Het verhaal
Het leven van de bijna-zestienjarige Tessa Altman (een sublieme Jane Lavey, nog maar sinds 2011 op tv en begiftigd met een geweldig gevoel voor ‘comedic timing’ dat ze niet heeft kunnen gebruiken voor haar rol als Mia in de remake van Evil Dead) neemt een onverwachte – en ongewenste – wending wanneer haar bezorgde alleenstaande vader George (Jeremy Sisto uit Six Feet Under en Law & Order) haar in een vlaag van onredelijke paniek uit New York City wegsleurt nadat hij een doos condooms in haar kamer heeft gevonden en naar de zogezegd ‘veiligere’ buitenwijken verhuist. Tessa vindt dat die wereld ‘plastiek’ is en – we moeten het toegeven – ze krijgt nog gelijk ook. Zowat iedereen in Chatswin blijkt behoorlijk oppervlakkig te zijn en het cliché van moeders met opzichtige kapsels en rijke mannen, kinderen die suikervrije Red Bull drinken alsof het water betreft, dames met valse borsten en homo’s die maar best ‘in de kast’ blijven, wordt al snel bevestigd.
Voorbeeld: de Shays, jammer genoeg ook meteen de overburen van Tessa en George. Terwijl Fred Shay (Chris Parnell van tv-instituut Saturday Night Live) in het geheim dingen lijkt te doen die het daglicht misschien niet zouden verdragen, zijn hij en de extreem opdringerige Sheila Shay (Ana Gasteyer, ook al weggeplukt uit Saturday Night Live) een erg conservatief, voor de stadsmensen lichtjes beangstigende mensen. Nog erger is zoon Ryan (Parker Young), een leeghoofdige atleet die niets liever doet dan overal in zijn bloot bovenlijf paraderen terwijl hij seksueel suggestieve bewegingen maakt. Gelukkig is er ook nog de ‘nerdy’ dochter Lisa (Allie Grant, oftewel Isabelle uit Weeds), die wel lijkt te beseffen hoe absurd het gedrag van de andere gezinsleden is en zich daar dan ook voor schaamt. Dat zorgt er meteen ook voor dat Tessa meer begrip kan opbrengen voor Lisa’s leefwereld en dat de twee meisjes vriendinnen worden, ook al wordt die vriendschap even bedreigd wanneer het stadsmeisje dan toch tijdelijk overstag gaat voor (het lijf van) broer Ryan, ondanks het feit dat ze hem tegelijkertijd intellectueel afstotelijk vindt.
De Altmans krijgen ook te maken met een ander ongewoon gezin: dat van de voloptueuze en altijd enthousiaste Dallas Royce (Cheryl Hines, hier al even goed op dreef als in Curb Your Enthusiasm), wiens man haast nooit thuis is en haar dochter, het ultradom blondje Dalia (Carly Chaikin), dat een vrij grote groep meisjes à la ‘Upper East Siders’ uit Gossip Girl leidt en meteen neerkijkt op Tessa. Toch blijkt het erg te klikken tussen Dallas en George, die niet volledig immuun is voor de charmes van de erg behulpzame huisvrouw.
Het leven van de bijna-zestienjarige Tessa Altman (een sublieme Jane Lavey, nog maar sinds 2011 op tv en begiftigd met een geweldig gevoel voor ‘comedic timing’ dat ze niet heeft kunnen gebruiken voor haar rol als Mia in de remake van Evil Dead) neemt een onverwachte – en ongewenste – wending wanneer haar bezorgde alleenstaande vader George (Jeremy Sisto uit Six Feet Under en Law & Order) haar in een vlaag van onredelijke paniek uit New York City wegsleurt nadat hij een doos condooms in haar kamer heeft gevonden en naar de zogezegd ‘veiligere’ buitenwijken verhuist. Tessa vindt dat die wereld ‘plastiek’ is en – we moeten het toegeven – ze krijgt nog gelijk ook. Zowat iedereen in Chatswin blijkt behoorlijk oppervlakkig te zijn en het cliché van moeders met opzichtige kapsels en rijke mannen, kinderen die suikervrije Red Bull drinken alsof het water betreft, dames met valse borsten en homo’s die maar best ‘in de kast’ blijven, wordt al snel bevestigd.
