Het verhaal
Toen we Elena (de knappe, maar ietwat raar gebouwde Nina Dobrev) laatst zagen, was ze druk bezig met te verdrinken. Bij het weerzien lijkt ze dan ook niet veel tijd meer te hebben... tot ze gered wordt met vampierenbloed. Hoewel Elena aanvankelijk had gevraagd om dat niet te doen, lijkt ze vrij snel te berusten in het feit dat ze nu een van de ‘on-doden’ is, en bovendien lijkt ook haar romance met vampier Stefan Salvatore (Paul Wesley) weer wat stabieler te worden. Diens broer, Damon, is echter helemaal niet akkoord met de manier waarop Stefan ‘hun’ Elena probeert ‘op te voeden’: terwijl Damon ervan overtuigd is dat ze best zo snel mogelijk mensenbloed drinks (uit een levende mens, welteverstaan), probeert Stefan het met bloedzakjes en dierenbloed. Probleempje: Elena lijkt niet in staat te zijn om dat bloed binnen te houden en belt uiteindelijk ten einde raad naar Damon, die haar prompt een oplossing aanbiedt: drinken uit zijn aderen. Bijna elke horrorfan die nog ‘mee’ is sinds Anne Rice Interview with the Vampire schreef en White Wolf het rollenspel Vampire: The Masquerade uitbracht, weet dat zoiets kwalificeert als pagina in het dagboek met Slechte Ideeën en ja, hoor: Elena begint opeens behoorlijk geil te worden van Damon en dat is niet alleen omdat ze zich nu herinnert dat ze hem al langer kent dan Stefan...
Ondertussen zijn er ook andere dingen aan de hand: wanneer de door de vampier Klaus (Joseph Morgan) bezeten Tyler (Michael Trevino) zich verspreekt tijdens het begin van een robbertje wilde bosseks, heeft vriendinnetje Caroline (de bevallige Candice Accola) onmiddellijk door dat hij niet helemaal zichzelf is. Ze trekt naar de jonge heks Bonnie (Kat Graham) en Jeremy (Steven R. McQueen) om Klaus weer in zijn eigen lichaam te duwen. Om dat te bewerkstelligen, moet Bonnie echter donkere magische krachten aanspreken, iets wat erg schadelijk is voor de geest van haar grootmoeder, die Bonnie tevergeefs probeert te waarschuwen. Het is het begin van een donker pad dat Bonnie steeds vaker begint te bewandelen...
Het kan natuurlijk allemaal nog erger: wanneer pastoor Young (Michael Reilly Burke), een notoire vampierenhater, zichzelf en een twaalftal andere raadsleden opblaast, is dat een goed excuus voor de meedogenloze vampierenjager Connor Jordan (Todd Williams), die zich bij aankomst in Mystic Falls voordoet als een soort privédetective. Jordan onderneemt een mislukte moordpoging en steekt dan de eveneens net aangekomen April (Grace Phipps), die is teruggekeerd om de begrafenis van haar vader bij te wonen, neer, in de hoop zo de vampieren uit hun tent te lokken. Niet lang daarna wordt Bonnie benaderd door professor Atticus Shane (David Alpay), die haar wil helpen om haar krachten onder controle te krijgen...
Bespreking
We moeten weer eens eerlijk zijn: we haten – en dan gebruiken we dat werkwoord in de zuivere betekenis – wat de vermaledijde Stephenie Meyer met vampieren heeft gedaan in Twilight. Nadat Anne Rice het hele concept had gemoderniseerd en nog spannender had gemaakt door een eigen mythologie toe te voegen, wist Meyer het te verbasteren en te verlagen tot een tienerfantasie die in alle opzichten een flauw afkooksel is van wat Rice en de schrijvers van White Wolf hebben gepresteerd. Bovendien hebben de schrijfsels van de auteur ons altijd een erg onbehaaglijk gevoel gegeven: de liefdesdriehoeken uit Twilight en The Host lijken akelig veel op een soort ‘wish fulfillment’ van de Amerikaanse, die zelf nochtans al langer dan 10 jaar getrouwd is met haar jeugdliefde, die ze voor het eerst ontmoette toen ze nog 4 was. Dat dit soort ‘partnerhopping’ door zoveel meisjes en jonge vrouwen als romantisch wordt aanzien, zegt daarom misschien nog meer over hoe de huidige maatschappij in elkaar zit en over de ‘gender reversal’ die zich sinds de baby boomgeneratie heeft doorgevoerd dan over Meyer zelf.
