De familie Solomon verhuist van Chicago naar een verlaten zonnebloemboerderij in North Dakota om daar een nieuwe start te maken in hun leven.
De boerderij herbergt helaas een mysterieus geheim. In de proloog zien we hoe een paar kinderen en hun moeder door een vreemde kracht meegenomen worden. Een paar jaar later komen de twee kinderen, Jess en de zwijgzame Ben, in contact met vreemde tekenen en gebeurtenissen. De ouders geloven hen echter niet, ook niet wanneer de aanvallen erger worden. Een aantal vreemde individuen maken hun opwachting, zoals een makelaar die de boerderij wil kopen en een werkloze zwerver die zijn diensten aanbiedt voor het ophalen van de oogst. Langzaam maar zeker ontdekken de Solomons de akelige waarheid van het huis. Wie dit leest zal meteen denken aan talloze andere horrorfilms met een gelijkaardige plot. Een afgelegen spookhuis, incidenten waarbij de getuigen niet geloofd en bijna gek verklaard worden enzovoort. Bij enkele scènes spelen de makers bovendien behoorlijk leentjebuur bij klassiekers als ‘The Shining’ en ‘The Birds’. Om het deja-vu tegen te gaan hebben ze dan maar een uitgebreide tweede verhaallijn te geïntroduceerd. Maar ook de persoonlijke perikelen van het dysfunctionele gezin – die door de bovenaardse gebeurtenissen op het voorplan worden gebracht – zijn helaas niet bepaald verrassend. De reden van de verhuis en van het mutisme van Ben komen we pas op het einde te weten wanneer ook de geesten zich volop manifesteren. Daarenboven zitten er heel wat gaten in de plot en is de titel eigenlijk niet verklaard: zijn het nu de kraaien of de geesten die de ‘messengers’ zijn, en wat mag die ‘message’ dan wel zijn? |
De regisseur-broers Oxide en Danny Pang (The Eye) proberen het oeramerikaanse horrorverhaal te combineren met een oosterse visualisering. Dat betekent een ‘less is more’- aanpak waarbij de stilte primeert, veel geesten gesuggereerd maar nooit echt getoond worden, rustig en glijdend camerawerk, af en toe vreemde camerahoeken en een tergend trage opbouw van de spanning. De timing zit altijd goed (een lange stilte die doorbroken wordt door een luid geluidseffect) en ook de suggestie van geesten in donkere hoeken die we nooit echt goed te zien krijgen, werkt best wel. Zoals zo vaak bij oosterse regisseurs geven ze extra aandacht aan de grafische opbouw en de sfeervolle belichting van de shots. Hoewel het verhaal en de setting verre van origineel zijn (ook de geesten zijn een doorslag van die uit The Grudge), maken de Pangs er toch het beste van en zijn ze zeer efficiënt in het creëren van een creepy sfeer.
Geen grote huiverfilm dus, maar wel een verdienstelijke omwille van de ingehouden enscenering en het vakmanschap van de makers. Ook de acteurs zijn degelijk, hoewel ze nooit de gelegenheid krijgen om echt hun kunnen te etaleren. We herkennen vooral Dylan McDermott uit ‘The Practice’, John Corbett, Penelope Ann Miller en William B. Davis (Cancerman uit The X-files) in een kleine rol. Extra’s: Korte interviews met de makers en de acteurs Originele trailers en tv-spots Fotogalerij Behind the scenes |
TECHNISCHE FICHE
Gert Van den Berghe (2)
|
ARTISTIEKE FICHE
|