Het verhaal
De Reagans vormen ongetwijfeld een van de bekendste politiefamilies van New York en daar is een goede reden voor: patriarch Frank Reagan (Tom Selleck) is immers als politiecommissaris grotendeels in de voetsporen getreden van zijn vader, Henry (Len Cariou), die zichzelf destijds genoodzaakt zag om af te zwaaien omdat zijn ietwat onorthodoxe methodiek niet door iedereen in het departement werd geapprecieerd.
Ook Franks twee zoons, Danny (Donnie Wahlberg) en Jamie (Will Estes), zijn allebei politieagent geworden. Danny heeft nog gediend in Irak en wordt door niet veel meer verrast, al heeft de dood van een derde broer terwijl die laatste zijn ronde aan het maken was duidelijk zijn sporen nagelaten. Jamie is daarentegen iets minder geneigd om de letter van de wet te breken, misschien een gevolg van de studies rechten die hij aan de universiteit Harvard volgde, maar heeft afgebroken om zelf ook de familietraditie te volgen.
Terwijl Danny op straat steevast wordt gepaard met Jackie Curatola (Jennifer Esposito) – zelf een harde tante – is de ‘latino’ Anthony Renzulli de vaste partner van Jamie. Jackie en Danny staan zowat op dezelfde voet, maar Anthony vat het boetseren van Jamie tot waardige agent duidelijk op als een bijzondere taak die hij als ervaren agent op zich moet nemen.
Tenslotte zijn er nog de ‘Reaganvrouwen’ en de ‘kids’. Erin Reagan-Boyle (Bridget Moynahan) heeft in tegenstelling tot broers Danny en Jamie gekozen voor het beroep van advocaat en is werkzaam bij de openbare aanklager. Aan een behoorlijk moeilijk verlopen echtscheiding houdt ze de rebelse tienerdochter Nicky (Sami Gayle) over. Ook Danny heeft kinderen en vormt samen met Linda de trotse ouders van twee jongens: Jack en Sean (in het echt de broertjes Jack en Andrew Terraciano).
We leren de familie voor het eerst echt kennen tijdens de door Frank geleide afstudeerceremonie van diens zoon, Jamie, die op dat moment nog in een wankele relatie zit. Ietwat later wordt de kersverse politieagent benaderd door een FBI-agente die hem vertelt dat zijn broers dood niet zomaar een ongeluk was en verwijst naar de Blue Templar, een geheimgenootschap van agenten dat ooit werd opgericht om het politiekorps weer op het rechte pad te krijgen, maar gaandeweg een vriendenclubje is geworden dat niet veel interesse meer heeft in efficiëntie en rechtvaardigheid. Het wordt meteen de belangrijkste rode draad doorheen het hele eerste seizoen,
Ondertussen hebben Danny en zijn politiepartner Jackie andere kopzorgen: zij moeten een kidnapper zien te vinden, met enkel een pop als aanwijzing. Eenmaal ze de dader weten te klissen, lapt onze rechercheur de politieprocedures aan zijn laars, wat hem een standje oplevert van zus Erin, die hem vertelt dat ze de dader zal moeten laten gaan... tenzij hij op de proppen kan komen met nieuw bewijsmateriaal...
Bespreking
Zeker weten: de laatste jaren zijn we enorm verwend geweest op het gebied van series. Met name HBO en Showtime weten de ene na de andere fantastische, innoverende reeks op de mensheid los te laten en ook in Engeland heeft men zichzelf weer herpakt. Dat een serie als Blue Bloods in een dergelijke avontuurlijke tijd dan toch nog kan openen voor 13 miljoen kijkers (inmiddels is men toe aan het vierde seizoen en zijn de kijkcijfers er een klein beetje op achteruit gegaan, zonder ooit een significante duik te hebben genomen), mag op zijn minst lichte verwondering wekken. Blue Bloods is namelijk meer schatplichtig aan series die hun start tussen 1981 en 1993 hebben gekend, zoals Hill Street Blues, NYPD Blue en Law & Order, dan aan de nieuwe lichting reeksen. Het grootste verschil ligt in het feit dat er veel meer nadruk ligt op het familieleven, maar die familie gelooft zo sterk in traditioneel Amerikaanse (en Iers-christelijke) waarden dat ook dat gegeven niet bepaald fris overkomt.
