 | Het ultieme koesterende wezen. Dat citaat van Robin Williams stond als kop boven het interview in DM met de steracteur naar aanleiding van de hitfilm Mrs. Doubtfire. Die omschrijving verwees toen naar de nanny uit de titel, maar nu lijkt het alsof het ook wel van toepassing was op de acteur zelf. Maar blijkbaar was zijn koesterende energie opgebruikt. Of vond hij zichzelf niet meer voldoende gekoesterd door het leven, want hij is er nu zomaar uitgestapt. Robin Williams had soms iets van een harige knuffelbeer. Speelde ook vaak rollen van vaders of mentors, zoals de inspirerende leraar in 'Dead Poets Society' of de psycholoog in 'Good Will Hunting'. |
Hij speelde het personage dat Matt Damon helpt om zijn wiskundeknobbel te ontwikkelen.
Robin Williams koesterde zijn kinderen en zijn publiek, zijn werk en zijn talent, maar ook zijn drugs en alcohol. In het begin van de jaren 80, vlak voor de geboorte van zijn eerste zoon Zachary, kickte hij af. Maar twintig jaar later begon hij opnieuw te drinken en in 2006 moest hij weer in rehab. Onlangs doken her en der berichten op dat hij met een zware depressie kampte. Dat ultieme gevecht heeft hij nu definitief verloren. We kunnen nu alleen nog zijn herinnering en zijn vele films koesteren.
Hamlet
Er is die bekende boutade die wil dat elke komiek ervan droomt om Hamlet te vertolken. Kwestie van ook als dramatisch acteur serieus genomen te worden. Bij sommige grappenmakers zorgt dat voor genânte resultaten als zij dan toch niet het vereiste talent blijken te hebben. Maar Robin Williams had dat talent wel. Zelfs in grote mate.
Robin Williams koesterde zijn kinderen en zijn publiek, zijn werk en zijn talent, maar ook zijn drugs en alcohol. In het begin van de jaren 80, vlak voor de geboorte van zijn eerste zoon Zachary, kickte hij af. Maar twintig jaar later begon hij opnieuw te drinken en in 2006 moest hij weer in rehab. Onlangs doken her en der berichten op dat hij met een zware depressie kampte. Dat ultieme gevecht heeft hij nu definitief verloren. We kunnen nu alleen nog zijn herinnering en zijn vele films koesteren.
Hamlet
Er is die bekende boutade die wil dat elke komiek ervan droomt om Hamlet te vertolken. Kwestie van ook als dramatisch acteur serieus genomen te worden. Bij sommige grappenmakers zorgt dat voor genânte resultaten als zij dan toch niet het vereiste talent blijken te hebben. Maar Robin Williams had dat talent wel. Zelfs in grote mate.
 |  |
Wilde Robin Williams met serieuze rollen bewijzen dat hij niet alleen een grappig acteur was? Of was het vooral een manier om zijn eigen innerlijke demonen en duistere kantjes een creatieve uitlaatklep te geven? Waarschijnlijk iets van allebei.
De keren dat ik Robin Williams heb kunnen interviewen, waren telkens memorabele momenten. Maar het waren ook frustrerende ervaringen. Op het gesprek zelf viel niets af te dingen: er werden vragen gesteld en er kwamen degelijke antwoorden. Maar zo'n ontmoeting werd telkens ook een soort onemanshow, waarbij de acteur zijn weergaloos talent voor imitatie, intonatie en improvisatie liet blijken. Hilarische pret! En dan loopt men, nog nagenietend, het hotel uit, de straat op en dringt het besef door dat men deze magische ervaring nooit goed genoeg zal kunnen weergeven in een artikel. Op zo'n moment is men dan eventjes jaloers op de collega's van televisie en/of radio, die de virtuositeit van Robin Williams gewoon kunnen laten horen en zien.
Schotse kinderjuf
Een voorbeeldje, ten tijde van Mrs. Doubtfire. Waar kwam haar Schotse accent vandaan? Op die vraag volgt een duidelijk antwoord. Het scenario was gebaseerd op een Engels boek, waarvan het verhaal zich in Londen situeerde. In eerste instantie liet Williams zijn personage klinken als "Margaret Thatcher on steroids. Heel intens en dus heel angstaanjagend." Naderhand liet hij het personage evolueren naar iets dat vriendelijker en delicater was, maar tegelijk voldoende taai bleef om de nodige autoriteit te bewaren. Dat het uiteindelijk een Schots accent werd, had dan weer te maken met het feit dat Robin Williams net voordien in Groot-Brittannië de film 'Being Human' had gedraaid met de Schotse regisseur Bill Forsyth en die stem was in zijn hoofd blijven hangen.
