DJANGO UNCHAINED
Het verhaal
We schrijven het jaar 1858. De slavernij viert al jaren hoogtij in Amerika en dat heeft onder andere Django (Jamie Foxx) zeker geweten: hij wordt immers samen met enkele andere slaven overgebracht naar de plantage van zijn nieuwe eigenaar. Alles verandert echter wanneer het gezelschap ’s nachts wordt tegengehouden door de excentrieke tandarts Dr. King Schultz (Christoph Waltz). De Duitser kondigt aan dat hij op zoek is naar de broertjes Brittle, een familie die Django blijkt te kennen. Daarop blijkt Schultz bereid om Django over te kopen, maar tijdens het gesprek slaagt hij erin om de slavendrijvers boos te maken. Enkele pistoolschoten later is een van hen dood en een tweede gewond. De tandarts betaalt hem voor Django en een paard, maar laat voordat hij met zijn nieuw ‘eigendom’ vertrekt ook de rest van de slaven los.
Even later vertelt Django hoe zijn vrouw, Broomhilda (Kerry Washington), bij een Duitse meesteres woonde voor ze werd doorverkocht als slaaf. De nieuwe eigenaar (Bruce Dern) bleek niet zo tuk zijn op de maritale status van het koppeltje, waarop Django en Broomhilda dan maar de benen namen. Die vlucht duurde echter niet zo lang, want beide geliefden werden al snel weer opgepakt, gemarteld, gebrandmerkt en van elkaar gescheiden.
In een naburig dorpje biecht Schultz op dat hij tegenwoordig een premiejager is en momenteel op het spoor is van de Brittles. Nadat de plaatselijke sheriff het duo beveelt om de bar te verlaten, schiet Schultz hem simpelweg dood en vraagt hij aan de barman om de federale marshal te gaan halen. Terwijl hij aan het wachten is, biedt hij Django om 75 dollar betaald te worden voor hulp bij het arresteren van de gebroertjes Brittle, waarna hij aan de marshal uitlegt dat de sheriff een gezochte crimineel was en er nog een som van 200 dollar verschuldigd is. Het vormt het begin van een samenwerking die beiden tot de plantage van Spencer ‘Big Daddy’ Bennett (Don Johnson) zal leiden...
Bespreking
Wie Quentin Tarantino kent, weet dat hij een echte ‘fanboy’ is. Een ‘filmgeek’, misschien, een absolute liefhebber van cinema, als het kan op pelicule en uit een vervlogen tijdperk. Weinig mensen op deze aardbol kennen hun niches zo goed als de inmiddels vijftigjarige cineast, die een flair voor dialogen en gestyleerd geweld combineert met een grondige kennis van obscure filmparels. Misschien is het dan ook niet zo verwonderlijk dat de man in zijn vorige prenten telkens een ander genre nieuw leven heeft ingeblazen: het overvalgenre in Reservoir Dogs, pulp in Pulp Fiction, blaxploitation in Jackie Brown, het kungfu- en wraakgenre in de twee delen van Kill Bill, grindhouse in Death Proof, oorlog in Inglorious Basterds en, meest recentelijk, het spaghettiwesterngenre in Django Unchained.
In tegenstelling tot Quentin Tarantino, is regisseur Spike Lee iemand die blijkbaar over geen greintje gevoel humor en zelfrelativering beschikt. Het is een man met een chip on his shoulder, zoals men dat in het Engels zegt, die in zijn oeuvre laat doorschemeren dat hij blanken nog steeds verantwoordelijk acht voor het juk van de slavernij. De verheerlijking van ’s mans ‘eigen’ volk (ondanks het feit dat er enorm veel slavernij bestond tussen de Afrikaanse stammen) hoort daar ook bij en dus vond Lee het nodig om Tarantino zwaar aan te vallen omwille van diens veel te luchtige en niet altijd historische benadering van het onderwerp.
