NEIGHBOR
Heeft u zich al eens afgevraagd wie je naaste buur of je overbuur die net een mooi huis aan ’t bouwen is wel eens zou kunnen zijn… in het echt? In een rustig dorpje weten ze daar alles over want een tamelijk aantrekkelijke dame gaat op buurtbezoek, martelt de inwoners en laat hen -dood of levend- aan hun lot over. Dit overkomt nu de brave Don, een man die nog niet eens een spin zou vertrappelen of een vlieg, die steeds rond de hoofd ligt te dwarrelen, aan haar einde zou brengen.
Met deze prent is Robert A. Masciantonio, regisseur/scenarist, aan zijn vijfde werkpallet toe. We kennen de man nog van o.m. ‘All Along’, een komedie, en de vampiersthriller ‘Cold Hearts’. Met deze prent krijgen we de zoveelste slash and blood-prent waarvan je nekpijn krijgt.
Wie America Olivo een beeldmooie vrouw vindt, die zou beter eens wat meer surfen op het net. De prestaties van deze would-be beauty (alleen haar ronde vormen bieden een meerwaarde maar zeker niet haar uiterlijk en vorm van het gelaat) kunnen we ongeveer vergelijken met de misschien wel miljoenste actrice die in dit soort van prenten hun opwachting maakten. Dat Don en zijn vrienden geviseerd worden door deze bloedbeul is evident in deze prent: messen, hamers, boren, alles met een scherp randje, noem maar op… vinden hun weg naar het malse warme vlees van deze mensen.
Gezien het gegeven van het verhaal niet bijster origineel is, denken we misschien dat de speciale effecten en make-up voor een meerwaarde kunnen zorgen. Waar heeft u dit nu weer vernomen? Zelfs hier blijkt men in een bodemloze put te zitten, een put waarin ze alleen maar dieper en dieper zakken. Totaal geen inspiratie (maar dat geldt voor vele andere hedendaagse filmmakers ook) maar men is wel tijdig op bezoek geweest in een nabij gelegen slachthuis. Zelfs de acteerprestaties die in dit soort sequensen van een horrorprent toch voor een beetje geloofwaardig zouden moeten kunnen overkomen, heeft meer weg van iemand die bij zijn tandarts een onderhoudsbeurt van zijn gebit laat doen. ‘Oei’, ‘aai’ en ‘euh’… zijn kreten die je alleen maar daar hoort en als je dan datzelfde gekerm hoort in een horrorflick dan stap te toch gewoon naar buiten of je duwt de stop-button van je dvd-speler in.
En van psychologie is hier helemaal geen sprake. Iemand met gedragsstoornissen moet toch opvallen wanneer je die persoon toch al enkele malen ontmoet hebt. Ja toch, maar niemand die in deze film (of in het scenario) er wat aandacht aan besteed.
En wanneer je denkt dat het allemaal over en voorbij is, dan komt de regisseur op de proppen met –voor hem misschien een knalidee- de hoognoodzakelijke ontlasting, wat velen hem reeds vrij vaak hebben voor gedaan: “oef… het was maar een nachtmerrie…”
Hoogstwaarschijnlijk heeft deze productie weer een serieuze hap centen gekost. Men had het beter niet gedaan en het geld beter gebruikt om de kosten te dekken van extra acteerlessen want het woord ‘acteren’ is hier zeker niet op zijn plaats… noch te vinden.
Wanneer gaat er nu eens een regisseur het lef hebben om een baanbrekende horrorfilm te maken, een prent die het van het suggestieve (en waarbij de kijker eindelijk nog eens zijn verstand mag gebruiken) moet hebben waarbij het bloed naar een achtergrond wordt verdrongen. Ik geef alvast een fantastisch voorbeeld: ‘The Changeling’ van sterregisseur Peter Medak.
Alfons Maes (2)
Met deze prent is Robert A. Masciantonio, regisseur/scenarist, aan zijn vijfde werkpallet toe. We kennen de man nog van o.m. ‘All Along’, een komedie, en de vampiersthriller ‘Cold Hearts’. Met deze prent krijgen we de zoveelste slash and blood-prent waarvan je nekpijn krijgt.
Wie America Olivo een beeldmooie vrouw vindt, die zou beter eens wat meer surfen op het net. De prestaties van deze would-be beauty (alleen haar ronde vormen bieden een meerwaarde maar zeker niet haar uiterlijk en vorm van het gelaat) kunnen we ongeveer vergelijken met de misschien wel miljoenste actrice die in dit soort van prenten hun opwachting maakten. Dat Don en zijn vrienden geviseerd worden door deze bloedbeul is evident in deze prent: messen, hamers, boren, alles met een scherp randje, noem maar op… vinden hun weg naar het malse warme vlees van deze mensen.
Gezien het gegeven van het verhaal niet bijster origineel is, denken we misschien dat de speciale effecten en make-up voor een meerwaarde kunnen zorgen. Waar heeft u dit nu weer vernomen? Zelfs hier blijkt men in een bodemloze put te zitten, een put waarin ze alleen maar dieper en dieper zakken. Totaal geen inspiratie (maar dat geldt voor vele andere hedendaagse filmmakers ook) maar men is wel tijdig op bezoek geweest in een nabij gelegen slachthuis. Zelfs de acteerprestaties die in dit soort sequensen van een horrorprent toch voor een beetje geloofwaardig zouden moeten kunnen overkomen, heeft meer weg van iemand die bij zijn tandarts een onderhoudsbeurt van zijn gebit laat doen. ‘Oei’, ‘aai’ en ‘euh’… zijn kreten die je alleen maar daar hoort en als je dan datzelfde gekerm hoort in een horrorflick dan stap te toch gewoon naar buiten of je duwt de stop-button van je dvd-speler in.
En van psychologie is hier helemaal geen sprake. Iemand met gedragsstoornissen moet toch opvallen wanneer je die persoon toch al enkele malen ontmoet hebt. Ja toch, maar niemand die in deze film (of in het scenario) er wat aandacht aan besteed.
En wanneer je denkt dat het allemaal over en voorbij is, dan komt de regisseur op de proppen met –voor hem misschien een knalidee- de hoognoodzakelijke ontlasting, wat velen hem reeds vrij vaak hebben voor gedaan: “oef… het was maar een nachtmerrie…”
Hoogstwaarschijnlijk heeft deze productie weer een serieuze hap centen gekost. Men had het beter niet gedaan en het geld beter gebruikt om de kosten te dekken van extra acteerlessen want het woord ‘acteren’ is hier zeker niet op zijn plaats… noch te vinden.
Wanneer gaat er nu eens een regisseur het lef hebben om een baanbrekende horrorfilm te maken, een prent die het van het suggestieve (en waarbij de kijker eindelijk nog eens zijn verstand mag gebruiken) moet hebben waarbij het bloed naar een achtergrond wordt verdrongen. Ik geef alvast een fantastisch voorbeeld: ‘The Changeling’ van sterregisseur Peter Medak.
Alfons Maes (2)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|