Het is ook meteen een van de redenen waarom we The Vampire Diaries altijd als minderwaardig hebben gezien aan True Blood: goed, daar blijkt Sookie ondertussen ook een echte slet te zijn, maar haar eigen seksuele escapades worden tenminste niet gepresenteerd als faux romantiek, maar als de oppervlakkige neukpartijen die ze daadwerkelijk zijn. Hoewel True Blood niet altijd even consistent is, komt de wereld daar authentieker, donkerder, gevaarlijker en – ja – bloederiger over dan die van The Vampire Diaries, en de nieuwe nadruk op politieke intrige wordt door ondergetekende recensent zeker gesmaakt. Het zeemzoete dat ons in The Vampire Diairies geregeld door de strot wordt geduwd, wordt ons in True Blood gelukkig bespaard.
Toen we Elena (de knappe, maar ietwat raar gebouwde Nina Dobrev) laatst zagen, was ze druk bezig met te verdrinken. Bij het weerzien lijkt ze dan ook niet veel tijd meer te hebben... tot ze gered wordt met vampierenbloed. Hoewel Elena aanvankelijk had gevraagd om dat niet te doen, lijkt ze vrij snel te berusten in het feit dat ze nu een van de ‘on-doden’ is, en bovendien lijkt ook haar romance met vampier Stefan Salvatore (Paul Wesley) weer wat stabieler te worden. Diens broer, Damon, is echter helemaal niet akkoord met de manier waarop Stefan ‘hun’ Elena probeert ‘op te voeden’: terwijl Damon ervan overtuigd is dat ze best zo snel mogelijk mensenbloed drinks (uit een levende mens, welteverstaan), probeert Stefan het met bloedzakjes en dierenbloed. Probleempje: Elena lijkt niet in staat te zijn om dat bloed binnen te houden en belt uiteindelijk ten einde raad naar Damon, die haar prompt een oplossing aanbiedt: drinken uit zijn aderen. Bijna elke horrorfan die nog ‘mee’ is sinds Anne Rice Interview with the Vampire schreef en White Wolf het rollenspel Vampire: The Masquerade uitbracht, weet dat zoiets kwalificeert als pagina in het dagboek met Slechte Ideeën en ja, hoor: Elena begint opeens behoorlijk geil te worden van Damon en dat is niet alleen omdat ze zich nu herinnert dat ze hem al langer kent dan Stefan...
Ondertussen zijn er ook andere dingen aan de hand: wanneer de door de vampier Klaus (Joseph Morgan) bezeten Tyler (Michael Trevino) zich verspreekt tijdens het begin van een robbertje wilde bosseks, heeft vriendinnetje Caroline (de bevallige Candice Accola) onmiddellijk door dat hij niet helemaal zichzelf is. Ze trekt naar de jonge heks Bonnie (Kat Graham) en Jeremy (Steven R. McQueen) om Klaus weer in zijn eigen lichaam te duwen. Om dat te bewerkstelligen, moet Bonnie echter donkere magische krachten aanspreken, iets wat erg schadelijk is voor de geest van haar grootmoeder, die Bonnie tevergeefs probeert te waarschuwen. Het is het begin van een donker pad dat Bonnie steeds vaker begint te bewandelen...
Het kan natuurlijk allemaal nog erger: wanneer pastoor Young (Michael Reilly Burke), een notoire vampierenhater, zichzelf en een twaalftal andere raadsleden opblaast, is dat een goed excuus voor de meedogenloze vampierenjager Connor Jordan (Todd Williams), die zich bij aankomst in Mystic Falls voordoet als een soort privédetective. Jordan onderneemt een mislukte moordpoging en steekt dan de eveneens net aangekomen April (Grace Phipps), die is teruggekeerd om de begrafenis van haar vader bij te wonen, neer, in de hoop zo de vampieren uit hun tent te lokken. Niet lang daarna wordt Bonnie benaderd door professor Atticus Shane (David Alpay), die haar wil helpen om haar krachten onder controle te krijgen...
Bespreking
We moeten weer eens eerlijk zijn: we haten – en dan gebruiken we dat werkwoord in de zuivere betekenis – wat de vermaledijde Stephenie Meyer met vampieren heeft gedaan in Twilight. Nadat Anne Rice het hele concept had gemoderniseerd en nog spannender had gemaakt door een eigen mythologie toe te voegen, wist Meyer het te verbasteren en te verlagen tot een tienerfantasie die in alle opzichten een flauw afkooksel is van wat Rice en de schrijvers van White Wolf hebben gepresteerd. Bovendien hebben de schrijfsels van de auteur ons altijd een erg onbehaaglijk gevoel gegeven: de liefdesdriehoeken uit Twilight en The Host lijken akelig veel op een soort ‘wish fulfillment’ van de Amerikaanse, die zelf nochtans al langer dan 10 jaar getrouwd is met haar jeugdliefde, die ze voor het eerst ontmoette toen ze nog 4 was. Dat dit soort ‘partnerhopping’ door zoveel meisjes en jonge vrouwen als romantisch wordt aanzien, zegt daarom misschien nog meer over hoe de huidige maatschappij in elkaar zit en over de ‘gender reversal’ die zich sinds de baby boomgeneratie heeft doorgevoerd dan over Meyer zelf.
