Nintendo land - gameverzameling wii u
Nintendo Land
Nintendo Land is niets meer of minder dan de game die je automatisch bij de zwarte Wii U Deluxe krijgt. De ‘gewone’ Wii U is wit en bevat wat minder extraatjes, waardoor deze game een van de belangrijkste redenen is om de aanschaf van de iets duurdere Deluxe-set te rechtvaardigen.
Nintendo heeft ervoor gekozen om eenzelfde pakket samen te stellen als destijds voor de Wii. Toen die console pas op de markt kwam, kon je er Wii Sports bij krijgen, een verzameling van gemakkelijk aan te leren sportgames. Ook deze keer betreft het dus een verzameling spelletjes, al variëren de onderling veel sterker dan wat je in Wii Sports kreeg – zowel wat betreft gameplay als kwaliteit.
Voor je kunt beginnen te spelen, moet je eerst een eigen Mii maken of importeren. Zoals inmiddels genoegzaam bekend, kan je daarbij jouw eigen ogen, vorm van gezicht, haar en meer kiezen, al blijft alles er natuurlijk behoorlijk cartoonesk uitzien. Eenmaal je klaar bent, word je in een cirkelvormig pretpark gedropt dat je kunt exploreren. In het midden is een toren die je op kunt en die je een goed uitzicht geeft op het park zelf, terwijl er aan de randen 12 poorten staan die elk naar een andere game leiden. Daarvan zijn er 6 bedoeld als singleplayer games, 3 als ‘co-op’ avontuurtjes en nog eens 3 als multiplayer spelletjes. De multiplayer games kunnen maximum 4 of 5 spelers aan, terwijl de co-ops bedoeld zijn om te spelen met minstens 1 en maximum 4 anderen. Het zijn dus ook de enige games die je niet alleen kunt doorlopen.
Een nieuwe console en een nieuwe game-ervaring: de meeste spelers zullen meteen hun tanden willen zetten in een of meerdere spelletjes, maar dat is buiten Nintendo gerekend. Die maatschappij heeft zich altijd meer gericht op kinderen en – bij uitbreiding – het hele gezin dan Sony met de PS3 en Microsoft met de Xbox, wat de makers van Nintendo Land deze keer lijkt genoopt te hebben tot de toevoeging van een gids die je in t-e-r-g-e-n-d t-r-a-a-g N-e-d-e-r-l-a-n-d-s toelicht hoe je games kunt kiezen en wat er zoal te doen is in Nintendo Land. Spelbreker van dienst is het extreem irritante vliegend beeldscherm Monita, die ook nog voorzien is van een vliegend hoedje, een metalen strikje en – vooral – een enkele arm met hand. De belerende gebaren krijg je er gratis bij. Nu hoeven de ontwerpers nog niet direct massaal euthanasie plegen, maar toch slorpt deze robotgids meer tijd op dan absoluut noodzakelijk is. Tel daar de iets te lange laadtijden bij en je bent toch al een tijdje bezig voor je aan jouw eerste game kunt beginnen. Goed, we weten niet of de Engelstalige versie van Monita even storend is als de Nederlandstalige, maar toch is het een verademing wanneer je vaststelt dat ze minder geneigd wordt om tussen te komen. Overigens kan je de attracties zowel bezoeken door met jouw Mii door een poort te stappen en door de gewenste game uit een menu te kiezen en dat is toch wel een opluchting, al is het ook wel leuk dat je door het pretpark zelf kunt stappen, vooral omdat je daar ook andere Mii’s kunt ontmoeten. Overigens kan je gaandeweg het landschap verfraaien via minigames, maar zijn de extra’s niet echt adembenemend te noemen.
De games
Zoals gezegd, bevat Nintendo Land 12 games. Het leuke daaraan is dat ze zowat allemaal gebaseerd zijn op een min of meer bekende klassieker van Nintendo, waardoor fans kunnen rekenen op een feest van herkenning. Alles is wel aangepast om in dezelfde grafische stijl thuis te horen en verder kan je altijd als jouw Mii spelen, vaak anders gekleed om te passen bij het thema. Hier een korte beschrijving van elke game:
Singleplayer games
Yoshi’s Fruit Cart: Terwijl je op het grote scherm een plattegrond ziet met een drie stukken fruit, een startpunt en een eindpunt, moet je op de GamePad een weg tekenen die van het begin naar het einde leidt én ondertussen al het fruit kruisen. Op het kleine scherm zie je de vruchten echter niet liggen, zodat je moet proberen in te schatten hoe je de lijn moet tekenen. Het is een erg simpele game die na een tijdje een beetje saai wordt, maar die de specifieke eigenschappen van de Wii U wel heel erg goed in de verf zet en erg leuk is om een uurtje te spelen.
