Wegbreken van de massa, zichzelf onderscheiden van de rest, out of the box denken en aandacht schenken aan het buitengewone – het zijn allemaal eigenschappen die het in 2006 opgerichte Zeno Pictures typeren. Om als filmdistributeur met je kop boven het maaiveld uit te steken, moet je regelmatig filmfestivals en vakbeurzen bezoeken, en dat doet Zeno Pictures dan ook.
Maar zulke activiteiten blijven voor de buitenwacht zo goed als onzichtbaar. Daarom besloot eigenaar Gino Van Hecke om eens naar buiten te treden en te laten zien wat Zeno Pictures doet en waar het bedrijf voor staat. Dat gebeurde in de namiddag en vroege avond van 6 juni jl., ten overstaan van pers en filmrelaties. Wat de aanwezigen voorgeschoteld kregen, was niet alleen een overvloed aan overheerlijke broodjes, hapjes en drankjes, maar ook een onvervalst evenement, met tal van gasten, voordrachten, een grimeerdemonstratie, een Q&A en natuurlijk... trailers van Zeno Pictures-films! Dit alles vond plaats in het luxueuze atelier van topkunstenares Janice Devali, in het bedrijvencomplex De IJsfabriek in Antwerpen.
• Verwezenlijking van jarenlange droom
Gino Van Hecke studeerde in 1993 als editor af aan de Brusselse filmschool RITCS (in 1962 opgericht onder de naam Hoger Rijksinstituut voor Cultuurspreiding, HRITCS, later RITCS genoemd en tegenwoordig kortweg RITS geheten). In navolging van Quentin Tarantino werkte hij aanvankelijk enkele jaren in een videotheek. In tegenstelling tot de Amerikaan ging hij echter daarna niet achter de camera staan, maar aan de slag bij het grootste filmverhuurbedrijf van België, Elite Video Groep. Deze rentalorganisatie levert o.a. aan Videoland België en heeft onlangs een samenwerking in Nederland opgezet met Filmclub onder de noemer International Entertainment Services (IES) die aan zo’n 300 videotheken in België en Nederland levert.
Hoewel Van Hecke dus van huis uit editor is, heeft hij na zijn studietijd nooit dat beroep uitgeoefend. Van Hecke: “Ik heb enkel mijn eindwerk verricht bij de Belgische omroep VRT over de werking en schakeling van de eindregie als montagestudio en aan enkele kleinere eindwerken van collega-studenten meegewerkt.”
Door het bezoeken van talloze filmfestivals en content markets groeide meer en meer de drang om zélf films te gaan uitbrengen. De eerste voor filmprofessionals bedoelde filmmarkt bezocht hij tijdens het filmfestival van Cannes in mei 2004. Met filmdistributie ging hij van start in 2006 met de Benelux-release van The Tiger Blade. Van Hecke, hierop terugblikkend: “Tiger Blade werd nog gekocht onder Elite, omdat Zeno nog niet opgericht was, maar dit was wel de aanleiding tot de oprichting van Zeno. Mijn eerste titels hebben we ondergebracht bij derden zoals MovieBank, Universal, Dutch FilmWorks en Sony.”
Mede dankzij het succes van de Belgische post-apocalyptische, tot cultfenomeen verheven film The Afterman werd de naam Zeno Pictures op de kaart gezet. Over de verwezenlijking van zijn lang gekoesterde droom om distributeur te worden, vertelt Van Hecke: “Altijd heb ik gezegd dat mijn grootste droom zou zijn om zelf films uit te brengen, dus dat ik dit dan bijna 10 jaar later gerealiseerd heb, is een combinatie van puur geluk, toeval, beschikken over een flinke portie inzet en de juiste mensen ontmoeten…”
Maar zulke activiteiten blijven voor de buitenwacht zo goed als onzichtbaar. Daarom besloot eigenaar Gino Van Hecke om eens naar buiten te treden en te laten zien wat Zeno Pictures doet en waar het bedrijf voor staat. Dat gebeurde in de namiddag en vroege avond van 6 juni jl., ten overstaan van pers en filmrelaties. Wat de aanwezigen voorgeschoteld kregen, was niet alleen een overvloed aan overheerlijke broodjes, hapjes en drankjes, maar ook een onvervalst evenement, met tal van gasten, voordrachten, een grimeerdemonstratie, een Q&A en natuurlijk... trailers van Zeno Pictures-films! Dit alles vond plaats in het luxueuze atelier van topkunstenares Janice Devali, in het bedrijvencomplex De IJsfabriek in Antwerpen.
