Het verhaal
Het leven van de Ewings, een rijke oliebaronfamilie, is altijd nogal... euh... boeiend geweest, om maar eens een eufemisme te gebruiken, en dat is ook nu niet anders: wanneer we John Ross (Josh Henderson) voor het eerst terugzien, walst hij net een vrijgezellenfeestje binnen. De zoon van J.R. Ewing (Larry Hagman) vraagt het meisje dat op trouwen staat om naar hem te komen, neemt een stift en streept prompt een zin door die op haar T-shirt staat en die ze nog moet doen voor het jawoord wordt gegeven, terwijl hij ook zelf wat toevoegt. Volgende opdracht: ‘een vreemdeling tongkussen’. De volgende dag wordt John Ross wakker met de gelukkige jongedame naast hem en trekt hij bij het naar beneden stappen een gedeelte van zijn kleren aan. Op het gelijkvloers stapt de sluwe Ewing zelfverzekerd het kantoor van de papa van de toekomstige bruid binnen en chanteert hij hem met de opnames die stiekem tijdens het vrijen werden gemaakt. Jawel: Dallas is terug!
In de finale van vorig seizoen zijn we te weten gekomen dat Rebecca Sutter (Julie Gonzalo), de ex van Christopher Ewing (Jesse Metcalfe), eigenlijk Pamela Rebecca Barnes heet Dat is klote, want vaderlief Cliff Barnes (Ken Kercheval) is al decennialang de gezworen vijand van de Ewings, ondanks het feit dat Christophers vader, Bobby Ewing (Patrick Duffy), de strijdbijl al lang had willen begraven. Niet alleen blijkt Rebecca nu het voogdijschap van de kinderen op te eisen, ze wil ook nog eens 30 procent van het nieuwe methaangasbedrijf dat Christopher net heeft opgericht. Ondertussen heeft Bobby nog andere katten te geselen, want zijn eigen huwelijk met Ann (Brenda Strong) blijkt opgezadeld te zijn met een aantal leugens. Zo was zijn vrouw Sue Ellen (Linda Gray) aan het chanteren met een opname die duidelijk maakt dat de ex van J.R. heeft geprobeerd om... mensen te chanteren, jawel. In Sue Ellens geval is dat echter een nog groter probleem, want zij probeert gouverneur van Texas te worden en volgens de eerste opiniepeilingen zou dat haar ook zonder problemen moeten lukken. Een compromitterend bandje (in Dallas houden de machiavellisten het liever bij analoge opnamen) zou dus wel erg ongelegen komen en dus wordt Ann benaderd door een man die beweert dat hij haar verloren gewaande dochter heeft gevonden, maar dat hij haar enkel zal vertellen waar ze is als Ann hem het bandje en alle kopieën overhandigt. Ann zoekt hulp bij Bobby, maar stuit daar wel op een probleempje: ze heeft hem nooit verteld dat ze een dochter heeft gekregen voor hij haar leerde kennen. Wanneer ook nog eens de moeder van Anns boosaardige ex-man opdaagt (Judith Light), lijkt het hek helemaal van de dam.
Het een en het ander is in ieder geval koren op de molen van John Ross, die niet veel zin heeft om broerlief te zien slagen in zijn zaken, behalve als hij daarbij de Barnesfamilie tegenwerkt. Dat Christoper en Elena Ramos (Jordana Brewster) ondertussen weer een goede relatie lijken te hebben, maakt John Ross in ieder geval danig kwaad. Gelukkig is er papa J.R. zelf, die hem wat vaderlijke liefde weet te geven: ‘Je bent jong. Gebruik het. Liefde. Haat. Jaloezie. Meng ze met elkaar en je krijgt een stevige martini. En wanneer we Ewing Energies overnemen, zal je jouw dorst lessen – with a twist.’ We schreven het al: Dallas is terug!
Het leven van de Ewings, een rijke oliebaronfamilie, is altijd nogal... euh... boeiend geweest, om maar eens een eufemisme te gebruiken, en dat is ook nu niet anders: wanneer we John Ross (Josh Henderson) voor het eerst terugzien, walst hij net een vrijgezellenfeestje binnen. De zoon van J.R. Ewing (Larry Hagman) vraagt het meisje dat op trouwen staat om naar hem te komen, neemt een stift en streept prompt een zin door die op haar T-shirt staat en die ze nog moet doen voor het jawoord wordt gegeven, terwijl hij ook zelf wat toevoegt. Volgende opdracht: ‘een vreemdeling tongkussen’. De volgende dag wordt John Ross wakker met de gelukkige jongedame naast hem en trekt hij bij het naar beneden stappen een gedeelte van zijn kleren aan. Op het gelijkvloers stapt de sluwe Ewing zelfverzekerd het kantoor van de papa van de toekomstige bruid binnen en chanteert hij hem met de opnames die stiekem tijdens het vrijen werden gemaakt. Jawel: Dallas is terug!
