|
Het verhaal
Sean Reynolds (Drew Rausch) is een tv-persoonlijkheid die iets goed te maken heeft. Zijn vorige project, een reality tv-programma, werd namelijk afgevoerd nadat bleek dat het gebaseerd was op een leugen. De presentator heeft ondertussen echter een nieuw onderwerp gevonden om over te berichten: aan een deel van de kust van Californië die grotendeels onbewoond is, beweert een zonderlinge man die daar in de bergen woont, ene Carl Drybeck (Frank Ashmore), dat hij het lijkje van een jonge Bigfoot heeft gevonden. Voldoende reden voor Sean om 75.000 dollar neer te leggen en een ploeg samen te stellen om op onderzoek te gaan. De problemen beginnen al wanneer blijkt dat Seans geluidsman écht geen zin heeft in een avontuur, maar nadat die laatste kneusje Kevin (Noah Weisberg) weet aan te prijzen, is de tv-ploeg volledig. Zijn immers ook mee: Seans paranormaal begaafde ex-vriendin annex producer Robyn (Ashley Wood) en cameraman Darryl (Rich McDonald). Eens in Noord-Californië aangekomen, leren de twintigers Drybeck kennen, die hen prompt een blinddoek laat aandoen en hen naar zijn door een elektrisch hek omringde verblijfplaats in de bossen brengt. Nadat de generator het tijdens de eerste nacht begeeft en ze allerlei vreemde geluiden horen, beginnen de tv-makers te vermoeden dat ze worden beetgenomen, maar nauwelijks een dag later moeten ze die mening al herzien... Bespreking The Lost Coast Tapes is de zoveelste film binnen het ‘found footage’-genre, waarin bibberende camerabeelden de kijker er proberen van te overtuigen dat het gaat om echte beelden die live zijn opgenomen en al dan niet recentelijk werden teruggevonden. Films als The Blair Witch Project (waar The Lost Coast Tapes heel wat mee gemeen heeft), District 9, de eerste Paranormal Activity, de Spaanse verise van [REC] en Chronicle hebben al duidelijk aangetoond dat het concept kan werken. Ook Trollhunter, dat een vrijwel identieke premisse kent, is een referentie. Feit is dat de personages in The Lost Coast Tapes wel boeiend lijken, maar dat we hen iets te weinig leren kennen. Zonde, want er zijn voldoende momenten in de film die regisseur Corey Grant had kunnen gebruiken om iedereen wat uit te diepen. Toch zijn er ook geen echt antipathieke leden in Seans ploeg, waardoor je uiteindelijk voldoende om iedereen begint te geven en dat is cruciaal wanneer je weet dat sommige groepsleden er onvermijdelijk het spreekwoordelijk bijltje bij zullen neerleggen. |
In tegenstelling tot een film als Cabin in the Woods, waarin genie en alleskunner Joss Whedon zowat alle regels van het genre wist om te keren, blijft The Lost Coast Tapes alle horrorformules bijna anderhalf uur bijna slaafs volgen – de dommerik die naar buiten gaat ondanks het feit dat hij daar net tegen werd gewaarschuwd incluis.
Overigens krijg je weinig te zien van de mythische Bigfoot, maar wie goed oplet, zal ongetwijfeld allerlei zaken kunnen ontwaren in de schaduwen op de achtergrond. Het slot van de film toont trouwens aan dat er een aantal goede ideeën in de film zaten die jammer genoeg niet voldoende ontwikkeld zijn. Spijtig, want er had meer ingezeten. Dat laatste geldt ook voor de acteerprestaties: die zijn behoorlijk goed en dan is het gewoon twee keer zo spijtig dat net filmveteraan Frank Ashmore (onder ander Airplane! en V) zich geregeld bezondigt aan overacting. Het resultaat is een degelijke film waar echter veel meer had ingezeten. Volgende keer beter, meneer Grant? TECHNISCHE FICHE
ARTISTIEKE FICHE
Dirk Vandereyken (2) |
|
|
|
|
