Het verhaal
11 september, 2001. Jack Ryan (Chris Pine), een jonge student aan de London School of Economics, wordt wakker van een dutje op een parkbank. Aanleiding: de terroristische aanval op het World Trade Center. Ryan besluit om zijn Ph.D.-studies even te bevriezen en gaat het leger in, maar nauwelijks achttien maanden later is hij in Afghanistan slachtoffer van een helikoptercrash. Ryan wordt gerepatrieerd, al wordt zijn lange revalidatie wel wat verlicht door de aanwezigheid van de knappe studente chirurgie Cathy Muller (Keira Knightley). Jack probeert haar uit te vragen, maar Cathy verbindt een voorwaarde aan een eventueel positief antwoord: hij zal eerst uit eigen beweging naar haar moeten toelopen. Motivatie genoeg om zo snel mogelijk te herstellen, dus, maar tussendoor krijgt onze (ex-)militair ook bezoek van ene Thomas Harper (Kevin Costner), die al snel toegeeft dat hij lid is van de CIA. Harper is onder de indruk van een thesis die Ryan ooit heeft geschreven over liquiditeitsincidenten in de Oost-Europese markten na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en biedt de jongeman een interessante job aan als analist in Wall Street, maar Ryan is nog niet overtuigd. Hij weet immers dat de CIA de laatste tijd behoorlijk in opspraak is gekomen en stelt zich vragen bij de methoden die de spionagedienst erop nahoudt. Harper verzekert hem echter dat zijn eenheid zich niet met dat soort dingen bezighoudt en enkel proactief de wereld wil proberen te vrijwaren van terrorisme. Ryan lijkt genoegen te nemen met die uitleg, waarop er een sprong van tien jaar gemaakt wordt en we zien dat hij en Cathy ondertussen samenwonen.
Anno 2013 moet Ryan de CIA vanuit New York op de hoogte houden van verdachte transacties die bedoeld zouden kunnen zijn voor terroristische groeperingen, maar nadat hij op een Russische plot om de Amerikaanse dollar ten val te brengen stuit, beslist de CIA-top om hem ondanks zijn gebrek aan spionage-ervaring zelf naar Rusland te sturen. Het duurt echter niet lang voor hij in zijn hotelkamer te Moskou wordt aangevallen. Ryan maakt korte metten met zijn belager en vlucht weg, maar wordt net dan opgebeld door Cathy, die goed aanvoelt dat er iets mis is en begint te vermoeden dat hij een geheime affaire heeft met iemand anders.
Jack weet contact te maken met Harper, die ervoor zorgt dat Ryans hotelkamer er weer uitziet alsof er niets is gebeurd. Tijdens een daaropvolgend onderhoud met de Russische oligarch Viktor Cherevin (rol van de regisseur, Kenneth Branagh) lijkt die laatste te insinueren dat hij weet wat er aan de hand is. Tot overmaat van ramp daagt ook Cathy op in Moskou. Zij wil immers weten wat er aan de hand is, maar wordt daardoor zonder het echt te beseffen betrokken bij de hele undercoveractie…
11 september, 2001. Jack Ryan (Chris Pine), een jonge student aan de London School of Economics, wordt wakker van een dutje op een parkbank. Aanleiding: de terroristische aanval op het World Trade Center. Ryan besluit om zijn Ph.D.-studies even te bevriezen en gaat het leger in, maar nauwelijks achttien maanden later is hij in Afghanistan slachtoffer van een helikoptercrash. Ryan wordt gerepatrieerd, al wordt zijn lange revalidatie wel wat verlicht door de aanwezigheid van de knappe studente chirurgie Cathy Muller (Keira Knightley). Jack probeert haar uit te vragen, maar Cathy verbindt een voorwaarde aan een eventueel positief antwoord: hij zal eerst uit eigen beweging naar haar moeten toelopen. Motivatie genoeg om zo snel mogelijk te herstellen, dus, maar tussendoor krijgt onze (ex-)militair ook bezoek van ene Thomas Harper (Kevin Costner), die al snel toegeeft dat hij lid is van de CIA. Harper is onder de indruk van een thesis die Ryan ooit heeft geschreven over liquiditeitsincidenten in de Oost-Europese markten na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en biedt de jongeman een interessante job aan als analist in Wall Street, maar Ryan is nog niet overtuigd. Hij weet immers dat de CIA de laatste tijd behoorlijk in opspraak is gekomen en stelt zich vragen bij de methoden die de spionagedienst erop nahoudt. Harper verzekert hem echter dat zijn eenheid zich niet met dat soort dingen bezighoudt en enkel proactief de wereld wil proberen te vrijwaren van terrorisme. Ryan lijkt genoegen te nemen met die uitleg, waarop er een sprong van tien jaar gemaakt wordt en we zien dat hij en Cathy ondertussen samenwonen.