• Verwezenlijking van jarenlange droom
Gino Van Hecke studeerde in 1993 als editor af aan de Brusselse filmschool RITCS (in 1962 opgericht onder de naam Hoger Rijksinstituut voor Cultuurspreiding, HRITCS, later RITCS genoemd en tegenwoordig kortweg RITS geheten). In navolging van Quentin Tarantino werkte hij aanvankelijk enkele jaren in een videotheek. In tegenstelling tot de Amerikaan ging hij echter daarna niet achter de camera staan, maar aan de slag bij het grootste filmverhuurbedrijf van België, Elite Video Groep. Deze rentalorganisatie levert o.a. aan Videoland België en heeft onlangs een samenwerking in Nederland opgezet met Filmclub onder de noemer International Entertainment Services (IES) die aan zo’n 300 videotheken in België en Nederland levert.
Hoewel Van Hecke dus van huis uit editor is, heeft hij na zijn studietijd nooit dat beroep uitgeoefend. Van Hecke: “Ik heb enkel mijn eindwerk verricht bij de Belgische omroep VRT over de werking en schakeling van de eindregie als montagestudio en aan enkele kleinere eindwerken van collega-studenten meegewerkt.”
Door het bezoeken van talloze filmfestivals en content markets groeide meer en meer de drang om zélf films te gaan uitbrengen. De eerste voor filmprofessionals bedoelde filmmarkt bezocht hij tijdens het filmfestival van Cannes in mei 2004. Met filmdistributie ging hij van start in 2006 met de Benelux-release van The Tiger Blade. Van Hecke, hierop terugblikkend: “Tiger Blade werd nog gekocht onder Elite, omdat Zeno nog niet opgericht was, maar dit was wel de aanleiding tot de oprichting van Zeno. Mijn eerste titels hebben we ondergebracht bij derden zoals MovieBank, Universal, Dutch FilmWorks en Sony.”
Mede dankzij het succes van de Belgische post-apocalyptische, tot cultfenomeen verheven film The Afterman werd de naam Zeno Pictures op de kaart gezet. Over de verwezenlijking van zijn lang gekoesterde droom om distributeur te worden, vertelt Van Hecke: “Altijd heb ik gezegd dat mijn grootste droom zou zijn om zelf films uit te brengen, dus dat ik dit dan bijna 10 jaar later gerealiseerd heb, is een combinatie van puur geluk, toeval, beschikken over een flinke portie inzet en de juiste mensen ontmoeten…”
• Gevarieerde catalogus van ongewone films
De kooptitels van Zeno Pictures worden op de markt gebracht door Kolmio Media (Nederland) en EIC (Vlaanderen). Soms worden films ook uitsluitend als huurtitels uitgebracht en staan de eigenaars of distributeurs in voor de verkoop. Het resultaat is een erg gevarieerde, uitgekiende catalogus die menigeen zal aanspreken en zeker liefhebbers van het fantastische, bizarre en ongewone. Daartoe behoren o.a. de gewelddadige actiefilm/thriller Salvage, de met zwarte humor doordrenkte thriller Tony, maar ook uiterst zonderlinge, doch creatieve rolprenten als Rubber waarin een telepathisch begaafde autoband (!) aan het moorden slaat.
Zeno Pictures betreedt bovendien geregeld paden waar geen enkele andere Belgische distributiemaatschappij zich op durft te wagen, zoals het uitgeven van de extreem controversiële horrorfilm A Serbian Film, die zijn roemruchte reputatie te danken heeft aan enkele uiterst shockerende, maar effectieve en metaforisch bedoelde scènes. Het gaat er zelfs hier en daar zó heftig aan toe in deze film, dat op sommige festivals bezoekers hiervoor uitdrukkelijk gewaarschuwd werden!
Ook binnenlands werk krijgt uitgebreid aandacht bij Zeno Pictures, waarbij er vaak op zoek gegaan wordt naar (soms tijdelijk vergeten) cultpareltjes als The Afterman en Blue Belgium van Rob Van Eyck of Rabid Grannies van Johan Vandewoestijne (beter bekend als James Desert). Laatstgenoemde film werd onlangs door een van de meest toonaangevende Belgische kranten, De Morgen, nog verkozen tot een van de drie beste horrorfilms van Belgische bodem.
