IDENTITY THEFT
Het verhaal
Wanneer boekhouder Sandy Patterson een telefoontje krijgt van een dame die hem vertelt dat iemand heeft geprobeerd om zijn identiteit te stelen, aarzelt hij niet: hij verstrekt onmiddellijk alle nodige informatie over zichzelf, zodat de dader tijdig kan tegengehouden worden. Aan de andere kant van de lijn bevindt zich echter een professionele oplichtster die zichzelf Diana (Melissa McCarthy) noemt. Diana gebruikt de gegevens van Sandy om een valse kredietkaart op zijn naam te maken en trekt haast onmiddellijk naar een bar om daar iedereen op een tournée generale te trakteren.
Op zijn werk krijgt Sandy ondertussen te horen dat hij een bonus zal mogen ontvangen... maar tegelijkertijd zal moeten snoeien in de bonussen van anderen. Wanneer hij achtereenvolgens een telefoontje krijgt om zijn afspraak in een kapsalon in Florida te bevestigen en nadien ontdekt dat hij geen brandstof meer kan betalen met zijn kredietkaart, wordt hij gearresteerd door de politie, die hem weet te vertellen dat hij enorme sommen geld heeft uitgegeven... aan de andere kant van het land, in Florida. Al snel begrijpt de agenten dat ze de verkeerde man hebben, maar niet voordat Sandy’s eigen baas begint te twijfelen aan diens werknemer. Tot overmaat van ramp blijkt dat de arm der wet niet zoveel kan doen zolang degene die zijn identiteit heeft gestolen zich niet zelf in Denver bevindt. Na een korte onderhandeling weet Sandy echter een deal te bereiken: als hij er binnen een acceptabele periode in slaagt om terug te keren met de dievegge en die laatste bekent, hoeft hij niet meer te vrezen voor zijn job...
In Florida weet Sandy al snel Diana te lokaliseren, maar de eerste ontmoeting verloopt niet bepaald volgens plan. Sandy onderschat de vindingrijkheid en kracht waarop Diana zich kan beroepen en beseft uiteindelijk dat de klus een stuk moeilijker zal worden dan hij vooraf had geanticipeerd...
Bespreking
Met zijn rollen in films als Hancock, Horrible Bosses en Disconnect heeft Jason Bateman al meermaals aangetoond dat hij de perfecte ‘alledaagse man’ kan spelen. Jim Carreyachtige toestanden hoef je niet van hem te verwachten, maar regisseurs die op zoek zijn naar een acteur met een uiterlijk en uitstraling die op geen enkele manier echt opvalt, weten nu al een tijdje bij wie ze kunnen aankloppen. Dat kan echter niet gezegd worden van Batemans tegenspeelster in Identity Thief, de zwaarlijvige Melissa McCarthy. Die timmerde jarenlang aan een weg die haar onder andere doorheen 153 afleveringen van Gilmore Girls voerde, maar brak in 2011 opeens door dankzij een geniale vertolking in het uitstekende Bridesmaids. Het resultaat is dat McCarthy nu opeens rollen kan krijgen die voorheen enkel voorbehouden waren voor haar slankere (en mooiere) collega’s. Dat ook zij ten onder kan gaan wanneer het script niet al te geweldig is, wordt bewezen in Identity Thief.
Op zich is de premisse niet zo slecht: een vrouw meet zich de identiteit aan van een goedgelovige man met een meisjesnaam. Het probleem is zelfs niet eens dat alles behoorlijk ongeloofwaardig is – zo slaagt Sandy er wel érg gemakkelijk in om Diana te vinden – maar wel dat er weinig te lachen valt. Diana is immers een egoïstische trut die teveel drinkt, te weinig scrupules heeft en bovendien ook nog eens seksueel geen enkele moraal lijkt te hebben. Het is erg onaangenaam om haar aan het ‘werk’ te zien en van enige chemie tussen haar en Bateman is dan ook geen sprake. Nochtans is die wel nodig, want zoals je kunt verwachten, begint het duo na een tijdje meer respect te tonen voor elkaar en zelfs elkaar te mogen. Die demarche is echter zo bij de haren gegrepen dat je als kijker nog minder mee begint te voelen met Sandy. De les die we uiteindelijk leren uit Identity Thief is immers duidelijk: we moeten mensen alles vergeven, zolang ze maar een moeilijke jeugd hebben gehad. Dat maakt alles immers goed. Ergens in de diepten van de hel zal Adolfke het wellicht graag horen.