Voorbeeld: de Shays, jammer genoeg ook meteen de overburen van Tessa en George. Terwijl Fred Shay (Chris Parnell van tv-instituut Saturday Night Live) in het geheim dingen lijkt te doen die het daglicht misschien niet zouden verdragen, zijn hij en de extreem opdringerige Sheila Shay (Ana Gasteyer, ook al weggeplukt uit Saturday Night Live) een erg conservatief, voor de stadsmensen lichtjes beangstigende mensen. Nog erger is zoon Ryan (Parker Young), een leeghoofdige atleet die niets liever doet dan overal in zijn bloot bovenlijf paraderen terwijl hij seksueel suggestieve bewegingen maakt. Gelukkig is er ook nog de ‘nerdy’ dochter Lisa (Allie Grant, oftewel Isabelle uit Weeds), die wel lijkt te beseffen hoe absurd het gedrag van de andere gezinsleden is en zich daar dan ook voor schaamt. Dat zorgt er meteen ook voor dat Tessa meer begrip kan opbrengen voor Lisa’s leefwereld en dat de twee meisjes vriendinnen worden, ook al wordt die vriendschap even bedreigd wanneer het stadsmeisje dan toch tijdelijk overstag gaat voor (het lijf van) broer Ryan, ondanks het feit dat ze hem tegelijkertijd intellectueel afstotelijk vindt.
De Altmans krijgen ook te maken met een ander ongewoon gezin: dat van de voloptueuze en altijd enthousiaste Dallas Royce (Cheryl Hines, hier al even goed op dreef als in Curb Your Enthusiasm), wiens man haast nooit thuis is en haar dochter, het ultradom blondje Dalia (Carly Chaikin), dat een vrij grote groep meisjes à la ‘Upper East Siders’ uit Gossip Girl leidt en meteen neerkijkt op Tessa. Toch blijkt het erg te klikken tussen Dallas en George, die niet volledig immuun is voor de charmes van de erg behulpzame huisvrouw.
Een man uit Chatswin kent George al langer: tandarts Noah Werner (Alan Tudyk, die na zijn rol als Wash in het zwaar onderschatte Firefly en Serenity eindelijk weer een echt waardig personage krijgt), een oude jeugdvriend die het nu heeft gemaakt in de buitenwijken, maar stiekem al lang jaloers is op George. Tenslotte is er ook nog de flamboyante schooldirecteur Wolfe (Rex Lee, die net als in Entourage zijn homoseksualiteit extra mag aandikken), die de neiging heeft om sommige dingen verkeerd te begrijpen en te verdraaien...
Bespreking
Laten we eerlijk zijn: Suburgatory is opgebouwd uit enkele beproefde recepten: een paar vrij ‘normale’ mensen die in een volledig andere subcultuur terecht komen, de bevestiging van een hoop clichés en het opvoeren van bijrollen die netjes binnen de op de korrel genomen stereotypen passen. Toch is Suburgatory een van de intelligentste, grappigste sitcoms van de afgelopen paar jaar. Dat het netwerk deze reeks net tussen twee andere slimme series vertoont – The Middle en Modern Family – die elk bovendien het gezinsconcept op een heel eigen manier belichten, is dan ook geen toeval.
In tegenstelling tot Modern Family is Suburgatory in de vorm van een meer traditionele comedy gegoten, maar die leent zich dan ook perfect voor het soort verhalen die hier verteld worden. Tessa staat centraal en het is haar stem die we in de voice-overs horen, maar denk daarbij zeker niet aan een serie als The Wonder Years: Tessa staat veel steviger in haar schoenen dan Kevin Arnold, ook al is ze een stuk kwetsbaarder dan ze zelf openlijk zou toegeven, en de sfeer is een stuk lichtvoetiger. Dat er de laatste tijd veel jonge vrouwelijke personages zijn geweest die aan Tessa doen denken – van Juno tot Hit-Girl uit Kick-Ass – is niet relevant, want Suburgatory draait grotendeels rond haar schrandere opmerkingen, tendentieuze inzichten, mondigheid en (bijwijlen cynisch) gevoel voor humor. Haar persoonlijkheid is net als die van papa George – die zich meteen tot ‘meest begeerde vrijgezel’ van Chatswin ontpopt – essentieel voor de serie, die verder aaneenhangt met de reeds aangehaalde stereotypen.