De kooptitels van Zeno Pictures worden op de markt gebracht door Kolmio Media (Nederland) en EIC (Vlaanderen). Soms worden films ook uitsluitend als huurtitels uitgebracht en staan de eigenaars of distributeurs in voor de verkoop. Het resultaat is een erg gevarieerde, uitgekiende catalogus die menigeen zal aanspreken en zeker liefhebbers van het fantastische, bizarre en ongewone. Daartoe behoren o.a. de gewelddadige actiefilm/thriller Salvage, de met zwarte humor doordrenkte thriller Tony, maar ook uiterst zonderlinge, doch creatieve rolprenten als Rubber waarin een telepathisch begaafde autoband (!) aan het moorden slaat.
Zeno Pictures betreedt bovendien geregeld paden waar geen enkele andere Belgische distributiemaatschappij zich op durft te wagen, zoals het uitgeven van de extreem controversiële horrorfilm A Serbian Film, die zijn roemruchte reputatie te danken heeft aan enkele uiterst shockerende, maar effectieve en metaforisch bedoelde scènes. Het gaat er zelfs hier en daar zó heftig aan toe in deze film, dat op sommige festivals bezoekers hiervoor uitdrukkelijk gewaarschuwd werden!
Ook binnenlands werk krijgt uitgebreid aandacht bij Zeno Pictures, waarbij er vaak op zoek gegaan wordt naar (soms tijdelijk vergeten) cultpareltjes als The Afterman en Blue Belgium van Rob Van Eyck of Rabid Grannies van Johan Vandewoestijne (beter bekend als James Desert). Laatstgenoemde film werd onlangs door een van de meest toonaangevende Belgische kranten, De Morgen, nog verkozen tot een van de drie beste horrorfilms van Belgische bodem.
• Niet alleen cultfilms
Cultfilms mogen bij Zeno Pictures dan een belangrijke plaats innemen, dat betekent niet dat men geen oog heeft voor ander werk. Integendeel: de maatschappij is geïnteresseerd in alles wat boeiend, speciaal, ongewoon en/of buitengewoon is. Kortom, hoe onalledaagser, hoe liever. In dat contigent kan Zeno Pictures met recht een pionier genoemd worden, want waar andere distributeurs zich tot nu toe slechts af en toe waagden aan “vreemde” films, heeft Zeno Pictures zich daarin juist gespecialiseerd. En daarmee zal men ongetwijfeld veel filmadepten een groot plezier doen, want niet zelden zullen zij bij Zeno Pictures titels aantreffen waar ze al jaren naarstig naar op zoek waren.
Heeft Zeno Pictures met het uitbrengen van dergelijke films een hiaat gedicht dat andere distributiemaatschappijen jarenlang open hebben laten liggen? En vond hij het geen grote gok om zich met Zeno Pictures juist te concentreren op dat soort films, die commercieel gezien vaak als minder aantrekkelijk beschouwd worden? Van Hecke: “Er bestaan wel een paar specialisten, zoals De Filmfreak en Donut. De andere distributeurs gaan een meer commerciëlere toer op. Inderdaad zijn de films waar ik me op richt niet de grote money makers en inderdaad was het een gok om met Zeno te beginnen, maar voorlopig hoef ik er nog niet van te leven, want ik heb mijn dagelijkse job bij Elite nog. En ondertussen kan Zeno groeien. In de begintijd maakte ik meerdere uiteenlopende filmkeuzes, op basis van trial and error, vooral veel error. In 2010 heb ik definitief gekozen voor cult en niche.”
Wat zijn nu op dit moment de vijf best lopende films van Zeno Pictures, qua verkoop en/of verhuur? Van Hecke: “Dat zijn Honor (toen we die film uitbrachten, liep verhuur in het algemeen nog enorm goed), Simon Says, Rubber, The Last Tunnel en La Meute.”
Cultfilms mogen bij Zeno Pictures dan een belangrijke plaats innemen, dat betekent niet dat men geen oog heeft voor ander werk. Integendeel: de maatschappij is geïnteresseerd in alles wat boeiend, speciaal, ongewoon en/of buitengewoon is. Kortom, hoe onalledaagser, hoe liever. In dat contigent kan Zeno Pictures met recht een pionier genoemd worden, want waar andere distributeurs zich tot nu toe slechts af en toe waagden aan “vreemde” films, heeft Zeno Pictures zich daarin juist gespecialiseerd. En daarmee zal men ongetwijfeld veel filmadepten een groot plezier doen, want niet zelden zullen zij bij Zeno Pictures titels aantreffen waar ze al jaren naarstig naar op zoek waren.