We schrijven het jaar 1858. De slavernij viert al jaren hoogtij in Amerika en dat heeft onder andere Django (Jamie Foxx) zeker geweten: hij wordt immers samen met enkele andere slaven overgebracht naar de plantage van zijn nieuwe eigenaar. Alles verandert echter wanneer het gezelschap ’s nachts wordt tegengehouden door de excentrieke tandarts Dr. King Schultz (Christoph Waltz). De Duitser kondigt aan dat hij op zoek is naar de broertjes Brittle, een familie die Django blijkt te kennen. Daarop blijkt Schultz bereid om Django over te kopen, maar tijdens het gesprek slaagt hij erin om de slavendrijvers boos te maken. Enkele pistoolschoten later is een van hen dood en een tweede gewond. De tandarts betaalt hem voor Django en een paard, maar laat voordat hij met zijn nieuw ‘eigendom’ vertrekt ook de rest van de slaven los.
Even later vertelt Django hoe zijn vrouw, Broomhilda (Kerry Washington), bij een Duitse meesteres woonde voor ze werd doorverkocht als slaaf. De nieuwe eigenaar (Bruce Dern) bleek niet zo tuk zijn op de maritale status van het koppeltje, waarop Django en Broomhilda dan maar de benen namen. Die vlucht duurde echter niet zo lang, want beide geliefden werden al snel weer opgepakt, gemarteld, gebrandmerkt en van elkaar gescheiden.
In een naburig dorpje biecht Schultz op dat hij tegenwoordig een premiejager is en momenteel op het spoor is van de Brittles. Nadat de plaatselijke sheriff het duo beveelt om de bar te verlaten, schiet Schultz hem simpelweg dood en vraagt hij aan de barman om de federale marshal te gaan halen. Terwijl hij aan het wachten is, biedt hij Django om 75 dollar betaald te worden voor hulp bij het arresteren van de gebroertjes Brittle, waarna hij aan de marshal uitlegt dat de sheriff een gezochte crimineel was en er nog een som van 200 dollar verschuldigd is. Het vormt het begin van een samenwerking die beiden tot de plantage van Spencer ‘Big Daddy’ Bennett (Don Johnson) zal leiden...
Bespreking
Wie Quentin Tarantino kent, weet dat hij een echte ‘fanboy’ is. Een ‘filmgeek’, misschien, een absolute liefhebber van cinema, als het kan op pelicule en uit een vervlogen tijdperk. Weinig mensen op deze aardbol kennen hun niches zo goed als de inmiddels vijftigjarige cineast, die een flair voor dialogen en gestyleerd geweld combineert met een grondige kennis van obscure filmparels. Misschien is het dan ook niet zo verwonderlijk dat de man in zijn vorige prenten telkens een ander genre nieuw leven heeft ingeblazen: het overvalgenre in Reservoir Dogs, pulp in Pulp Fiction, blaxploitation in Jackie Brown, het kungfu- en wraakgenre in de twee delen van Kill Bill, grindhouse in Death Proof, oorlog in Inglorious Basterds en, meest recentelijk, het spaghettiwesterngenre in Django Unchained.
In tegenstelling tot Quentin Tarantino, is regisseur Spike Lee iemand die blijkbaar over geen greintje gevoel humor en zelfrelativering beschikt. Het is een man met een chip on his shoulder, zoals men dat in het Engels zegt, die in zijn oeuvre laat doorschemeren dat hij blanken nog steeds verantwoordelijk acht voor het juk van de slavernij. De verheerlijking van ’s mans ‘eigen’ volk (ondanks het feit dat er enorm veel slavernij bestond tussen de Afrikaanse stammen) hoort daar ook bij en dus vond Lee het nodig om Tarantino zwaar aan te vallen omwille van diens veel te luchtige en niet altijd historische benadering van het onderwerp.
