Het verhaal
Eind vijftiende eeuw. Rodrigo Lanzol Borgia (Jeremy Irons) heeft zich dankzij afpersing, leugens en zelfs moord een weg gebaand naar de kerkelijke troon en heeft zichzelf tot paus Alexander VI laten kronen. Nu hij de opperste macht heeft verworven, is hij bovendien van plan om wraak te nemen op al wie hem of zijn familieleden in het verleden heeft dwars gezeten. Alexander VI laat kardinaal Della Rovere (Colm Feore) vergiftigen, maar die laatste overleeft en begint op zijn beurt een aanslag op de paus te beramen. Ondertussen blijven Rodrigo’s twee zoons, Cesare (François Arnaud), die tegen zijn wil in kardinaal is geworden in plaats van militair gezagvoerder, en ongeleid projectiel Juan (David Oakes) elkaar uitdagen – iets wat absoluut niet in goede aarde valt bij hun vader, die gezinswaarden hoog in zijn vaandel draagt. Cesare blijft terwijl rekenen op Micheletto (Sean Harris), zijn schijnbaar psychopathische vriend en rechterhand, die heel wat vuile karweitjes voor hem uitvoert...
Ook dochter Lucrezia (Holliday Grainger) bezorgt Alexander VI heel wat kopzorgen: eerst onderhoudt ze een geheime relatie met boerenjongen Paolo (die na een bezoek om hun kind te zien prompt vermoord wordt door Juan) en niet lang daarna weigert ze koppig om te trouwen met de door haar papa aangestelde kandidaat. Verder hebben de Borgia’s ook de vijandschap verdiend van de koning van Frankrijk (Michel Muller) en de Sforza’s, die niet kunnen verkroppen dat niet kunnen verkroppen dat er niks is geworden van het huwelijk tussen Lucrezia en Giovanni Sforza, waarna deze laatste ook nog eens door Cesare uit Pesaro is verbannen.
Ook pater Savonarola (Steven Berkoff) is zich overigens niet bepaald populair aan het maken bij de Borgia’s door eerst de stad Firenze en dan Rome zelf voor te stellen als corrupt, machtsgeil en bezeten door de duivel. Zijn preken vinden echter navolging bij de armen van de stad, die klaar staan om hun materiële bezittingen massaal af te zweren. Elders, in Napels, wordt koning Alfonso (Augustus Prew) gearresteerd omdat hij de plaag met zich heeft meegebracht...
Eind vijftiende eeuw. Rodrigo Lanzol Borgia (Jeremy Irons) heeft zich dankzij afpersing, leugens en zelfs moord een weg gebaand naar de kerkelijke troon en heeft zichzelf tot paus Alexander VI laten kronen. Nu hij de opperste macht heeft verworven, is hij bovendien van plan om wraak te nemen op al wie hem of zijn familieleden in het verleden heeft dwars gezeten. Alexander VI laat kardinaal Della Rovere (Colm Feore) vergiftigen, maar die laatste overleeft en begint op zijn beurt een aanslag op de paus te beramen. Ondertussen blijven Rodrigo’s twee zoons, Cesare (François Arnaud), die tegen zijn wil in kardinaal is geworden in plaats van militair gezagvoerder, en ongeleid projectiel Juan (David Oakes) elkaar uitdagen – iets wat absoluut niet in goede aarde valt bij hun vader, die gezinswaarden hoog in zijn vaandel draagt. Cesare blijft terwijl rekenen op Micheletto (Sean Harris), zijn schijnbaar psychopathische vriend en rechterhand, die heel wat vuile karweitjes voor hem uitvoert...
Ook dochter Lucrezia (Holliday Grainger) bezorgt Alexander VI heel wat kopzorgen: eerst onderhoudt ze een geheime relatie met boerenjongen Paolo (die na een bezoek om hun kind te zien prompt vermoord wordt door Juan) en niet lang daarna weigert ze koppig om te trouwen met de door haar papa aangestelde kandidaat. Verder hebben de Borgia’s ook de vijandschap verdiend van de koning van Frankrijk (Michel Muller) en de Sforza’s, die niet kunnen verkroppen dat niet kunnen verkroppen dat er niks is geworden van het huwelijk tussen Lucrezia en Giovanni Sforza, waarna deze laatste ook nog eens door Cesare uit Pesaro is verbannen.
