Het verhaal
Mama opent vlak nadat een man zijn ex-vrouw en twee medewerkers heeft neergeschoten en zijn twee jonge dochters (van een en drie jaar oud) heeft ontvoerd. Tijdens zijn vlucht verliest hij echter de controle over zijn auto, waarna hij hen door de sneeuw naar een oude hut in het midden van een bos brengt. Eenmaal binnen, begint hij voorbereidingen te treffen om de twee kinderen te vermoorden en dan zijn eigen leven te nemen, maar net op dat moment wordt hij de duisternis in getrokken door een onzichtbare kracht.
We springen vijf jaar de toekomst in. Beide meisjes, Victoria (Megan Charpentier) en Lilly (Isabelle Nelisse) worden eindelijk teruggevonden, maar omdat ze al die tijd alleen hebben geleefd, gedragen ze zich meer als dieren dan als mensen, tot het lopen op handen en voeten aan toe. Geen van beide kinderen vertrouwt vreemdelingen (iedereen, dus) en dus worden ze tijdelijk ondergebracht in een instituut, waar psychiater Dreyfuss toezicht op hen houdt. Daar worden ze opgepikt door hun oom, Lucas (Nikolaj Coster-Waldau, die ook Jaime Lannister speelt in Game of Thrones) en diens vriendin, Annabel (Jessica Chastain).
Annabel is bassiste bij een gothic rockband en ziet het aanvankelijk helemaal niet zitten om twee kinderen in huis te nemen, maar Lucas staat erop om voor hen te zorgen en blijkt vast van plan om zowel Victoria als Lilly te adopteren. De jongere Lilly blijkt mentaal echter nog meer beschadigd te zijn dan de iets oudere Victoria, die zich gemakkelijker aanpast aan haar nieuwe omgeving dan haar zus. Dat bezorgt Annabel heel wat kopzorgen, vooral nadat Lucas van de trap valt en het hospitaal in moet.
In het huis begint Annabel ondertussen vreemde dingen te zien. Bovendien blijven de meisjes praten over een ‘mama’ die zich over hen heeft ontfermd in de hut en ook nu nog aanwezig zou zijn. Volgens dokter Dreyfuss zou het gaan om een figuur die ze hebben verzonnen om het leven alleen wat draaglijker te maken, maar al snel begint Annabel te vermoeden dat er misschien toch meer aan de hand is...
Bespreking
Mama is een meeslepende horrorfilm die is ontsproten uit een kortfilm van 3 minuten van Andrés Muschietti, die het verhaal samen met zus Barbara ontwikkelde. Tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival praatten we zelf uitgebreid met beide cineasten, die erg gedreven en gepassioneerd bleken door hun project... maar, in tegenstelling tot wat je zou kunnen verwachten, een beetje werden gehinderd door niemand minder dan Guillermo del Toro, executive producer van Mama en wereldberoemd dankzij geweldige films als Cronos, Pan’s Labyrinth, Hellboy en Pacific Rim. Wat we daarmee bedoelen, leggen we met plezier hieronder uit.
Vanaf de openingsscène is Mama een horrorfilm die je meteen bij de keel grijpt en dat ondanks een aantal elementen die we al lang kennen uit het genre (zoals de verlaten hut in het bos). De sfeer wordt perfect neergezet en eenmaal de kinderen ontdekt worden, zorgen de geweldige acteerprestaties van de piepjonge Megan Charpentier en Isabelle Nelisse ervoor dat je volledig meegezogen wordt in het verhaal. Nog veel meer dan Jessica Chastain zijn zij de drijvende kracht onder Mama en bovendien zijn hun personages een stuk angstaanjagender dan de meisjesgeesten met lang zwart haar uit de J-horror die we te zien hebben gekregen na fantastische films als Ringu en Ju-on. Dat komt wellicht ook omdat Victoria en Lilly veel meer gegrond zijn in de realiteit, of tenminste een gestoorde, perverse versie daarvan. Het is een plezier om ze op het scherm bezig te zien, vooral omdat deze jonge actrices je echt oncomfortabel doen voelen. Nikolaj Coster-Waldau wordt vrij snel lange tijd buiten spel gezet, waardoor de Muschietti’s zich kunnen concentreren op de vierhoeksverhouding die ontwikkelt tussen Annabel, de kinderen en de al dan niet echt bestaande moederfiguur die hen heeft ‘opgevoed’ terwijl ze afgesloten waren van de maatschappij.