Takamura’s Ninja Castle: Hierbij moet je cartoonachtige ninja’s uit de weg ‘werpen’ met shuriken. Die werpsterren lanceer je door met jouw vinger langs de GamePad te glijden. Krachtig glijden zorgt voor sterkere aanvallen, maar vooral snelheid en goed kunnen richten is hier erg van belang. Het is een erg leuke en behoorlijk verslavende game die je zeker niet al te vlug beu zult worden en een van de vele bijzonderheden van de Wii U weet te etaleren.
Nintendo Land is niets meer of minder dan de game die je automatisch bij de zwarte Wii U Deluxe krijgt. De ‘gewone’ Wii U is wit en bevat wat minder extraatjes, waardoor deze game een van de belangrijkste redenen is om de aanschaf van de iets duurdere Deluxe-set te rechtvaardigen.
Nintendo heeft ervoor gekozen om eenzelfde pakket samen te stellen als destijds voor de Wii. Toen die console pas op de markt kwam, kon je er Wii Sports bij krijgen, een verzameling van gemakkelijk aan te leren sportgames. Ook deze keer betreft het dus een verzameling spelletjes, al variëren de onderling veel sterker dan wat je in Wii Sports kreeg – zowel wat betreft gameplay als kwaliteit.
Voor je kunt beginnen te spelen, moet je eerst een eigen Mii maken of importeren. Zoals inmiddels genoegzaam bekend, kan je daarbij jouw eigen ogen, vorm van gezicht, haar en meer kiezen, al blijft alles er natuurlijk behoorlijk cartoonesk uitzien. Eenmaal je klaar bent, word je in een cirkelvormig pretpark gedropt dat je kunt exploreren. In het midden is een toren die je op kunt en die je een goed uitzicht geeft op het park zelf, terwijl er aan de randen 12 poorten staan die elk naar een andere game leiden. Daarvan zijn er 6 bedoeld als singleplayer games, 3 als ‘co-op’ avontuurtjes en nog eens 3 als multiplayer spelletjes. De multiplayer games kunnen maximum 4 of 5 spelers aan, terwijl de co-ops bedoeld zijn om te spelen met minstens 1 en maximum 4 anderen. Het zijn dus ook de enige games die je niet alleen kunt doorlopen.
Een nieuwe console en een nieuwe game-ervaring: de meeste spelers zullen meteen hun tanden willen zetten in een of meerdere spelletjes, maar dat is buiten Nintendo gerekend. Die maatschappij heeft zich altijd meer gericht op kinderen en – bij uitbreiding – het hele gezin dan Sony met de PS3 en Microsoft met de Xbox, wat de makers van Nintendo Land deze keer lijkt genoopt te hebben tot de toevoeging van een gids die je in t-e-r-g-e-n-d t-r-a-a-g N-e-d-e-r-l-a-n-d-s toelicht hoe je games kunt kiezen en wat er zoal te doen is in Nintendo Land. Spelbreker van dienst is het extreem irritante vliegend beeldscherm Monita, die ook nog voorzien is van een vliegend hoedje, een metalen strikje en – vooral – een enkele arm met hand. De belerende gebaren krijg je er gratis bij. Nu hoeven de ontwerpers nog niet direct massaal euthanasie plegen, maar toch slorpt deze robotgids meer tijd op dan absoluut noodzakelijk is. Tel daar de iets te lange laadtijden bij en je bent toch al een tijdje bezig voor je aan jouw eerste game kunt beginnen. Goed, we weten niet of de Engelstalige versie van Monita even storend is als de Nederlandstalige, maar toch is het een verademing wanneer je vaststelt dat ze minder geneigd wordt om tussen te komen. Overigens kan je de attracties zowel bezoeken door met jouw Mii door een poort te stappen en door de gewenste game uit een menu te kiezen en dat is toch wel een opluchting, al is het ook wel leuk dat je door het pretpark zelf kunt stappen, vooral omdat je daar ook andere Mii’s kunt ontmoeten. Overigens kan je gaandeweg het landschap verfraaien via minigames, maar zijn de extra’s niet echt adembenemend te noemen.