Ook pater Savonarola (Steven Berkoff) is zich overigens niet bepaald populair aan het maken bij de Borgia’s door eerst de stad Firenze en dan Rome zelf voor te stellen als corrupt, machtsgeil en bezeten door de duivel. Zijn preken vinden echter navolging bij de armen van de stad, die klaar staan om hun materiële bezittingen massaal af te zweren. Elders, in Napels, wordt koning Alfonso (Augustus Prew) gearresteerd omdat hij de plaag met zich heeft meegebracht...
Bespreking
The Borgias is een prestigieuze (min of meer) historische reeks van Showtime die doet denken aan een kruising tussen The Sopranos en The Tudors, dat ook al een onderkomen vindt bij dezelfde zender. De somptueuze decors, geweldige kostuums en historische details zorgen ervoor dat je als kijker probleemloos wordt verplaatst naar 1492 en later, een boeiende periode aan het einde van de middeleeuwen en de vooravond van de renaissance. ‘The Original Crime Family’, luidt de ondertitel van de reeks, en daar is zeker iets voor te zeggen, ook al gaat het hier eigenlijk meer om politieke intrige dan om misdaad. De uit Valencia afkomstige Borgia’s, die tussen 1455 en 1458 al een paus in de rangen hadden, werden immers verdacht van een hoop misdaden, waaronder (even inademen) ontrouw, diefstal, omkoperij, moord (en het liefst nog met arsenicum) en vanzelfsprekend ook simonie (het verhandelen van geestelijke zaken). De geschiedschrijvers hebben vele aanklachten nooit echt hard kunnen maken, maar regisseur en scenarist Neil Jordan (The Crying Game, Interview With the Vampire, Michael Collins, The Brave One, Ondine, Byzantium en tal van andere films) interpreteert geruchten met veel plezier als waarheden om deze reeks vol te stoppen met intrige, spanning, moord, martelingen, blote tieten en stomende vrijpartijen (die soms overigens eindigen met een lijk). In het eerste seizoen leek hij daarbij soms moeite te hebben om zich te focussen (misschien wel omdat Jordan tegelijkertijd films aan het draaien was), maar dat lukt hem beter in deze tweede jaargang, die sneller vooruitgaat dan voorheen.
Hier en daar krijgen personages omwille van het beperkte aantal afleveringen (10) te weinig de kans om met elkaar om te gaan en wordt er iets te weinig tijd genomen om een incident verder uit de doeken te doen, maar zelden krijg je het gevoel dat er echt iets ontbreekt. Dat heeft trouwens ook te maken met de sterke acteerprestaties van onder andere de Canadese acteur François Arnaud en Holliday Grainger, die allebei een breed scala aan emoties mogen tentoon spreiden. David Oakes heeft het iets gemakkelijker als Juan Borgia, een meer eenzijdig personage dat toch een plezier is om te volgen, al is het maar omdat je jezelf constant zit af te vragen wanneer hij weer uit de bocht zal gaan of een ondoordachte beslissing zal nemen (antwoord: bijna in elke aflevering). Ook Sean Harris mag schitteren als Michelotto Corella, vriend, rechterhand en martelexpert van Cesare. Buiten Rodrigo’s vijanden en dochter krijgen de andere vrouwen in zijn leven iets minder te doen, ook al zorgen hun beslissingen soms voor verstrekkende gevolgen.
The Borgias is een prestigieuze (min of meer) historische reeks van Showtime die doet denken aan een kruising tussen The Sopranos en The Tudors, dat ook al een onderkomen vindt bij dezelfde zender. De somptueuze decors, geweldige kostuums en historische details zorgen ervoor dat je als kijker probleemloos wordt verplaatst naar 1492 en later, een boeiende periode aan het einde van de middeleeuwen en de vooravond van de renaissance. ‘The Original Crime Family’, luidt de ondertitel van de reeks, en daar is zeker iets voor te zeggen, ook al gaat het hier eigenlijk meer om politieke intrige dan om misdaad. De uit Valencia afkomstige Borgia’s, die tussen 1455 en 1458 al een paus in de rangen hadden, werden immers verdacht van een hoop misdaden, waaronder (even inademen) ontrouw, diefstal, omkoperij, moord (en het liefst nog met arsenicum) en vanzelfsprekend ook simonie (het verhandelen van geestelijke zaken). De geschiedschrijvers hebben vele aanklachten nooit echt hard kunnen maken, maar regisseur en scenarist Neil Jordan (The Crying Game, Interview With the Vampire, Michael Collins, The Brave One, Ondine, Byzantium en tal van andere films) interpreteert geruchten met veel plezier als waarheden om deze reeks vol te stoppen met intrige, spanning, moord, martelingen, blote tieten en stomende vrijpartijen (die soms overigens eindigen met een lijk). In het eerste seizoen leek hij daarbij soms moeite te hebben om zich te focussen (misschien wel omdat Jordan tegelijkertijd films aan het draaien was), maar dat lukt hem beter in deze tweede jaargang, die sneller vooruitgaat dan voorheen.
