Het verhaal
De broertjes Sam en Dean Winchester hebben het niet onder de markt. Net nu het erop leek dat ze de meeste demonen van de aarde hadden geveegd en Lucifer hadden verslaan, blijkt engel Castiel geen blijf te weten met zijn eigen macht nu hij de lege plaats die God ooit bekleedde heeft ingenomen. Castiel blijkt daarbij ook geestelijk niet helemaal de oude te zijn en reist van plaats naar plaats om het Nieuwe Woord behoorlijk... hardhandig te verkondigen. Net wanneer Dean klaar is om het op te geven (het is immers niet zo simpel om God te vermoorden) en Castiel een spoor van bloed en vernieling achterlaat, keert die laatste terug met een vraag om hulp. Terwijl hij de zielen absorbeerde die hem zo krachtig hebben gemaakt, heeft hij immers ook de Leviathan in zich opgenomen – mensenetende monsters die God nog voor de mensheid heeft gemaakt, en meteen Zijn grootste mislukking.
Castiel weet de gebroeders nog net op tijd te vertellen dat hij niet in staat is om de Leviathan in zich te houden, waarna de donkere zielen van deze wezens ontsnappen en de voormalige engel schijnbaar implodeert. Er zit niets anders op dan door het land te trekken en de Leviathan proberen op te sporen. Omdat ze in de regel genomen behoorlijk hongerig zijn en nu aan de top van de voedselketen staan, is dat op zich niet zo moeilijk. Lastiger is het feit dat ze niet dood te krijgen zijn. Wapens hebben geen invloed op hen en ook magische spreuken hebben weinig effect...
Ondertussen hebben zowel Dean als Sam en beste vriend/mede-Jager Bobby hun eigen innerlijke demonen te geselen. Dean is niet zeker meer of hij nog een Jager wil zijn, maar houdt dat feit verborgen van zijn broer. Sam ziet dan weer voortdurend Lucifer opduiken, die hem vertelt dat hij zich eigenlijk nog steeds in de Hel bevindt – een hallucinatie waar hij 23 afleveringen lang mee te kampen heeft. Tot overmaat van ramp doet er zich gaandeweg een incident voor dat een kloof creëert tussen beide familieleden. Tenslotte is er nog Bobby, die zijn eigen einde tegemoet moet zien...
De broertjes Sam en Dean Winchester hebben het niet onder de markt. Net nu het erop leek dat ze de meeste demonen van de aarde hadden geveegd en Lucifer hadden verslaan, blijkt engel Castiel geen blijf te weten met zijn eigen macht nu hij de lege plaats die God ooit bekleedde heeft ingenomen. Castiel blijkt daarbij ook geestelijk niet helemaal de oude te zijn en reist van plaats naar plaats om het Nieuwe Woord behoorlijk... hardhandig te verkondigen. Net wanneer Dean klaar is om het op te geven (het is immers niet zo simpel om God te vermoorden) en Castiel een spoor van bloed en vernieling achterlaat, keert die laatste terug met een vraag om hulp. Terwijl hij de zielen absorbeerde die hem zo krachtig hebben gemaakt, heeft hij immers ook de Leviathan in zich opgenomen – mensenetende monsters die God nog voor de mensheid heeft gemaakt, en meteen Zijn grootste mislukking.
Castiel weet de gebroeders nog net op tijd te vertellen dat hij niet in staat is om de Leviathan in zich te houden, waarna de donkere zielen van deze wezens ontsnappen en de voormalige engel schijnbaar implodeert. Er zit niets anders op dan door het land te trekken en de Leviathan proberen op te sporen. Omdat ze in de regel genomen behoorlijk hongerig zijn en nu aan de top van de voedselketen staan, is dat op zich niet zo moeilijk. Lastiger is het feit dat ze niet dood te krijgen zijn. Wapens hebben geen invloed op hen en ook magische spreuken hebben weinig effect...
Ondertussen hebben zowel Dean als Sam en beste vriend/mede-Jager Bobby hun eigen innerlijke demonen te geselen. Dean is niet zeker meer of hij nog een Jager wil zijn, maar houdt dat feit verborgen van zijn broer. Sam ziet dan weer voortdurend Lucifer opduiken, die hem vertelt dat hij zich eigenlijk nog steeds in de Hel bevindt – een hallucinatie waar hij 23 afleveringen lang mee te kampen heeft. Tot overmaat van ramp doet er zich gaandeweg een incident voor dat een kloof creëert tussen beide familieleden. Tenslotte is er nog Bobby, die zijn eigen einde tegemoet moet zien...