De Reagans vormen ongetwijfeld een van de bekendste politiefamilies van New York en daar is een goede reden voor: patriarch Frank Reagan (Tom Selleck) is immers als politiecommissaris grotendeels in de voetsporen getreden van zijn vader, Henry (Len Cariou), die zichzelf destijds genoodzaakt zag om af te zwaaien omdat zijn ietwat onorthodoxe methodiek niet door iedereen in het departement werd geapprecieerd.
Ook Franks twee zoons, Danny (Donnie Wahlberg) en Jamie (Will Estes), zijn allebei politieagent geworden. Danny heeft nog gediend in Irak en wordt door niet veel meer verrast, al heeft de dood van een derde broer terwijl die laatste zijn ronde aan het maken was duidelijk zijn sporen nagelaten. Jamie is daarentegen iets minder geneigd om de letter van de wet te breken, misschien een gevolg van de studies rechten die hij aan de universiteit Harvard volgde, maar heeft afgebroken om zelf ook de familietraditie te volgen.
Terwijl Danny op straat steevast wordt gepaard met Jackie Curatola (Jennifer Esposito) – zelf een harde tante – is de ‘latino’ Anthony Renzulli de vaste partner van Jamie. Jackie en Danny staan zowat op dezelfde voet, maar Anthony vat het boetseren van Jamie tot waardige agent duidelijk op als een bijzondere taak die hij als ervaren agent op zich moet nemen.
Tenslotte zijn er nog de ‘Reaganvrouwen’ en de ‘kids’. Erin Reagan-Boyle (Bridget Moynahan) heeft in tegenstelling tot broers Danny en Jamie gekozen voor het beroep van advocaat en is werkzaam bij de openbare aanklager. Aan een behoorlijk moeilijk verlopen echtscheiding houdt ze de rebelse tienerdochter Nicky (Sami Gayle) over. Ook Danny heeft kinderen en vormt samen met Linda de trotse ouders van twee jongens: Jack en Sean (in het echt de broertjes Jack en Andrew Terraciano).
We leren de familie voor het eerst echt kennen tijdens de door Frank geleide afstudeerceremonie van diens zoon, Jamie, die op dat moment nog in een wankele relatie zit. Ietwat later wordt de kersverse politieagent benaderd door een FBI-agente die hem vertelt dat zijn broers dood niet zomaar een ongeluk was en verwijst naar de Blue Templar, een geheimgenootschap van agenten dat ooit werd opgericht om het politiekorps weer op het rechte pad te krijgen, maar gaandeweg een vriendenclubje is geworden dat niet veel interesse meer heeft in efficiëntie en rechtvaardigheid. Het wordt meteen de belangrijkste rode draad doorheen het hele eerste seizoen,
Ondertussen hebben Danny en zijn politiepartner Jackie andere kopzorgen: zij moeten een kidnapper zien te vinden, met enkel een pop als aanwijzing. Eenmaal ze de dader weten te klissen, lapt onze rechercheur de politieprocedures aan zijn laars, wat hem een standje oplevert van zus Erin, die hem vertelt dat ze de dader zal moeten laten gaan... tenzij hij op de proppen kan komen met nieuw bewijsmateriaal...
Bespreking
Zeker weten: de laatste jaren zijn we enorm verwend geweest op het gebied van series. Met name HBO en Showtime weten de ene na de andere fantastische, innoverende reeks op de mensheid los te laten en ook in Engeland heeft men zichzelf weer herpakt. Dat een serie als Blue Bloods in een dergelijke avontuurlijke tijd dan toch nog kan openen voor 13 miljoen kijkers (inmiddels is men toe aan het vierde seizoen en zijn de kijkcijfers er een klein beetje op achteruit gegaan, zonder ooit een significante duik te hebben genomen), mag op zijn minst lichte verwondering wekken. Blue Bloods is namelijk meer schatplichtig aan series die hun start tussen 1981 en 1993 hebben gekend, zoals Hill Street Blues, NYPD Blue en Law & Order, dan aan de nieuwe lichting reeksen. Het grootste verschil ligt in het feit dat er veel meer nadruk ligt op het familieleven, maar die familie gelooft zo sterk in traditioneel Amerikaanse (en Iers-christelijke) waarden dat ook dat gegeven niet bepaald fris overkomt.