De cineasten tonen heel goed hoe je met gekende ingrediënten toch een beklijvende film kunt maken en dat zegt veel over het regietalent van Andrés, die met Mama nochtans zijn eerste langspeler aflevert. Dat de film er überhaupt is gekomen (met een budget van 15 miljoen dollar), is grotendeels toe te schrijven aan Del Toro, maar... dat hij uiteindelijk niet zo effectief is als had kunnen zijn, ook.
Mama opent vlak nadat een man zijn ex-vrouw en twee medewerkers heeft neergeschoten en zijn twee jonge dochters (van een en drie jaar oud) heeft ontvoerd. Tijdens zijn vlucht verliest hij echter de controle over zijn auto, waarna hij hen door de sneeuw naar een oude hut in het midden van een bos brengt. Eenmaal binnen, begint hij voorbereidingen te treffen om de twee kinderen te vermoorden en dan zijn eigen leven te nemen, maar net op dat moment wordt hij de duisternis in getrokken door een onzichtbare kracht.
We springen vijf jaar de toekomst in. Beide meisjes, Victoria (Megan Charpentier) en Lilly (Isabelle Nelisse) worden eindelijk teruggevonden, maar omdat ze al die tijd alleen hebben geleefd, gedragen ze zich meer als dieren dan als mensen, tot het lopen op handen en voeten aan toe. Geen van beide kinderen vertrouwt vreemdelingen (iedereen, dus) en dus worden ze tijdelijk ondergebracht in een instituut, waar psychiater Dreyfuss toezicht op hen houdt. Daar worden ze opgepikt door hun oom, Lucas (Nikolaj Coster-Waldau, die ook Jaime Lannister speelt in Game of Thrones) en diens vriendin, Annabel (Jessica Chastain).
Annabel is bassiste bij een gothic rockband en ziet het aanvankelijk helemaal niet zitten om twee kinderen in huis te nemen, maar Lucas staat erop om voor hen te zorgen en blijkt vast van plan om zowel Victoria als Lilly te adopteren. De jongere Lilly blijkt mentaal echter nog meer beschadigd te zijn dan de iets oudere Victoria, die zich gemakkelijker aanpast aan haar nieuwe omgeving dan haar zus. Dat bezorgt Annabel heel wat kopzorgen, vooral nadat Lucas van de trap valt en het hospitaal in moet.
In het huis begint Annabel ondertussen vreemde dingen te zien. Bovendien blijven de meisjes praten over een ‘mama’ die zich over hen heeft ontfermd in de hut en ook nu nog aanwezig zou zijn. Volgens dokter Dreyfuss zou het gaan om een figuur die ze hebben verzonnen om het leven alleen wat draaglijker te maken, maar al snel begint Annabel te vermoeden dat er misschien toch meer aan de hand is...
Bespreking
Mama is een meeslepende horrorfilm die is ontsproten uit een kortfilm van 3 minuten van Andrés Muschietti, die het verhaal samen met zus Barbara ontwikkelde. Tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival praatten we zelf uitgebreid met beide cineasten, die erg gedreven en gepassioneerd bleken door hun project... maar, in tegenstelling tot wat je zou kunnen verwachten, een beetje werden gehinderd door niemand minder dan Guillermo del Toro, executive producer van Mama en wereldberoemd dankzij geweldige films als Cronos, Pan’s Labyrinth, Hellboy en Pacific Rim. Wat we daarmee bedoelen, leggen we met plezier hieronder uit.
Vanaf de openingsscène is Mama een horrorfilm die je meteen bij de keel grijpt en dat ondanks een aantal elementen die we al lang kennen uit het genre (zoals de verlaten hut in het bos). De sfeer wordt perfect neergezet en eenmaal de kinderen ontdekt worden, zorgen de geweldige acteerprestaties van de piepjonge Megan Charpentier en Isabelle Nelisse ervoor dat je volledig meegezogen wordt in het verhaal. Nog veel meer dan Jessica Chastain zijn zij de drijvende kracht onder Mama en bovendien zijn hun personages een stuk angstaanjagender dan de meisjesgeesten met lang zwart haar uit de J-horror die we te zien hebben gekregen na fantastische films als Ringu en Ju-on. Dat komt wellicht ook omdat Victoria en Lilly veel meer gegrond zijn in de realiteit, of tenminste een gestoorde, perverse versie daarvan. Het is een plezier om ze op het scherm bezig te zien, vooral omdat deze jonge actrices je echt oncomfortabel doen voelen. Nikolaj Coster-Waldau wordt vrij snel lange tijd buiten spel gezet, waardoor de Muschietti’s zich kunnen concentreren op de vierhoeksverhouding die ontwikkelt tussen Annabel, de kinderen en de al dan niet echt bestaande moederfiguur die hen heeft ‘opgevoed’ terwijl ze afgesloten waren van de maatschappij.
