In de pilootaflevering van de na twee seizoenen jammer genoeg afgevoerde SyFy-serie Alphas zien we hoe een man door onheilspellende berichten die overal op zijn weg opduiken naar een dak wordt gelokt en van daaruit met een haast onmogelijk schot lost met een scherpschuttergeweer. De kans dat een normale mens dit zou kunnen blijkt zo klein te zijn dat er een team specialisten wordt ingeschakeld dat onder leiding staat van psyholoog annex neuroloog dokter Lee Rosen (een alweer uitstekende David Strathairn). Rosens is een vooraanstaand expert op het gebied van ‘alphas’, mensen die geboren zijn met speciale gaven. Mutanten, dus, en mogelijk de volgende step in de evolutie van de mensheid. Het probleem is dat het fenomeen bij de goegemeente nog onbekend is (en verborgen wordt), waardoor de meeste alpha’s zelf niet begrijpen wat hen overkomt en vaak hun eigen krachten niet kunnen inschatten, laat staan beheersen.
Rosen is erin geslaagd om enkele alpha’s aan te leren hoe ze hun gaven optimaal kunnen gebruiken, maar staat tegelijkertijd onder druk van de overheid om mutanten die problemen veroorzaken op te sporen en in te rekenen. Gevangenen worden steevast verstuurd naar de mysterieuze Birminghamfaciliteit, een soort gevangenis die speciaal uitgerust is om alpha’s aan te kunnen. Zells de doker lijkt niet goed te weten wat er zich binnen de gevangenismuren eigenlijk allemaal afspeelt, maar veel keuze heeft hij niet: als hij zijn research wil verder zetten, zal hij ook zijn team blijvend in dienst moeten stellen van de arm der wet, of tenminste het ledemaat dat weet wat er zich achter de scheren zoal afspeelt.
Nadat ex-‘marine’ Cameron Hicks (Warren Christie) onterecht beschuldigd wordt van moord, weet Rosen te achterhalen waarom de man een uitzonderlijk lichaamsbesef heeft: ook hij is een alpha. Rosen neemt Hicks op in de groep en ontdekt al snel dat een derde partij heeft geprobeerd om zijn nieuwe protegé erin te luizen. Schuldige van dienst is Red Flag, een sinistere organisatie die van oordeel is dat alpha’s meer waard zijn dan mensen en de evolutie maar al te graag een handje zou willen helpen.
Buiten Hicks bestaat Rosens team uit een zootje ongeregeld. Meest in het oog springend is de autistische Gary Bell (Ryan Cartwright, eerder al te zien in onder andere Bones en Mad Men), die letterlijk kan in het elektromagnetisch spectrum kan zien. Daardoor kan hij televisieuitzendingen onderscheppen, radiosignalen opvangen en zelf sms’jes lezen zonder in de buurt van een gsm te zijn. Gary is sociaal onhandig en houdt er een moeilijke relatie op na met Bill Harken (Malik Yoba), het enige teamlid met enige echte politie-ervaring. Bill is een ex-FBI-agent die fysiek sterker wordt in ‘vlucht-of-vecht’-situaties, een klein beetje zoals dat ook het geval is met Marvelpersonage Hulk.
Buiten Rosen, Cameron, Gary en Bill zijn er nog twee vrouwen in het team: de knappe, maar ietwat teruggetrokken Rachel Pirzad (gespeeld door de Afghaanse actrice Azita Ghanizada), die beschikt over verhoogde zintuigen en een uitzonderlijk concentratievermogen, en verleidster Nina Theroux (Laura Mennell), die mensen kan manipuleren door hen vatbaarder te maken voor suggesties. Rachel heeft af te rekenen met een oerconservatieve familie en is erg vatbaar voor Nina’s raad, maar die laatste lijkt enkele donkere geheimen met zich mee te sleuren...
Rosen is erin geslaagd om enkele alpha’s aan te leren hoe ze hun gaven optimaal kunnen gebruiken, maar staat tegelijkertijd onder druk van de overheid om mutanten die problemen veroorzaken op te sporen en in te rekenen. Gevangenen worden steevast verstuurd naar de mysterieuze Birminghamfaciliteit, een soort gevangenis die speciaal uitgerust is om alpha’s aan te kunnen. Zells de doker lijkt niet goed te weten wat er zich binnen de gevangenismuren eigenlijk allemaal afspeelt, maar veel keuze heeft hij niet: als hij zijn research wil verder zetten, zal hij ook zijn team blijvend in dienst moeten stellen van de arm der wet, of tenminste het ledemaat dat weet wat er zich achter de scheren zoal afspeelt.