Oubollig hoeft echter niet slecht te zijn. Blue Bloods heeft zeker merites. Zo is er in elke aflevering een scène waarin alle familieleden samen eten en de recentste gebeurtenissen druk bediscussiëren. Daarbij laten de makers ruimte voor verschillende – vaak conflicterende – standpunten, wat geregeld interessant kijk- en luistervoer oplevert. Voor ons hoeven deze diners niet in elke aflevering getoond te worden, maar het is wel een leuke rode draad doorheen het concept. De beslissing om Erin een advocate voor de openbare aanklager te maken, zal wellicht voortvloeien uit dit hele opzet, want daardoor krijg je ook vaak die (iets minder emotionele, rationele) kant van het verhaal te horen, al zorgt het feit dat het hier niet om het sympathiekste personage gaat er wel voor dat je ook soms minder geeft om haar standpunt.
Het evenwicht tussen het politieformaat en de familiebesognes zit in de meeste afleveringen wel goed en soms zijn het net de misdaadverhalen die minder tot de verbeelding spreken. We hebben alles immers al eens eerder gezien. Het bestaan van een geheimgenootschap binnen de politie is daarentegen wel erg boeiend, maar jammer genoeg wordt die rode draad in de slotaflevering niet zo mooi afgerond als je zou kunnen hopen.
Blue Bloods is op zijn best wanneer de interessantere personages wat uitgediept worden. Danny Reagan mag dan wel een beetje een stereotiepe Ik-Doe-Wat-Nodig-Is-Om-De-Schurk-Te-Pakken-Te-Kunnen-Krijgen-agent zijn, hij wordt goed gestalte gegeven door Donnie Wahlberg (de oudere broer van Mark Wahlberg), die we ook al kennen uit onder andere Band of Brothers en Saw II tot en met IV. Tom Selleck mag weer zijn ‘less-is-more’-personage neerzetten, net zoals in Jesse Stone en het vijfde seizoen van Las Vegas. Dat zijn Frank iets té vaak een impasse of familieruzie weet op te lossen met een wijsheid die aan het ongeloofwaardige grenst, is niet Sellecks fout en gelukkig heb je voortdurend de indruk dat zijn personage meer dimensies heeft dan hij uiterlijk laat uitschijnen.
Uiteindelijk is en blijft Blue Bloods een onderhoudende serie, maar zullen de verhaallijnen nooit onder jouw huid kruipen zoals dat wel pleegt te gebeuren in de huidige crème de la crème van het tv-landschap, zoals Breaking Bad, Game of Thrones, Suits, The Walking Dead en Sherlock – al krijg je er bij Blue Bloods wel prachtige beelden van New York bij.
Bonusmateriaal
Dat Paramount het bonusmateriaal niet volledig heeft voorbehouden voor de Blu-rayuitgave is een pluspunt. Zo krijg je zes minidocumentaires aangeboden op deze dvd’s: Keeping it in the Family (waarin de bezetting en de crew de familiedynamiek in de serie onder de loep neemt), Code Blue (over de verhaallijn rond de Blue Templar), Creating the Characters (waarin verschillende betrokkenen het hebben over hoe de personages in de serie tot stand zijn gekomen), Keeping it Real (over hoe men probeert om alles zo echt mogelijk weer te geven en stevig te gronden in de dagdagelijkse realiteit van politieagenten uit New York), Analyzing the Scene (rond de scènes waarin de hele familie samen aan tafel eet) en Empire State of Mind (over hoe het is om in New York te filmen). Stuk voor stuk voelen ze vooral aan als weinig objectieve promofilmpjes, maar toch is het de moeite waard om ze eens te bekijken.
