Het verhaal
Gru (stem van Steve Carell), ooit een van ’s werelds bekendste superschurken, heeft het roer omgegooid en is nu al een tijdje de liefdevolle adoptievader van drie lieve dochtertjes, Edith (Dana Gaier), Margo (Miranda Cosgrove) en Agnes (Elsie Fisher). Ook de (figuurlijk) ontelbare gele ‘Minions’, dienaars die lijken te leven om Gru te gehoorzamen, zijn nog steeds van de partij, maar zijn door Gru opgedragen om jam te maken, meestal met (erg) wisselend succes.
Kort nadat Gru een prinsessenjurkje aantrekt om de afwezigheid van een actrice die hij voor de verjaardag van Agnes had ingehuurd op te vangen, wordt hij door zijn kroost weer aangemaand om een vrouw te zoeken – de meisjes zouden immers graag ook een mama hebben. Dat is zeer tegen de zin van de ex-schurk, die zich uiteindelijk door buur Jillian (Nasim Pedrad) laat overhalen om op blind date te gaan met een archetypische ‘wanhopige huisvrouw’ (de fantastische Kristen Schaal). Die loopt echter slecht af, waarop Gru’s kinderen dan maar een online profiel voor hem aanmaken. Het duurt echter tot geheimagent Lucy (Kristen Wiig) Gru inlijft voor een opdracht dat hij (erg) langzaam echt interesse begint te krijgen in iemand van het andere geslacht, ook al verloopt de ontmoeting niet bepaald over rozen: Lucy moet Gru eerst verslaan met een lippenstifttaser om hem vervolgens met een auto die kan transformeren in een boot naar het hoofdkwartier van de Anti-Villain League te brengen.
De missie lijkt op het eerste gezicht simpel: Gru en Lucy moeten undercover gaan in een winkelcentrum, waar een superschurk erin zou geslaagd zijn om een serum te ontwikkelen dat eender wie kan omtoveren tot een moordlustige vechtmachine. Al snel begint Gru de flamboyante Eduardo (Benjamin Bratt) te verdenken, de eigenaar van een Mexicaans restaurant wiens hippe zoon tot overmaat van ramp begint te daten met Margo. Eduardo lijkt namelijk op niemand minder dan de dood gewaande El Macho, een wereldvermaarde snoodaard die zou omgekomen zijn in een vreemd ongeluk waarbij een vulkaan, dynamiet en een haai bij betrokken zijn. Gru’s intuïtie wordt op ongeloof onthaald door zijn entourage, die denkt dat hij overdrijft, waarna de zaak snel begint te escaleren...
Gru (stem van Steve Carell), ooit een van ’s werelds bekendste superschurken, heeft het roer omgegooid en is nu al een tijdje de liefdevolle adoptievader van drie lieve dochtertjes, Edith (Dana Gaier), Margo (Miranda Cosgrove) en Agnes (Elsie Fisher). Ook de (figuurlijk) ontelbare gele ‘Minions’, dienaars die lijken te leven om Gru te gehoorzamen, zijn nog steeds van de partij, maar zijn door Gru opgedragen om jam te maken, meestal met (erg) wisselend succes.
Kort nadat Gru een prinsessenjurkje aantrekt om de afwezigheid van een actrice die hij voor de verjaardag van Agnes had ingehuurd op te vangen, wordt hij door zijn kroost weer aangemaand om een vrouw te zoeken – de meisjes zouden immers graag ook een mama hebben. Dat is zeer tegen de zin van de ex-schurk, die zich uiteindelijk door buur Jillian (Nasim Pedrad) laat overhalen om op blind date te gaan met een archetypische ‘wanhopige huisvrouw’ (de fantastische Kristen Schaal). Die loopt echter slecht af, waarop Gru’s kinderen dan maar een online profiel voor hem aanmaken. Het duurt echter tot geheimagent Lucy (Kristen Wiig) Gru inlijft voor een opdracht dat hij (erg) langzaam echt interesse begint te krijgen in iemand van het andere geslacht, ook al verloopt de ontmoeting niet bepaald over rozen: Lucy moet Gru eerst verslaan met een lippenstifttaser om hem vervolgens met een auto die kan transformeren in een boot naar het hoofdkwartier van de Anti-Villain League te brengen.