Nadat ex-‘marine’ Cameron Hicks (Warren Christie) onterecht beschuldigd wordt van moord, weet Rosen te achterhalen waarom de man een uitzonderlijk lichaamsbesef heeft: ook hij is een alpha. Rosen neemt Hicks op in de groep en ontdekt al snel dat een derde partij heeft geprobeerd om zijn nieuwe protegé erin te luizen. Schuldige van dienst is Red Flag, een sinistere organisatie die van oordeel is dat alpha’s meer waard zijn dan mensen en de evolutie maar al te graag een handje zou willen helpen.
Buiten Hicks bestaat Rosens team uit een zootje ongeregeld. Meest in het oog springend is de autistische Gary Bell (Ryan Cartwright, eerder al te zien in onder andere Bones en Mad Men), die letterlijk kan in het elektromagnetisch spectrum kan zien. Daardoor kan hij televisieuitzendingen onderscheppen, radiosignalen opvangen en zelf sms’jes lezen zonder in de buurt van een gsm te zijn. Gary is sociaal onhandig en houdt er een moeilijke relatie op na met Bill Harken (Malik Yoba), het enige teamlid met enige echte politie-ervaring. Bill is een ex-FBI-agent die fysiek sterker wordt in ‘vlucht-of-vecht’-situaties, een klein beetje zoals dat ook het geval is met Marvelpersonage Hulk.
Buiten Rosen, Cameron, Gary en Bill zijn er nog twee vrouwen in het team: de knappe, maar ietwat teruggetrokken Rachel Pirzad (gespeeld door de Afghaanse actrice Azita Ghanizada), die beschikt over verhoogde zintuigen en een uitzonderlijk concentratievermogen, en verleidster Nina Theroux (Laura Mennell), die mensen kan manipuleren door hen vatbaarder te maken voor suggesties. Rachel heeft af te rekenen met een oerconservatieve familie en is erg vatbaar voor Nina’s raad, maar die laatste lijkt enkele donkere geheimen met zich mee te sleuren...
Bespreking
Alphas werd bedacht door Michael Karnow en scenarist Zak Penn, en vooral de hand van die tweede is doorheen dit hele eerste seizoen duidelijk merkbaar. Penn schreef eerder l onder andere X2, Elektra, X-Men: The Last Stand en The Incredible Hulk, en deze serie is vooral doordrongen van de X-invloed. Ook de X-Men zijn immers mutanten, ook zij hebben af te rekenen met vooroordelen en organisaties mutanten over gewone mensen willen laten heersen, en ook zij zijn verbonden aan een school die wordt geleid door een geniale professor. Het is dan ook moeilijk om naar Lee Rosen te kijken zonder dat hij professor Charles Xavier in gedachten brengt, al was het maar omdat zijn rol als leraar voor mutanten duidelijk is ingevuld.
Ook het thema – jonge mensen met superkrachten die rondlopen zonder kostuums, zichzelf geen ‘superhelden’ noemen en vaak met alledaagse situaties te maken krijgen – is al lang niet nieuw meer. Eigenlijk deden The 4400 en Heroes dat ook al, terwijl zelfs het Britse Misfits – weliswaar vanuit een andere invalshoek – binnen eenzelfde premisse valt. En wie herinnert zich nog het leuke Misfits of Science uit 1985 nog, met een jonge Courteny Cox in een van de hoofdrollen? Die tv-reeks wist het (verspreid over 4 jaar) maar een seizoen vol te houden en ziet er tegenwoordig verouderd uit, maar presenteerde ook een groep mensen met superkrachten die voortdurend in gewone kledij rondliepen.
Zit er dan geen enkel origineel element in Alphas? Natuurlijk wel, al ligt dat vooral in de manier waarop elementen van films of series als X-Men, Heroes, Fringe en CSI zijn samengevoegd. Zowat elke aflevering kent zowel een ‘politieproceduraal’ element, een zoektocht naar een alpha die geen controle heeft over zijn of haar krachten, of die de eigen gaven voor een duister doeleinde aanwendt. Ook de rivaliserende organisatie Red Flag begint gaandeweg steeds belangrijker te worden in de verhaallijn, terwijl een groot aantal personages geheime agenda’s heeft. Dat is zeker het geval met de contacten van Rosen, die voor een of andere overheidsinstelling werken maar wel héél mysterieus blijven doen over de Birminghamgevangenis, met meestermanipulator Nina, met de leden van Red Flag en uiteindelijk – zo blijkt in latere afleveringen – met Rosen zelf. Het zit allemaal niet zo complex en geniaal in elkaar als het sublieme Babylon 5 van halfgod J. Michael Straczynski, maar het zorgt wel voor extra suspens, ook al zijn er misschien te veel personages die mogelijk allerlei spreekwoordelijke maskers opzetten.