In de finale van vorig seizoen zijn we te weten gekomen dat Rebecca Sutter (Julie Gonzalo), de ex van Christopher Ewing (Jesse Metcalfe), eigenlijk Pamela Rebecca Barnes heet Dat is klote, want vaderlief Cliff Barnes (Ken Kercheval) is al decennialang de gezworen vijand van de Ewings, ondanks het feit dat Christophers vader, Bobby Ewing (Patrick Duffy), de strijdbijl al lang had willen begraven. Niet alleen blijkt Rebecca nu het voogdijschap van de kinderen op te eisen, ze wil ook nog eens 30 procent van het nieuwe methaangasbedrijf dat Christopher net heeft opgericht. Ondertussen heeft Bobby nog andere katten te geselen, want zijn eigen huwelijk met Ann (Brenda Strong) blijkt opgezadeld te zijn met een aantal leugens. Zo was zijn vrouw Sue Ellen (Linda Gray) aan het chanteren met een opname die duidelijk maakt dat de ex van J.R. heeft geprobeerd om... mensen te chanteren, jawel. In Sue Ellens geval is dat echter een nog groter probleem, want zij probeert gouverneur van Texas te worden en volgens de eerste opiniepeilingen zou dat haar ook zonder problemen moeten lukken. Een compromitterend bandje (in Dallas houden de machiavellisten het liever bij analoge opnamen) zou dus wel erg ongelegen komen en dus wordt Ann benaderd door een man die beweert dat hij haar verloren gewaande dochter heeft gevonden, maar dat hij haar enkel zal vertellen waar ze is als Ann hem het bandje en alle kopieën overhandigt. Ann zoekt hulp bij Bobby, maar stuit daar wel op een probleempje: ze heeft hem nooit verteld dat ze een dochter heeft gekregen voor hij haar leerde kennen. Wanneer ook nog eens de moeder van Anns boosaardige ex-man opdaagt (Judith Light), lijkt het hek helemaal van de dam.
Het een en het ander is in ieder geval koren op de molen van John Ross, die niet veel zin heeft om broerlief te zien slagen in zijn zaken, behalve als hij daarbij de Barnesfamilie tegenwerkt. Dat Christoper en Elena Ramos (Jordana Brewster) ondertussen weer een goede relatie lijken te hebben, maakt John Ross in ieder geval danig kwaad. Gelukkig is er papa J.R. zelf, die hem wat vaderlijke liefde weet te geven: ‘Je bent jong. Gebruik het. Liefde. Haat. Jaloezie. Meng ze met elkaar en je krijgt een stevige martini. En wanneer we Ewing Energies overnemen, zal je jouw dorst lessen – with a twist.’ We schreven het al: Dallas is terug!
Bespreking
We zullen het al maar meteen zeggen: we haten soaps. Familie, Thuis, zelfs Neigbours, The Bold and the Beautiful en soortgelijke reeksen: het acteerpeil is vaak dramatisch slecht, de verhaaltjes zijn flinterdun en ongeloofwaardig, het camerawerk is ongeïnspireerd en de logica is meestal ver te zoeken. Nu zijn sommige van die opmerkingen ook geldig voor Dallas, maar toch zijn er wezenlijke verschillen: de productiewaarden zijn altijd erg hoog geweest (en zijn voor de reboot nog eens in de lucht geschoten), Larry Hagman is er in geslaagd om de meest gedenkwaardige tv-schurk ooit neer te planten en om een of andere manier is het gemakkelijker om te geloven dat deze oliebaronnen echt in staat zijn om elkaar constant te bedriegen en te chanteren.
