bronson
Het verhaal
Michael Gordon Peterson (hier briljant vertolkt door Tom Hardy, die recent ook de rol van Bane vertolkte in The Dark Knight Rises) is niet bepaald een stereotiepe crimineel. De man komt niet uit een gebroken gezin, werd als kind niet verwaarloosd en heeft een liefhebbende moeder. Toch werd al op zijn dertiende duidelijk dat hij wel heel erg graag vecht. Wanneer hij in 1974 op eenentwintigjarige leeftijd voor maar liefst zeven jaar de cel invliegt na een mislukte gewapende overval, kan niemand echter vermoeden dat hij nog nauwelijks de gevangenis uit zal mogen. Michael belaagt geregeld zijn medegevangenen, daagt de cipiers uit en neemt zelfs gijzelaars om via bedreigingen zijn zin te kunnen krijgen. Pas na 30 jaar mag hij weer naar buiten, maar daar wordt hij al snel ingelijfd door boezemvriend Reggie Kray, die hem zonder al teveel moeite overtuigt om een carrière als (illegale) bokser (zonder handschoen, natuurlijk) te beginnen in Oost-Londen. Omdat zijn naam niet bepaald klinkt als een klok, wordt Michael gelijk omgedoopt tot 'Charles Bronson', naar analogie van de op dat moment razend populaire filmacteur... De film Michael Gordon Peterson is in het echt duidelijk een geval apart. De man staat geboekstaafd als de gevaarlijkse crimineel van Groot-Brittannië en zit inmiddels al zo'n 39 jaar onafgebroken in de cel, met enkele hiaten die beter uit te drukken zijn in dagen dan in maanden (de film maakt gewag van 34 jaar, maar werd in 2008 gedraaid). Omwille van zijn exuberant gedrag, zijn extreme uitingen van geweld en zijn schijnbaar onverbeterlijke persoonlijkheid, spendeerde hij het grootste gedeelte van de tijd daarvan niet alleen in de isoleercel, hij is bovendien een soort beroemdheid geworden die al talloze keren werd geïnterviewd, prijzen wist te pakken met zijn poëzie en al elf boeken op zijn conto heeft (waarvan hij er eentje volledig zelf pende). Een dergelijk figuur overstijgt het alledaagse dermate dat de Deense scenarist/regisseur Nicolas Winding Refn - overigens geheel terecht - besliste om de film over Bronson op een lichtjes abstracte, surrealistische manier aan te pakken. |
Oorspronkelijk zou actiester Jason Statham in de huid van Bronson kruipen, maar gelukkig moest hij de kans laten schieten. Gelukkig, want Tom Hardy zet de Britse crimineel op haast onnavolgbare wijze neer. Met een masker op vertelt hij aan een in het donker zittend publiek over zijn gedachten en belevenissen, terwijl bepaalde gebeurtenissen worden uitvergroot en door de stilistische manier waarop ze worden weergegeven een modern mythisch karakter krijgen. Dit is het Clockwork Orange van de eenentwintigste eeuw, compleet met klassieke muziek, knappe beeldvorming en strakke omkaderingen, maar zonder de boodschap die Stanley Kubrick zijn publiek probeerde mee te geven. Het thema is deze keer niet wat er gebeurt als we onze vrije wil opgeven en Refn doet zelfs geen enkele poging om ons Bronson beter te leren begrijpen, maar presenteert diens acties als een gewelddadig ballet waarin er meer dan eens met de spieren (en zelfs met het naakte lichaam) gerold wordt. De filmmaker van Kopenhagen liet onder andere in het recentere Drive al zien hoe goed hij hyperrealistische beeldvorming onder de knie heeft en toont hier ook zijn kunnen, onder andere door de abstracte elementen naadloos te combineren met situaties die (min of meer) uit het leven van zijn onderwerp gegrepen zijn.
Uiteindelijk zit je anderhalf uur lang naar een geesteszieke bruut te kijken, maar Hardy, die voor de gelegenheid 19 kilo spieren bijkweekte en 5 weken lang 2500 keer per dag pompte, zorgt ervoor dat je toch soms met de glimlach zit te kijken en de man alles weet te vergeven. Als dat geen sterke acteerprestatie is, weten we het ook niet meer. Sterke film. Dirk Vandereyken (3½) |