‘Get on your knees and start kissing anything that even remotely resembles an ass.’ - Lt. Matthews
Het verhaal
Dexters (Michael C. Hall) geheim is onthuld. Of tenminste, toch voor zijn zus, politieluitenant Debra Morgan (Jennifer Carpenter). Nadat ze haar (adoptie)broer heeft betrapt in de kerk waar hij net psychopaat Travis Marshall de doodsteek heeft gegeven, weet onze favoriete seriemoordenaar snel een uitleg uit zijn nek te lullen die erop neerkomt dat hij aan tijdelijke zinsverbijstering lijdt. Debra helpt Dexter om alles in de doofpot te stoppen en de kerk in brand te steken, maar begint gaandeweg te beseffen dat er een aantal dingen niet kloppen. Wanneer ze Dexter – waar ze stiekem nog steeds verliefd op is – uiteindelijk met bewijsmateriaal confronteert, verandert dat op slag de volledige dynamiek tussen beiden.
Ondertussen heeft Dexter echter nog andere dingen om zich zorgen over te maken. Zo ontdekt politiekapitein Maria LaGuerta (Lauren Vélez) in de inmiddels afgebrande kerk een bloedplaatje dat hij per ongeluk heeft laten vallen. Ook zij trekt op onderzoek uit, ongeveer op hetzelfde moment dat medewerker Louis Greene (Josh Cooke) met Dexters computerbestanden begint te foefelen omdat deze laatste zich negatief heeft uitgelaten over... een door Green ontwikkelde computergame.
Het kan nog erger: rechercheurs Quinn (Desmond Harrington) en Batista (David Zayas) vallen een striptent binnen om uit te zoeken wat er met Mike Anderson is gebeurd, zonder te weten dat hun prooi al koud is gemaakt door Dexter. Daarbij leert Quinn een danseres kennen waar hij gaandeweg verliefd op wordt – wat overigens niet de eerste keer is dat hij zich in een onoordeelkundige situatie brengt met een ‘dame’. Hun actie trekt echter ook extra aandacht van maffiabaas Isaak Sirko (Ray Stevenson), de werkgever van Anderson, die zich begint af te vragen wat er eigenlijk met zijn beste huurmoordenaar is gebeurd...
Ook Dexter zelf valt alweer voor de verkeerde vrouw. Deze keer gaat het om Hannah McKay (Yvonne Strahovski), de ex van een seriemoordenaar. Dexter heeft al snel door dat Hannah de mensen aan het voorliegen is en geen slachtoffer was van haar man. Integendeel, zelfs: hij is er behoorlijk zeker van dat ze participeerde aan diens moorden. Wanneer Hannah ook Dexter blijkt te accepteren zoals hij is – net terwijl Deb hem verplicht om zijn impulsen onder controle te houden – begint hij zich af te vragen of zij niet de ideale vriendin zou zijn voor hem...
Bespreking
Dexter was tijdens de eerste seizoenen een van de meest verfrissende tv-series op Showtime. De reeks is gebaseerd op het gelijknamige hoofdpersonage uit de misdaadromans van Jeff Lindsay, maar volgt een eigen weg. Na een grandioos vierde seizoen, waarin niemand minder dan John Litgow op meesterlijke wijze een slechterik in de ware zin van het woord vertolkte, leek Dexter echter een klein beetje aan stoom te verliezen. De formule was nu iets te gekend en ondanks het feit dat er in elke jaargang een ander interessant menselijk thema werd geëxploreerd (zoals Dexters wens om een normaal gezin te kunnen hebben, zijn visie op godsdienst en zijn nood aan iemand die hij kan vertrouwen), leek het hele concept een beetje uitgemolken te zijn. Wij hielden nog zeker meer dan voldoende van wat er werd aangeboden om te blijven kijken, maar hier en daar begonnen de eerste tekenen van metaalmoeheid op te duiken.
Het verhaal
Dexters (Michael C. Hall) geheim is onthuld. Of tenminste, toch voor zijn zus, politieluitenant Debra Morgan (Jennifer Carpenter). Nadat ze haar (adoptie)broer heeft betrapt in de kerk waar hij net psychopaat Travis Marshall de doodsteek heeft gegeven, weet onze favoriete seriemoordenaar snel een uitleg uit zijn nek te lullen die erop neerkomt dat hij aan tijdelijke zinsverbijstering lijdt. Debra helpt Dexter om alles in de doofpot te stoppen en de kerk in brand te steken, maar begint gaandeweg te beseffen dat er een aantal dingen niet kloppen. Wanneer ze Dexter – waar ze stiekem nog steeds verliefd op is – uiteindelijk met bewijsmateriaal confronteert, verandert dat op slag de volledige dynamiek tussen beiden.