Een ander sterk punt wordt gevormd door de personages zelf. Bill is misschien teveel een knorpot en Gary’s autisme zorgt er te vaak voor dat hij antipathiek en ongevoelig overkomt, maar verder voelt iedereen behoorlijk driedimensionaal en dus ook geloofwaardig aan. De interactie tussen de teamleden is vaak leuk en soms zelfs inspirerend om naar te kijken, de bijgaande subplots zijn voldoende interessant en de manier waarop elk teamlid bijdraagt tot een onderzoek is bijwijlen redelijk goed gevonden en subtieler dan je in een serie als Leverage te zien krijgt. Verder zijn de speciale effecten eerder schaars (wegens duur), maar wanneer ze gebruikt worden, ziet alles er altijd knap uit. Vooral Gary’s gave (elektromagnetische golven zien en beïnvloeden) wordt spitsvondig in beeld gebracht, terwijl ook de visuele representaties van wat Rachel waarneemt er zeker mogen zijn. Zelfs de vechtscènes horen bij de betere van wat we als vechtkunstenaars in dit soort series al gezien hebben en ook dat is toch wel een pluspunt.
Goed, een serie als Alphas heeft natuurlijk (grotendeels budgetair ingegeven) beperkingen en niet alle potentieel wordt optimaal of even origineel benut, maar onderhoudend is het allemaal wel en rasacteur Strathairn weet de helft van de reeks moeiteloos op zijn schouders te dragen. Overigens treedt in aflevering 7 ook ‘fan favorite’ Summer Glau (onder andere Firefly, The Unit, The 4400, The Sarah Connor Chronicles en The Cape) nog eens aan, wat altijd garant staat voor vijf minuutjes ‘ze is wel erg knap, maar haar gezicht is zo raar gevormd’. Dat Glau er ook in het tweede seizoen drie keer mocht bij zijn, is op zich al voldoende reden om deze eerste jaargang uit te zitten.
Alphas werd bedacht door Michael Karnow en scenarist Zak Penn, en vooral de hand van die tweede is doorheen dit hele eerste seizoen duidelijk merkbaar. Penn schreef eerder l onder andere X2, Elektra, X-Men: The Last Stand en The Incredible Hulk, en deze serie is vooral doordrongen van de X-invloed. Ook de X-Men zijn immers mutanten, ook zij hebben af te rekenen met vooroordelen en organisaties mutanten over gewone mensen willen laten heersen, en ook zij zijn verbonden aan een school die wordt geleid door een geniale professor. Het is dan ook moeilijk om naar Lee Rosen te kijken zonder dat hij professor Charles Xavier in gedachten brengt, al was het maar omdat zijn rol als leraar voor mutanten duidelijk is ingevuld.
Ook het thema – jonge mensen met superkrachten die rondlopen zonder kostuums, zichzelf geen ‘superhelden’ noemen en vaak met alledaagse situaties te maken krijgen – is al lang niet nieuw meer. Eigenlijk deden The 4400 en Heroes dat ook al, terwijl zelfs het Britse Misfits – weliswaar vanuit een andere invalshoek – binnen eenzelfde premisse valt. En wie herinnert zich nog het leuke Misfits of Science uit 1985 nog, met een jonge Courteny Cox in een van de hoofdrollen? Die tv-reeks wist het (verspreid over 4 jaar) maar een seizoen vol te houden en ziet er tegenwoordig verouderd uit, maar presenteerde ook een groep mensen met superkrachten die voortdurend in gewone kledij rondliepen.
