Goed, ik zal het maar toegeven: ja, ik ben een man en, neen, ik hou niet van soaps. Sterker, nog: ik haat de meeste soaps – wat als acteerleraar eigenlijk ook wel zo hoort. Nu is Gossip Girl wel een tv-serie die heel wat kenmerken heeft van soaps (al zijn de afleveringen dubbel zo lang), maar de premisse (een anonieme internetbron roddelt over de rijkeluiskinderen van de Upper East Side van New York) en de personages zijn altijd voldoende interessant geweest om deze reeks, die losjes gebaseerd is op de romannetjes van Cecily von Ziegesar, te blijven volgen. Tenminste, tot het vijfde seizoen.
De voorlaatste jaargang van Gossip Girl eindigde desastreus. Hoewel de meeste Belgen wellicht denken dat het soort personages dat in deze reeks mag opdraven (manipulatieve krengen, gladgeschoren yuppies en kwaadaardige zakenmannen) in het echt niet bestaan, is niets minder waard. Geloof het van iemand die als journalist in deze middens heeft vertoefd: zo bij de haren gegrepen zijn de leugens, het bedrog, de manipulaties, de ruzies en de vreemde erecodes van dit stelletje jongeren heus niet. Desondanks is ook een serie als Gossip Girl niet bestand tegen een schurk die door de schrijvers wordt teruggebracht uit de dood. Net als de publieke verontwaardiging rond de beruchte ‘Droom’ in de oorspronkelijke Dallas-reeks, blijft een dergelijk ongeloofwaardig gegeven beter voorbehouden voor de doorsnee manga, waar dit soort zaken wél schering en inslag is.
De voorlaatste jaargang van Gossip Girl eindigde desastreus. Hoewel de meeste Belgen wellicht denken dat het soort personages dat in deze reeks mag opdraven (manipulatieve krengen, gladgeschoren yuppies en kwaadaardige zakenmannen) in het echt niet bestaan, is niets minder waard. Geloof het van iemand die als journalist in deze middens heeft vertoefd: zo bij de haren gegrepen zijn de leugens, het bedrog, de manipulaties, de ruzies en de vreemde erecodes van dit stelletje jongeren heus niet. Desondanks is ook een serie als Gossip Girl niet bestand tegen een schurk die door de schrijvers wordt teruggebracht uit de dood. Net als de publieke verontwaardiging rond de beruchte ‘Droom’ in de oorspronkelijke Dallas-reeks, blijft een dergelijk ongeloofwaardig gegeven beter voorbehouden voor de doorsnee manga, waar dit soort zaken wél schering en inslag is.
Waar gaat het nu eigenlijk over? Wel, nadat slechterik Bart Bass (de altijd genietbare en bijzonder charismatische Robert John Burke) vijf seizoenen lang als intelligente zakencrimineel werd neergezet, kon hij opeens van zijn voetstuk gestoten worden door enkele jongeren (waaronder zijn eigen zoon). Wat bleek echter aan het einde van het voorlaatste seizoen? De man heeft zijn eigen dood in scène gezet! Tssss tsss tsss, Bart, dat doe je beter niet, vooral als je nog goeie recensies wilt krijgen!
De laatste aflevering van het vijfde seizoen maakte alles nog erger door zowat elk personage opeens antipathiek te maken: alfablondje Serena van der Woodsen (Blake Lively) dook niet alleen het bed in met ‘gewone jongen’ Dan Humphrey (Penn Badgley), die op dat moment een relatie had met haar zogezegd ‘beste vriendin’ Blair Waldorf (Leighton Meester), ze nam de hele seksuele escapade ook nog eens stiekem op, enkel en alleen maar om Blair te vernederen! Zowat tegelijkertijd dumpte mama Lily (Kelly Rutherford) haar nieuwe wederhelft ietwat achteloos om terug te keren naar Bart Bass, waar ze nooit van had gehouden, terwijl zelfs de saaie Nate Archibald (Chace Crawford) opeens in staat leek te zijn om over lijken te gaan nadat hij naar eigen zeggen de ware identiteit van Gossip Girl wist te achterhalen.
Dit alles om maar te zeggen dat het zesde en laatste seizoen van Gossip Girl veel goed te maken heeft. Dat lukt hier en daar, maar jammer genoeg falen de schrijvers ook geregeld en dat heeft alles te maken met de radicale en vaak onzinnige persoonlijkheidsveranderingen die sommige personages tijdens de afgelopen paar jaargangen hebben ondergaan.