Heeft Zeno Pictures met het uitbrengen van dergelijke films een hiaat gedicht dat andere distributiemaatschappijen jarenlang open hebben laten liggen? En vond hij het geen grote gok om zich met Zeno Pictures juist te concentreren op dat soort films, die commercieel gezien vaak als minder aantrekkelijk beschouwd worden? Van Hecke: “Er bestaan wel een paar specialisten, zoals De Filmfreak en Donut. De andere distributeurs gaan een meer commerciëlere toer op. Inderdaad zijn de films waar ik me op richt niet de grote money makers en inderdaad was het een gok om met Zeno te beginnen, maar voorlopig hoef ik er nog niet van te leven, want ik heb mijn dagelijkse job bij Elite nog. En ondertussen kan Zeno groeien. In de begintijd maakte ik meerdere uiteenlopende filmkeuzes, op basis van trial and error, vooral veel error. In 2010 heb ik definitief gekozen voor cult en niche.”
Wat zijn nu op dit moment de vijf best lopende films van Zeno Pictures, qua verkoop en/of verhuur? Van Hecke: “Dat zijn Honor (toen we die film uitbrachten, liep verhuur in het algemeen nog enorm goed), Simon Says, Rubber, The Last Tunnel en La Meute.”
• Diverse samenwerkingsverbanden
Tijdens de pers-/netwerkdag van Zeno Pictures werden diverse samenwerkingsverbanden voor het voetlicht gebracht.
Zo werkt men samen met Lime-Light Pictures, het eigen DVD-label van EIC (European International Communications), dat onder andere de vaste partner is van Studio 100, en Koch Media, waar Zeno Pictures de huurtitels voor verzorgt. Zie voor nadere informatie www.eic.be.
Overgekomen uit Nederland was marketingdeskundigeen productmanager Helmut Ramak, de man achter The Entertainment Initiative, dat onder andere instaat voor de DVD-hoezen van Zeno Pictures. Hij maakte in zijn presentatie duidelijk dat hier heel wat meer bij komt kijken dan je in eerste instantie zou denken. Meer hierover is te vinden op The Entertainment Initiative.
Namens het Razor Reel Fantastic Film Festival maakten programmadirecteur Patrick Van Hauwaert, artistiek directeur Joke Ruysschaert en Thierry Phlips, voorzitter van VZW Razor Reel, bekend dat vanaf dit jaar een aantal op het festival vertoonde films door Zeno Pictures zal worden gedistribueerd. Het RRFFF, dat komende herfst zijn vijfde editie zal beleven, is aan een sterke opmars bezig en groeit zienderogen. Over de samenwerking met Zeno Pictures zegt Van Hauwaert: “Je moet het zien als een soort joint venture. We investeren mee in de filmrechten en helpen mee bij het ontwerpen van de DVD-hoezen, vertalingen en zo meer. Het distributiewerk zal echter geheel door Zeno Pictures worden gedaan. We starten rustig aan, met een tweetal films: het als een drama beginnende, maar als een bikkelharde thriller eindigende Red, White & Blue en de onconventionele, in Afrika spelende zombiefilm The Dead. Verder hebben we nog één titel in het vooruitzicht waar we voor 99% een akkoord over bereikt hebben, maar die ik nog niet kan prijsgeven, omdat die nog op ons festival moet draaien. Wat volgend jaar brengt, zien we dan wel weer... Dus distributie is misschien een groot woord, maar we gaan een paar films de kans geven om meer bekendheid te krijgen bij het publiek door ze enerzijds op ons festival te draaien en anderzijds daarna uit te brengen.” Hier meer informatie over Razor Reel en het RRFFF.
Een flitsend optreden werd gegeven door Richie “Madsin” Vandamme. Deze “old school”-hiphopper uit Oostende heeft al een paar behoorlijk inventieve en bijwijlen bloederige videoclips op zijn naam staan, waarvan de nieuwste, Creep, het zelfs schopte tot derde plaats tijdens de prijsuitreiking op het recente London Independent Film Festival. Deze videoclip staat op YouTube. Dat Madsin de nieuwe themamuziek van Zeno Pictures zou schrijven, lag dan ook voor de hand...
