Het verhaal
Pittsburgh. Vlakbij het honkbalstadion schiet een scherpschutter vijf schijnbaar onschuldige mensen neer – enkel het kindje van een wegvluchtende moeder weet te overleven. Al snel weet de politie ex-militair James Barr (Joseph Sikora) in te rekenen. Tijdens de daaropvolgende ondervraging door rechercheur Emerson (David Oyelowo) en openbare aanklager Alex Rodin (Richard Jenkins), lijkt het er even op dat de verdachte wil bekennen, maar in de plaats daarvan schrijft hij enkel ‘Haal Jack Reacher’ neer op een tablet.
Reacher maakte vroeger ook onderdeel uit van het leger, maar is na zijn dienst van de radar verdwenen. De laatste 2 jaar is hij een ‘spook’ geworden, maar net wanneer Emerson en Rodin denken dat het onmogelijk zal worden om Reacher te vinden, daagt die laatste zelf op. Jammer genoeg is Barr ondertussen in een coma geslagen door een aantal overijverige wachters. Omdat hij ook geen inzicht mag krijgen in het bewijsmateriaal, maakt Reacher al snel rechtsomkeer, tot advocate Helen Rodin (Rosamund Pike), de dochter van de openbare aanklager, komt opdagen en prompt haar eigen vader een standje geeft omwille van zijn poging om de verdachte te ondervragen zonder haar aanwezigheid. Helen neemt Reacher in vertrouwen en die vertelt haar dat hij eigenlijk naar het ziekenhuis is gekomen om wraak te nemen. Tijdens zijn actieve carrière heeft Barr op de laatste dag van zijn tour of duty een aantal mensen neergeschoten. Hij werd nooit beschuldigd omdat het om criminelen bleek te gaan, maar Reacher zelf is het incident nog niet vergeten. Tot Helens verbazing blijkt hij echter te willen meewerken aan Barrs verdediging. Volgens Reacher is het immers duidelijk dat zijn ex-collega de moorden niet kan gepleegd hebben...
Pittsburgh. Vlakbij het honkbalstadion schiet een scherpschutter vijf schijnbaar onschuldige mensen neer – enkel het kindje van een wegvluchtende moeder weet te overleven. Al snel weet de politie ex-militair James Barr (Joseph Sikora) in te rekenen. Tijdens de daaropvolgende ondervraging door rechercheur Emerson (David Oyelowo) en openbare aanklager Alex Rodin (Richard Jenkins), lijkt het er even op dat de verdachte wil bekennen, maar in de plaats daarvan schrijft hij enkel ‘Haal Jack Reacher’ neer op een tablet.
Reacher maakte vroeger ook onderdeel uit van het leger, maar is na zijn dienst van de radar verdwenen. De laatste 2 jaar is hij een ‘spook’ geworden, maar net wanneer Emerson en Rodin denken dat het onmogelijk zal worden om Reacher te vinden, daagt die laatste zelf op. Jammer genoeg is Barr ondertussen in een coma geslagen door een aantal overijverige wachters. Omdat hij ook geen inzicht mag krijgen in het bewijsmateriaal, maakt Reacher al snel rechtsomkeer, tot advocate Helen Rodin (Rosamund Pike), de dochter van de openbare aanklager, komt opdagen en prompt haar eigen vader een standje geeft omwille van zijn poging om de verdachte te ondervragen zonder haar aanwezigheid. Helen neemt Reacher in vertrouwen en die vertelt haar dat hij eigenlijk naar het ziekenhuis is gekomen om wraak te nemen. Tijdens zijn actieve carrière heeft Barr op de laatste dag van zijn tour of duty een aantal mensen neergeschoten. Hij werd nooit beschuldigd omdat het om criminelen bleek te gaan, maar Reacher zelf is het incident nog niet vergeten. Tot Helens verbazing blijkt hij echter te willen meewerken aan Barrs verdediging. Volgens Reacher is het immers duidelijk dat zijn ex-collega de moorden niet kan gepleegd hebben...
Bespreking
Jack Reacher is gebaseerd op een serie misdaadromans van de Britse auteur Lee Child. Elk boek staat grotendeels op zichzelf en dus kon er gekozen worden tussen heel wat verschillende verhalen, maar uiteindelijk viel het collectieve oog van de filmmakers en producent Tom Cruise op One Shot, een actiethriller annex misdaadthriller met onder andere een erg intrigerende buitenlandse vijand, die in deze filmversie briljant wordt vertolkt door de Duitse alleskunner Werner Herzog. Dat diens personage in de gedrukte versie Russisch was en niet Duits, maakt voor de gelegenheid niet uit. Wat ook niet lijkt uit te maken, is het feit dat Jack Reacher in de boeken wordt beschreven als een boomlange, blonde figuur, terwijl Cruise een heel stukje korter is en niet over de vereiste haarkleur bezit. Nu kan dit de filmmakers misschien nog vergeven worden, aangezien het wellicht niet zo gemakkelijk is om blonde Hollywoodsterren te vinden van 2 meter lang, maar Cruise lijkt niet altijd even geschikt voor deze rol.