Ondertussen heeft Dexter echter nog andere dingen om zich zorgen over te maken. Zo ontdekt politiekapitein Maria LaGuerta (Lauren Vélez) in de inmiddels afgebrande kerk een bloedplaatje dat hij per ongeluk heeft laten vallen. Ook zij trekt op onderzoek uit, ongeveer op hetzelfde moment dat medewerker Louis Greene (Josh Cooke) met Dexters computerbestanden begint te foefelen omdat deze laatste zich negatief heeft uitgelaten over... een door Green ontwikkelde computergame.
Het kan nog erger: rechercheurs Quinn (Desmond Harrington) en Batista (David Zayas) vallen een striptent binnen om uit te zoeken wat er met Mike Anderson is gebeurd, zonder te weten dat hun prooi al koud is gemaakt door Dexter. Daarbij leert Quinn een danseres kennen waar hij gaandeweg verliefd op wordt – wat overigens niet de eerste keer is dat hij zich in een onoordeelkundige situatie brengt met een ‘dame’. Hun actie trekt echter ook extra aandacht van maffiabaas Isaak Sirko (Ray Stevenson), de werkgever van Anderson, die zich begint af te vragen wat er eigenlijk met zijn beste huurmoordenaar is gebeurd...
Ook Dexter zelf valt alweer voor de verkeerde vrouw. Deze keer gaat het om Hannah McKay (Yvonne Strahovski), de ex van een seriemoordenaar. Dexter heeft al snel door dat Hannah de mensen aan het voorliegen is en geen slachtoffer was van haar man. Integendeel, zelfs: hij is er behoorlijk zeker van dat ze participeerde aan diens moorden. Wanneer Hannah ook Dexter blijkt te accepteren zoals hij is – net terwijl Deb hem verplicht om zijn impulsen onder controle te houden – begint hij zich af te vragen of zij niet de ideale vriendin zou zijn voor hem...
Bespreking
Dexter was tijdens de eerste seizoenen een van de meest verfrissende tv-series op Showtime. De reeks is gebaseerd op het gelijknamige hoofdpersonage uit de misdaadromans van Jeff Lindsay, maar volgt een eigen weg. Na een grandioos vierde seizoen, waarin niemand minder dan John Litgow op meesterlijke wijze een slechterik in de ware zin van het woord vertolkte, leek Dexter echter een klein beetje aan stoom te verliezen. De formule was nu iets te gekend en ondanks het feit dat er in elke jaargang een ander interessant menselijk thema werd geëxploreerd (zoals Dexters wens om een normaal gezin te kunnen hebben, zijn visie op godsdienst en zijn nood aan iemand die hij kan vertrouwen), leek het hele concept een beetje uitgemolken te zijn. Wij hielden nog zeker meer dan voldoende van wat er werd aangeboden om te blijven kijken, maar hier en daar begonnen de eerste tekenen van metaalmoeheid op te duiken.
Om opnieuw te kunnen verrassen, besloten de makers om de verhaallijn vanaf het einde van seizoen 6 over een andere boeg te gooien: net als al het geval was in de boeken, heeft Deb nu ook in de serie ontdekt dat ‘haar’ Dexter een seriemoordenaar is – goed, eentje die enkel andere slechteriken doodt, maar evengoed een moordenaar. De gevolgen veranderen de dynamiek tussen broer en zus volledig en zorgen ervoor dat actrice Jennifer Carpenter eindelijk de kans krijgt om te imponeren. We hebben al vaker geschreven dat we Carpenter nooit een goede actrice hebben gevonden: buiten het feit dat haar personage soms kinderlijk dom, hyper naïef en irritant is, kon haar vertolking zelden het eenzaam hoge niveau bereiken waar Golden Globewinnaar Michael C. Hall, die nu al zeven jaar lang Dexter incarneert en eerder ook al indruk wist te maken in Six Feet Under, in thuishoort. We zijn echter de eersten om toe te geven dat dit bonenstaakje sterk is geëvolueerd als actrice en nu een erg geloofwaardige prestatie aflevert als een goed bedoelende meid die net heeft ontdekt dat zowat elke zekerheid waar ze zich aan optrok blijkt te berusten op een leugen. ‘I must be the worst detective in the world,’ laat ze zich op een bepaald moment ontvallen en dat is exact wat wij gedurende zes seizoenen zaten te denken. Die ene zin toont aan hoe Deb is veranderd en zorgt voor een cathartisch moment voor de kijker, die na al die tijd in het reine mag komen met het personage.