Bespreking serie
We hebben het al eens geschreven: Supernatural is – samen met onder andere Babylon 5, The X-Files, de laatste incarnatie van Battlestar Galactica en de eerste seizoenen van Lost, Heroes en Twin Peaks – een van onze favoriete series ooit. De reden is simpel: de verhalen zijn spannend, er is telkens een rode draad, de mythologie is inmiddels goed uitgewerkt, de acteerprestaties van de hoofdrolspelers zijn meer dan puik, er wordt gretig gespeeld met verschillende genres buiten horror, de reeks is zelden politiek correct en – vooral – e chemie tussen Jared Padalecki en Jensen Ackles is ongelooflijk sterk. Zelden een duo gezien dat zo goed werkt, zo geloofwaardig is en zoveel emotionele reacties losmaakt (al helpt het bij de meisjes dat beide heren behoorlijk aantrekkelijk zijn). Ook de belangrijkste bijrollen (als ze zo mogen genoemd worden) – Misha Collins als Castiel, Jim Beaver als Bobby Singer en Mark Sheppard als de nieuwe heerser van de Hel, Crowley – zijn inmiddels stevig geworteld in de rijke geschiedenis van Supernatural en brengen de reeks veel persoonlijkheid, uitstraling en spanning bij.
In dit seizoen is Bobby belangrijker dan ooit en tekent het personage meteen voor de meest emotionele scènes die de reeks ooit gekend heeft. Dat hij het zwaar te verduren krijgt en Misha Collins niet zoveel gebruikt wordt, is een pluim op de hoeden van de makers, aangezien ze het hebben aangedurfd om ook geliefde personages minder naar voren te laten komen of zelfs af te schrijven om de verhaallijn te dienen. Dat de nieuwe vaste scenariste Sera Gamble – ondanks het feit dat ze al lang betrokken is bij Supernatural als uitvoerend producent en verhaalredactrice – soms de bal een klein beetje mis slaat, mag haar vergeven worden.
We hebben het al eens geschreven: Supernatural is – samen met onder andere Babylon 5, The X-Files, de laatste incarnatie van Battlestar Galactica en de eerste seizoenen van Lost, Heroes en Twin Peaks – een van onze favoriete series ooit. De reden is simpel: de verhalen zijn spannend, er is telkens een rode draad, de mythologie is inmiddels goed uitgewerkt, de acteerprestaties van de hoofdrolspelers zijn meer dan puik, er wordt gretig gespeeld met verschillende genres buiten horror, de reeks is zelden politiek correct en – vooral – e chemie tussen Jared Padalecki en Jensen Ackles is ongelooflijk sterk. Zelden een duo gezien dat zo goed werkt, zo geloofwaardig is en zoveel emotionele reacties losmaakt (al helpt het bij de meisjes dat beide heren behoorlijk aantrekkelijk zijn). Ook de belangrijkste bijrollen (als ze zo mogen genoemd worden) – Misha Collins als Castiel, Jim Beaver als Bobby Singer en Mark Sheppard als de nieuwe heerser van de Hel, Crowley – zijn inmiddels stevig geworteld in de rijke geschiedenis van Supernatural en brengen de reeks veel persoonlijkheid, uitstraling en spanning bij.
In dit seizoen is Bobby belangrijker dan ooit en tekent het personage meteen voor de meest emotionele scènes die de reeks ooit gekend heeft. Dat hij het zwaar te verduren krijgt en Misha Collins niet zoveel gebruikt wordt, is een pluim op de hoeden van de makers, aangezien ze het hebben aangedurfd om ook geliefde personages minder naar voren te laten komen of zelfs af te schrijven om de verhaallijn te dienen. Dat de nieuwe vaste scenariste Sera Gamble – ondanks het feit dat ze al lang betrokken is bij Supernatural als uitvoerend producent en verhaalredactrice – soms de bal een klein beetje mis slaat, mag haar vergeven worden.
