Het verhaal
“Ga je een jongen krijgen of een abortus?” Generaal Aladeen (Sacha Baron Cohen) tegen zwangere vrouw Generaal Aladeen is de dictator van het Noord-Afrikaanse land Wadiya. Dankzij de nationale olireserves kan hij zijn tijd doorbrengen in een chique landhuis, rijdt hij met ‘Humvees’ die met goud zijn bedekt, wint hij automatisch alle wedstrijden waaraan hij deelneemt en kan hij zowat iedereen laten executeren – iets wat hij ook laat doen met raketgeleerde Natal (Jason Mantzoukas) nadat deze hem probeert uit te leggen dat de neus van een raket niet puntig hoeft te zijn. Nadat Aladeen iets te opzichtig lacht met zichzelf wanneer hij in een internationale toespraak beweert dat het uranium dat zijn land probeert te verrijken “enkel bedoeld is voor vreedzame doeleinden”, krijgt Aladeen de wereld over zich heen en beslist hij om naar de Verenigde Staten te reizen om daar aan de politici van de Verenigde Naties duidelijk te maken wat zijn ‘ware’ bedoelingen zijn. Net nadat de dictator in New York is aangekomen (“Ah, Amerika,” zegt Aladeen, “gebouwd door zwarten en eigendom van de Chinezen”), wordt hij door zijn afvallige oom (Ben Kingsley) echter vervangen door een dubbelganger (ook gespeeld door Cohen), een oliedomme geitenherder. Aladeen haast zich zonder baard naar de bijeenkomst van de VN, maar slaagt er niet in om iemand te overtuigen van het feit dat hij wel degelijk de gevreesde dictator van Wadiya is. Hij geraakt zelf verstrikt in een demonstratie tegen zijn politiek, waarbij hij wordt opgemerkt door activiste Zoey (Anna Faris). Zoey denkt dat Aladeen een linkse militant is en neemt hem onder haar vleugels... Bespreking Zelden gezien hoe een film zo goed gepromoot werd als The Dictator. Sacha Baron Cohen dook overal op als zijn nieuwste alter ego, na idioten als Ali G, Borat en Bruno, wist indruk te maken op Saturday Night Live en dook zelfs in vol militair ornaat en met een aantal ‘maagdelijke lijfwachten’ op tijdens de Oscaruitreiking. Tijdens een interview op de rode loper met tv-presentator Ryan Seacest haalde Cohen opeens een urne tevoorschijn waarin volgens hem de assen van de ‘overleden’ Koreaanse dicator Kim zitten... waarna hij de inhoud ‘per ongeluk’ over Seacrest leeg morst. Gevolg: Cohen werd meteen verbannen van het auditorium en alle Oscargerelateerde evenementen. Dat Cohen op zijn best is als hij in de huid mag kruipen van een bizar personage dat zich tussen nietsvermoedende mensen begeeft, wisten we al. The Dictator is deze keer echter geen mockumentary of improvisatieles, maar een heuse speelfilm met een script dat werd neergepend door Alec Berg, David Mandel, Jeff Schaffer en Cohen zelf. Die eerste 3 scenaristen werkten al samen bij Seinfeld en Curb Your Enthusiasm, twee fantastische komische series, en dus verwacht je dat ook The Dictator van begin tot eind hilarisch zal zijn. Grotendeels krijg je als kijker waar voor jouw geld: ongeveer de helft van de film zit boordevol geslaagde grappen, knipoogjes en scherpe, maar grappige maatschappijkritiek. Daarbij laat Cohen niet na om geregeld wat boers en zelfs vulgair over te komen, iets waar de man al sinds Borat een patent op heeft. Toch is het niet allemaal zo schokkend als vroeger – deels omdat we het Cohen al eens eerder hebben zien doen en deels omdat dit soort humor vaak effectiever is als de omstaanders helemaal niet weten dat er gefilmd wordt – maar dat werkt evenveel in het voordeel als in het nadeel van The Dictator. Er is immers maar een moment dat je even plaatsvervangende schaamte voelt en dat is wanneer Aladeen masturbatie ontdekt. |
The Dictator is duidelijk schatplichtig aan de oude films van de Marx Brothers en natuurlijk The Great Dictator van Charlie Chaplin (Cohen weet de beroemde toespraak van Chaplin als Hitler tijdens de slotminuten van de film zefs om te buigen naar een gigantisch mes in de borst van de Amerikaanse politiek), maar ook aan Coming to America van Eddie Murphy. Die film kent een gelijkaardig opzet als The Dictator, maar is veel braver. The Dictator werkt dan ook beter als intellectueel verzet tegen de gevestigde orde, maar ontspoort hier en daar eventjes door de iets te geforceerd aanvoelende romantische relatie die gaandeweg ontwikkeld tussen Aladeen en de naïeve Zoey. Laat je dat echter zeker niet tegenhouden, want de film blijft zelfs tijdens de iets minder geslaagde scènes meer dan bovengemiddeld grappig. Let ook zeker eens op de geweldige gastrolletjes van onder andere Hulk Hogan, Megan Fox, Edward Norton, die als zichzelf optreden, meestal in het kader van een subplot waarin duidelijk wordt gemaakt dat Aladeen ook Hollywoodsterren kan overtuigen om vriendjes met hem te zijn of om zijn bed te delen, zolang er maar voldoende dollars worden neergeteld. Grappig!