Een ander subplot is cruciaal voor de louterende ervaring die dit seizoen biedt: de relatie tussen Hannah McKay en Dexter. Op het eerste gezicht is Hannah de zoveelste vrouw in Dexters leven, een soort mélange tussen Rita, Lila en Lumen, maar dan met een écht donkere, nietsontzienende inborst. Ondanks het feit dat de fans van Chuck dolblij zullen zijn dat hun Yvonne Strahovski tijdelijk onderdak heeft gevonden in een andere originele reeks, lijkt haar verhaallijn iets teveel op wat we al kennen uit het verleden... met enkele uitzonderingen. Zo blijf je jezelf als kijker afvragen of Hannah geen grotere dreiging is voor Dexter dan zijn exen ooit zijn geweest en zorgt ze voor een aantal inzichten die de manier waarop Dexter naar zichzelf kijkt voor altijd zullen veranderen. Zo stelt ze het feit dat Dexter nog altijd met een illusie van zijn overleden vader praat aan de kaak én overtuigt ze hem ervan dat zijn ‘Dark Passenger’ waarschijnlijk enkel in zijn verbeelding bestaat. Het effect dat dit heeft op Dexter, is nauwelijks te onderschatten.
Hoewel Dexter in de boeken constant praat over zijn Dark Passenger, heeft deze ‘tweede ik’ nooit echt centraal gestaan in de serie. Toch heeft het idee van een soort alternatieve persoonlijkheid die verantwoordelijk is voor zijn acties hem altijd een excuus gegeven voor wat hij doet. Nu dat wegvalt, lijkt Dexter voor het eerst zichzelf te ontdekken en te aanvaarden... maar of dat zo wenselijk is? We denken het niet. Voor het eerst worden we als kijker duidelijk met de neus op de feiten gedrukt: Dexter is een koelbloedige seriemoordenaar. Voor het eerst moeten ook wij toegeven dat hij misschien niet beter is dan zijn slachtoffers en voor het eerst begint Dexter de code die zijn vader, Harry (James Remar), hem heeft aangeleerd in vraag te stellen. Het zijn griezelige momenten, maar momenten die de serie gewoonweg nog interessanter maken dan voorheen, ook al zijn ze de voorbode voor een spijtige waarheid: dit is het voorlaatste seizoen van Dexter. Het achtste en laatste seizoen staat om de hoek (ondertussen werd de finale in de Verenigde Staten op gemengde gevoelens onthaald) en alles aan deze verhaallijn lijkt daar naartoe te leiden.
In de boeken ontdekt Dexter al snel dat zijn Dark Passenger wél echt is. Daar waar auteur Jeff Lindsay ervoor heeft gekozen om een metafysische dimensie toe te voegen aan zijn verhalen door duidelijk te maken dat de Dark Passenger een bovennatuurlijke entiteit en dat Dexter dus eigenlijk bezeten is, hebben de makers van de tv-reeks besloten om een volledig ander pad te bewandelen. Een pad dat Dexter veel steviger in de realiteit wortelt, maar tevens een pad dat wellicht niet nog jarenlang kon bewandeld worden. Ooit zal het moeten eindigen bij een laatste stopplaats voor Dexter en we vrezen dat die wel eens permanent zou kunnen zijn. Tot dan valt er ondanks enkele minder goed uitgewerkte en weinig interessante subplots (waaronder die over de maffia en Quinns nieuw liefje) meer dan voldoende te genieten met dit zevende en voorlaatste seizoen.