Het is ook meteen een van de redenen waarom we The Vampire Diaries altijd als minderwaardig hebben gezien aan True Blood: goed, daar blijkt Sookie ondertussen ook een echte slet te zijn, maar haar eigen seksuele escapades worden tenminste niet gepresenteerd als faux romantiek, maar als de oppervlakkige neukpartijen die ze daadwerkelijk zijn. Hoewel True Blood niet altijd even consistent is, komt de wereld daar authentieker, donkerder, gevaarlijker en – ja – bloederiger over dan die van The Vampire Diaries, en de nieuwe nadruk op politieke intrige wordt door ondergetekende recensent zeker gesmaakt. Het zeemzoete dat ons in The Vampire Diairies geregeld door de strot wordt geduwd, wordt ons in True Blood gelukkig bespaard.
Ook in dit vierde seizoen is het weer van dat: de scenaristen weten Elena een reden te geven om weer verschillende tongen in haar mond te laten steken – het is de bloedband, ze kan er zelf niks aan doen – en sommige afleveringen die zich aankondigen als ijzersterk (zoals Memorial) worden ontsierd door een melodramatische slotscène die eerder irritatie opwekt dan emotie.
Toch zitten er wel degelijk ijzersterke episodes in deze vierde jaargang: de acteerprestaties zijn zichtbaar verbeterd vergeleken met het debuutseizoen (al zijn ze zeker geen Emmynominatie waard) en de focus op een drietal subplots (Elena die worstelt met het feit dat ze nu een vampier is, de zoektocht naar een remedie en de liefdesdriehoek tussen haar, Damon en Stefan) doet de serie goed, vooral wat die eerste verhaallijn betreft. Het is interessant om te zien hoe moeilijk Elena het heeft met haar nieuwe status en bovendien kiezen de scenaristen niet altijd voor de meest voor de hand liggende weg. In plaats van toe te moeten kijken hoe onze ster zichzelf weet te controleren en een brave vampier wordt, zien we namelijk net het omgekeerde: gaandeweg begint ze zich steeds agressiever te gedragen. Jammer, dus, dat er ook een oplossing blijkt te bestaan, al is die niet bepaald gemakkelijk. We willen hier niet teveel verraden, maar voor Elena kan genezen worden van haar vampirisme, zal er heel wat moeten gebeuren en die queeste staat dan ook centraal in deze jaargang.
Zelf hopen we dat het niet lukt om Elena te genezen. De reden is simpel: als een personage terug kan gebracht worden uit de dood, is dat meestal slecht voor de spanning. Denk maar aan een animereeks als Saint Seiya (op de Franse tv als Les Chevaliers du Zodiaque), waar de ene na de andere gevallen ridder weer tot leven werd gebracht door Athena, of aan wat er is gebeurd na de ‘dood’ van J.R. in de oorspronkelijke Dallas-reeks (het was maar een droom, die evenwel een heel seizoen duurde). Gelukkig beginnen verschillende personages zich gaandeweg af te vragen wat ze met de remedie zouden doen en dat kan wijzen op een mogelijke wending waarbij Elena gewoon vampier blijft, al vrezen we dat alles wat voorspelbaarder zal zijn.
Verder wordt de zoektocht naar de remedie ook een beetje te lang uitgerekt: telkens wanneer je het gevoel krijgt dat er vooruitgang wordt geboekt, blijkt er weer een kink in de kabel te komen. Die opeenvolging van steeds nieuwe problemen komt geforceerd over en staat een meer natuurlijke, geloofwaardigere ontwikkeling in de weg. Desondanks vindt dit vierde seizoen na een onevenwichtige, maar soms erg goede, eerste helft een beter ritme en blijven er genoeg goede afleveringen afgevuurd worden om te blijven kijken.