De games
Zoals gezegd, bevat Nintendo Land 12 games. Het leuke daaraan is dat ze zowat allemaal gebaseerd zijn op een min of meer bekende klassieker van Nintendo, waardoor fans kunnen rekenen op een feest van herkenning. Alles is wel aangepast om in dezelfde grafische stijl thuis te horen en verder kan je altijd als jouw Mii spelen, vaak anders gekleed om te passen bij het thema. Hier een korte beschrijving van elke game:
Singleplayer games
Yoshi’s Fruit Cart: Terwijl je op het grote scherm een plattegrond ziet met een drie stukken fruit, een startpunt en een eindpunt, moet je op de GamePad een weg tekenen die van het begin naar het einde leidt én ondertussen al het fruit kruisen. Op het kleine scherm zie je de vruchten echter niet liggen, zodat je moet proberen in te schatten hoe je de lijn moet tekenen. Het is een erg simpele game die na een tijdje een beetje saai wordt, maar die de specifieke eigenschappen van de Wii U wel heel erg goed in de verf zet en erg leuk is om een uurtje te spelen.
Takamura’s Ninja Castle: Hierbij moet je cartoonachtige ninja’s uit de weg ‘werpen’ met shuriken. Die werpsterren lanceer je door met jouw vinger langs de GamePad te glijden. Krachtig glijden zorgt voor sterkere aanvallen, maar vooral snelheid en goed kunnen richten is hier erg van belang. Het is een erg leuke en behoorlijk verslavende game die je zeker niet al te vlug beu zult worden en een van de vele bijzonderheden van de Wii U weet te etaleren.
Octopus Dance: Een behoorlijk flauw spelletje waarbij je de armbewegingen die door een onderwaterinstructeur worden voorgedaan moet herhalen. Daarvoor gebruik je de twee analoge sticks. Omdat jouw Mii op het grote scherm met zijn gezicht naar je toe staat, is het gemakkelijker om voortdurend naar de GamePad te kijken, waar jouw Mii omgekeerd te zien is. Zo nu en dan draait hij zich wel eventjes om, waardoor je toch genoodzaakt wordt om naar jouw tv of monitor te kijken. Niet slecht gevonden, maar toch willen we een console om vooral op een groot scherm te kunnen spelen. Anders zouden we wel een PS Vita hebben gekocht.
Captain Falcon’s Twister Race: In dit verslavend racespelletje moet je zelf niet de snelheid regelen (al kan je wel afremmen door op het scherm van jouw GamePad te tikken), maar stuur je door de GamePad naar links of rechts te kantelen. Het parcours is tijdens de eerste rondes nog behoorlijk simpel, maar gaandeweg begin je meer obstakels (zoals spijkers op de grond of een soort wervelwinden en mederacers) tegen te komen die je moet vermijden. Op het scherm zie je alles vanuit de derde persoon en van achter jouw paars, futuristisch voertuig, maar meestal is het gemakkelijker om op de GamePad te kijken, waarop je alles ziet alsof je van recht boven de actie naar beneden aan het kijken bent. In 2D, dus.
Donkey Kong’s Crash Course: Aanvankelijk ziet dit er grafisch een van de mindere games uit, maar dankzij de innovatieve gameplay en de hoge moeilijkheidsgraad is dit misschien wel ons favoriete spelletje van Nintendo Land! Op het grote beeldscherm krijg je een stelling te zien zoals ook wel gebruikt wordt in de bouwsector. Die doet terugdenken aan de oude Donkey Kong-games, inclusief Donkey Kong zelf en een dame in nood. Het doolhof navigeer je met een voertuig dat de vorm van een driehoek geeft. Er is aan elk punt een wiel bevestigd en je beweegt je gewoon voort door de GamePad te kantelen. Soms moet je stukjes van de stelling laten vallen of omhoog laten komen om door te kunnen en je moet zelfs in de microfoon van de GamePad blazen om liften naar boven te laten komen. Op het scherm van de GamePad zie je alles trouwens in detail, waardoor je gewoonlijk naar de GamePad zult willen kijken. Ergens is dat wel een beetje jammer, maar de game is zo leuk dat deze beslissing van de ontwerpers nergens begint te storen.