Beoordeling film: (4) (uit vijf sterren)
Een ander subplot is cruciaal voor de louterende ervaring die dit seizoen biedt: de relatie tussen Hannah McKay en Dexter. Op het eerste gezicht is Hannah de zoveelste vrouw in Dexters leven, een soort mélange tussen Rita, Lila en Lumen, maar dan met een écht donkere, nietsontzienende inborst. Ondanks het feit dat de fans van Chuck dolblij zullen zijn dat hun Yvonne Strahovski tijdelijk onderdak heeft gevonden in een andere originele reeks, lijkt haar verhaallijn iets teveel op wat we al kennen uit het verleden... met enkele uitzonderingen. Zo blijf je jezelf als kijker afvragen of Hannah geen grotere dreiging is voor Dexter dan zijn exen ooit zijn geweest en zorgt ze voor een aantal inzichten die de manier waarop Dexter naar zichzelf kijkt voor altijd zullen veranderen. Zo stelt ze het feit dat Dexter nog altijd met een illusie van zijn overleden vader praat aan de kaak én overtuigt ze hem ervan dat zijn ‘Dark Passenger’ waarschijnlijk enkel in zijn verbeelding bestaat. Het effect dat dit heeft op Dexter, is nauwelijks te onderschatten.
Hoewel Dexter in de boeken constant praat over zijn Dark Passenger, heeft deze ‘tweede ik’ nooit echt centraal gestaan in de serie. Toch heeft het idee van een soort alternatieve persoonlijkheid die verantwoordelijk is voor zijn acties hem altijd een excuus gegeven voor wat hij doet. Nu dat wegvalt, lijkt Dexter voor het eerst zichzelf te ontdekken en te aanvaarden... maar of dat zo wenselijk is? We denken het niet. Voor het eerst worden we als kijker duidelijk met de neus op de feiten gedrukt: Dexter is een koelbloedige seriemoordenaar. Voor het eerst moeten ook wij toegeven dat hij misschien niet beter is dan zijn slachtoffers en voor het eerst begint Dexter de code die zijn vader, Harry (James Remar), hem heeft aangeleerd in vraag te stellen. Het zijn griezelige momenten, maar momenten die de serie gewoonweg nog interessanter maken dan voorheen, ook al zijn ze de voorbode voor een spijtige waarheid: dit is het voorlaatste seizoen van Dexter. Het achtste en laatste seizoen staat om de hoek (ondertussen werd de finale in de Verenigde Staten op gemengde gevoelens onthaald) en alles aan deze verhaallijn lijkt daar naartoe te leiden.
In de boeken ontdekt Dexter al snel dat zijn Dark Passenger wél echt is. Daar waar auteur Jeff Lindsay ervoor heeft gekozen om een metafysische dimensie toe te voegen aan zijn verhalen door duidelijk te maken dat de Dark Passenger een bovennatuurlijke entiteit en dat Dexter dus eigenlijk bezeten is, hebben de makers van de tv-reeks besloten om een volledig ander pad te bewandelen. Een pad dat Dexter veel steviger in de realiteit wortelt, maar tevens een pad dat wellicht niet nog jarenlang kon bewandeld worden. Ooit zal het moeten eindigen bij een laatste stopplaats voor Dexter en we vrezen dat die wel eens permanent zou kunnen zijn. Tot dan valt er ondanks enkele minder goed uitgewerkte en weinig interessante subplots (waaronder die over de maffia en Quinns nieuw liefje) meer dan voldoende te genieten met dit zevende en voorlaatste seizoen.
Beoordeling film: (4) (uit vijf sterren)
Beeld
Dexter vindt plaats in het zuiden van Florida en dat is dankzij de HD-transfer op deze Blu-raydisc meer dan duidelijk. De zonovergoten stranden en straten, de neonlichten van Miami, de diepe schaduwen en de inktzwarte nachten zien er hyperrealistisch uit en de helderrode druppels bloed die het hoofdpersonage zo graag verzamelt verplaatsen ons feilloos naar zijn wereld. Dankzij de scherpe contrasten en de duidelijke details ziet ook dit zevende seizoen er weer fantastisch uit, al zullen mensen die bijvoorbeeld klagen over hoe ‘echt’ The Hobbit er wel uitziet wellicht liever hebben dat er meer met kleurenfilters en dergelijke was gewerkt en is er hier en daar ‘banding’ te zien. Wie ooit in Florida is geweest, beseft echter dat de tv-makers hier geen slechte keuze hebben gemaakt. Niet slecht.