Tom Cruise is een uitstekende acteur en is momenteel bezig aan een loopbaan die net omgekeerd is aan die van wat we gewend zijn: terwijl de meeste actiesterren van weleer tegenwoordig meestal rustigere rollen spelen, lijkt Cruise zichzelf steeds meer te affirmeren als actieheld en na de schaamteloze Scientologypropagandafilm Oblivion is het leuk om het eerder ingeblikte Jack Reacher nu ook op Blu-ray te kunnen krijgen. Toch is zijn Jack Reacher niet altijd even overtuigend en dat heeft evenveel te maken met de onevenwichtige toon van de film als met ’s mans acteerprestaties. Die zijn zeker in orde, maar misschien niet altijd wat de rol vereist.
Het script van Jack Reacher heeft het soms moeilijk met te beslissen welke richting in te slaan. Een paar scènes – zoals die waarin Reacher in een nauwe gang en kleine badkamer wordt aangevallen door twee klungelaars – lijken niet in de rest van de film thuis te horen en breken daardoor de suspension of disbelief die nodig is om je helemaal te kunnen inleven in een film. Nog erger wordt het wanneer Robert Duvall opdaagt als eigenaar van een schietbaan. Duvall is zeker een van de drie beste acteurs in deze film, maar wordt hier opgezadeld met een personage dat zomaar bereid wordt gevonden om er mee op uit te trekken en tussendoor ook zelf wat schurken overhoop te knallen. Nu gaat het hier zeker niet om een film die de ontwikkeling van personages of interessante persoonlijkheidsstudies laat primeren, maar meer geloofwaardigheid en diepgang had wel gemogen. Nochtans was regisseur/scenarist in 1995 nog verantwoordelijk voor The Usual Suspects, onze favoriete film aller tijden. Dat de man vooral een schrijver is en met Jack Reacher nog maar voor de tweede keer in de regiestoel kruipt, verklaart misschien veel. Dat hij wellicht ook verschillende keren een knieval heeft moeten maken voor Tom Cruise en diens ideeën, ook.
Jack Reacher is gebaseerd op een serie misdaadromans van de Britse auteur Lee Child. Elk boek staat grotendeels op zichzelf en dus kon er gekozen worden tussen heel wat verschillende verhalen, maar uiteindelijk viel het collectieve oog van de filmmakers en producent Tom Cruise op One Shot, een actiethriller annex misdaadthriller met onder andere een erg intrigerende buitenlandse vijand, die in deze filmversie briljant wordt vertolkt door de Duitse alleskunner Werner Herzog. Dat diens personage in de gedrukte versie Russisch was en niet Duits, maakt voor de gelegenheid niet uit. Wat ook niet lijkt uit te maken, is het feit dat Jack Reacher in de boeken wordt beschreven als een boomlange, blonde figuur, terwijl Cruise een heel stukje korter is en niet over de vereiste haarkleur bezit. Nu kan dit de filmmakers misschien nog vergeven worden, aangezien het wellicht niet zo gemakkelijk is om blonde Hollywoodsterren te vinden van 2 meter lang, maar Cruise lijkt niet altijd even geschikt voor deze rol.
Tom Cruise is een uitstekende acteur en is momenteel bezig aan een loopbaan die net omgekeerd is aan die van wat we gewend zijn: terwijl de meeste actiesterren van weleer tegenwoordig meestal rustigere rollen spelen, lijkt Cruise zichzelf steeds meer te affirmeren als actieheld en na de schaamteloze Scientologypropagandafilm Oblivion is het leuk om het eerder ingeblikte Jack Reacher nu ook op Blu-ray te kunnen krijgen. Toch is zijn Jack Reacher niet altijd even overtuigend en dat heeft evenveel te maken met de onevenwichtige toon van de film als met ’s mans acteerprestaties. Die zijn zeker in orde, maar misschien niet altijd wat de rol vereist.