De missie lijkt op het eerste gezicht simpel: Gru en Lucy moeten undercover gaan in een winkelcentrum, waar een superschurk erin zou geslaagd zijn om een serum te ontwikkelen dat eender wie kan omtoveren tot een moordlustige vechtmachine. Al snel begint Gru de flamboyante Eduardo (Benjamin Bratt) te verdenken, de eigenaar van een Mexicaans restaurant wiens hippe zoon tot overmaat van ramp begint te daten met Margo. Eduardo lijkt namelijk op niemand minder dan de dood gewaande El Macho, een wereldvermaarde snoodaard die zou omgekomen zijn in een vreemd ongeluk waarbij een vulkaan, dynamiet en een haai bij betrokken zijn. Gru’s intuïtie wordt op ongeloof onthaald door zijn entourage, die denkt dat hij overdrijft, waarna de zaak snel begint te escaleren...
Bespreking
Steve Carell zal voor ons altijd wel de onnavolgbare kantoorbaas uit de dit jaar afgesloten sublieme Amerikaanse versie van The Office blijven, maar de man heeft in films als Anchorman, The 40 Year Old Virgin, Little Miss Sunshine, Get Smart, The Way Way Back en natuurlijk Crazy, Stupid, Love. uitgebreid bewezen dat hij veel meer aankan dan enkel televisiewerk. Mede dankzij zijn stemwerk (met een accent dat volgens Carell zelf het midden houdt tussen Ricardo Montalban en Bela Lugosi) het erg originele script van Cinco Paul en Ken Daurio, en de uitstekende regie van Fransman Pierre Coffin en comicbookartiest Chris Renaud was de oorspronkelijke Despicable Me een parel in het genre die haast moeiteloos de top 10 van best verdienende animatiefilms aller tijden wist binnen te sluipen. In de slotscènes van die eerste prent, besluit meesterschurk Gru echter ‘goed’ te worden, wat een beetje een dilemma betekende voor het vervolg: hoe maak je immers een sequel van een film over een superschurk als die geen schurk meer is?
Despicable Me 2 is door hetzelfde team gemaakt als zijn voorganger, wat de zaken moet vergemakkelijkt hebben: de toon van Despicable Me blijft behouden zonder dat er voor de gemakkelijkste optie wordt gekozen (Gru terug slecht laten worden door hem het serum toe te dienen). Door te tonen dat Gru nog steeds een uuuuhm... behoorlijk succesvolle uitvinder is en geregeld op de proppen komt met bizarre gadgets, hem in te lijven bij de Anti-Villain League en een nieuwe superschurk op te voeren, vergeet je op geen enkel moment dat je naar welke film je aan het kijken bent. Hier en daar weet Gru ook erg bijdehand voor de dag te komen, wat overigens extra leuk is voor het oudere publiek. Kinderen blijken namelijk vooral te lachen met het wedervaren van de nog steeds erg onhandige Minions. Het is overigens volledig toeval dat die zo goed zijn uitgewerkt: oorspronkelijk gingen de Minions eruit zien als mensen met gele jassen (in het begin van Despicable Me krijgen we daar overigens een knipoogje naar), maar door beperkingen binnen het budget (!) werd hun gestalte ingekort. Dat de gekke taal die deze wezentjes uitkramen écht is ontwikkeld door beide regisseurs en elk woord een Engelse vertaling heeft, is een weetje dat alles nog leuker maakt. Overigens krijgen ze in 2015 al hun eigen spin-off waar ook Sandra Bullock en Jon Hamm bij betrokken zijn.