Balloon Trip Breeze: Een ietwat flauwe game waarin jouw Mii in de lucht blijft hangen door middel van een paar ballonnen die aan hem bevestigd zijn. Door met de stylus lijntjes te trekken die windstoten voorstellen, kan je ervoor zorgen dat hij niet op de grond terecht komt. Onderweg probeer je andere ballonnen te doorprikken of bepaalde doelen te bereiken, terwijl je hier en daar vogels en andere gevaren moet ontwijken.
Multiplayer games
The Legend of Zelda: Battle Quest: Een van de beste games van Nintendo Land. Jouw Mii krijgt een pakje aan dat sterk lijkt op dat van Link, het hoofdpersonage uit de Legend of Zelda-games. Als Link stap je vooruit doorheen een grafisch erg knap weergegeven landschap terwijl je belaagd wordt door monsters. Je kunt via de controles enkel naar de zijkanten kijken of pijlen afschieten. Dat laatste gebeurt door de analoge rechterknuppel naar jezelf toe te halen en dan los te laten, net alsof je met een pijl en boog zou doen. In multiplayermodus kruipen de anderes spelers (die de Wii Remote en niet de GamePad van de Wii U gebruiken) ook in de huid van Linkklonen, maar zijn ze bewapend met zwaarden. Zij gaan vooruit in de strijd, terwijl de speler met de GamePad hen volgt en ondersteunt met pijl en boog. Een heel leuke game, alleen wordt de singleplayermodus snel te moeilijk wanneer je alleen door het landschap moet stappen.
Pikmin Adventure: Een game met veel potentieel, maar jammer genoeg is de gameplay veel te eentonig om er gebruik van te kunnen maken. In Pikmin Adventure speel je met de GamePad kapitein Olimar, een buitenaards wezen van de planeet Hoctate, die zijn vijanden kan verschalken door er Pikmin (kleine creatuurtjes) naar te gooien. Dat doe je door iets op het touchscreen aan te raken. Met de Wii Remote zijn jouw aanvallen dan weer directer. Ondanks de 16 levels en de aanwezigheid van een Solo, een Cooperative Challenge en een Versus modus, zorgt het constant op (al dan niet virtuele) knoppen duwen al snel voor de eerste geeuw.
Captain Falcon’s Twister Race: In dit verslavend racespelletje moet je zelf niet de snelheid regelen (al kan je wel afremmen door op het scherm van jouw GamePad te tikken), maar stuur je door de GamePad naar links of rechts te kantelen. Het parcours is tijdens de eerste rondes nog behoorlijk simpel, maar gaandeweg begin je meer obstakels (zoals spijkers op de grond of een soort wervelwinden en mederacers) tegen te komen die je moet vermijden. Op het scherm zie je alles vanuit de derde persoon en van achter jouw paars, futuristisch voertuig, maar meestal is het gemakkelijker om op de GamePad te kijken, waarop je alles ziet alsof je van recht boven de actie naar beneden aan het kijken bent. In 2D, dus.
Donkey Kong’s Crash Course: Aanvankelijk ziet dit er grafisch een van de mindere games uit, maar dankzij de innovatieve gameplay en de hoge moeilijkheidsgraad is dit misschien wel ons favoriete spelletje van Nintendo Land! Op het grote beeldscherm krijg je een stelling te zien zoals ook wel gebruikt wordt in de bouwsector. Die doet terugdenken aan de oude Donkey Kong-games, inclusief Donkey Kong zelf en een dame in nood. Het doolhof navigeer je met een voertuig dat de vorm van een driehoek geeft. Er is aan elk punt een wiel bevestigd en je beweegt je gewoon voort door de GamePad te kantelen. Soms moet je stukjes van de stelling laten vallen of omhoog laten komen om door te kunnen en je moet zelfs in de microfoon van de GamePad blazen om liften naar boven te laten komen. Op het scherm van de GamePad zie je alles trouwens in detail, waardoor je gewoonlijk naar de GamePad zult willen kijken. Ergens is dat wel een beetje jammer, maar de game is zo leuk dat deze beslissing van de ontwerpers nergens begint te storen.