De keren dat ik Robin Williams heb kunnen interviewen, waren telkens memorabele momenten. Maar het waren ook frustrerende ervaringen. Op het gesprek zelf viel niets af te dingen: er werden vragen gesteld en er kwamen degelijke antwoorden. Maar zo'n ontmoeting werd telkens ook een soort onemanshow, waarbij de acteur zijn weergaloos talent voor imitatie, intonatie en improvisatie liet blijken. Hilarische pret! En dan loopt men, nog nagenietend, het hotel uit, de straat op en dringt het besef door dat men deze magische ervaring nooit goed genoeg zal kunnen weergeven in een artikel. Op zo'n moment is men dan eventjes jaloers op de collega's van televisie en/of radio, die de virtuositeit van Robin Williams gewoon kunnen laten horen en zien.
Schotse kinderjuf
Een voorbeeldje, ten tijde van Mrs. Doubtfire. Waar kwam haar Schotse accent vandaan? Op die vraag volgt een duidelijk antwoord. Het scenario was gebaseerd op een Engels boek, waarvan het verhaal zich in Londen situeerde. In eerste instantie liet Williams zijn personage klinken als "Margaret Thatcher on steroids. Heel intens en dus heel angstaanjagend." Naderhand liet hij het personage evolueren naar iets dat vriendelijker en delicater was, maar tegelijk voldoende taai bleef om de nodige autoriteit te bewaren. Dat het uiteindelijk een Schots accent werd, had dan weer te maken met het feit dat Robin Williams net voordien in Groot-Brittannië de film 'Being Human' had gedraaid met de Schotse regisseur Bill Forsyth en die stem was in zijn hoofd blijven hangen.
Voilà, met zo'n antwoord kan men best iets aanvangen op papier. Maar daar bleef het niet bij. Ongevraagd liet de acteur weten dat hij van Mrs. Doubtfire ook een Italiaanse, Spaanse of zelfs Duitse kinderjuf had kunnen maken, waarna meteen een instant-demonstratie volgde van die diverse nationaliteiten en dito accenten. Indrukwekkend en uitermate grappig, maar geef toe: bij het lezen van deze laatste zinnen bent u niet spontaan in lachen uitgebarsten.
Improvisaties
Regisseur Chris Columbus van Mrs. Doubtfire vertelde toen ook dat de samenwerking met Robin Williams "een droom is voor elke regisseur, als die tenminste verstandig genoeg is om te zien wat de acteur allemaal te bieden heeft. Williams zal je twee of drie takes van een scène geven, zoals die in het scenario staat. Uitstekende takes, want hij is een erg professionele acteur. Bepaalde regisseurs nemen daar dan genoegen mee. Ik vind dat krankzinnig. Een talent als Robin Williams moet je de kans geven om verder te werken met het materiaal, omdat je weet dat hij het op die manier beter, grappiger of interessanter kan maken. Zelfs in een dramatische context is het belangrijk dat er toch nog geïmproviseerd kan worden. Vaak waren zijn laatste takes de meest waanzinnige of de meest pikante."
Dat was eerder ook al gebleken toen de makers van de Disney-animatiefilm Aladdin de acteur hadden losgelaten op het personage van de Genie, de geest uit de wonderlamp. Natuurlijk stonden de dialogen op papier, maar even natuurlijk gebruikte Robin Williams die alleen maar als springplank om in razendsnel tempo te improviseren met allerlei intonaties en imitaties, zodat de animatoren uiteindelijk met meer dan 15 uur stemmateriaal aan de slag konden. (Bron: DeMorgen)
Improvisaties
Regisseur Chris Columbus van Mrs. Doubtfire vertelde toen ook dat de samenwerking met Robin Williams "een droom is voor elke regisseur, als die tenminste verstandig genoeg is om te zien wat de acteur allemaal te bieden heeft. Williams zal je twee of drie takes van een scène geven, zoals die in het scenario staat. Uitstekende takes, want hij is een erg professionele acteur. Bepaalde regisseurs nemen daar dan genoegen mee. Ik vind dat krankzinnig. Een talent als Robin Williams moet je de kans geven om verder te werken met het materiaal, omdat je weet dat hij het op die manier beter, grappiger of interessanter kan maken. Zelfs in een dramatische context is het belangrijk dat er toch nog geïmproviseerd kan worden. Vaak waren zijn laatste takes de meest waanzinnige of de meest pikante."
Dat was eerder ook al gebleken toen de makers van de Disney-animatiefilm Aladdin de acteur hadden losgelaten op het personage van de Genie, de geest uit de wonderlamp. Natuurlijk stonden de dialogen op papier, maar even natuurlijk gebruikte Robin Williams die alleen maar als springplank om in razendsnel tempo te improviseren met allerlei intonaties en imitaties, zodat de animatoren uiteindelijk met meer dan 15 uur stemmateriaal aan de slag konden. (Bron: DeMorgen)
RSS Feed