La Bonita, fabrikant van premixed cocktails en topmerken als Diamond Wodka, gaat op een duurzame manier samenwerken met Zeno Pictures, waarbij het drankmerk een aspect van zichzelf zal laten zien dat de consument voorlopig nog niet heeft leren kennen... Nieuwsgierig en/of dorstig geworden? Surf dan naar La Bonita Cocktails.
Tijdens de pers-/netwerkdag van Zeno Pictures werden diverse samenwerkingsverbanden voor het voetlicht gebracht.
Zo werkt men samen met Lime-Light Pictures, het eigen DVD-label van EIC (European International Communications), dat onder andere de vaste partner is van Studio 100, en Koch Media, waar Zeno Pictures de huurtitels voor verzorgt. Zie voor nadere informatie www.eic.be.
Overgekomen uit Nederland was marketingdeskundigeen productmanager Helmut Ramak, de man achter The Entertainment Initiative, dat onder andere instaat voor de DVD-hoezen van Zeno Pictures. Hij maakte in zijn presentatie duidelijk dat hier heel wat meer bij komt kijken dan je in eerste instantie zou denken. Meer hierover is te vinden op The Entertainment Initiative.
Namens het Razor Reel Fantastic Film Festival maakten programmadirecteur Patrick Van Hauwaert, artistiek directeur Joke Ruysschaert en Thierry Phlips, voorzitter van VZW Razor Reel, bekend dat vanaf dit jaar een aantal op het festival vertoonde films door Zeno Pictures zal worden gedistribueerd. Het RRFFF, dat komende herfst zijn vijfde editie zal beleven, is aan een sterke opmars bezig en groeit zienderogen. Over de samenwerking met Zeno Pictures zegt Van Hauwaert: “Je moet het zien als een soort joint venture. We investeren mee in de filmrechten en helpen mee bij het ontwerpen van de DVD-hoezen, vertalingen en zo meer. Het distributiewerk zal echter geheel door Zeno Pictures worden gedaan. We starten rustig aan, met een tweetal films: het als een drama beginnende, maar als een bikkelharde thriller eindigende Red, White & Blue en de onconventionele, in Afrika spelende zombiefilm The Dead. Verder hebben we nog één titel in het vooruitzicht waar we voor 99% een akkoord over bereikt hebben, maar die ik nog niet kan prijsgeven, omdat die nog op ons festival moet draaien. Wat volgend jaar brengt, zien we dan wel weer... Dus distributie is misschien een groot woord, maar we gaan een paar films de kans geven om meer bekendheid te krijgen bij het publiek door ze enerzijds op ons festival te draaien en anderzijds daarna uit te brengen.” Hier meer informatie over Razor Reel en het RRFFF.
Een flitsend optreden werd gegeven door Richie “Madsin” Vandamme. Deze “old school”-hiphopper uit Oostende heeft al een paar behoorlijk inventieve en bijwijlen bloederige videoclips op zijn naam staan, waarvan de nieuwste, Creep, het zelfs schopte tot derde plaats tijdens de prijsuitreiking op het recente London Independent Film Festival. Deze videoclip staat op YouTube. Dat Madsin de nieuwe themamuziek van Zeno Pictures zou schrijven, lag dan ook voor de hand...
La Bonita, fabrikant van premixed cocktails en topmerken als Diamond Wodka, gaat op een duurzame manier samenwerken met Zeno Pictures, waarbij het drankmerk een aspect van zichzelf zal laten zien dat de consument voorlopig nog niet heeft leren kennen... Nieuwsgierig en/of dorstig geworden? Surf dan naar La Bonita Cocktails.
• Gasten
Op de gastenlijst stonden hoofdzakelijk mensen uit de Belgische filmwereld, waaronder enkele behoorlijk grote namen. En het mooiste van alles was: ze stonden niet alleen op de lijst, ze waren er ook nog!