We krijgen dus heel wat clichés voorgeschoteld, maar op geheel Amerikaanse wijze worden die ook à la The Office in vraag gesteld. Zo is Dallas echt wel veel meer dan een domme huisvrouw en zien we in verschillende afleveringen hoe ook Tessa haar vooronderstellingen geregeld moet herbekijken. Die dualiteit vormt het hart van Suburgatory en zorgt ervoor dat je toch gaat geven om de meeste personages, of er althans aan gehecht geraakt. Dat Cheryl Hines hier opnieuw de perfect passende acteerstijl voor vindt, is daar overigens ook niet vreemd aan.
Bespreking
Laten we eerlijk zijn: Suburgatory is opgebouwd uit enkele beproefde recepten: een paar vrij ‘normale’ mensen die in een volledig andere subcultuur terecht komen, de bevestiging van een hoop clichés en het opvoeren van bijrollen die netjes binnen de op de korrel genomen stereotypen passen. Toch is Suburgatory een van de intelligentste, grappigste sitcoms van de afgelopen paar jaar. Dat het netwerk deze reeks net tussen twee andere slimme series vertoont – The Middle en Modern Family – die elk bovendien het gezinsconcept op een heel eigen manier belichten, is dan ook geen toeval.
In tegenstelling tot Modern Family is Suburgatory in de vorm van een meer traditionele comedy gegoten, maar die leent zich dan ook perfect voor het soort verhalen die hier verteld worden. Tessa staat centraal en het is haar stem die we in de voice-overs horen, maar denk daarbij zeker niet aan een serie als The Wonder Years: Tessa staat veel steviger in haar schoenen dan Kevin Arnold, ook al is ze een stuk kwetsbaarder dan ze zelf openlijk zou toegeven, en de sfeer is een stuk lichtvoetiger. Dat er de laatste tijd veel jonge vrouwelijke personages zijn geweest die aan Tessa doen denken – van Juno tot Hit-Girl uit Kick-Ass – is niet relevant, want Suburgatory draait grotendeels rond haar schrandere opmerkingen, tendentieuze inzichten, mondigheid en (bijwijlen cynisch) gevoel voor humor. Haar persoonlijkheid is net als die van papa George – die zich meteen tot ‘meest begeerde vrijgezel’ van Chatswin ontpopt – essentieel voor de serie, die verder aaneenhangt met de reeds aangehaalde stereotypen.
We krijgen dus heel wat clichés voorgeschoteld, maar op geheel Amerikaanse wijze worden die ook à la The Office in vraag gesteld. Zo is Dallas echt wel veel meer dan een domme huisvrouw en zien we in verschillende afleveringen hoe ook Tessa haar vooronderstellingen geregeld moet herbekijken. Die dualiteit vormt het hart van Suburgatory en zorgt ervoor dat je toch gaat geven om de meeste personages, of er althans aan gehecht geraakt. Dat Cheryl Hines hier opnieuw de perfect passende acteerstijl voor vindt, is daar overigens ook niet vreemd aan.
Iemand Maestro Harrell wordt veel minder gebruikt, maar zijn Malik (een goeie vriend van Lisa) is een stuk minder memorabel dan de meeste andere personages en dus is het wat ons betreft terecht dat hij niet zo vaak in beeld komt, al weten we niet wat er zou gebeuren als de scenaristen hem meer tijd zouden gunnen.
Zo nu en dan worden de vele grappen doorbroken voor een beetje gemoraliseer, maar die is in dit geval soms nodig om de kijkers eraan te herinneren dat ook de enggeestige inwoners van Chatswin mensen van vlees en bloed zijn. Buiten die momenten blijft Suburgatory echter stevig genesteld in het sitcomgenre, waardoor het zich moeiteloos onderscheidt van andere reeksen die zich in de buitenwijken plaatsvinden, zoals het geweldige Desperate Housewives en het voor leden van het mannelijk geslacht geregeld deprimerende Cougar Town. Het decor is nochtans vrijwel identiek: losstaande huisjes met rode dakpannen en groene gazons, al zijn de kleuren nog levendiger dan in voornoemde reeksen, maar ook nooit zo cartoonesk als in Pushing Daisies. Dat Dan Byrd in een aflevering een gastrol mag komen vertolken als undercover narcotica-agent waarvan Tessa vermoedt dat hij homo is, is trouwens een leuke knipoog naar die andere series.
