat ontbrak in de dvd-films.
Geluid
Hoewel American Pie: Reunion kan rekenen op DTS-HD Master Audio 5.1 surroundgeluid, worden niet alle speakers even goed aangewend. De voorste luidsprekers zijn haast continu actief, maar de subwoofer en achterste speakers worden vooral aangewend voor de momenten waarop de personages het weer te bont maken of voor de rockmuziek uit de jaren negentig die we doorheen de hele film te horen krijgen. Op die momenten wint American Pie: Reunion aan heel wat dynamiek, vooral wanneer je hoort hoe vloeiend het geluid van de ene naar de andere luidspreker beweegt. De meeste films kunnen tegenwoordig echter rekenen op nog beter geluid, waardoor we maar matig enthousiast zijn over deze soundtrack. Overigens blijven de dialogen altijd wel erg goed verstaanbaar, wat toch een absolute must is.
Extra’s
De Blu-rayversie van American Pie: Reunion bevat verrassend goede audiocommentaar waarin Hurwitz en Schlossberg uitvoerig uitleggen waarom bepaalde keuzes werden gemaakt en wat voor alternatieve ideeën ze hadden voor bepaalde personages of scènes. Het is behoorlijk boeiend om te volgen, al is het tweede audiospoor, waarin je de acteurs zelf regelmatig onderaan ziet verschijnen, veel minder geslaagd, simpelweg omdat dit te sporadisch gebeurt. Nochtans wel een leuk idee.
Verder krijgen we heel wat bonusmateriaal, al blijven de meeste ‘featurettes’ onder de 5 minuten hangen. Tussen de verwijderde scènes (7m51s) zitten een paar leuke stukjes, maar de verlengde scènes (26:25) zijn niet echt de moeite waard, in tegenstelling tot de alternatieve takes (3:53), waar vooral John Cho zich laat zien. Ook de bloopers (3:42) zijn overigens het bekijken waard. Dat kan niet gezegd worden van de 10 minuten 32 seconden durende featurette The Reunion Reunion: Re-Launching the Series, waarin de cast & crew gewoon de voor de hand liggende dingen (het was geweldig om iedereen nog eens terug te zien, de chemie was onmiddellijk weer op het appel en het was interessant om de personages te spelen nu ze allemaal volwassener zijn geworden) komen vertellen. Verder komen we in Lake Bake (4:31) te weten dat iedereen het warm had tijdens het filmen aan het meer (boe-hoe!), in Ouch! My Balls! (1:47) wordt ons getoond dat de acteurs graag elkaar in de ballen slaan of stampen, Jim’s Dad (2:47) doet even vergeten dat Levy ook te zien was in de afschuwelijke dvd-films, Dancing with the Oz (2:50) belicht de danssequentie van Chris Klein, American Gonad-iators (4:13) is een eenzijdige analyse van de vechtscène en American Reunion Yearbook is een interactieve optie waarbij je kunt kiezen tussen personages, foto’s, videoclips en interviews. Jammer genoeg duurt het zo lang voor je elk stukje van Yearbook kunt ophalen dat het amper de moeite waard is.
TECHNISCHE FICHE
ARTISTIEKE FICHE
Meer info: Universal Pictures www.universalpictures.be |
Dirk Vandereyken Beoordeling film: ** (op 5) Beoordeling beeld: *** (op 5) Beoordeling geluid: *** (op 5) Beoordeling extra’s: *** (op 5) |