Dallas begon in 1978 als een miniserie. Het verhaal handelde vooral over het huwelijk tussen de berooide Pam Barnes met de rijke Bobby Ewing en hoe diens familie daarop reageerde. Al snel zagen de makers echter in dat vooral J.R., Bobby’s broer, die bereid was om over lijken te gaan als dat zijn bedrijf nog groter zou maken, meer aantrekkingskracht had en werd er beslist om er een heuse tv-reeks van te maken, met J.R. Ewing als spilfiguur. Dallas was jarenlang een van de best bekeken series op tv, werd genomineerd voor 18 Emmy’s en 15 Golden Globes en de aflevering A House Divided (ook wel de Who Shot J.R.?-episode genoemd) is nog altijd de tweede best bekeken tv-show in de geschiedenis van de televisie (de finale van M*A*S*H* prijkt nog altijd op nummer 1). Het was het Gouden Tijdperk van de dramareeksen rond rijke families, want in 1981 begon Dynasty en een jaar daarop ook Falcon Crest zieltjes te veroveren. Onze tv-magazines stonden er bol van, geen maand ging voorbij zonder dat er een Ewing, een Carrington of een Channing ergens op een cover prijkte. Vreemd genoeg werd de Dallas-spinoff Knots Landing nooit opgepikt in de Benelux, ondanks het feit dat die net als zijn moederserie 14 seizoenen zou lopen.
Ik word zelden persoonlijk in mijn recensies, maar nu moet het wel. Een van mijn eerste herinneringen heeft immers ook te maken met Dallas. Ik was vijf jaar oud en helemaal niet geïnteresseerd in kinderprogramma’s. Op de Nederlandse, Franstalige, Engelstalige en Duitstalige televisie vond ik ook beter mijn gading dan op de Belgische BRT: animereeksen die de verbeelding veel beter aanboorden, maar niet zo simpel waren als de tekenfilms die ik in mijn eigen taal kon bekijken, Doctor Who, Star Trek, Space: 1999, Blake’s 7, Logan’s Run en Buck Rogers in the 25th Century: dat waren de programma’s die mijn aandacht konden vasthouden en me wisten te prikkelen. Vreemde eend in de bijt: Dallas, waar ik als kleuter al op verslingerd was. Ik moet 5 jaar oud geweest zijn toen werd aangekondigd dat Dallas op een iets later uur zou uitgezonden worden. Mijn ouders wilden me te bed stoppen, maar dat liet ik niet zomaar toe (we hadden nog geen videorecorder thuis): ik moest en zou J.R. en Bobby in actie zien! Dus deed ik wat een jongen die weet wat hij wil moet doen: ik bleef op de deur van mijn kamer slaan en roepen tot mijn moegetergde ouders begrepen dat ik toch niet zou gaan slapen en me naar een van mijn favoriete tv-reeksen lieten kijken.
Ik heb een goede opvoeding gehad.
We zullen het al maar meteen zeggen: we haten soaps. Familie, Thuis, zelfs Neigbours, The Bold and the Beautiful en soortgelijke reeksen: het acteerpeil is vaak dramatisch slecht, de verhaaltjes zijn flinterdun en ongeloofwaardig, het camerawerk is ongeïnspireerd en de logica is meestal ver te zoeken. Nu zijn sommige van die opmerkingen ook geldig voor Dallas, maar toch zijn er wezenlijke verschillen: de productiewaarden zijn altijd erg hoog geweest (en zijn voor de reboot nog eens in de lucht geschoten), Larry Hagman is er in geslaagd om de meest gedenkwaardige tv-schurk ooit neer te planten en om een of andere manier is het gemakkelijker om te geloven dat deze oliebaronnen echt in staat zijn om elkaar constant te bedriegen en te chanteren.
Dallas begon in 1978 als een miniserie. Het verhaal handelde vooral over het huwelijk tussen de berooide Pam Barnes met de rijke Bobby Ewing en hoe diens familie daarop reageerde. Al snel zagen de makers echter in dat vooral J.R., Bobby’s broer, die bereid was om over lijken te gaan als dat zijn bedrijf nog groter zou maken, meer aantrekkingskracht had en werd er beslist om er een heuse tv-reeks van te maken, met J.R. Ewing als spilfiguur. Dallas was jarenlang een van de best bekeken series op tv, werd genomineerd voor 18 Emmy’s en 15 Golden Globes en de aflevering A House Divided (ook wel de Who Shot J.R.?-episode genoemd) is nog altijd de tweede best bekeken tv-show in de geschiedenis van de televisie (de finale van M*A*S*H* prijkt nog altijd op nummer 1). Het was het Gouden Tijdperk van de dramareeksen rond rijke families, want in 1981 begon Dynasty en een jaar daarop ook Falcon Crest zieltjes te veroveren. Onze tv-magazines stonden er bol van, geen maand ging voorbij zonder dat er een Ewing, een Carrington of een Channing ergens op een cover prijkte. Vreemd genoeg werd de Dallas-spinoff Knots Landing nooit opgepikt in de Benelux, ondanks het feit dat die net als zijn moederserie 14 seizoenen zou lopen.