De cineasten tonen heel goed hoe je met gekende ingrediënten toch een beklijvende film kunt maken en dat zegt veel over het regietalent van Andrés, die met Mama nochtans zijn eerste langspeler aflevert. Dat de film er überhaupt is gekomen (met een budget van 15 miljoen dollar), is grotendeels toe te schrijven aan Del Toro, maar... dat hij uiteindelijk niet zo effectief is als had kunnen zijn, ook.
Mama werkt uitstekend zolang we de kwaadaardige protagonist niet te zien krijgen en blijkbaar was het de bedoeling van Andrés en Barbara om die figuur zoveel mogelijk verborgen te houden. Dat was echter zonder Del Toro gerekend. Die man is geniaal, maar hij houdt ook enorm veel van monsters en hij stond er dan ook op om ‘mama’ duidelijk in beeld te brengen. We weten dat Guillermo de neiging heeft om controle te nemen over elk aspect van een film en heel betrokken te blijven bij zijn projecten, maar voor een keer heeft hij hier een foute beslissing genomen. Eenmaal we teveel te zien krijgen, dipt het griezelniveau immers significant, ook al blijft de film spannend om naar te kijken. De slotscène – misschien wel de beste metafoor voor moederliefde die we de laatste jaren te zien kregen – zou volgens ons nog meer emotionele impact kunnen hebben als er meer geïmpliceerd zou geweest zijn dan frontaal wordt getoond. Laat dat echter ook geen reden zijn om Mama niet te zien, want ondanks de gebreken gaat het hier om een sterk staaltje horrorcinema, die vooral zo effectief is dankzij de verbluffende acteerprestaties van de twee jonge actrices en een aantal erg geslaagde regietrucs, gecombineerd met een uitstekend gevoel voor ritme en tempo.
Beeld
Mama is een film waarin de horror erg effectief wordt onderstreept door de cinematografie, maar de omdat veel plaatsvindt in donkere omgevingen, was een goede transfer onontbeerlijk en die is er ook gekomen. Hier en daar zie je wazige randen rond de hoofden van de acteurs en er is zeker wat ‘crush’ aanwezig, maar die was ook al te zien op het grote scherm en heeft dus weinig te maken met de 1080p/AVC-transfer. Het beeld is behoorlijk verzadigd, met veel aardetonen, olijfgroen, koud blauw en diepe zwarte schaduwen – en het ziet er allemaal erg knap uit! Dankzij de 1.85:1-frame komt alles ook nog meer tot leven, waardoor het echt genieten is van de texturen die te zien zijn in de vele close-ups, de grauwe omgevingen en de stijlvolle decors. Wanneer er dan wel iets extra belicht wordt, gebeurt dat met veel inzicht en is de impact bijna altijd nog groter. Hetzelfde geldt trouwens voor het contrast, waar erg kundig mee gespeeld wordt. Mooi.
Geluid
Stampende voetstappen, flikkerende lichten, dichtslaande deuren, het gefladder van mottenvleugels: het geweldige DTS-HD Master Audio 5.1-geluid is subtiel en sfeervol wanneer het nodig is, en barst uit in ronkende donder wanneer het moet. Het landschap dat daardoor wordt gecreëerd, trekt je nog verder het verhaal in en we raden dan ook aan om deze film te bekijken op een goed surroundsysteem met de volumeknop voldoende hoog. Enkel het feit dat de dialoog op een paar momenten iets minder duidelijk is, zorgt ervoor dat we geen vijf sterren hebben gegeven, ook al draagt zelfs dat bij tot de sfeer die mede dankzij de geluidseffecten die van luidspreker naar luidspreker springen wordt geschapen.