Natuurlijk gaat Spike Lee daarbij voorbij aan de essentie van de zaak. In Django Unchained poogt Tarantino niet om ons meer bij te leren over de slavernij, maar om ons meer te leren over het filmgenre waar zijn nieuwste werk zo duidelijk in thuishoort. Tarantino heeft zijn hele verhaallijn geïnjecteerd met een diepgewortelde liefde voor Sergio Leone en consoorten en met een uitzonderlijk oog voor stijl, zowel wat dialogen, verhaal en decor als kostuums betreft. Desondanks voelt niets aan alsof het er enkel is om indruk te maken: elke dialoog is afgemeten en functioneel, maar vaak zo geniaal geschreven dat ook dit meesterwerkje bijwijlen weer erg poëtisch wordt, zelfs al wordt er daarvoor schuttingstaal gebruikt. Het ironische is net dat Tarantino er daardoor veel meer in slaagt om (jonge) kijkers te betrekken bij de problematiek di zich in het midden van de negentiende eeuw stelde dan Lee ooit kan dromen.
Door de kijkers mee te zuigen in een wereld vol slavernij die wordt bevolkt door een übercoole actieheld, genre Elric in Stormbringer of Wesley Snipes in Blade en het onderschatte Gallowwalkers, geraken ze meer betrokken in de problemen waar hij mee te kampen heeft. In die zin is de boodschap die Django Unchained uitdraagt meer verwant aan Roots of North and South dan aan de andere films van Tarantino. Alleen is alles verpakt in een onweerstaanbare sfeer die enkel de beste regisseurs ter wereld weten te evoceren.
Django Unchained zit boordevol geweld, maar deze keer weet Tarantino zich in te houden tot het laatste halfuur. Waarschijnlijk begon het na een honderddertigtal pagina’s van het script geschreven te hebben te sterk te borrelen in Quentins hersenen en moést hij zichzelf uiteindelijk wel laten gaan in een indrukwekkende explosie van kogels, bloed en ledematen. Toch blijft die uitbarsting gecontroleerd en blijf je betrokken bij het geheel, een beetje zoals Joss Whedon wist te bereiken met The Avengers en heel verschillend van de zwaar mislukte pogingen waar bijna elke film van Michael Bay en Man of Steel aan tenonder zijn gegaan.
Een coole film is echter niets zonder geweldige acteurs en die heeft Django Unchained in overvloed. Jamie Foxx is haast perfect als de zwijgzame Django, maar weet dat personage ook te bestuiven met een gezonde dosis komische timing, zoals wanneer hij zich helblauwe kleren krijgt aangemeten en dan toch nog waardig op een paard probeert te zitten. Christopher Waltz bewijst dan weer waarom hij door Hollywood ondanks een honderdtal titels op zijn naam te lang buiten beschouwing werd gelaten. Het was Tarantino die hem zijn kans gaf in Inglorious Basterds en dat was meer dan terecht, zo blijkt ook nu weer. De complexiteit die de Duitser aan zijn premiejager weet te geven, is indrukwekkend, en we zijn dan ook blij dat we deze man binnenkort in nog heel wat andere producties te zien zullen krijgen.
Drie andere acteurs moeten we nog even apart vermelden: Don Johnson toont nadrukkelijk hoe hij nog veel meer kan dan wat hij meestal op tv laat zien; Leonardo DiCaprio is subliem als de rijke maar nietsontziende plantage-eigenaar Calvin Candie en Samuel L. Jackson zet haast moeiteloos een personage neer dat je met veel plezier zult haten: de oude butler Stephen, een rancuneuze vent die zonder enig moreel bezwaar de kant van zijn blanke eigenaars heeft gekozen en bereid is om eender welke zwarte medemens in de rug te steken, zolang dat zijn eigen status binnen het landgoed maar bestendigt. Het zijn stuk voor stuk kleurrijke, genietbare, driedimensionale personages die de stereotiepen ver overstijgen en een plezier zijn om bezig te zien. Tel daarbij de referenties naar de oorspronkelijke Django, Mandingo, Taxi Driver en enkele andere films op, en je weet dat we een absolute fan zijn van deze prent.
Tarantino won met Django Unchained de Oscar voor het beste oorspronkelijke script en Christopher Waltz sleepte ook zijn tweede gouden beeldje binnen, opnieuw voor beste bijrol in een film van dezelfde cineast. Wat ons betreft hadden het er nog meer mogen zijn.