Een persoonlijkheidsverandering is echter glorieus: die van Chuck Bass (Ed Westwick), die de allereerste aflevering van Gossip Girl bijna begon met een verkrachting, maar gaandeweg uitgroeide tot een erg genietbaar personage. Straf hoe de scenaristen je zelfs doen vergeten wat voor een eikel Chuck vroeger eigenlijk wel was en dat heeft dan weer veel te maken met zijn wederzijdse liefde voor Blair. Beiden hebben een bizar pact gesmeed: ze willen allebei samen zijn, maar wachten tot elk van hen het beoogde levensdoel heeft bereikt. Voor Chuck is dat wraak op zijn papa, voor Blair is dat het succesvol leiden van het modebedrijf dat haar moeder, Eleanor Waldorf (Margaret Colin), een tijdlang aan haar heeft overgelaten. Om een of andere reden lijkt de chemie tussen deze twee écht, wat nog vreemder is als je bedenkt dat Westwick eigenlijk een doorsnee Britse punkrockzanger is, die zich voor de gelegenheid een Amerikaans accent heeft aangemeten.
Jammer genoeg komen de andere personages er eerder bekaaid vanaf. Dans laatste boek heeft hem blijkbaar voldoende honger gegeven om in zijn volgende schrijfsels genadeloos uit te halen naar zijn vrienden en kennissen uit de Upper East Side, een doel waarbij hij heel wat steun krijgt van de excentrieke Georgina Sparks (Michelle Trachtenberg). Ook kompaan Nate lijkt over lijken te willen gaan om zijn internetkrant te willen redden. Serena heeft sinds het vorige seizoen de dunne lijn tussen diva en bitch volledig overschreden en heeft zich een tijdlang overgegeven aan alcohol en drugs. Zelfs Dans vader, de goedaardige Rufus (Matthew Settle), bereikt een nieuw dieptepunt door aan te pappen met de alom gehate meestermanipulatrice Ivy Dickens (Kaylee DeFer).
De laatste aflevering van het vijfde seizoen maakte alles nog erger door zowat elk personage opeens antipathiek te maken: alfablondje Serena van der Woodsen (Blake Lively) dook niet alleen het bed in met ‘gewone jongen’ Dan Humphrey (Penn Badgley), die op dat moment een relatie had met haar zogezegd ‘beste vriendin’ Blair Waldorf (Leighton Meester), ze nam de hele seksuele escapade ook nog eens stiekem op, enkel en alleen maar om Blair te vernederen! Zowat tegelijkertijd dumpte mama Lily (Kelly Rutherford) haar nieuwe wederhelft ietwat achteloos om terug te keren naar Bart Bass, waar ze nooit van had gehouden, terwijl zelfs de saaie Nate Archibald (Chace Crawford) opeens in staat leek te zijn om over lijken te gaan nadat hij naar eigen zeggen de ware identiteit van Gossip Girl wist te achterhalen.
Dit alles om maar te zeggen dat het zesde en laatste seizoen van Gossip Girl veel goed te maken heeft. Dat lukt hier en daar, maar jammer genoeg falen de schrijvers ook geregeld en dat heeft alles te maken met de radicale en vaak onzinnige persoonlijkheidsveranderingen die sommige personages tijdens de afgelopen paar jaargangen hebben ondergaan.
Een persoonlijkheidsverandering is echter glorieus: die van Chuck Bass (Ed Westwick), die de allereerste aflevering van Gossip Girl bijna begon met een verkrachting, maar gaandeweg uitgroeide tot een erg genietbaar personage. Straf hoe de scenaristen je zelfs doen vergeten wat voor een eikel Chuck vroeger eigenlijk wel was en dat heeft dan weer veel te maken met zijn wederzijdse liefde voor Blair. Beiden hebben een bizar pact gesmeed: ze willen allebei samen zijn, maar wachten tot elk van hen het beoogde levensdoel heeft bereikt. Voor Chuck is dat wraak op zijn papa, voor Blair is dat het succesvol leiden van het modebedrijf dat haar moeder, Eleanor Waldorf (Margaret Colin), een tijdlang aan haar heeft overgelaten. Om een of andere reden lijkt de chemie tussen deze twee écht, wat nog vreemder is als je bedenkt dat Westwick eigenlijk een doorsnee Britse punkrockzanger is, die zich voor de gelegenheid een Amerikaans accent heeft aangemeten.
Jammer genoeg komen de andere personages er eerder bekaaid vanaf. Dans laatste boek heeft hem blijkbaar voldoende honger gegeven om in zijn volgende schrijfsels genadeloos uit te halen naar zijn vrienden en kennissen uit de Upper East Side, een doel waarbij hij heel wat steun krijgt van de excentrieke Georgina Sparks (Michelle Trachtenberg). Ook kompaan Nate lijkt over lijken te willen gaan om zijn internetkrant te willen redden. Serena heeft sinds het vorige seizoen de dunne lijn tussen diva en bitch volledig overschreden en heeft zich een tijdlang overgegeven aan alcohol en drugs. Zelfs Dans vader, de goedaardige Rufus (Matthew Settle), bereikt een nieuw dieptepunt door aan te pappen met de alom gehate meestermanipulatrice Ivy Dickens (Kaylee DeFer).