Voor 14 van de 22 afleveringen kan je ook verwijderde scènes zien. Die bouwen vaak de familierelaties nog verder uit, of gaan ietwat dieper in op de gepleegde misdaden. In tegenstelling tot wat vaak het geval is, is het niet zo moeilijk om in te beelden dat ze nog goed zouden passen in de afgewerkte episodes, al dragen ze niet noodzakelijk zoveel bij dat er een absolute noodzakelijkheid was om ze te gebruiken.
Tenslotte zijn er nog leuke bloopers en wat promofilmpjes voorhanden, genoeg om van leuke extra’s te kunnen spreken.
Het evenwicht tussen het politieformaat en de familiebesognes zit in de meeste afleveringen wel goed en soms zijn het net de misdaadverhalen die minder tot de verbeelding spreken. We hebben alles immers al eens eerder gezien. Het bestaan van een geheimgenootschap binnen de politie is daarentegen wel erg boeiend, maar jammer genoeg wordt die rode draad in de slotaflevering niet zo mooi afgerond als je zou kunnen hopen.
Blue Bloods is op zijn best wanneer de interessantere personages wat uitgediept worden. Danny Reagan mag dan wel een beetje een stereotiepe Ik-Doe-Wat-Nodig-Is-Om-De-Schurk-Te-Pakken-Te-Kunnen-Krijgen-agent zijn, hij wordt goed gestalte gegeven door Donnie Wahlberg (de oudere broer van Mark Wahlberg), die we ook al kennen uit onder andere Band of Brothers en Saw II tot en met IV. Tom Selleck mag weer zijn ‘less-is-more’-personage neerzetten, net zoals in Jesse Stone en het vijfde seizoen van Las Vegas. Dat zijn Frank iets té vaak een impasse of familieruzie weet op te lossen met een wijsheid die aan het ongeloofwaardige grenst, is niet Sellecks fout en gelukkig heb je voortdurend de indruk dat zijn personage meer dimensies heeft dan hij uiterlijk laat uitschijnen.
Uiteindelijk is en blijft Blue Bloods een onderhoudende serie, maar zullen de verhaallijnen nooit onder jouw huid kruipen zoals dat wel pleegt te gebeuren in de huidige crème de la crème van het tv-landschap, zoals Breaking Bad, Game of Thrones, Suits, The Walking Dead en Sherlock – al krijg je er bij Blue Bloods wel prachtige beelden van New York bij.
Bonusmateriaal
Dat Paramount het bonusmateriaal niet volledig heeft voorbehouden voor de Blu-rayuitgave is een pluspunt. Zo krijg je zes minidocumentaires aangeboden op deze dvd’s: Keeping it in the Family (waarin de bezetting en de crew de familiedynamiek in de serie onder de loep neemt), Code Blue (over de verhaallijn rond de Blue Templar), Creating the Characters (waarin verschillende betrokkenen het hebben over hoe de personages in de serie tot stand zijn gekomen), Keeping it Real (over hoe men probeert om alles zo echt mogelijk weer te geven en stevig te gronden in de dagdagelijkse realiteit van politieagenten uit New York), Analyzing the Scene (rond de scènes waarin de hele familie samen aan tafel eet) en Empire State of Mind (over hoe het is om in New York te filmen). Stuk voor stuk voelen ze vooral aan als weinig objectieve promofilmpjes, maar toch is het de moeite waard om ze eens te bekijken.
Voor 14 van de 22 afleveringen kan je ook verwijderde scènes zien. Die bouwen vaak de familierelaties nog verder uit, of gaan ietwat dieper in op de gepleegde misdaden. In tegenstelling tot wat vaak het geval is, is het niet zo moeilijk om in te beelden dat ze nog goed zouden passen in de afgewerkte episodes, al dragen ze niet noodzakelijk zoveel bij dat er een absolute noodzakelijkheid was om ze te gebruiken.
Tenslotte zijn er nog leuke bloopers en wat promofilmpjes voorhanden, genoeg om van leuke extra’s te kunnen spreken.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|