Balloon Trip Breeze: Een ietwat flauwe game waarin jouw Mii in de lucht blijft hangen door middel van een paar ballonnen die aan hem bevestigd zijn. Door met de stylus lijntjes te trekken die windstoten voorstellen, kan je ervoor zorgen dat hij niet op de grond terecht komt. Onderweg probeer je andere ballonnen te doorprikken of bepaalde doelen te bereiken, terwijl je hier en daar vogels en andere gevaren moet ontwijken.
Multiplayer games
The Legend of Zelda: Battle Quest: Een van de beste games van Nintendo Land. Jouw Mii krijgt een pakje aan dat sterk lijkt op dat van Link, het hoofdpersonage uit de Legend of Zelda-games. Als Link stap je vooruit doorheen een grafisch erg knap weergegeven landschap terwijl je belaagd wordt door monsters. Je kunt via de controles enkel naar de zijkanten kijken of pijlen afschieten. Dat laatste gebeurt door de analoge rechterknuppel naar jezelf toe te halen en dan los te laten, net alsof je met een pijl en boog zou doen. In multiplayermodus kruipen de anderes spelers (die de Wii Remote en niet de GamePad van de Wii U gebruiken) ook in de huid van Linkklonen, maar zijn ze bewapend met zwaarden. Zij gaan vooruit in de strijd, terwijl de speler met de GamePad hen volgt en ondersteunt met pijl en boog. Een heel leuke game, alleen wordt de singleplayermodus snel te moeilijk wanneer je alleen door het landschap moet stappen.
Pikmin Adventure: Een game met veel potentieel, maar jammer genoeg is de gameplay veel te eentonig om er gebruik van te kunnen maken. In Pikmin Adventure speel je met de GamePad kapitein Olimar, een buitenaards wezen van de planeet Hoctate, die zijn vijanden kan verschalken door er Pikmin (kleine creatuurtjes) naar te gooien. Dat doe je door iets op het touchscreen aan te raken. Met de Wii Remote zijn jouw aanvallen dan weer directer. Ondanks de 16 levels en de aanwezigheid van een Solo, een Cooperative Challenge en een Versus modus, zorgt het constant op (al dan niet virtuele) knoppen duwen al snel voor de eerste geeuw.
Metroid Blast: Deze game is natuurlijk gebaseerd op het geweldige Metroid, maar het schip van Samus Aran wordt hier cartoonesk en een stuk kleiner weergegeven, met jouw Mii als piloot. Je stuurt met de tablet en hebt veel bewegingsvrijheid, maar in singleplayermodus worden de arena’s na een tijdje wel een beetje eentonig. Overigens is de zoomfunctie cruciaal, aangezien de meeste vijanden maar kleine kwetsbare plakken hebben. Wanneer iemand meedoet met de Wii Remote en nunchuk, kruipt hij of zij in de huid van Arans pak in plaats van in het schip. In de competitieve modus moet de speler met de GamePad het in zijn schip opnemen tegen de andere spelers, die zichzelf kunnen oprollen in ballen en zich kunnen ophijsen naar specifieke punten in de arena. Wie liever niet rondvliegt, kan gewoon een Wii Remote en nunchuk gebruiken. De GamePad laat je dan gewoon achterwege. Dit is zonder enige twijfel een van de beste multiplayer games in deze collectie!
Co-op games
Mario’s Chase: Een onderhoudend verstopperspelletje waarin de persoon met de GamePad in de huid kruipt van Mario, terwijl de andere spelers kikkers spelen die het iconisch personage moeten achtervolgen. Op de tablet kan je altijd zien waar iedereen zich bevindt, maar de spelers die de kikkers moeten controleren weten enkel of ze dichtbij of veraf zijn, en in welke richting Mario zich ongeveer schuilhoudt. Zolang je met voldoende vriend(inn)en speelt, is dit echt wel een leuke game, maar met twee is de strijd tussen Mario en de ene kikker een beetje te ongelijk.
Luigi’s Ghost Mansion: Een andere variatie op tikkertje, waarbij iedereen met een Wii Remote een spokenjager speelt. De persoon met de GamePad is – je raadt het al – een geest en kan alle anderen zien, terwijl de ‘ghostbusters’ hun prooi enkel kunnen waarnemen als hij in het licht van hun zaklantaarns terecht komt. Die laatste hulpmiddelen hebben echter zwakke batterijen, waardoor ze best enkel op tactisch belangrijke momenten gebruikt worden.