Anno 2013 moet Ryan de CIA vanuit New York op de hoogte houden van verdachte transacties die bedoeld zouden kunnen zijn voor terroristische groeperingen, maar nadat hij op een Russische plot om de Amerikaanse dollar ten val te brengen stuit, beslist de CIA-top om hem ondanks zijn gebrek aan spionage-ervaring zelf naar Rusland te sturen. Het duurt echter niet lang voor hij in zijn hotelkamer te Moskou wordt aangevallen. Ryan maakt korte metten met zijn belager en vlucht weg, maar wordt net dan opgebeld door Cathy, die goed aanvoelt dat er iets mis is en begint te vermoeden dat hij een geheime affaire heeft met iemand anders.
Jack weet contact te maken met Harper, die ervoor zorgt dat Ryans hotelkamer er weer uitziet alsof er niets is gebeurd. Tijdens een daaropvolgend onderhoud met de Russische oligarch Viktor Cherevin (rol van de regisseur, Kenneth Branagh) lijkt die laatste te insinueren dat hij weet wat er aan de hand is. Tot overmaat van ramp daagt ook Cathy op in Moskou. Zij wil immers weten wat er aan de hand is, maar wordt daardoor zonder het echt te beseffen betrokken bij de hele undercoveractie…
Bespreking
Jack Ryan: Shadow Recruit is al de vijfde film rond Jack Ryan, een personage dat voor het eerst werd geïntroduceerd in de boeken van auteur Tom Clancy. Meer, zelfs: Chris Pine is reeds de vierde acteur die in de rol van die iconische held kruipt, na Alec Baldwin (The Hunt for Red October, 1990), Harrison Ford (Patriot Games uit 1992 en A Clear and Present Danger uit 1994) en Ben Affleck (Sum of All Fears uit 2002). Van al die prestaties werd die van Ford het meest gesmaakt. Hij zette een bedachtzame, iets volwassenere Jack Ryan neer, die een beetje tegen zijn zin tot (fysieke) actie moest overgaan. Chris Pine doet min of meer hetzelfde als jongere versie van Ryan. Shadow Recruit mag dan wel de eerste film uit de franchise zijn die niet rechtstreeks gebaseerd is op een van de boeken van Clancy, er worden vooral in het begin wel enkele evenementen uitgewerkt die kort worden aangehaald in de vorige films, zoals de helikoptercrash en de daaropvolgende revalidatie.