Beoordeling beeld: (4) (uit vijf sterren)
Geluid
Van de innerlijke monoloog van Dexter zelf tot de coole heavymetalmuziek waarmee een bizarre moordenaar die doolhoven aanlegt om zijn slachtoffers in te doden, de hiphop in de striptent, het geroezemoes in openbare aangelegenheden en voorbij rijdende auto’s: de Dolby True HD 5.1-soundtrack van Dexter is een van de beste die je in een tv-reeks zult horen. Dit is een serie die je best bekijkt met de volumeknop van jouw surroundsysteem naar rechts gedraaid. Natuurlijk ontbreekt de bombast van pakweg Battlestar Galactica, maar dat is hier ook niet nodig: de subtiele achtergrondgeluiden zorgen voor een meer genuanceerd geluidslandschap dat je zo naar de staat van gouverneur Jeb Bush zal brengen.
Beoordeling geluid: (4½) (uit vijf sterren)
Extra’s
Tussen het bonusmateriaal vinden we een blik achter de scènes van episodes Are You...? en Sunshine and Frosty Swirl, een nieuwe Dissecting a Scene-minidocumentaire (deze keer van The Mighty Pen), een interview met Matt Gerald over hoe hij zich de rol van seriemoordenaar Ray Speltzer eigen maakte en een discussie tussen de verschillende scenaristen over hoe de serie precies moet verder gaan en inmiddels is geëvolueerd. De aandacht die auteur Lindsay krijgt is leuk, maar het meest pakkende materiaal komt van Jennifer Carpenter, die haar scènes uit de seizoensfinale van het zevende seizoen op boeiende wijze becommentarieert. Carpenter heeft hier duidelijk allerlei conflicterende emoties over gehad en komt ook heel eerlijk en open over, wat het gebrek aan meer bonusmateriaal ruimschoots compenseert.
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
Dexter vindt plaats in het zuiden van Florida en dat is dankzij de HD-transfer op deze Blu-raydisc meer dan duidelijk. De zonovergoten stranden en straten, de neonlichten van Miami, de diepe schaduwen en de inktzwarte nachten zien er hyperrealistisch uit en de helderrode druppels bloed die het hoofdpersonage zo graag verzamelt verplaatsen ons feilloos naar zijn wereld. Dankzij de scherpe contrasten en de duidelijke details ziet ook dit zevende seizoen er weer fantastisch uit, al zullen mensen die bijvoorbeeld klagen over hoe ‘echt’ The Hobbit er wel uitziet wellicht liever hebben dat er meer met kleurenfilters en dergelijke was gewerkt en is er hier en daar ‘banding’ te zien. Wie ooit in Florida is geweest, beseft echter dat de tv-makers hier geen slechte keuze hebben gemaakt. Niet slecht.
Beoordeling beeld: (4) (uit vijf sterren)
Geluid
Van de innerlijke monoloog van Dexter zelf tot de coole heavymetalmuziek waarmee een bizarre moordenaar die doolhoven aanlegt om zijn slachtoffers in te doden, de hiphop in de striptent, het geroezemoes in openbare aangelegenheden en voorbij rijdende auto’s: de Dolby True HD 5.1-soundtrack van Dexter is een van de beste die je in een tv-reeks zult horen. Dit is een serie die je best bekijkt met de volumeknop van jouw surroundsysteem naar rechts gedraaid. Natuurlijk ontbreekt de bombast van pakweg Battlestar Galactica, maar dat is hier ook niet nodig: de subtiele achtergrondgeluiden zorgen voor een meer genuanceerd geluidslandschap dat je zo naar de staat van gouverneur Jeb Bush zal brengen.
Beoordeling geluid: (4½) (uit vijf sterren)
Extra’s
Tussen het bonusmateriaal vinden we een blik achter de scènes van episodes Are You...? en Sunshine and Frosty Swirl, een nieuwe Dissecting a Scene-minidocumentaire (deze keer van The Mighty Pen), een interview met Matt Gerald over hoe hij zich de rol van seriemoordenaar Ray Speltzer eigen maakte en een discussie tussen de verschillende scenaristen over hoe de serie precies moet verder gaan en inmiddels is geëvolueerd. De aandacht die auteur Lindsay krijgt is leuk, maar het meest pakkende materiaal komt van Jennifer Carpenter, die haar scènes uit de seizoensfinale van het zevende seizoen op boeiende wijze becommentarieert. Carpenter heeft hier duidelijk allerlei conflicterende emoties over gehad en komt ook heel eerlijk en open over, wat het gebrek aan meer bonusmateriaal ruimschoots compenseert.
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|