Hier en daar krijgen personages omwille van het beperkte aantal afleveringen (10) te weinig de kans om met elkaar om te gaan en wordt er iets te weinig tijd genomen om een incident verder uit de doeken te doen, maar zelden krijg je het gevoel dat er echt iets ontbreekt. Dat heeft trouwens ook te maken met de sterke acteerprestaties van onder andere de Canadese acteur François Arnaud en Holliday Grainger, die allebei een breed scala aan emoties mogen tentoon spreiden. David Oakes heeft het iets gemakkelijker als Juan Borgia, een meer eenzijdig personage dat toch een plezier is om te volgen, al is het maar omdat je jezelf constant zit af te vragen wanneer hij weer uit de bocht zal gaan of een ondoordachte beslissing zal nemen (antwoord: bijna in elke aflevering). Ook Sean Harris mag schitteren als Michelotto Corella, vriend, rechterhand en martelexpert van Cesare. Buiten Rodrigo’s vijanden en dochter krijgen de andere vrouwen in zijn leven iets minder te doen, ook al zorgen hun beslissingen soms voor verstrekkende gevolgen.
En dan is er natuurlijk Jeremy Irons zelf, die paus Alexander VI met een zeker gevoel voor humor en zin voor overdrijving neerzet. Irons lijkt zich er als acteur terdege van bewust te zijn dat Rodrigo in de serie bijna een karikatuur is, een tegelijkertijd grootse en groteske verschijning die even melodramatisch als dramatisch kan zijn. Soms neigt zijn prestatie naar overacting, maar tijdens meer ingetogen momenten laat hij zien dat hij wel degelijk een geweldige acteur is, die heel wat nuance weet te leggen in zijn vertolking.
The Borgias is meer een ‘what if’-serie dan een pure geschiedenisles, ook al kom je veel te weten over de machtsverhoudingen, mentaliteit en belangrijkste gebeurtenissen uit het begin van de renaissance, maar is bovenal boeiend kijkvoer waar de ene intrige de andere opvolgt en de ene leugen een andere baart, een beetje alsof een rollenspeler die verslingerd is aan Vampire, The Masquerade de hele reeks heeft geschreven. Wacht eens even... heeft Neil Jordan niet...? Aaah!
Beoordeling serie: (4) (uit vijf sterren)
Extra’s
Veel bonusmateriaal staat er niet op de dvd’s in deze set, maar wat er voorhanden is, is wel erg boeiend. Zo biedt The World of the Borgias een interessante geschiedenisles, terwijl The Art of Fencing alles bestrijkt van de geschiedenis van schermen, de verschillende zwaarden en de verschillen tussen filmgevechten en echte gevechten. In Instruments of Torture komen we te weten hoe men destijds ‘informatie inwon’ en in The Borgia Poison wat de opmaak van de gebruikte giften is.
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
The Borgias is meer een ‘what if’-serie dan een pure geschiedenisles, ook al kom je veel te weten over de machtsverhoudingen, mentaliteit en belangrijkste gebeurtenissen uit het begin van de renaissance, maar is bovenal boeiend kijkvoer waar de ene intrige de andere opvolgt en de ene leugen een andere baart, een beetje alsof een rollenspeler die verslingerd is aan Vampire, The Masquerade de hele reeks heeft geschreven. Wacht eens even... heeft Neil Jordan niet...? Aaah!
Beoordeling serie: (4) (uit vijf sterren)
Extra’s
Veel bonusmateriaal staat er niet op de dvd’s in deze set, maar wat er voorhanden is, is wel erg boeiend. Zo biedt The World of the Borgias een interessante geschiedenisles, terwijl The Art of Fencing alles bestrijkt van de geschiedenis van schermen, de verschillende zwaarden en de verschillen tussen filmgevechten en echte gevechten. In Instruments of Torture komen we te weten hoe men destijds ‘informatie inwon’ en in The Borgia Poison wat de opmaak van de gebruikte giften is.
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|