Dat Jack Ryan: Shadow Recruit toch een van de mindere films uit de ‘reeks’ is, heeft veel te maken met het script. De makers mogen dan wel beweren dat ze hun eigen niche wilden veroveren in het spionagegenre, de meeste scènes hangen aaneen met clichés. Op geen enkel moment krijg je het gevoel dat je iets nog nooit eerder gezien hebt, zoals dat voor het actiegenre wel het geval was met The Raid 2. Een van de redenen daarvoor is dat de verhalen van Clancy plaatsvinden tijdens de Koude Oorlog. Dat ook anno 2013 de Russen weer de slechteriken zijn, is niet bepaald actueel, ook al is er sindsdien in werkelijkheid natuurlijk écht meer spanning tussen Rusland en de rest van de wereld, met dank aan wat er in Oekraïne is gebeurd. Dat regisseur Kenneth Branagh – nochtans een begenadigd acteur en filmmaker, die ons onder andere geweldige versies van Hamlet en Thor bracht – de rol van Russische antagonist op zich neemt, is geen slecht nieuws; dat hij daarbij de ene standaard filmzin na de andere in de mond moet nemen, wél. Ook is de technische praat soms wat ongeloofwaardig. Ryan lijkt hier en daar over een bovennatuurlijke programmeerintuïtie te beschikken, waardoor de kans om het verhaal uit te diepen en interessanter te maken door het speurwerk te volgen volledig wordt verknald. Tenslotte is er de gemakkelijkheid waarmee hij wordt gerekruteerd bij de CIA nadat hij eerst te kennen geeft niet akkoord te gaan met de methoden van de Amerikaanse geheime dienst. Thomas Harper slaagt er veel te gemakkelijk in om hem te overtuigen – een gemiste kans. Een discussie over praktijken als ‘waterboarding’ zou veel interessanter geweest zijn, ook al zou dat misschien niet helemaal passen bij de sfeer van de franchise. In tegenstelling tot heel wat andere films, die vaak te lang zijn, had Jack Ryan: Shadow Recruit gerust een extra kwartier of half uurtje kunnen gebruiken om alles wat meer uit te diepen.
Uiteindelijk is Jack Ryan: Shadow Recruit een goed gemaakte en degelijk geacteerde (spionage)film, met te veel problemen om ook een goede film te zijn, waardoor hij het predicaat ‘onderhoudend’ te weinig overstijgt.
Beoordeling serie: ** (uit vijf sterren)
Extra’s
Het bonusmateriaal voor Jack Ryan: Shadow Recruit is net als de film zelf niet erg consistent. De zes verwijderde en verlengde scènes bestaan uit vier ultrakorte, verwaarloosbare scènes, een veel te lange conversatie tussen Jack en Cathy, en een einde dat minuten voor de veel betere uiteindelijk gekozen finale plaatsvindt. Sir Kenneth Branagh: The Tsar of ‘Shadow Recruit’ belicht tien minuten lang meer dan terecht de carrière van Branagh, maar doet dat via zijn vanzelfsprekend weinig kritische acteurs en producers. Jack Ryan: The Smartest Guy in the Room is daarentegen wél interessant. In bijna 14 minuten tijd krijg je uitleg over de franchise, waarom die tijdelijk werd stilgelegd en uiteindelijk werd heropgestart, waarom Chris Pine werd gekozen om Jack Ryan te spelen, enzovoort. Zeker de moeite waard om te bekijken, net als Old Enemies Return, waarin onder andere een voormalige CIA-expert komt vertellen over ‘de Russische dreiging’ en terrorisme – vanuit een Amerikaans invalshoek, maar dat is natuurlijk normaal. Het veel kortere Jack Ryan: A Thinking Man of Action (5’19”) is dan weer gewijd aan de actie in de film en hoe die wordt geregisseerd door Kenneth Branagh. Overigens is de audiocommentaar bij deze Blu-ray een goed voorbeeld van hoe commentaar zou moeten zijn: informatief, onderhoudend en zonder veel pauzes. Branagh en producer Bonaventura hebben echt veel te vertellen en het is moeilijk om na het beluisteren ook de film zelf niet meer te appreciëren.
Jack Ryan: Shadow Recruit is al de vijfde film rond Jack Ryan, een personage dat voor het eerst werd geïntroduceerd in de boeken van auteur Tom Clancy. Meer, zelfs: Chris Pine is reeds de vierde acteur die in de rol van die iconische held kruipt, na Alec Baldwin (The Hunt for Red October, 1990), Harrison Ford (Patriot Games uit 1992 en A Clear and Present Danger uit 1994) en Ben Affleck (Sum of All Fears uit 2002). Van al die prestaties werd die van Ford het meest gesmaakt. Hij zette een bedachtzame, iets volwassenere Jack Ryan neer, die een beetje tegen zijn zin tot (fysieke) actie moest overgaan. Chris Pine doet min of meer hetzelfde als jongere versie van Ryan. Shadow Recruit mag dan wel de eerste film uit de franchise zijn die niet rechtstreeks gebaseerd is op een van de boeken van Clancy, er worden vooral in het begin wel enkele evenementen uitgewerkt die kort worden aangehaald in de vorige films, zoals de helikoptercrash en de daaropvolgende revalidatie.