Zit er dan geen enkel origineel element in Alphas? Natuurlijk wel, al ligt dat vooral in de manier waarop elementen van films of series als X-Men, Heroes, Fringe en CSI zijn samengevoegd. Zowat elke aflevering kent zowel een ‘politieproceduraal’ element, een zoektocht naar een alpha die geen controle heeft over zijn of haar krachten, of die de eigen gaven voor een duister doeleinde aanwendt. Ook de rivaliserende organisatie Red Flag begint gaandeweg steeds belangrijker te worden in de verhaallijn, terwijl een groot aantal personages geheime agenda’s heeft. Dat is zeker het geval met de contacten van Rosen, die voor een of andere overheidsinstelling werken maar wel héél mysterieus blijven doen over de Birminghamgevangenis, met meestermanipulator Nina, met de leden van Red Flag en uiteindelijk – zo blijkt in latere afleveringen – met Rosen zelf. Het zit allemaal niet zo complex en geniaal in elkaar als het sublieme Babylon 5 van halfgod J. Michael Straczynski, maar het zorgt wel voor extra suspens, ook al zijn er misschien te veel personages die mogelijk allerlei spreekwoordelijke maskers opzetten.
Een ander sterk punt wordt gevormd door de personages zelf. Bill is misschien teveel een knorpot en Gary’s autisme zorgt er te vaak voor dat hij antipathiek en ongevoelig overkomt, maar verder voelt iedereen behoorlijk driedimensionaal en dus ook geloofwaardig aan. De interactie tussen de teamleden is vaak leuk en soms zelfs inspirerend om naar te kijken, de bijgaande subplots zijn voldoende interessant en de manier waarop elk teamlid bijdraagt tot een onderzoek is bijwijlen redelijk goed gevonden en subtieler dan je in een serie als Leverage te zien krijgt. Verder zijn de speciale effecten eerder schaars (wegens duur), maar wanneer ze gebruikt worden, ziet alles er altijd knap uit. Vooral Gary’s gave (elektromagnetische golven zien en beïnvloeden) wordt spitsvondig in beeld gebracht, terwijl ook de visuele representaties van wat Rachel waarneemt er zeker mogen zijn. Zelfs de vechtscènes horen bij de betere van wat we als vechtkunstenaars in dit soort series al gezien hebben en ook dat is toch wel een pluspunt.
Goed, een serie als Alphas heeft natuurlijk (grotendeels budgetair ingegeven) beperkingen en niet alle potentieel wordt optimaal of even origineel benut, maar onderhoudend is het allemaal wel en rasacteur Strathairn weet de helft van de reeks moeiteloos op zijn schouders te dragen. Overigens treedt in aflevering 7 ook ‘fan favorite’ Summer Glau (onder andere Firefly, The Unit, The 4400, The Sarah Connor Chronicles en The Cape) nog eens aan, wat altijd garant staat voor vijf minuutjes ‘ze is wel erg knap, maar haar gezicht is zo raar gevormd’. Dat Glau er ook in het tweede seizoen drie keer mocht bij zijn, is op zich al voldoende reden om deze eerste jaargang uit te zitten.
Extra’s
Buiten een hoop verwijderde scènes die vooral de verschillende persoonlijkheden van de hoofdpersonages extra in de verf zetten, vind je tussen het bonusmateriaal een erg boeiend panelgesprek van 35 minuten (opgenomen tijdens ComicCon International 2011), gemodereerd door L.A. Times-journalist Geoff Boucher, waarop voorhal Strathairn en executive producer Ira Steven Behr nast Penn de show stelen. Jammer genoeg werd het daaropvolgende Q&A-gedeelte met het publiek niet toegevoegd. Verder beantwoorden Strathairn (die duidelijk enthousiast was over deze serie), Yoba, Penn en Behr in een aantal vragen die hen toegestuurd waren via Facebook. Allemaal leuk, maar we hadden graag nog meer extra’s gezien.
Beoordeling serie: (3) (uit vijf sterren)
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
Buiten een hoop verwijderde scènes die vooral de verschillende persoonlijkheden van de hoofdpersonages extra in de verf zetten, vind je tussen het bonusmateriaal een erg boeiend panelgesprek van 35 minuten (opgenomen tijdens ComicCon International 2011), gemodereerd door L.A. Times-journalist Geoff Boucher, waarop voorhal Strathairn en executive producer Ira Steven Behr nast Penn de show stelen. Jammer genoeg werd het daaropvolgende Q&A-gedeelte met het publiek niet toegevoegd. Verder beantwoorden Strathairn (die duidelijk enthousiast was over deze serie), Yoba, Penn en Behr in een aantal vragen die hen toegestuurd waren via Facebook. Allemaal leuk, maar we hadden graag nog meer extra’s gezien.
Beoordeling serie: (3) (uit vijf sterren)
Beoordeling extra’s: (3) (uit vijf sterren)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
Meer info: Universal Pictures |