Steve Carell zal voor ons altijd wel de onnavolgbare kantoorbaas uit de dit jaar afgesloten sublieme Amerikaanse versie van The Office blijven, maar de man heeft in films als Anchorman, The 40 Year Old Virgin, Little Miss Sunshine, Get Smart, The Way Way Back en natuurlijk Crazy, Stupid, Love. uitgebreid bewezen dat hij veel meer aankan dan enkel televisiewerk. Mede dankzij zijn stemwerk (met een accent dat volgens Carell zelf het midden houdt tussen Ricardo Montalban en Bela Lugosi) het erg originele script van Cinco Paul en Ken Daurio, en de uitstekende regie van Fransman Pierre Coffin en comicbookartiest Chris Renaud was de oorspronkelijke Despicable Me een parel in het genre die haast moeiteloos de top 10 van best verdienende animatiefilms aller tijden wist binnen te sluipen. In de slotscènes van die eerste prent, besluit meesterschurk Gru echter ‘goed’ te worden, wat een beetje een dilemma betekende voor het vervolg: hoe maak je immers een sequel van een film over een superschurk als die geen schurk meer is?
Despicable Me 2 is door hetzelfde team gemaakt als zijn voorganger, wat de zaken moet vergemakkelijkt hebben: de toon van Despicable Me blijft behouden zonder dat er voor de gemakkelijkste optie wordt gekozen (Gru terug slecht laten worden door hem het serum toe te dienen). Door te tonen dat Gru nog steeds een uuuuhm... behoorlijk succesvolle uitvinder is en geregeld op de proppen komt met bizarre gadgets, hem in te lijven bij de Anti-Villain League en een nieuwe superschurk op te voeren, vergeet je op geen enkel moment dat je naar welke film je aan het kijken bent. Hier en daar weet Gru ook erg bijdehand voor de dag te komen, wat overigens extra leuk is voor het oudere publiek. Kinderen blijken namelijk vooral te lachen met het wedervaren van de nog steeds erg onhandige Minions. Het is overigens volledig toeval dat die zo goed zijn uitgewerkt: oorspronkelijk gingen de Minions eruit zien als mensen met gele jassen (in het begin van Despicable Me krijgen we daar overigens een knipoogje naar), maar door beperkingen binnen het budget (!) werd hun gestalte ingekort. Dat de gekke taal die deze wezentjes uitkramen écht is ontwikkeld door beide regisseurs en elk woord een Engelse vertaling heeft, is een weetje dat alles nog leuker maakt. Overigens krijgen ze in 2015 al hun eigen spin-off waar ook Sandra Bullock en Jon Hamm bij betrokken zijn.
Despicable Me 2 is opnieuw een erg grappige film geworden, ook al lijkt Kristen Wiig (bekend van Bridesmaids en Saturday Night Live) niet te weten hoe ze haar Lucy vocaal gestalte moet geven en is het plot iets voorspelbaarder geworden. Carell, Bratt en Russell Brand (als Dr. Nefario) zijn echter allemaal weer uitstekend op dreef en kunnen niet alleen rekenen op een uitstekend script, maar ook op goede 3D-animatie, al is het wachten tot de aftiteling voor die optimaal gebruikt wordt. Eenmaal het zover is, is het echter genieten met een nafilmpje dat beter is dan eender wat we al gezien hebben uit de Marvelstal. Blijven zitten tot het einde, dus!
Beeld
Despicable Me 2 kan rekenen op een spectaculaire 1080p/AVC MPEG-4 transfer met een 1.85:1 beeld en dat is aan elk aspect van deze Blu-ray te zien. De grafische kunstenaars hebben uitstekend gebruik gemaakt van het beschikbare kleurenpallet en bieden een breed spectrum aan levendige kleuren aan, waaronder inktzwarte duisternis, helder wit en enorm veel soorten grijs. De contouren van zelfs de kleinste voorwerpen zijn strak omlijnd, de details en texturen zijn erg duidelijk en er is haast nergens een foutje te zien, buiten hier en daar wat ‘banding’ en ‘aliasing’. Een knap staaltje animatie!
Geluid
Hebben we al een geluidsmix van een animatiefilm gehoord waar de lage tonen zo goed gebruikt werden? We denken het niet. Bij elke mogelijkheid wordt je namelijk getrakteerd op somptueuze explosies, botsingen, valpartijen en energieschoten, terwijl de dialogen kraakhelder uit de luidsprekers rollen. Ook de songs worden geluidsmatig uitstekend ondersteund. De meeste actie komt op je af via de voorste speakers, maar achteraan word je getrakteerd op delicate achtergrondgeluiden die perfect in de mix zitten en met een feilloos gevoel voor richting worden voortgebracht. Erg indrukwekkend, allemaal.