Ik word zelden persoonlijk in mijn recensies, maar nu moet het wel. Een van mijn eerste herinneringen heeft immers ook te maken met Dallas. Ik was vijf jaar oud en helemaal niet geïnteresseerd in kinderprogramma’s. Op de Nederlandse, Franstalige, Engelstalige en Duitstalige televisie vond ik ook beter mijn gading dan op de Belgische BRT: animereeksen die de verbeelding veel beter aanboorden, maar niet zo simpel waren als de tekenfilms die ik in mijn eigen taal kon bekijken, Doctor Who, Star Trek, Space: 1999, Blake’s 7, Logan’s Run en Buck Rogers in the 25th Century: dat waren de programma’s die mijn aandacht konden vasthouden en me wisten te prikkelen. Vreemde eend in de bijt: Dallas, waar ik als kleuter al op verslingerd was. Ik moet 5 jaar oud geweest zijn toen werd aangekondigd dat Dallas op een iets later uur zou uitgezonden worden. Mijn ouders wilden me te bed stoppen, maar dat liet ik niet zomaar toe (we hadden nog geen videorecorder thuis): ik moest en zou J.R. en Bobby in actie zien! Dus deed ik wat een jongen die weet wat hij wil moet doen: ik bleef op de deur van mijn kamer slaan en roepen tot mijn moegetergde ouders begrepen dat ik toch niet zou gaan slapen en me naar een van mijn favoriete tv-reeksen lieten kijken.
Ik heb een goede opvoeding gehad.
Toen de ‘reboot’ van Dallas in 2012 een feit was, stond ik daar erg skeptisch tegenover: de serie was al 21 jaar daarvoor afgevoerd en ik vermoedde dat ik Dallas vooral goed had gevonden omdat ik in mijn trouwe kijkerdagen nog een kind was. Dus haalde ik mijn neus ervoor op en liet ik de eerste afleveringen links liggen. Toen de mogelijkheid kwam om het tweede seizoen te bespreken, vond ik echter dat de serie een kans verdiende en... wat ben ik blij dat ik deze dvd-box heb aangevraagd! Dallas is nog altijd een ‘guilty pleasure’, iets waarover je jezelf schuldig voelt omdat je het met plezier hebt bekeken, zoals ook het geval is met, bijvoorbeeld Gossip Girl, maar het is ook wel gewoon écht plezant om J.R., Bobby en Cliff terug te zien en zelfs de acteerstijl van Linda Gray irriteert minder dan vroeger. Er wordt nog vaker in de rug gestoken dan in The Borgias, John Ross en zijn vader zouden nog les kunnen geven aan Machiavelli en soms wordt het wel heel ongeloofwaardig, maar toch word je al snel meegezogen in de (somtijds behoorlijk complexe) subplots, de onderlinge verhoudingen en de verwrongen relaties die deze oliebaronnen er nu al lang op nahouden.
In de Verenigde Staten is Dallas opnieuw een hit, maar wordt ook vaak gewezen op het feit dat de oude garde de jonge acteurs probleemloos van het scherm speelt. Dat is gedeeltelijk waar, maar toch zijn we niet helemaal akkoord: het is Larry Hagman aan te zien dat zijn gezondheid niet al te best meer was en J.R. komt daardoor net iets minder dreigend voor de dag dan voorheen. Bovendien is Josh Henderson, die de mantel van Larry Hagman zal moeten overnemen nu die laatste gestorven is, helemaal niet zo een slechte acteur, al heeft hij inderdaad nog wat werk voor hij het scherm zo kan vullen als Hagman dat deed. De cinematografie en de verhalen zijn bovendien opgefrist en die modernere toets betekent ook dat het noodzakelijk is om ook de jongere generatie te belichten. De wisselwerking tussen de anciens en de jongeren is in ieder geval niet slecht en laten we hopen dat de serie nog enkele seizoenen krijgt om te groeien. Ondanks het feit dat Hagman al na vijf afleveringen van dit tweede seizoen het onderspit moest delven in zijn strijd tegen kanker, is er in ieder geval al een derde jaargang op komst die in 2014 van start zal gaan en dat voorspelt alvast veel goeds, want tot onze verbazing blijkt deze reboot al bijna even verslavend te zijn als de oorspronkelijke reeks. Bijna.