Animal Crossing: Sweet Day: Spijtig, maar ook deze derde ‘co-op game’ is niet meer dan een variant op tikkertje, maar nu met spelers die snoep proberen te verzamelen en een iemand die via de joysticks op zijn GamePad twee verschillende wachters controleert. Wat meer variatie tussen deze drie games zou erg welkom geweest zijn, maar in de grond gaat het om een enkel idee dat gewoon op drie verschillende manieren is uitgewerkt en dat is toch wel een gemiste kans.
Conclusie
Nintendo Land is een goede manier om de verschillende mogelijkheden van de Wii U te leren kennen, maar roept ook enkele vragen op. Zullen de ontwerpers van dit soort games voldoende creatief kunnen omspringen met de talloze mogelijkheden die de Wii U hen ontegensprekelijk biedt? En ligt de nadruk wel voldoende op het grote scherm (de tv of de monitor) in plaats van op de GamePad? Als je vooral naar de controller moet kijken, heb je immers te maken met een veredelde versie van een handheld en is het console-aspect enkel interessant in multiplayermodus of voor gasten die mee willen kijken naar wat er zoal gaande is. We vermoeden echter dat Nintendo Land een voorbode is voor nog meer innoverende games. In de tussentijd kunnen liefhebbers zich zeker urenlang amuseren met dit spelletje, al is het wel raadzaam om jouw favorieten er zelf uit te kiezen. (*** uit 5 sterren)
Co-op games
Mario’s Chase: Een onderhoudend verstopperspelletje waarin de persoon met de GamePad in de huid kruipt van Mario, terwijl de andere spelers kikkers spelen die het iconisch personage moeten achtervolgen. Op de tablet kan je altijd zien waar iedereen zich bevindt, maar de spelers die de kikkers moeten controleren weten enkel of ze dichtbij of veraf zijn, en in welke richting Mario zich ongeveer schuilhoudt. Zolang je met voldoende vriend(inn)en speelt, is dit echt wel een leuke game, maar met twee is de strijd tussen Mario en de ene kikker een beetje te ongelijk.
Luigi’s Ghost Mansion: Een andere variatie op tikkertje, waarbij iedereen met een Wii Remote een spokenjager speelt. De persoon met de GamePad is – je raadt het al – een geest en kan alle anderen zien, terwijl de ‘ghostbusters’ hun prooi enkel kunnen waarnemen als hij in het licht van hun zaklantaarns terecht komt. Die laatste hulpmiddelen hebben echter zwakke batterijen, waardoor ze best enkel op tactisch belangrijke momenten gebruikt worden.
Animal Crossing: Sweet Day: Spijtig, maar ook deze derde ‘co-op game’ is niet meer dan een variant op tikkertje, maar nu met spelers die snoep proberen te verzamelen en een iemand die via de joysticks op zijn GamePad twee verschillende wachters controleert. Wat meer variatie tussen deze drie games zou erg welkom geweest zijn, maar in de grond gaat het om een enkel idee dat gewoon op drie verschillende manieren is uitgewerkt en dat is toch wel een gemiste kans.
Conclusie
Nintendo Land is een goede manier om de verschillende mogelijkheden van de Wii U te leren kennen, maar roept ook enkele vragen op. Zullen de ontwerpers van dit soort games voldoende creatief kunnen omspringen met de talloze mogelijkheden die de Wii U hen ontegensprekelijk biedt? En ligt de nadruk wel voldoende op het grote scherm (de tv of de monitor) in plaats van op de GamePad? Als je vooral naar de controller moet kijken, heb je immers te maken met een veredelde versie van een handheld en is het console-aspect enkel interessant in multiplayermodus of voor gasten die mee willen kijken naar wat er zoal gaande is. We vermoeden echter dat Nintendo Land een voorbode is voor nog meer innoverende games. In de tussentijd kunnen liefhebbers zich zeker urenlang amuseren met dit spelletje, al is het wel raadzaam om jouw favorieten er zelf uit te kiezen. (*** uit 5 sterren)
Ontwerper en uitgever: Nintendo