Van de partij waren filmmakers Rob Van Eyck (The Afterman, Afterman 2, Blue Belgium), Johan Vandewoestijne alias James Desert (Rabid Grannies, Lucker, Parts of the Family, Kleurd’eu Bolje, Purgatory), Reginald Van Severen alias Reginald Adamson (State of Mind, Kleurd’eu Bolje, Purgatory), Christophe Lamot (Silence, Ça Tue!, Vacuum Killer) en Guy Lee Thys (Mixed Kebab, Kassablanka, Suspect). Verder waren daar actrice Daniëlle Detremmerie (The Afterman, Afterman 2, Paniekzaaiers, Alfa Papa Tango, Bex & Blanche, Hombres Complicados) en acteurs Victor Peeters (Witse, Flikken, Thuis, Familie, Aspe), Aldo Palucci (Vacuum Killer, Afterman 2, Les Barons, Silence, Ça Tue!) en Cem Akkanat (Mixed Kebab, Los, Vermist).
In de Q&A met vrijwel alle gasten vertelde Van Eyck dat een lesbische, bij een zwembad gefilmde scène uit The Afterman, die ten tijde van de uitbreng in 1985 veel stof had doen opwaaien, op YouTube in korte tijd meer dan een miljoen kijkers had getrokken. Voor dit wapenfeit ontving hij tot zijn grote verrassing zowaar een onderscheiding van YouTube! Uiteindelijk hebben enkele miljoenen mensen de beelden online gezien voordat het fragment uit cyberspace werd gehaald, zo meldde de inmiddels 73-jarige, maar nog zeer energieke cineast niet zonder enige trots.
Met deze informatieve én onderhoudende happening heeft Zeno Pictures zich op slimme wijze in de picture gezet en een prachtig visitekaartje afgegeven.
Nadere informatie over Zeno Pictures
Op de gastenlijst stonden hoofdzakelijk mensen uit de Belgische filmwereld, waaronder enkele behoorlijk grote namen. En het mooiste van alles was: ze stonden niet alleen op de lijst, ze waren er ook nog!
Van de partij waren filmmakers Rob Van Eyck (The Afterman, Afterman 2, Blue Belgium), Johan Vandewoestijne alias James Desert (Rabid Grannies, Lucker, Parts of the Family, Kleurd’eu Bolje, Purgatory), Reginald Van Severen alias Reginald Adamson (State of Mind, Kleurd’eu Bolje, Purgatory), Christophe Lamot (Silence, Ça Tue!, Vacuum Killer) en Guy Lee Thys (Mixed Kebab, Kassablanka, Suspect). Verder waren daar actrice Daniëlle Detremmerie (The Afterman, Afterman 2, Paniekzaaiers, Alfa Papa Tango, Bex & Blanche, Hombres Complicados) en acteurs Victor Peeters (Witse, Flikken, Thuis, Familie, Aspe), Aldo Palucci (Vacuum Killer, Afterman 2, Les Barons, Silence, Ça Tue!) en Cem Akkanat (Mixed Kebab, Los, Vermist).
In de Q&A met vrijwel alle gasten vertelde Van Eyck dat een lesbische, bij een zwembad gefilmde scène uit The Afterman, die ten tijde van de uitbreng in 1985 veel stof had doen opwaaien, op YouTube in korte tijd meer dan een miljoen kijkers had getrokken. Voor dit wapenfeit ontving hij tot zijn grote verrassing zowaar een onderscheiding van YouTube! Uiteindelijk hebben enkele miljoenen mensen de beelden online gezien voordat het fragment uit cyberspace werd gehaald, zo meldde de inmiddels 73-jarige, maar nog zeer energieke cineast niet zonder enige trots.
Met deze informatieve én onderhoudende happening heeft Zeno Pictures zich op slimme wijze in de picture gezet en een prachtig visitekaartje afgegeven.