Beeld
Identity Thief werd digitaal opgenomen met een Arri Alexacamera en kreeg een haast foutloze 1080p/AVC-geëncodeerde transfer. Het beeld ziet er ‘zacht’ uit, maar kent toch voldoende contrast. De kleuren zijn daarentegen wat aan de matte kant, al was dat wellicht de bedoeling van de cineast en zijn ‘director of photography’. Het beeld is in ieder geval kleurvast met slechts hier en daar een beetje ‘crush’, terwijl ook de huidskleuren erg realistisch ogen en het zwart overwegend aangenaam diep is.
Geluid
Het DTS-HD Master Audio 5.1 surroundgeluid van Identity Thief kent vooral heel wat activiteit vooraan. Logisch, natuurlijk, in een film die vooral draait rond de dialogen. Wanneer iemand buiten beeld iets zegt, wordt dat vaak via de achterste luidsprekers weergegeven en ook tijdens actiescènes komt alles wat meer tot leven. Verder hebben alle geluiden heel goed hun eigen compartiment gekregen en wordt het hele sonisch landschap klaar en duidelijk weergegeven. Niet slecht, dus.
Bonusmateriaal
Met de zeventien minuten van The Making of ‘Identity Thief’ krijgen we de langste minidocumentaire op deze Blu-ray voorgeschoteld. Hoewel je te weten komt hoe alle stukjes samen kwamen, is deze ‘making of’ niet zo speciaal, vooral omdat het te duidelijk is dat men gewoon zichzelf wil promoten. Nog veel teleurstellender is dat de bloopers in totaal maar 48 seconden duren. Dat is wel érg weinig voor een komische film. Verder krijgen we nog 5 minuten aan alternatieve takes waarin Melissa McCarthy haar improvisatietalent nogmaals tentoon spreidt, een anderhalf keer langere documentaire over hoezeer het wel klikte tussen McCarthy en Bateman en een grappig setbezoekje van Robert Patrick. Al bij al een beetje weinig.
Wanneer boekhouder Sandy Patterson een telefoontje krijgt van een dame die hem vertelt dat iemand heeft geprobeerd om zijn identiteit te stelen, aarzelt hij niet: hij verstrekt onmiddellijk alle nodige informatie over zichzelf, zodat de dader tijdig kan tegengehouden worden. Aan de andere kant van de lijn bevindt zich echter een professionele oplichtster die zichzelf Diana (Melissa McCarthy) noemt. Diana gebruikt de gegevens van Sandy om een valse kredietkaart op zijn naam te maken en trekt haast onmiddellijk naar een bar om daar iedereen op een tournée generale te trakteren.
Op zijn werk krijgt Sandy ondertussen te horen dat hij een bonus zal mogen ontvangen... maar tegelijkertijd zal moeten snoeien in de bonussen van anderen. Wanneer hij achtereenvolgens een telefoontje krijgt om zijn afspraak in een kapsalon in Florida te bevestigen en nadien ontdekt dat hij geen brandstof meer kan betalen met zijn kredietkaart, wordt hij gearresteerd door de politie, die hem weet te vertellen dat hij enorme sommen geld heeft uitgegeven... aan de andere kant van het land, in Florida. Al snel begrijpt de agenten dat ze de verkeerde man hebben, maar niet voordat Sandy’s eigen baas begint te twijfelen aan diens werknemer. Tot overmaat van ramp blijkt dat de arm der wet niet zoveel kan doen zolang degene die zijn identiteit heeft gestolen zich niet zelf in Denver bevindt. Na een korte onderhandeling weet Sandy echter een deal te bereiken: als hij er binnen een acceptabele periode in slaagt om terug te keren met de dievegge en die laatste bekent, hoeft hij niet meer te vrezen voor zijn job...
In Florida weet Sandy al snel Diana te lokaliseren, maar de eerste ontmoeting verloopt niet bepaald volgens plan. Sandy onderschat de vindingrijkheid en kracht waarop Diana zich kan beroepen en beseft uiteindelijk dat de klus een stuk moeilijker zal worden dan hij vooraf had geanticipeerd...