Niets illustreert de problemen met deze jaargang van Gossip Girl beter dan de allereerste aflevering. Daarin gaat Dan en co op zoek naar de inmiddels van de aardbol verdwenen Serena. Niet om haar te helpen, maar wel om haar een standje te geven en – in het geval van Dan en Nate – om nog wat meer voer voor een aantal kwetsende roddelartikels te vinden. Dat er uiteindelijk toch verbroederd (en zelfs meer) wordt, is misschien nog het meest wraakroepend van al. Sommige recidivisten moet je immers niet té simpel vergeven.
Is dit zesde seizoen van Gossip Girl dan een volledige miskleun? Nee, al bereikt het nooit het hoge niveau dat deze serie de eerste jaren kenmerkte. Er is nog voldoende te genieten, grotendeels dankzij Blair en Chuck. Bovendien is en blijft Bart Bass een effectieve slechterik, ook al hadden de schrijvers beter een andere vijand gevonden om de serie mee te eindigen. Tenslotte wordt ook de identiteit van Gossip Girl in de allerlaatste aflevering onthuld. Wie verrast is, heeft wellicht nooit opgelet, maar eigenlijk moest de serie natuurlijk altijd zo eindigen. Het enige probleem is dat er zeker heel wat inconsistenties kunnen gevonden worden als je vorige afleveringen begint te bekijken met de naam van Gossip Girl in gedachten. Het zal de fans echter worst wezen en zelfs voor mensen die vorig seizoen al afhaakten is deze laatste jaargang eigenlijk verplichte kost. Na 10 afleveringen blijft het afscheid een beetje moeilijk, want veel van deze acteurs gaan we niet snel meer terugzien en dat is toch een beetje spijtig.
Bonusmateriaal
Tussen de extra’s vinden we het nostaligische A Big Farewell to our Upper East Siders, veruit de meest emotionele ‘featurette’ van wat hier aangeboden wordt en dus ook de boeiendste. Gossip Girl Series Retrospective is een onnodige blik op het verleden, maar de Gossip Girl Prequel: It Had to Be You Audiobook Download is wel een absolute must. Het is de ingesproken versie van de laatste echte Gossip Girl-roman die Cecily von Ziegesar schreef en volgt dus een andere verhaallijn dan de eigenlijke serie. Sommige personages zijn behoorlijk herkenbaar, andere niet, maar het is toch heel leuk dat de makers van de tv-reeks hebben besloten om wat oorspronkelijk materiaal toe te voegen aan hun herwerking van Gossip Girl. De verwijderde scènes zijn dan weer van variabele kwaliteit en hetzelfde geldt voor de bloopers. Al bij al leuke extra’s, maar er had toch meer in gezeten.
Is dit zesde seizoen van Gossip Girl dan een volledige miskleun? Nee, al bereikt het nooit het hoge niveau dat deze serie de eerste jaren kenmerkte. Er is nog voldoende te genieten, grotendeels dankzij Blair en Chuck. Bovendien is en blijft Bart Bass een effectieve slechterik, ook al hadden de schrijvers beter een andere vijand gevonden om de serie mee te eindigen. Tenslotte wordt ook de identiteit van Gossip Girl in de allerlaatste aflevering onthuld. Wie verrast is, heeft wellicht nooit opgelet, maar eigenlijk moest de serie natuurlijk altijd zo eindigen. Het enige probleem is dat er zeker heel wat inconsistenties kunnen gevonden worden als je vorige afleveringen begint te bekijken met de naam van Gossip Girl in gedachten. Het zal de fans echter worst wezen en zelfs voor mensen die vorig seizoen al afhaakten is deze laatste jaargang eigenlijk verplichte kost. Na 10 afleveringen blijft het afscheid een beetje moeilijk, want veel van deze acteurs gaan we niet snel meer terugzien en dat is toch een beetje spijtig.
Bonusmateriaal
Tussen de extra’s vinden we het nostaligische A Big Farewell to our Upper East Siders, veruit de meest emotionele ‘featurette’ van wat hier aangeboden wordt en dus ook de boeiendste. Gossip Girl Series Retrospective is een onnodige blik op het verleden, maar de Gossip Girl Prequel: It Had to Be You Audiobook Download is wel een absolute must. Het is de ingesproken versie van de laatste echte Gossip Girl-roman die Cecily von Ziegesar schreef en volgt dus een andere verhaallijn dan de eigenlijke serie. Sommige personages zijn behoorlijk herkenbaar, andere niet, maar het is toch heel leuk dat de makers van de tv-reeks hebben besloten om wat oorspronkelijk materiaal toe te voegen aan hun herwerking van Gossip Girl. De verwijderde scènes zijn dan weer van variabele kwaliteit en hetzelfde geldt voor de bloopers. Al bij al leuke extra’s, maar er had toch meer in gezeten.
Beoordeling serie: (2½) (op 5 sterren)
Beoordeling bonusmateriaal: (2½) (uit 5 sterren)
Beoordeling bonusmateriaal: (2½) (uit 5 sterren)
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|