Nadere informatie over Zeno Pictures
The Afterman
Maatschappij: Zeno Pictures, Regisseur: Rob Van Eyck Land en jaar: België, 1985 Waardering: 9 / Extra’s: 6 Lengte: 80 min. Van eind jaren ’70 tot medio jaren ’80 was er sprake van een lawine aan – vooral Italiaanse – kannibalenfilms, verschenen er allerlei na-de-ramp-films (uit o.a. de Mad Max-cyclus) en kwamen er almaar meer seksfilms op de markt. Niet zo vreemd dus, dat er filmmakers opstonden die daar op inhaakten. Met The Afterman ging de Belg Rob Van Eyck nog een stap verder: hij mixte al die (sub)genres door elkaar. Hierin verlaat Zero, een jongeman die niet kan lezen, schrijven of spreken, 20 jaar na het uitbreken van een nucleaire oorlog de bunker die hem al die tijd beschermde. Ooit bevond zich in elk geval ook nog een vrouw in het beschuttende onderkomen, die daar nu opgebaard ligt, in bevroren dan wel gebalsemde toestand. Met haar onderhield hij, zo zien we, een necrofiele (!) relatie. Daarmee is meteen de toon gezet. Want waar de makers de kijker op meenemen, is een bizarre en verbazingwekkende odyssee door een wereld waarin elk besef voor normen en waarden (zo goed als) verloren is gegaan. Zo kruist Zero’s pad dat van agressieve kannibalen, ruwe slavendrijvers die voor moord hun hand niet omdraaien, seksmaniakken die verkrachten bij het leven, afschuwelijk gedrogeerde monniken met een dubbele agenda en een niet voor een kleintje vervaarde, in pels gehulde jagersvrouw. Lichtpuntjes tijdens zijn hachelijke reis in het onbekende en onbetamelijke vormen de aanblik van twee lesbiennes die in een zwembad bezig zijn met hun eigen verkenningstocht en zijn ontmoeting met de mooie Farah, die zijn metgezel en geliefde wordt. Wie op basis van het bovenstaande het donkerbruine vermoeden heeft dat dit een schokkende, maar hier en daar ook zinnenprikkelende film is die je vol verbijstering achterlaat, heeft volkomen gelijk! Heel opvallend aan The Afterman is dat er geen dialogen in voorkomen. Weliswaar horen we Zero en anderen soms ondefinieerbare geluiden ten gehore brengen, kreten slaken en kreunen (van genot of pijn), maar tot gesprekken komt het niet. Wat Van Eyck en zijn team hiermee hebben afgeleverd, is dan ook cinema in zijn puurste vorm, waarin de beelden het verhaal vertellen. Bovendien is de film hierdoor voor iedereen op onze aardbol probleemloos te volgen, want ondertitels zijn immers niet nodig (behalve dan misschien voor een paar teksten die in beeld komen). Een werkelijk buitengewoon aparte film, die je nog lang bijblijft. De extra’s bevinden zich niet op de DVD, maar aan de binnenkant van het doosje, dat in een fraaie cassette gestoken is. Daar vinden we een korte biografie, de filmografie en een boodschap van Van Eyck. Dat is nogal karig, zeker omdat deze DVD ter ere van de 25e verjaardag van de film is uitgebracht. Maar menig liefhebber zal allang blij zijn dat deze cultklassieker nu eindelijk op een digitale beelddrager beschikbaar is! |
The Afterman 2
Maatschappij: Zeno Pictures,
Regisseur: Rob Van Eyck
Land en jaar: België, 2005
Waardering: 8 / Extra’s: geen
Lengte: 87 min.
In dit vervolg op The Afterman, 20 jaar later gemaakt en spelend in 2012, heeft Osama bin Laden zich als politiek vluchteling gevestigd in Brussel en is zowaar opgeklommen tot president van Europa. Onder het schrikbewind van De Meester, zoals zijn getrouwen hem noemen, is Europa veranderd in fascistische dictatuur.
Wanneer Zero alias de Afterman, verblijvend in Rusland, hoort van de onheilstijdingen uit zijn vaderland België, besluit hij daarnaar terug te keren – naar Antwerpen, om precies te zijn. Daar stuit hij op een groep vrouwelijke verzetsstrijders. Deze krijgslustige dames, die lesbisch dan wel biseksueel zijn, nemen hem in hun gelederen op. Niet veel later legt hij het aan met een van hen, de Engelstalige Britt. Tijdens een wandeling met haar wordt zij op brute wijze ontvoerd en heeft hij het nakijken. Daarop zetten de verzetsstrijdsters en Zero alles op alles om haar te vinden en te bevrijden. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot…
Via flashbacks – fragmenten uit de eerste film – wordt duidelijk, wat Zero eerder zoal heeft doorgemaakt. Ook anderszins worden er parallellen getrokken met deel 1, waardoor we ook nu weer (ditmaal zelfs twee keer) vrouwen de liefde met elkaar zien bedrijven en de meest vreselijke gruweldaden gepleegd zien worden. En wederom zien we monniken dingen zien doen die je niet aan deze geestelijken toedicht – alhoewel, wat weten wij niet-monniken daar nu eigenlijk van?