De meningen over de nieuwe schurken van het jaar – de Leviathan – zijn bij sommige recensenten een beetje verdeeld maar de fans hebben ervan gesmuld. De reden is simpel: de Leviathan zijn niet zomaar monsters die op hun eentje of in kleine groepen werken, die allemaal exact hetzelfde willen of die op moordzuchtige moordtochten gaan, het is een georganiseerde groep intelligente en bijna onverwoestbare wezens die samen aan een groots plan om de mensheid te herscheppen tot vleeskudde werken. Toch hebben ze allemaal hun eigen persoonlijkheid en zijn er een aantal exemplaren die doen wat ze willen en minder bedachtzaam te werk gaan. Een klein minpuntje van de reeks is altijd geweest dat monsters zich doorgaans vermommen als mensen, eruit zien als mensen of menselijke lichamen in bezit nemen. Dat is bij de Leviathan niet anders. Op die manier wordt de mythologie gevolgd, maar deze keer zien we vaker monsterlijke trekken terug. Wanneer ze kwaad worden, klaar zijn om te eten of anderen aanvallen, zien we geregeld hoe hun gezicht vervormt en een vervaarlijke, met tanden bezette bek toont – een leuk effect dat goed past bij deze monsters.
Een georganiseerde groep heeft natuurlijk ook een leider nodig en dat is in dit geval Dick Roman, een stinkend rijke bedrijfsleider die met sardonisch genoegen wordt vertolkt door een érg sterke James Patrick Stuart. Zijn Dick eindigt bijna elke zin of speech met een brede grijns die zijn echte bedoelingen verraden en legt veel dubbele bodems in zijn verklaringen, vooral naar de goegemeente toe. Het is telkens weer een plezier om de man in deze rol aan het werk te zien – moeilijk in te beelden dat hij zijn tv-carrière ooit nog aftrapte als Doctor Zee in Battlestar Galactica 1980. Hetzelfde geldt voor rasacteur Mark Sheppard (daar is de Battlestar-band weer), die net als in Leverage de ultieme schurk mag uithangen en nooit verveelt. Ook Mark Pellegrino keert terug als (een hallucinatie van) Lucifer, een personage dat vanzelfsprekend nog machtiger is dan zijn Jacob uit Lost.
Natuurlijk stonden de makers van Supernatural wel voor een uitdaging: de serie is nu al jaren immens populair, maar eenmaal jouw hoofdpersonages de Duivel zelf hebben verslagen, is het natuurlijk moeilijk om alles nog meer episch te maken. Door de invoering van de Leviathan is dat deels gelukt, maar deze ‘pre-demonen’ hebben een minder sterke band met Dean en Sam dan de monsters die tijdens de vorige seizoenen een constante bedreiging vormden en daardoor resoneren ze ook iets minder. Verder voelt de finale wat de Leviathan betreft een klein beetje aan als een anticlimax, al doet de ‘cliffhanger’ wel onmiddellijk verlangen naar (veel) meer.
Een georganiseerde groep heeft natuurlijk ook een leider nodig en dat is in dit geval Dick Roman, een stinkend rijke bedrijfsleider die met sardonisch genoegen wordt vertolkt door een érg sterke James Patrick Stuart. Zijn Dick eindigt bijna elke zin of speech met een brede grijns die zijn echte bedoelingen verraden en legt veel dubbele bodems in zijn verklaringen, vooral naar de goegemeente toe. Het is telkens weer een plezier om de man in deze rol aan het werk te zien – moeilijk in te beelden dat hij zijn tv-carrière ooit nog aftrapte als Doctor Zee in Battlestar Galactica 1980. Hetzelfde geldt voor rasacteur Mark Sheppard (daar is de Battlestar-band weer), die net als in Leverage de ultieme schurk mag uithangen en nooit verveelt. Ook Mark Pellegrino keert terug als (een hallucinatie van) Lucifer, een personage dat vanzelfsprekend nog machtiger is dan zijn Jacob uit Lost.
Natuurlijk stonden de makers van Supernatural wel voor een uitdaging: de serie is nu al jaren immens populair, maar eenmaal jouw hoofdpersonages de Duivel zelf hebben verslagen, is het natuurlijk moeilijk om alles nog meer episch te maken. Door de invoering van de Leviathan is dat deels gelukt, maar deze ‘pre-demonen’ hebben een minder sterke band met Dean en Sam dan de monsters die tijdens de vorige seizoenen een constante bedreiging vormden en daardoor resoneren ze ook iets minder. Verder voelt de finale wat de Leviathan betreft een klein beetje aan als een anticlimax, al doet de ‘cliffhanger’ wel onmiddellijk verlangen naar (veel) meer.