Extra’s
Wat bonusmateriaal betreft, zit het met deze dvd-box wel snor: buiten 25 minuten aan verwijderde scènes en een erg onderhoudende 3 minuten aan bloopers krijgen we ook een hoop interessante minidocumentaires: Inking the Brotherhood: The Hunter’s Mark (7’) gaat over de effecten achter de tatoeage die vampierenjager Jordan op zijn arm draagt (en die erg belangrijk blijkt te zijn voor het verloop van dit seizoen); Creating Silas’ Island (6’) handelt over Silas, het machtig wezen dat de sleutel bezit van de remedie tegen vampirisme, en hoe een park net buiten Atlanta werd omgetoverd tot verafgelegen Canadees eiland; Blood, Boys and Bad Behavior: Becoming a Vampire (5’) is een flauwe kijk op de liefdesdriehoek en op wie van de cast en crew voor welke vampier supportert; in The Evolution of Elena Gilbert (9’) heeft producer Julie Plec het voornamelijk over de acteerprestaties van Nina Dobrev (die wij degelijk, maar niet uitzonderlijk vinden) en in The Ultimate Prop Master (5’) heeft Joe Connoly het over zijn favoriete voorwerpen die hij voor dit seizoen moest creëren. The Impact of a Single Show (4’) is ook op YouTube te vinden en belicht vooral een specifieke fan en zijn hardwerkende vader.
Toch zitten er wel degelijk ijzersterke episodes in deze vierde jaargang: de acteerprestaties zijn zichtbaar verbeterd vergeleken met het debuutseizoen (al zijn ze zeker geen Emmynominatie waard) en de focus op een drietal subplots (Elena die worstelt met het feit dat ze nu een vampier is, de zoektocht naar een remedie en de liefdesdriehoek tussen haar, Damon en Stefan) doet de serie goed, vooral wat die eerste verhaallijn betreft. Het is interessant om te zien hoe moeilijk Elena het heeft met haar nieuwe status en bovendien kiezen de scenaristen niet altijd voor de meest voor de hand liggende weg. In plaats van toe te moeten kijken hoe onze ster zichzelf weet te controleren en een brave vampier wordt, zien we namelijk net het omgekeerde: gaandeweg begint ze zich steeds agressiever te gedragen. Jammer, dus, dat er ook een oplossing blijkt te bestaan, al is die niet bepaald gemakkelijk. We willen hier niet teveel verraden, maar voor Elena kan genezen worden van haar vampirisme, zal er heel wat moeten gebeuren en die queeste staat dan ook centraal in deze jaargang.
Zelf hopen we dat het niet lukt om Elena te genezen. De reden is simpel: als een personage terug kan gebracht worden uit de dood, is dat meestal slecht voor de spanning. Denk maar aan een animereeks als Saint Seiya (op de Franse tv als Les Chevaliers du Zodiaque), waar de ene na de andere gevallen ridder weer tot leven werd gebracht door Athena, of aan wat er is gebeurd na de ‘dood’ van J.R. in de oorspronkelijke Dallas-reeks (het was maar een droom, die evenwel een heel seizoen duurde). Gelukkig beginnen verschillende personages zich gaandeweg af te vragen wat ze met de remedie zouden doen en dat kan wijzen op een mogelijke wending waarbij Elena gewoon vampier blijft, al vrezen we dat alles wat voorspelbaarder zal zijn.
Verder wordt de zoektocht naar de remedie ook een beetje te lang uitgerekt: telkens wanneer je het gevoel krijgt dat er vooruitgang wordt geboekt, blijkt er weer een kink in de kabel te komen. Die opeenvolging van steeds nieuwe problemen komt geforceerd over en staat een meer natuurlijke, geloofwaardigere ontwikkeling in de weg. Desondanks vindt dit vierde seizoen na een onevenwichtige, maar soms erg goede, eerste helft een beter ritme en blijven er genoeg goede afleveringen afgevuurd worden om te blijven kijken.
Extra’s
Wat bonusmateriaal betreft, zit het met deze dvd-box wel snor: buiten 25 minuten aan verwijderde scènes en een erg onderhoudende 3 minuten aan bloopers krijgen we ook een hoop interessante minidocumentaires: Inking the Brotherhood: The Hunter’s Mark (7’) gaat over de effecten achter de tatoeage die vampierenjager Jordan op zijn arm draagt (en die erg belangrijk blijkt te zijn voor het verloop van dit seizoen); Creating Silas’ Island (6’) handelt over Silas, het machtig wezen dat de sleutel bezit van de remedie tegen vampirisme, en hoe een park net buiten Atlanta werd omgetoverd tot verafgelegen Canadees eiland; Blood, Boys and Bad Behavior: Becoming a Vampire (5’) is een flauwe kijk op de liefdesdriehoek en op wie van de cast en crew voor welke vampier supportert; in The Evolution of Elena Gilbert (9’) heeft producer Julie Plec het voornamelijk over de acteerprestaties van Nina Dobrev (die wij degelijk, maar niet uitzonderlijk vinden) en in The Ultimate Prop Master (5’) heeft Joe Connoly het over zijn favoriete voorwerpen die hij voor dit seizoen moest creëren. The Impact of a Single Show (4’) is ook op YouTube te vinden en belicht vooral een specifieke fan en zijn hardwerkende vader.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|