Hoewel Afterman 2 iets minder nadrukkelijk dan zijn voorganger als een post-apocalyptische film oogt, bevat ook deze film genoeg om de cultadept te doen watertanden. Een greep daaruit: een hand die (buiten beeld) afgesneden wordt en op straat gesmeten wordt, een mensenhart waarvan tijdens een maaltijd in een klooster lapjes gesneden worden (o.a. voor Zero en Britt) en – naar mijn weten nog nooit vertoond in een film – wurging met een dildo. Deze keer zijn er wel dialogen: er wordt gesproken in het Vlaams, Engels en Arabisch. Opmerkelijk genoeg worden deze talen door elkaar gebruikt in conversaties, maar begrijpt iedereen elkaar desondanks perfect, wat regelmatig een bijzonder geestig effect heeft. Doordat de protagonist, die nog steeds geen taal beheerst, nogal simpel overkomt en de makers regelmatig zwarte humor en slapstickachtige muziek inzetten, is Afterman 2 een film geworden die wat minder hard en duister overkomt dan The Afterman. Maar hij is er niet minder bizar om. Al wordt over de hele linie bezien het origineel niet overtroffen, dat neemt niet weg dat dit ontegenzeglijk een memorabele film is die hordes cultfans zal aanspreken. Hierna volgde nog een derde Afterman-film, maar dat is eigenlijk een compilatie van de delen 1 en 2.
Regisseur: Rob Van Eyck
Land en jaar: België, 2005
Waardering: 8 / Extra’s: geen
Lengte: 87 min.
In dit vervolg op The Afterman, 20 jaar later gemaakt en spelend in 2012, heeft Osama bin Laden zich als politiek vluchteling gevestigd in Brussel en is zowaar opgeklommen tot president van Europa. Onder het schrikbewind van De Meester, zoals zijn getrouwen hem noemen, is Europa veranderd in fascistische dictatuur.
Wanneer Zero alias de Afterman, verblijvend in Rusland, hoort van de onheilstijdingen uit zijn vaderland België, besluit hij daarnaar terug te keren – naar Antwerpen, om precies te zijn. Daar stuit hij op een groep vrouwelijke verzetsstrijders. Deze krijgslustige dames, die lesbisch dan wel biseksueel zijn, nemen hem in hun gelederen op. Niet veel later legt hij het aan met een van hen, de Engelstalige Britt. Tijdens een wandeling met haar wordt zij op brute wijze ontvoerd en heeft hij het nakijken. Daarop zetten de verzetsstrijdsters en Zero alles op alles om haar te vinden en te bevrijden. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot…
Via flashbacks – fragmenten uit de eerste film – wordt duidelijk, wat Zero eerder zoal heeft doorgemaakt. Ook anderszins worden er parallellen getrokken met deel 1, waardoor we ook nu weer (ditmaal zelfs twee keer) vrouwen de liefde met elkaar zien bedrijven en de meest vreselijke gruweldaden gepleegd zien worden. En wederom zien we monniken dingen zien doen die je niet aan deze geestelijken toedicht – alhoewel, wat weten wij niet-monniken daar nu eigenlijk van?
Hoewel Afterman 2 iets minder nadrukkelijk dan zijn voorganger als een post-apocalyptische film oogt, bevat ook deze film genoeg om de cultadept te doen watertanden. Een greep daaruit: een hand die (buiten beeld) afgesneden wordt en op straat gesmeten wordt, een mensenhart waarvan tijdens een maaltijd in een klooster lapjes gesneden worden (o.a. voor Zero en Britt) en – naar mijn weten nog nooit vertoond in een film – wurging met een dildo. Deze keer zijn er wel dialogen: er wordt gesproken in het Vlaams, Engels en Arabisch. Opmerkelijk genoeg worden deze talen door elkaar gebruikt in conversaties, maar begrijpt iedereen elkaar desondanks perfect, wat regelmatig een bijzonder geestig effect heeft. Doordat de protagonist, die nog steeds geen taal beheerst, nogal simpel overkomt en de makers regelmatig zwarte humor en slapstickachtige muziek inzetten, is Afterman 2 een film geworden die wat minder hard en duister overkomt dan The Afterman. Maar hij is er niet minder bizar om. Al wordt over de hele linie bezien het origineel niet overtroffen, dat neemt niet weg dat dit ontegenzeglijk een memorabele film is die hordes cultfans zal aanspreken. Hierna volgde nog een derde Afterman-film, maar dat is eigenlijk een compilatie van de delen 1 en 2.