Extra’s
Hoed af voor Warner Brothers, want op het gebied van bonusmateriaal worden we op deze dvd-set zeker niet karig bedeeld: er zijn vrij veel verwijderde scènes beschikbaar en buiten de Dallas Fashion Files krijgen we ook een interessant panelgesprek met de bezetting en de crew op Dallas at Paley Fest 2013. De minidocumentaires lijken te kapitaliseren op de dood van Larry Hagman, wat misschien van slechte smaak getuigt, maar aan de andere kant kan opgevat worden als een eerbetoon: in Memories of Larry Hagman: A Cast and Crew Tribute geven zijn vroegere medewerkers en tegenspelers een schijnbaar eerlijke kijk op hoe het was om met hem te werken, in The Battle for Ewing Energies: Blood is Thicker Than Oil wordt bekeken hoe de dood van J.R. de verschillende verhaallijnen en subplots heeft beïnvloed, J.R.’s Masterpiece: Extended Cut Episode is een verlengde versie van de begrafenisaflevering uit dit tweede seizoen en One Last Conversation with Larry Hagman is het laatste interview dat de acteur in kwestie over Dallas heeft gegeven. Lang geleden dat we nog emotioneel werden van bonusmateriaal, maar dat is nu wel een of twee keer gebeurd.
In de Verenigde Staten is Dallas opnieuw een hit, maar wordt ook vaak gewezen op het feit dat de oude garde de jonge acteurs probleemloos van het scherm speelt. Dat is gedeeltelijk waar, maar toch zijn we niet helemaal akkoord: het is Larry Hagman aan te zien dat zijn gezondheid niet al te best meer was en J.R. komt daardoor net iets minder dreigend voor de dag dan voorheen. Bovendien is Josh Henderson, die de mantel van Larry Hagman zal moeten overnemen nu die laatste gestorven is, helemaal niet zo een slechte acteur, al heeft hij inderdaad nog wat werk voor hij het scherm zo kan vullen als Hagman dat deed. De cinematografie en de verhalen zijn bovendien opgefrist en die modernere toets betekent ook dat het noodzakelijk is om ook de jongere generatie te belichten. De wisselwerking tussen de anciens en de jongeren is in ieder geval niet slecht en laten we hopen dat de serie nog enkele seizoenen krijgt om te groeien. Ondanks het feit dat Hagman al na vijf afleveringen van dit tweede seizoen het onderspit moest delven in zijn strijd tegen kanker, is er in ieder geval al een derde jaargang op komst die in 2014 van start zal gaan en dat voorspelt alvast veel goeds, want tot onze verbazing blijkt deze reboot al bijna even verslavend te zijn als de oorspronkelijke reeks. Bijna.
Extra’s
Hoed af voor Warner Brothers, want op het gebied van bonusmateriaal worden we op deze dvd-set zeker niet karig bedeeld: er zijn vrij veel verwijderde scènes beschikbaar en buiten de Dallas Fashion Files krijgen we ook een interessant panelgesprek met de bezetting en de crew op Dallas at Paley Fest 2013. De minidocumentaires lijken te kapitaliseren op de dood van Larry Hagman, wat misschien van slechte smaak getuigt, maar aan de andere kant kan opgevat worden als een eerbetoon: in Memories of Larry Hagman: A Cast and Crew Tribute geven zijn vroegere medewerkers en tegenspelers een schijnbaar eerlijke kijk op hoe het was om met hem te werken, in The Battle for Ewing Energies: Blood is Thicker Than Oil wordt bekeken hoe de dood van J.R. de verschillende verhaallijnen en subplots heeft beïnvloed, J.R.’s Masterpiece: Extended Cut Episode is een verlengde versie van de begrafenisaflevering uit dit tweede seizoen en One Last Conversation with Larry Hagman is het laatste interview dat de acteur in kwestie over Dallas heeft gegeven. Lang geleden dat we nog emotioneel werden van bonusmateriaal, maar dat is nu wel een of twee keer gebeurd.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|