Dat Jack Ryan: Shadow Recruit toch een van de mindere films uit de ‘reeks’ is, heeft veel te maken met het script. De makers mogen dan wel beweren dat ze hun eigen niche wilden veroveren in het spionagegenre, de meeste scènes hangen aaneen met clichés. Op geen enkel moment krijg je het gevoel dat je iets nog nooit eerder gezien hebt, zoals dat voor het actiegenre wel het geval was met The Raid 2. Een van de redenen daarvoor is dat de verhalen van Clancy plaatsvinden tijdens de Koude Oorlog. Dat ook anno 2013 de Russen weer de slechteriken zijn, is niet bepaald actueel, ook al is er sindsdien in werkelijkheid natuurlijk écht meer spanning tussen Rusland en de rest van de wereld, met dank aan wat er in Oekraïne is gebeurd. Dat regisseur Kenneth Branagh – nochtans een begenadigd acteur en filmmaker, die ons onder andere geweldige versies van Hamlet en Thor bracht – de rol van Russische antagonist op zich neemt, is geen slecht nieuws; dat hij daarbij de ene standaard filmzin na de andere in de mond moet nemen, wél. Ook is de technische praat soms wat ongeloofwaardig. Ryan lijkt hier en daar over een bovennatuurlijke programmeerintuïtie te beschikken, waardoor de kans om het verhaal uit te diepen en interessanter te maken door het speurwerk te volgen volledig wordt verknald. Tenslotte is er de gemakkelijkheid waarmee hij wordt gerekruteerd bij de CIA nadat hij eerst te kennen geeft niet akkoord te gaan met de methoden van de Amerikaanse geheime dienst. Thomas Harper slaagt er veel te gemakkelijk in om hem te overtuigen – een gemiste kans. Een discussie over praktijken als ‘waterboarding’ zou veel interessanter geweest zijn, ook al zou dat misschien niet helemaal passen bij de sfeer van de franchise. In tegenstelling tot heel wat andere films, die vaak te lang zijn, had Jack Ryan: Shadow Recruit gerust een extra kwartier of half uurtje kunnen gebruiken om alles wat meer uit te diepen.
Uiteindelijk is Jack Ryan: Shadow Recruit een goed gemaakte en degelijk geacteerde (spionage)film, met te veel problemen om ook een goede film te zijn, waardoor hij het predicaat ‘onderhoudend’ te weinig overstijgt.
Beoordeling serie: ** (uit vijf sterren)
Extra’s
Het bonusmateriaal voor Jack Ryan: Shadow Recruit is net als de film zelf niet erg consistent. De zes verwijderde en verlengde scènes bestaan uit vier ultrakorte, verwaarloosbare scènes, een veel te lange conversatie tussen Jack en Cathy, en een einde dat minuten voor de veel betere uiteindelijk gekozen finale plaatsvindt. Sir Kenneth Branagh: The Tsar of ‘Shadow Recruit’ belicht tien minuten lang meer dan terecht de carrière van Branagh, maar doet dat via zijn vanzelfsprekend weinig kritische acteurs en producers. Jack Ryan: The Smartest Guy in the Room is daarentegen wél interessant. In bijna 14 minuten tijd krijg je uitleg over de franchise, waarom die tijdelijk werd stilgelegd en uiteindelijk werd heropgestart, waarom Chris Pine werd gekozen om Jack Ryan te spelen, enzovoort. Zeker de moeite waard om te bekijken, net als Old Enemies Return, waarin onder andere een voormalige CIA-expert komt vertellen over ‘de Russische dreiging’ en terrorisme – vanuit een Amerikaans invalshoek, maar dat is natuurlijk normaal. Het veel kortere Jack Ryan: A Thinking Man of Action (5’19”) is dan weer gewijd aan de actie in de film en hoe die wordt geregisseerd door Kenneth Branagh. Overigens is de audiocommentaar bij deze Blu-ray een goed voorbeeld van hoe commentaar zou moeten zijn: informatief, onderhoudend en zonder veel pauzes. Branagh en producer Bonaventura hebben echt veel te vertellen en het is moeilijk om na het beluisteren ook de film zelf niet meer te appreciëren.