Bonusmateriaal
Mama werd geïnspireerd door de kortfilm Mamá van dezelfde cineasten en dus is het maar logisch dat die – inderdaad behoorlijk angstaanjagende – prent ook als bonusmateriaal (4:32 met intro) te bekijken is, zelfs met commentaar van een erg lovende Guillermo del Toro. In The Birth of Mama (9:34) gaan diezelfde del Toro, de Muschietti’s en de acteurs verder in op onderwerpen als het bovennatuurlijke en de oorspronkelijke kortfilm, terwijl Matriarchal Secrets: The Visual Effects of Mama (6:00) toont hoe een lange, dunne man kon omgetoverd worden tot een spookachtige moederfiguur. Samen met zes verwijderde scènes (7:31) en boeiende commentaar van de Muschietti’s (die het onder andere hebben over hoe het geluid werd geproduceerd dat Mama voortbrengt, hoe de personages evolueren en waarom bepaalde keuzes werden gemaakt, waarbij ze zelden vergeten om del Toro te vermelden) is al dit bonusmateriaal meer dan de moeite waard, al is het allemaal ook vrij snel voorbij.
Beeld
Mama is een film waarin de horror erg effectief wordt onderstreept door de cinematografie, maar de omdat veel plaatsvindt in donkere omgevingen, was een goede transfer onontbeerlijk en die is er ook gekomen. Hier en daar zie je wazige randen rond de hoofden van de acteurs en er is zeker wat ‘crush’ aanwezig, maar die was ook al te zien op het grote scherm en heeft dus weinig te maken met de 1080p/AVC-transfer. Het beeld is behoorlijk verzadigd, met veel aardetonen, olijfgroen, koud blauw en diepe zwarte schaduwen – en het ziet er allemaal erg knap uit! Dankzij de 1.85:1-frame komt alles ook nog meer tot leven, waardoor het echt genieten is van de texturen die te zien zijn in de vele close-ups, de grauwe omgevingen en de stijlvolle decors. Wanneer er dan wel iets extra belicht wordt, gebeurt dat met veel inzicht en is de impact bijna altijd nog groter. Hetzelfde geldt trouwens voor het contrast, waar erg kundig mee gespeeld wordt. Mooi.
Geluid
Stampende voetstappen, flikkerende lichten, dichtslaande deuren, het gefladder van mottenvleugels: het geweldige DTS-HD Master Audio 5.1-geluid is subtiel en sfeervol wanneer het nodig is, en barst uit in ronkende donder wanneer het moet. Het landschap dat daardoor wordt gecreëerd, trekt je nog verder het verhaal in en we raden dan ook aan om deze film te bekijken op een goed surroundsysteem met de volumeknop voldoende hoog. Enkel het feit dat de dialoog op een paar momenten iets minder duidelijk is, zorgt ervoor dat we geen vijf sterren hebben gegeven, ook al draagt zelfs dat bij tot de sfeer die mede dankzij de geluidseffecten die van luidspreker naar luidspreker springen wordt geschapen.
Bonusmateriaal
Mama werd geïnspireerd door de kortfilm Mamá van dezelfde cineasten en dus is het maar logisch dat die – inderdaad behoorlijk angstaanjagende – prent ook als bonusmateriaal (4:32 met intro) te bekijken is, zelfs met commentaar van een erg lovende Guillermo del Toro. In The Birth of Mama (9:34) gaan diezelfde del Toro, de Muschietti’s en de acteurs verder in op onderwerpen als het bovennatuurlijke en de oorspronkelijke kortfilm, terwijl Matriarchal Secrets: The Visual Effects of Mama (6:00) toont hoe een lange, dunne man kon omgetoverd worden tot een spookachtige moederfiguur. Samen met zes verwijderde scènes (7:31) en boeiende commentaar van de Muschietti’s (die het onder andere hebben over hoe het geluid werd geproduceerd dat Mama voortbrengt, hoe de personages evolueren en waarom bepaalde keuzes werden gemaakt, waarbij ze zelden vergeten om del Toro te vermelden) is al dit bonusmateriaal meer dan de moeite waard, al is het allemaal ook vrij snel voorbij.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Beoordeling beeld: (4)
Beoordeling geluid: (4½)
Beoordeling bonusmateriaal: (3½)
Beoordeling film: (3)
Meer info: www.universalpictures.be
Dirk Vandereyken
Beoordeling geluid: (4½)
Beoordeling bonusmateriaal: (3½)
Beoordeling film: (3)
Meer info: www.universalpictures.be
Dirk Vandereyken