Bedenkster Emily Kapnek heeft natuurlijk heel wat ervaring met verhalen die vanuit het oogpunt van een jong meisje verteld worden – kijk maar eens naar haar animatiereeks As Told by Ginger – en we vragen ons af of ze er bewust voor heeft gekozen om veel van de vroege afleveringen rond een feest(dag) te laten draaien. Zo krijgen we tussen de eerste afleveringen Barbecue, Halloween, Sweet Sixteen en Thanksgiving, waarna The Nutcracker volgt, een aflevering waarin George enkele mensen uitnodigt om het snoeien van de kerstboom te vieren. Het zorgt er allemaal voor dat de verschillen tussen New Yorkers George en Tessa enerzijds en de brave buren uit Chatswin anderzijds extra in de verf kunnen gezet worden.
Suburgatory is niet altijd origineel, maar wel consistent grappig en kan rekenen op een fantastische bezetting. Gooi daarbij nog een dosis intelligentie bij en je hebt een leuke reeks die zeker verder kan gaan dan het derde seizoen dat vanaf januari 2014 op de Amerikaanse buis zal komen.
Extra’s
De meeste afleveringen hebben een aantal verwijderde scènes die je kunt bekijken en die vaak best wel de moeite waard zijn. Ook de bloopers zijn leuk, maar het belangrijkste bonusmateriaal bestaat uit een minidocumentaire van een half uurtje rond het maken van de serie. Het is interessant om te weten te komen waarom bepaalde beslissingen werden gemaakt, maar al bij al zijn de extra’s wel wat aan de magere kant.
Zo nu en dan worden de vele grappen doorbroken voor een beetje gemoraliseer, maar die is in dit geval soms nodig om de kijkers eraan te herinneren dat ook de enggeestige inwoners van Chatswin mensen van vlees en bloed zijn. Buiten die momenten blijft Suburgatory echter stevig genesteld in het sitcomgenre, waardoor het zich moeiteloos onderscheidt van andere reeksen die zich in de buitenwijken plaatsvinden, zoals het geweldige Desperate Housewives en het voor leden van het mannelijk geslacht geregeld deprimerende Cougar Town. Het decor is nochtans vrijwel identiek: losstaande huisjes met rode dakpannen en groene gazons, al zijn de kleuren nog levendiger dan in voornoemde reeksen, maar ook nooit zo cartoonesk als in Pushing Daisies. Dat Dan Byrd in een aflevering een gastrol mag komen vertolken als undercover narcotica-agent waarvan Tessa vermoedt dat hij homo is, is trouwens een leuke knipoog naar die andere series.
Bedenkster Emily Kapnek heeft natuurlijk heel wat ervaring met verhalen die vanuit het oogpunt van een jong meisje verteld worden – kijk maar eens naar haar animatiereeks As Told by Ginger – en we vragen ons af of ze er bewust voor heeft gekozen om veel van de vroege afleveringen rond een feest(dag) te laten draaien. Zo krijgen we tussen de eerste afleveringen Barbecue, Halloween, Sweet Sixteen en Thanksgiving, waarna The Nutcracker volgt, een aflevering waarin George enkele mensen uitnodigt om het snoeien van de kerstboom te vieren. Het zorgt er allemaal voor dat de verschillen tussen New Yorkers George en Tessa enerzijds en de brave buren uit Chatswin anderzijds extra in de verf kunnen gezet worden.
Suburgatory is niet altijd origineel, maar wel consistent grappig en kan rekenen op een fantastische bezetting. Gooi daarbij nog een dosis intelligentie bij en je hebt een leuke reeks die zeker verder kan gaan dan het derde seizoen dat vanaf januari 2014 op de Amerikaanse buis zal komen.
Extra’s
De meeste afleveringen hebben een aantal verwijderde scènes die je kunt bekijken en die vaak best wel de moeite waard zijn. Ook de bloopers zijn leuk, maar het belangrijkste bonusmateriaal bestaat uit een minidocumentaire van een half uurtje rond het maken van de serie. Het is interessant om te weten te komen waarom bepaalde beslissingen werden gemaakt, maar al bij al zijn de extra’s wel wat aan de magere kant.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|