Beeld
De film zelf kampt met enkele probleempjes, maar de beeldkwaliteit is daar zeker niet een van. Niet alleen zien de nachtscènes er fantastisch uit, de dagscènes maken indruk dankzij de haarscherpe details, de heldere kleuren en de hyperrealistische weergave van wat er werd opgenomen. Hier en daar wordt een beeld wel eventjes wazig, maar echt opvallen doet het nooit. De lichte korrels geven het geheel bovendien een kwaliteit die gewoonlijk voornamelijk wordt toegedicht aan 35 mm-film. Reken daarbij ook de inktdiepe schaduwen en je weet dat je hier naar een film van topkwaliteit zit te kijken.
Geluid
Meestal komt het geluid bij dit soort films pas volledig tot zijn recht tijdens de actiescènes en inderdaad: eenmaal er wordt geschoten, achtervolgd of geslagen, zijn de geluidseffecten ronduit indrukwekkend. Vooral het uitstekende gebruik van de surroundmogelijkheden vallen enorm op: de kogels, brekend glas en impacteffecten klinken erg realistisch en zijn bovendien uitstekend geplaatst, waardoor je nog veel meer in het verhaal wordt gezogen. In tegenstelling tot heel wat andere spionage- of actiefilms, blijft de soundtrack ook imponeren wanneer er niemand wordt doodgeschoten of bewusteloos wordt gestampt. Vallende regen, voetstappen, subtiele nuances en achtergrondgeluiden: ze zijn er allemaal. Wie een goed geluidssysteem heeft en de ogen even dicht doet, zal ongetwijfeld onmiddellijk opmerken wat we bedoelen.
De film zelf kampt met enkele probleempjes, maar de beeldkwaliteit is daar zeker niet een van. Niet alleen zien de nachtscènes er fantastisch uit, de dagscènes maken indruk dankzij de haarscherpe details, de heldere kleuren en de hyperrealistische weergave van wat er werd opgenomen. Hier en daar wordt een beeld wel eventjes wazig, maar echt opvallen doet het nooit. De lichte korrels geven het geheel bovendien een kwaliteit die gewoonlijk voornamelijk wordt toegedicht aan 35 mm-film. Reken daarbij ook de inktdiepe schaduwen en je weet dat je hier naar een film van topkwaliteit zit te kijken.
Geluid
Meestal komt het geluid bij dit soort films pas volledig tot zijn recht tijdens de actiescènes en inderdaad: eenmaal er wordt geschoten, achtervolgd of geslagen, zijn de geluidseffecten ronduit indrukwekkend. Vooral het uitstekende gebruik van de surroundmogelijkheden vallen enorm op: de kogels, brekend glas en impacteffecten klinken erg realistisch en zijn bovendien uitstekend geplaatst, waardoor je nog veel meer in het verhaal wordt gezogen. In tegenstelling tot heel wat andere spionage- of actiefilms, blijft de soundtrack ook imponeren wanneer er niemand wordt doodgeschoten of bewusteloos wordt gestampt. Vallende regen, voetstappen, subtiele nuances en achtergrondgeluiden: ze zijn er allemaal. Wie een goed geluidssysteem heeft en de ogen even dicht doet, zal ongetwijfeld onmiddellijk opmerken wat we bedoelen.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Dirk Vandereyken
Beoordeling geluid: (5)
Beoordeling bonusmateriaal: (3)
Beoordeling beeld: (4)
Beoordeling serie: (2)
Meer info: www.universalpictures.be
Beoordeling geluid: (5)
Beoordeling bonusmateriaal: (3)
Beoordeling beeld: (4)
Beoordeling serie: (2)
Meer info: www.universalpictures.be