Het script van Jack Reacher heeft het soms moeilijk met te beslissen welke richting in te slaan. Een paar scènes – zoals die waarin Reacher in een nauwe gang en kleine badkamer wordt aangevallen door twee klungelaars – lijken niet in de rest van de film thuis te horen en breken daardoor de suspension of disbelief die nodig is om je helemaal te kunnen inleven in een film. Nog erger wordt het wanneer Robert Duvall opdaagt als eigenaar van een schietbaan. Duvall is zeker een van de drie beste acteurs in deze film, maar wordt hier opgezadeld met een personage dat zomaar bereid wordt gevonden om er mee op uit te trekken en tussendoor ook zelf wat schurken overhoop te knallen. Nu gaat het hier zeker niet om een film die de ontwikkeling van personages of interessante persoonlijkheidsstudies laat primeren, maar meer geloofwaardigheid en diepgang had wel gemogen. Nochtans was regisseur/scenarist in 1995 nog verantwoordelijk voor The Usual Suspects, onze favoriete film aller tijden. Dat de man vooral een schrijver is en met Jack Reacher nog maar voor de tweede keer in de regiestoel kruipt, verklaart misschien veel. Dat hij wellicht ook verschillende keren een knieval heeft moeten maken voor Tom Cruise en diens ideeën, ook.
Over acteerprestaties gesproken: waarom Rosamund Pike het aan het maken is in Hollywood, is ons een absoluut raadsel – schuif even opzij, Kirsten Stewart en Saoirse Ronan, onze Rosamund mag dit jaar samen met jullie naar de kroon voor ‘Slechtste Acteerprestatie in een Hollywoodfilm’ dingen. Het is zeker niet zo dat het allemaal niet klopt, maar de actrice zet in deze film een erg vlakke, weinig tot de verbeelding sprekende Helen neer.
Ondanks alle bedenkingen is Jack Reacher zeker geen volledige miskleun. De vechtscènes mogen er bijvoorbeeld best wezen en werden gechoreografeerd door Robert Alonzo, een vooraanstaande instructeur in Keysi Fighting Method, dezelfde straatstijl die ook in Batman Begins wordt gebruikt. Omdat Cruise zijn eigen stunts doet en er vaak gewerkt wordt met lange shots in plaats van snelle montages die de acteurs toelaten om veel bewegingen te ‘faken’, ziet alles er behoorlijk realistisch uit en dat is zeker een pluspunt, ook al is Jack Reacher geen actiefilm pur sang. Of het geplande vervolg er ooit zal komen, durven we echter ten zeerste te betwijfelen.
Beeld
Jack Reacher werd gefilmd op 35 millimeter (echte film, dus). De beelden van de Panavision Panaflex Millennium XL2 en de Panaflex Platinum werden bovendien feilloos overgebracht naar BD-50 (een Blu-rayschijf met 2 lagen en 50 GB opslagruimte) middels een 1080p, AVC MPEG-4-codering en een verhouding van 2.35:1. Dat vertaalt zich in veel details, juiste vleeskleuren, donker zwart, zichtbare texturen en natuurlijk ook een beetje korrel, wat de film nog meer sfeer verleent. Foutjes vonden we niet.
Ondanks alle bedenkingen is Jack Reacher zeker geen volledige miskleun. De vechtscènes mogen er bijvoorbeeld best wezen en werden gechoreografeerd door Robert Alonzo, een vooraanstaande instructeur in Keysi Fighting Method, dezelfde straatstijl die ook in Batman Begins wordt gebruikt. Omdat Cruise zijn eigen stunts doet en er vaak gewerkt wordt met lange shots in plaats van snelle montages die de acteurs toelaten om veel bewegingen te ‘faken’, ziet alles er behoorlijk realistisch uit en dat is zeker een pluspunt, ook al is Jack Reacher geen actiefilm pur sang. Of het geplande vervolg er ooit zal komen, durven we echter ten zeerste te betwijfelen.
Beeld
Jack Reacher werd gefilmd op 35 millimeter (echte film, dus). De beelden van de Panavision Panaflex Millennium XL2 en de Panaflex Platinum werden bovendien feilloos overgebracht naar BD-50 (een Blu-rayschijf met 2 lagen en 50 GB opslagruimte) middels een 1080p, AVC MPEG-4-codering en een verhouding van 2.35:1. Dat vertaalt zich in veel details, juiste vleeskleuren, donker zwart, zichtbare texturen en natuurlijk ook een beetje korrel, wat de film nog meer sfeer verleent. Foutjes vonden we niet.
Geluid
Toen we Jack Reacher voor het eerst bekeken, was het al 3 uur ’s nachts en moesten we de volumeknop wat naar links draaien om de buren niet kwaad te maken. Al tijdens de eerste scène hadden we echter door dat dit niet de manier is om deze prent te ervaren. Al vanaf de eerste minuten imponeert de DTS-HD 7.1 Master-soundtrack dankzij allerlei kleine nuances, zoals het verdwijnen en weer verschijnen van de muziek op precies de juiste momenten, de ademhaling van de scherpschutter, de harde knallen van diens geweer, en ga zo maar verder. Ook tijdens het daaropvolgende uur, waarin niet zoveel actie zit, wordt het geluid uitstekend benut en blijft iedereen perfect verstaanbaar. Dit is zonder twijfel bij het beste wat we al hoorden. Op de dvd is het geluid (in Dolby Digital 5.1) overigens ook indrukwekkend, maar zeker niet zo erg als op Blu-ray.