Overigens zit het muzikaal ook helemaal snor in deze film: verschillende hits uit de jaren tachtig werden lichtjes... aangepast om beter bij de filmthematiek te passen en Cohens broer, Erran Baor, Als Cohen de volgende keer eens in zee gaat met een ervaren regisseur die zijn eigen ideeën durft aan te reiken, vermoeden we dat we allemaal zullen ontdekken waartoe de acteur zoal in staat is. Dat hij binnenkort te zien is in zowel de filmversie van de geweldige Les Misérables als de nieuwe ‘biopic’ van Freddie Mercury die in 2014 zal verschijnen, voorspelt alvast heel veel goeds. Beeld De 1080p 2.40:1 transfer van The Dictator zorgt misschien niet voor de meest filmische ervaring die we ooit al thuis hebben gehad, maar is zeker meer dan degelijk. De fotografie is zeker voldoende levendig, zonder de hoogten te bereiken die we tegenwoordig gewend zijn van de betere HD-films, die er steeds vaker in slagen om eruit te zien alsof ze op hoogwaardige filmrollen zijn opgenomen. Toch worden alle locaties mooi in beeld gebracht, in een rijk en redelijk evenwichtig kleurenpalet, met lichtjes verzadigde gele en oranje tinten. De kleuren zijn scherp en goed gedefinieerd, of het nu om dag- of nachtopnamen gaat, het zwart is aangenaam diep en de huidskleuren zijn realistisch. Soms lijkt iemand iets te bleek of is er een lichte schijn. In de donkerste scènes is er bovendien hier daar wat ruis merkbaar, maar echte problemen konden we niet vinden. Geluid Een film als The Dictator heeft geen indrukwekkende geluidsmix nodig en dus levert de DTS-HD MA 5.1 transfer genoeg waar voor jouw geld. Zowel de hoge als de lage tonen zijn duidelijk hoorbaar, al wordt er niet zoveel gebruik gemaakt van de surroundmogelijkheden. Wanneer het toch nodig is om de kijker meer het gevoel te geven dat hij of zij in het midden van de actie staat, stelt The Dictator wel niet teleur. Tijdens grote toespraken, demonstraties of wanneer er overal druk verkeer is, doen de luidsprekers zeker hun werk. De dialogen zijn duidelijk hoorbaar, al zit er een beetje ruis in het hoger register van de protagonisten. |
Extra’s
Voor een film als The Dictator krijgen we verrassend weinig bonusmateriaal, al zijn de 34 minuten aan extra of verlengde scènes absoluut de moeite waard. Een groot deel daarvan zit sowieso in de ‘onversneden’ versie van de film, maar de echt ‘nieuwe’ tracks maken veel goed. Meestal gaat het om materiaal dat zowat even grappig is als wat je in de officiële filmversie ziet, maar dat werd weggelaten omwille van timingproblemen. Buiten een grappig interview met Larry King, de vroegere Koning van de Talkshows bij CNN, is vooral de muziekclip Your Money is on the Dresser, dat Cohen zingt als Aladeens bijdrage aan een songwedstrijd, meer dan de moeite waard. Zeker naar kijken, dus! Dirk Vandereyken Beoordeling film: ***1/2 Beoordeling beeld: ***1/2 (op 5) Beoordeling geluid: ***1/2 (op 5) Beoordeling extra’s: *** (op 5) |
TECHNISCHE FICHE
ARTISTIEKE FICHE
Meer info: Universal Pictures |