Extra’s
Alsof de film zelf nog niet genoeg is, worden we op de Blu-rayversie van Despicable Me 2 ook nog eens getrakteerd op geweldig bonusmateriaal. Daarbij is ook de audiocommentaar (van regisseurs Renaud en Coffin) meer dan de moeite waard, want beide heren bestrijken zowat elk aspect van de productie met zoveel enthousiasme en inzicht dat het aanstekelijk werkt. We krijgen ook interviews met de meisjes die voor de stemmen van de kinderen zorgen (6’) en meer informatie over de uitvindingen die Grug gebruikt in Gadgets Galore (4’). Ook de drie korte animatiefilms van 5 minuten (Puppy, Panic in the Mailroom en Training Wheels) zijn hilarisch, al is een verwijderde scène van slechts 1 minuut misschien wat weinig. Verder zijn er nog verschillende minidocumentaires over andere aspecten van de film: The Making of the Mini-Movies (6’), The Minions (3’), Evil Minions (4’), A Gru-Some Transformation (5’) en El Hombre Malo (4’), die allemaal absoluut aan te raden zijn. Niet slecht!
Beeld
Despicable Me 2 kan rekenen op een spectaculaire 1080p/AVC MPEG-4 transfer met een 1.85:1 beeld en dat is aan elk aspect van deze Blu-ray te zien. De grafische kunstenaars hebben uitstekend gebruik gemaakt van het beschikbare kleurenpallet en bieden een breed spectrum aan levendige kleuren aan, waaronder inktzwarte duisternis, helder wit en enorm veel soorten grijs. De contouren van zelfs de kleinste voorwerpen zijn strak omlijnd, de details en texturen zijn erg duidelijk en er is haast nergens een foutje te zien, buiten hier en daar wat ‘banding’ en ‘aliasing’. Een knap staaltje animatie!
Geluid
Hebben we al een geluidsmix van een animatiefilm gehoord waar de lage tonen zo goed gebruikt werden? We denken het niet. Bij elke mogelijkheid wordt je namelijk getrakteerd op somptueuze explosies, botsingen, valpartijen en energieschoten, terwijl de dialogen kraakhelder uit de luidsprekers rollen. Ook de songs worden geluidsmatig uitstekend ondersteund. De meeste actie komt op je af via de voorste speakers, maar achteraan word je getrakteerd op delicate achtergrondgeluiden die perfect in de mix zitten en met een feilloos gevoel voor richting worden voortgebracht. Erg indrukwekkend, allemaal.
Extra’s
Alsof de film zelf nog niet genoeg is, worden we op de Blu-rayversie van Despicable Me 2 ook nog eens getrakteerd op geweldig bonusmateriaal. Daarbij is ook de audiocommentaar (van regisseurs Renaud en Coffin) meer dan de moeite waard, want beide heren bestrijken zowat elk aspect van de productie met zoveel enthousiasme en inzicht dat het aanstekelijk werkt. We krijgen ook interviews met de meisjes die voor de stemmen van de kinderen zorgen (6’) en meer informatie over de uitvindingen die Grug gebruikt in Gadgets Galore (4’). Ook de drie korte animatiefilms van 5 minuten (Puppy, Panic in the Mailroom en Training Wheels) zijn hilarisch, al is een verwijderde scène van slechts 1 minuut misschien wat weinig. Verder zijn er nog verschillende minidocumentaires over andere aspecten van de film: The Making of the Mini-Movies (6’), The Minions (3’), Evil Minions (4’), A Gru-Some Transformation (5’) en El Hombre Malo (4’), die allemaal absoluut aan te raden zijn. Niet slecht!
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Dirk Vandereyken
Beoordeling film: (4)
Beoordeling beeld: (4½)
Beoordeling geluid: (5)
Beoordeling extra’s: (3½)
Meer info: Warner Brothers Pictures
Beoordeling film: (4)
Beoordeling beeld: (4½)
Beoordeling geluid: (5)
Beoordeling extra’s: (3½)
Meer info: Warner Brothers Pictures