Dat Padalecki en Ackles overeind blijven tegenover de uitstraling van hun gevaarlijkste vijanden, toont aan hoe vlotjes en natuurlijk beiden alweer staan te acteren, hoeveel ervaring ze ondertussen hebben opgebouwd, hoe goed ze zich voelen bij hun personages en hoe goed we Sam en Dean ondertussen hebben leren kennen. Beiden krijgen geregeld de kans om te schitteren, net als Jim Beaver. Dat gebeurt onder andere wanneer The Girl Next Door een begrijpelijke wig drijft tussen beiden en wanneer Sam in aflevering The Born-Again Identity finaal de controle lijkt te verliezen over zijn hallucinaties. Het zorgt allemaal voor extra spanning en diepgang. In Repo Man krijgen de broers ook te maken met de gevolgen van een uitdrijving die ze lang geleden hebben gedaan, terwijl een aflevering als Shut Up, Dr. Phil vol zit met speciale gasten die de fans van sf- en horrorreeksen zeker zullen kunnen appreciëren, waaronder de heel leuke hereniging tussen James Marsters (Spike uit Buffy the Vampire Slayer) en Charisma Carpenter (Cordelia Chase uit diezelfde reeks). In het sterke Amy Pond daagt ook Jewel Straite (uit het door de tv-netwerken zeer zwaar onderschatte, maar bij de kenners legendarische Firefly en Stargate: Atlantis) nog eens op, waarvoor dank aan de casting director.
Natuurlijk zitten er weer een aantal minder geslaagde episodes in dit zevende seizoen en voelt het einde iets te abrupt aan, maar dankzij het feit dat Sam en Dean op hun tochten niet enkel Leviathan, maar ook andere monsters tegenkomen, dankzij de charismatische acteurs en dankzij een inmiddels sterke interne mythologie blijft Supernatural ook deze keer iets om naar uit te kijken.
Natuurlijk zitten er weer een aantal minder geslaagde episodes in dit zevende seizoen en voelt het einde iets te abrupt aan, maar dankzij het feit dat Sam en Dean op hun tochten niet enkel Leviathan, maar ook andere monsters tegenkomen, dankzij de charismatische acteurs en dankzij een inmiddels sterke interne mythologie blijft Supernatural ook deze keer iets om naar uit te kijken.
Bonusmateriaal
Wie ‘dvd-uitgave van Supernatural’ zegt, zegt meteen ook ‘superleuk bonusmateriaal’ en dat is ook in dit zevende seizoen niet anders. Ook wie de Blu-rayversies van deze reeks niet kan betalen of niet nodig heeft, kan dus weer uitkijken naar erg lekker snoepgoed, waaronder 2 minuten van Jensen die aan het zingen is en heel wat uitstekend audiocommentaar. In het 25 minuten lange Washboards and Tommy Guns komen we meer te weten over hoe Time After Time After Time werd gemaakt, een aflevering waarin er enkele tientallen jaren het verleden wordt ingesprongen. Verder is er nog Directing the Supernatural, waarin de verschillende regisseurs van de serie 20 minuten lang aan het woord worden gelaten, en een grappige bloopercompilatie van 6 minuten. Toch hebben de samenstellers iets onvergeeflijk gedaan: op de Blu-ray staat ook het 60 minuten lange Supernatural Creature Fest Drive-In, dat bestaat uit een hoop érg leuke ‘featurettes’, maar die zijn op deze uitgave volledig afwezig. Waardoor we gelijk toch maar de Blu-rayversie zullen aanraden...
Beoordeling bonusmateriaal: (3 of 5)
Beoordeling serie: (4 of 5)
Wie ‘dvd-uitgave van Supernatural’ zegt, zegt meteen ook ‘superleuk bonusmateriaal’ en dat is ook in dit zevende seizoen niet anders. Ook wie de Blu-rayversies van deze reeks niet kan betalen of niet nodig heeft, kan dus weer uitkijken naar erg lekker snoepgoed, waaronder 2 minuten van Jensen die aan het zingen is en heel wat uitstekend audiocommentaar. In het 25 minuten lange Washboards and Tommy Guns komen we meer te weten over hoe Time After Time After Time werd gemaakt, een aflevering waarin er enkele tientallen jaren het verleden wordt ingesprongen. Verder is er nog Directing the Supernatural, waarin de verschillende regisseurs van de serie 20 minuten lang aan het woord worden gelaten, en een grappige bloopercompilatie van 6 minuten. Toch hebben de samenstellers iets onvergeeflijk gedaan: op de Blu-ray staat ook het 60 minuten lange Supernatural Creature Fest Drive-In, dat bestaat uit een hoop érg leuke ‘featurettes’, maar die zijn op deze uitgave volledig afwezig. Waardoor we gelijk toch maar de Blu-rayversie zullen aanraden...
Beoordeling bonusmateriaal: (3 of 5)
Beoordeling serie: (4 of 5)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|