Door de kijkers mee te zuigen in een wereld vol slavernij die wordt bevolkt door een übercoole actieheld, genre Elric in Stormbringer of Wesley Snipes in Blade en het onderschatte Gallowwalkers, geraken ze meer betrokken in de problemen waar hij mee te kampen heeft. In die zin is de boodschap die Django Unchained uitdraagt meer verwant aan Roots of North and South dan aan de andere films van Tarantino. Alleen is alles verpakt in een onweerstaanbare sfeer die enkel de beste regisseurs ter wereld weten te evoceren.
Django Unchained zit boordevol geweld, maar deze keer weet Tarantino zich in te houden tot het laatste halfuur. Waarschijnlijk begon het na een honderddertigtal pagina’s van het script geschreven te hebben te sterk te borrelen in Quentins hersenen en moést hij zichzelf uiteindelijk wel laten gaan in een indrukwekkende explosie van kogels, bloed en ledematen. Toch blijft die uitbarsting gecontroleerd en blijf je betrokken bij het geheel, een beetje zoals Joss Whedon wist te bereiken met The Avengers en heel verschillend van de zwaar mislukte pogingen waar bijna elke film van Michael Bay en Man of Steel aan tenonder zijn gegaan.
Een coole film is echter niets zonder geweldige acteurs en die heeft Django Unchained in overvloed. Jamie Foxx is haast perfect als de zwijgzame Django, maar weet dat personage ook te bestuiven met een gezonde dosis komische timing, zoals wanneer hij zich helblauwe kleren krijgt aangemeten en dan toch nog waardig op een paard probeert te zitten. Christopher Waltz bewijst dan weer waarom hij door Hollywood ondanks een honderdtal titels op zijn naam te lang buiten beschouwing werd gelaten. Het was Tarantino die hem zijn kans gaf in Inglorious Basterds en dat was meer dan terecht, zo blijkt ook nu weer. De complexiteit die de Duitser aan zijn premiejager weet te geven, is indrukwekkend, en we zijn dan ook blij dat we deze man binnenkort in nog heel wat andere producties te zien zullen krijgen.
Drie andere acteurs moeten we nog even apart vermelden: Don Johnson toont nadrukkelijk hoe hij nog veel meer kan dan wat hij meestal op tv laat zien; Leonardo DiCaprio is subliem als de rijke maar nietsontziende plantage-eigenaar Calvin Candie en Samuel L. Jackson zet haast moeiteloos een personage neer dat je met veel plezier zult haten: de oude butler Stephen, een rancuneuze vent die zonder enig moreel bezwaar de kant van zijn blanke eigenaars heeft gekozen en bereid is om eender welke zwarte medemens in de rug te steken, zolang dat zijn eigen status binnen het landgoed maar bestendigt. Het zijn stuk voor stuk kleurrijke, genietbare, driedimensionale personages die de stereotiepen ver overstijgen en een plezier zijn om bezig te zien. Tel daarbij de referenties naar de oorspronkelijke Django, Mandingo, Taxi Driver en enkele andere films op, en je weet dat we een absolute fan zijn van deze prent.
Tarantino won met Django Unchained de Oscar voor het beste oorspronkelijke script en Christopher Waltz sleepte ook zijn tweede gouden beeldje binnen, opnieuw voor beste bijrol in een film van dezelfde cineast. Wat ons betreft hadden het er nog meer mogen zijn.
Bonusmateriaal
Helaas: met de soundtrack en een minidocumentaire rond het productie-ontwerp van de film voelen we ons wat karig bedeeld, maar dit is toch het soort prent die je absoluut op Blu-ray moet kopen...
Dirk Vandereyken
Beoordeling film: ***** (uit vijf sterren)
Beoordeling bonusmateriaal: * (uit vijf sterren)
Helaas: met de soundtrack en een minidocumentaire rond het productie-ontwerp van de film voelen we ons wat karig bedeeld, maar dit is toch het soort prent die je absoluut op Blu-ray moet kopen...
Dirk Vandereyken
Beoordeling film: ***** (uit vijf sterren)
Beoordeling bonusmateriaal: * (uit vijf sterren)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Meer info: www.sphe.be