Bespreking
Met zijn rollen in films als Hancock, Horrible Bosses en Disconnect heeft Jason Bateman al meermaals aangetoond dat hij de perfecte ‘alledaagse man’ kan spelen. Jim Carreyachtige toestanden hoef je niet van hem te verwachten, maar regisseurs die op zoek zijn naar een acteur met een uiterlijk en uitstraling die op geen enkele manier echt opvalt, weten nu al een tijdje bij wie ze kunnen aankloppen. Dat kan echter niet gezegd worden van Batemans tegenspeelster in Identity Thief, de zwaarlijvige Melissa McCarthy. Die timmerde jarenlang aan een weg die haar onder andere doorheen 153 afleveringen van Gilmore Girls voerde, maar brak in 2011 opeens door dankzij een geniale vertolking in het uitstekende Bridesmaids. Het resultaat is dat McCarthy nu opeens rollen kan krijgen die voorheen enkel voorbehouden waren voor haar slankere (en mooiere) collega’s. Dat ook zij ten onder kan gaan wanneer het script niet al te geweldig is, wordt bewezen in Identity Thief.
Op zich is de premisse niet zo slecht: een vrouw meet zich de identiteit aan van een goedgelovige man met een meisjesnaam. Het probleem is zelfs niet eens dat alles behoorlijk ongeloofwaardig is – zo slaagt Sandy er wel érg gemakkelijk in om Diana te vinden – maar wel dat er weinig te lachen valt. Diana is immers een egoïstische trut die teveel drinkt, te weinig scrupules heeft en bovendien ook nog eens seksueel geen enkele moraal lijkt te hebben. Het is erg onaangenaam om haar aan het ‘werk’ te zien en van enige chemie tussen haar en Bateman is dan ook geen sprake. Nochtans is die wel nodig, want zoals je kunt verwachten, begint het duo na een tijdje meer respect te tonen voor elkaar en zelfs elkaar te mogen. Die demarche is echter zo bij de haren gegrepen dat je als kijker nog minder mee begint te voelen met Sandy. De les die we uiteindelijk leren uit Identity Thief is immers duidelijk: we moeten mensen alles vergeven, zolang ze maar een moeilijke jeugd hebben gehad. Dat maakt alles immers goed. Ergens in de diepten van de hel zal Adolfke het wellicht graag horen.
Beeld
Identity Thief werd digitaal opgenomen met een Arri Alexacamera en kreeg een haast foutloze 1080p/AVC-geëncodeerde transfer. Het beeld ziet er ‘zacht’ uit, maar kent toch voldoende contrast. De kleuren zijn daarentegen wat aan de matte kant, al was dat wellicht de bedoeling van de cineast en zijn ‘director of photography’. Het beeld is in ieder geval kleurvast met slechts hier en daar een beetje ‘crush’, terwijl ook de huidskleuren erg realistisch ogen en het zwart overwegend aangenaam diep is.
Geluid
Het DTS-HD Master Audio 5.1 surroundgeluid van Identity Thief kent vooral heel wat activiteit vooraan. Logisch, natuurlijk, in een film die vooral draait rond de dialogen. Wanneer iemand buiten beeld iets zegt, wordt dat vaak via de achterste luidsprekers weergegeven en ook tijdens actiescènes komt alles wat meer tot leven. Verder hebben alle geluiden heel goed hun eigen compartiment gekregen en wordt het hele sonisch landschap klaar en duidelijk weergegeven. Niet slecht, dus.
Bonusmateriaal
Met de zeventien minuten van The Making of ‘Identity Thief’ krijgen we de langste minidocumentaire op deze Blu-ray voorgeschoteld. Hoewel je te weten komt hoe alle stukjes samen kwamen, is deze ‘making of’ niet zo speciaal, vooral omdat het te duidelijk is dat men gewoon zichzelf wil promoten. Nog veel teleurstellender is dat de bloopers in totaal maar 48 seconden duren. Dat is wel érg weinig voor een komische film. Verder krijgen we nog 5 minuten aan alternatieve takes waarin Melissa McCarthy haar improvisatietalent nogmaals tentoon spreidt, een anderhalf keer langere documentaire over hoezeer het wel klikte tussen McCarthy en Bateman en een grappig setbezoekje van Robert Patrick. Al bij al een beetje weinig.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Beoordeling bonusmateriaal: **1/2 (uit vijf sterren)
Beoordeling film: *1/2 (uit vijf sterren) Beoordeling beeld: ***1/2 (uit vijf sterren) Beoordling geluid: ***1/2 (uit vijf sterren) |