Toen we Jack Reacher voor het eerst bekeken, was het al 3 uur ’s nachts en moesten we de volumeknop wat naar links draaien om de buren niet kwaad te maken. Al tijdens de eerste scène hadden we echter door dat dit niet de manier is om deze prent te ervaren. Al vanaf de eerste minuten imponeert de DTS-HD 7.1 Master-soundtrack dankzij allerlei kleine nuances, zoals het verdwijnen en weer verschijnen van de muziek op precies de juiste momenten, de ademhaling van de scherpschutter, de harde knallen van diens geweer, en ga zo maar verder. Ook tijdens het daaropvolgende uur, waarin niet zoveel actie zit, wordt het geluid uitstekend benut en blijft iedereen perfect verstaanbaar. Dit is zonder twijfel bij het beste wat we al hoorden. Op de dvd is het geluid (in Dolby Digital 5.1) overigens ook indrukwekkend, maar zeker niet zo erg als op Blu-ray.
Extra’s
Jack Reacher is gebaseerd op het hoofdpersonage uit een boekenreeks van Lee Child en dus is het logisch dat de auteur zelf aan het bod komt in The Reacher Phenomenon. Ook in de ‘making of’ When the Man Comes Around wordt er uitgebreid aandacht besteed aan de vertaling van boek naar film en de keuze van Tom Cruise als Jack Reacher, terwijl die veel kleiner is dan beschreven staat in de verhalen (Cruise is 1m72 lang, terwijl Reacher tot 1m96 zou moeten reiken) en zwart haar heeft in plaats van blonde manen. De documentaire is goed gemaakt, maar lijkt vooral een aantal dubieuze keuzes te willen vergoelijken. You Don’t Mess with Jack Reacher: Combat and Weapons zal medevechtkunstenaars en wapenfans dan weer doen watertanden, vooral dankzij de aandacht voor Keysi Fighting Method, het vechtsysteem dat wordt gebruikt in de film en zogezegd geen echte vechtkunst is, maar een straatstijl. In wezen zijn wing chun, jeet kune do, mixed martial arts en tal van andere stijlen dat in zekere zin echter ook, dus laten we het toch maar een ‘martial art’ noemen. Het leukste is dat Cruise zelf heel wat les n wellicht een klein beetje volgde in dit systeem en grotendeels zijn eigen stunts verzorgde, maar puristen zullen wellicht toch een klein beetje op hun honger blijven zitten. Tenslotte is er nog genietbaar audiocommentaar van zowel het duo Cruise-McQuarrie als componist Joe Kraemer beschikbaar. Allemaal niet slecht en in totaal een uur extra kijkplezier, maar toch mocht het nog net iets meer zijn.
Beoordeling extra’s: (3 of 5)
Beoordeling film: (2 of 5)
Beoordeling beeld: (5 of 5)
Beoordeling geluid: (5 of 5)
Jack Reacher is gebaseerd op het hoofdpersonage uit een boekenreeks van Lee Child en dus is het logisch dat de auteur zelf aan het bod komt in The Reacher Phenomenon. Ook in de ‘making of’ When the Man Comes Around wordt er uitgebreid aandacht besteed aan de vertaling van boek naar film en de keuze van Tom Cruise als Jack Reacher, terwijl die veel kleiner is dan beschreven staat in de verhalen (Cruise is 1m72 lang, terwijl Reacher tot 1m96 zou moeten reiken) en zwart haar heeft in plaats van blonde manen. De documentaire is goed gemaakt, maar lijkt vooral een aantal dubieuze keuzes te willen vergoelijken. You Don’t Mess with Jack Reacher: Combat and Weapons zal medevechtkunstenaars en wapenfans dan weer doen watertanden, vooral dankzij de aandacht voor Keysi Fighting Method, het vechtsysteem dat wordt gebruikt in de film en zogezegd geen echte vechtkunst is, maar een straatstijl. In wezen zijn wing chun, jeet kune do, mixed martial arts en tal van andere stijlen dat in zekere zin echter ook, dus laten we het toch maar een ‘martial art’ noemen. Het leukste is dat Cruise zelf heel wat les n wellicht een klein beetje volgde in dit systeem en grotendeels zijn eigen stunts verzorgde, maar puristen zullen wellicht toch een klein beetje op hun honger blijven zitten. Tenslotte is er nog genietbaar audiocommentaar van zowel het duo Cruise-McQuarrie als componist Joe Kraemer beschikbaar. Allemaal niet slecht en in totaal een uur extra kijkplezier, maar toch mocht het nog net iets meer zijn.
Beoordeling extra’s: (3 of 5)
Beoordeling film: (2 of 5)
Beoordeling beeld: (5 of 5)
Beoordeling geluid: (5 of 5)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|