Het verhaal
In de openingsscène van Ted – een komische film die enkel is voorbehouden voor mannen en vrouwen die al ‘fuck’ mogen zeggen – zien we hoe een jonge John Bennett een teddybeer krijgt als kerstcadeau. John blijkt niet erg creatief te zijn en doopt zijn nieuw knuffeldier tot ‘Ted’, waarop hij ’s nachts wenst dat zijn nieuwe opgevulde vriend echt zou zijn. De volgende dag blijkt zijn wens vervuld te zijn, want al snel ontdekt hij dat Ted kan praten, lopen, en zowat alle andere dingen kan doen die mensen normaliter kunnen – eh, en dan bedoelen we ook bijna alle andere dingen. Een pratende knuffelbeer is natuurlijk moeilijk om verborgen te houden, zeker als hij een eigen willetje heeft, en dus wordt Ted vrij snel een beroemdheid. Dat gaat blijkbaar gaandeweg echter ook gepaard met de nodige excessen en eenmaal volwassen vinden we John (nu gespeeld door Mark Wahlberg) en Ted (wiens stem werd ingesproken door bedenker Seth ‘Family Guy’ MacFarlane) terug als twee luie lamzakken die allebei grote marihuanafans zijn. John heeft wel een relatie met de knappe Lori (Mila Kunis uit Black Swan, meteen ook de stem van Meg in Family Guy), maar die relatie komt danig onder druk te staan wanneer Lori eist dat haar lief wat volwassener wordt. Volgens haar vormt de inderdaad behoorlijk onvolwassen Ted daar echter een obstakel bij – een hypothese die niet zo verwonderlijk is, gezien het feit dat Ted zijn ‘baasje’ voortdurend aanspoort om ‘weed’ te roken, videogames te spelen, te drinken en met hem uit te gaan in plaats van te werken... Bespreking Laten we duidelijk zijn: Ted is in alle mogelijke opzichten het geesteskindje van Seth MacFarlane, de man die ons eerder al dolgelukkig maakte met de tekenfilms Family Guy, American Dad! en The Cleveland Show. De kersverse presentator van de Academy Awards verzorgt niet enkel de stem van Ted, hij was ook verantwoordelijk voor het verhaal, een deel van het script, de regie en de productie. Dat betekent dus ook dat deze film over een vloekende, bier drinkende, aan drugs verslaafde teddybeer stevig steunt op oneerbiedige, weinig politiek correcte humor, mag dus duidelijk zijn. Dat de humor nog iets ‘vettiger’ en snediger is dan we gewend zijn van Family Guy, viel ook al te verwachten. MacFarlane moet hier immers niet proberen om 22 minuten lang een tv-publiek te onderhouden, maar moet wel de filmfans twee uur lang waar voor hun geld geven. En dat krijgen ze ook. |
Mark Wahlberg bewijst dat hij zich minstens even goed in zijn sas voelt in een komische rol dan als actieheld. De John die hij neerzet, doet in niets meer denken aan de afgelikte hiphopper die hij was ten tijde van megahits als Good Vibrations en United, is bijzonder geloofwaardig als volwassen man die nauwelijks voorbij het tienerstadium geëvolueerd is. Ook Mila Kunis, die vaak met MacFarlane samenwerkt als ‘voice actress’, levert een goede prestatie af als Johns vriendin, met het soort uitstraling en charisma dat je doet hopen dat ze zich wat vaker op het grote scherm laat zien. Dat laatste komt overigens wel goed, want Kunis zal dit jaar nog in drie andere langspelers verschijnen.
De acteurs moesten het doen met een pop, paal of gehurkte man, maar hadden steeds MacFarlane op de set di hen niet alleen regisseerde, maar ook de stem van Ted rechtstreeks insprak. Dat werkte duidelijk inspirerend, want heel wat dialogen werden geïmproviseerd en dat leidt geregeld tot hilarische situaties. Ted is dan ook écht grappig, ook al zijn er hier en daar wat dode momenten en voelt het subplot waarin ‘creepy’ papa Donny (Giovanni Ribsi uit onder andere My Name Is Earl en Saving Private Ryan) Ted probeert te ontvoeren voor zijn zwaarlijvige zoon Robert (Aedin Mincks) een beetje geforceerd aan. Een andere leuke knipoog is de toevoeging van heel wat gastrolletjes, zoals de ‘voice-over’ van Patrick Stewart (Star Trek: The Next Generation, X-Men) tijdens de eerste minuten, Nora Jones (die ook het openingsliedje voor haar rekening mocht nemen) en Sam Jones, de man die in 1980 in de huid kroop van Flash Gordon en ondanks tientallen andere film- en tv-projecten nog steeds met die rol wordt vereenzelvigd. In Ted mag hij zichzelf spelen, wat voor de beste scènes in de film zorgt wanneer hij John en Ted – allebei superfans van Flash Gordon – overtuigt om eens cocaïne uit te proberen. Goed dat Jones met zichzelf kan lachen, want de twee hoofdpersonages maken tussendoor duidelijk dat hij eigenlijk een slechte acteur is. Verder komen ook Alex Borstein, Patrick Warburton, Ralph Garman en zelfs Ted Danson even voorbij – een feest van herkenning voor comedyfans. Uiteindelijk zijn het echter Wahlberg en Ted zelf die de film onvergetelijk maken. Wahlberg doet ons op haast onnavolgbare wijze geloven dat de beer echt is, terwijl Ted zich dankzij ‘motion capture’-technieken en een Seth MacFarlane die buiten beeld reeds live alle juiste bewegingen maakte volledig natuurlijk doorheen de sets beweegt. Als je dan ook nog weet dat de typische humor uit Family Guy – vol ‘popculture’-verwijzingen, ranzige humor, uitstekende observaties en flashbacks – in Ted nog een extra dimensie krijgt, weet je ook dat je deze comedy echt niet mag missen. |
Beeld
Ted werd voornamelijk digitaal opgenomen met de uitstekende Panavision Genesis HD camera, al werd er hier en daar ook echte film gebruikt. De geweldige 1080p, AVC-geëncodeerde 1.85:1-transfer zorgt er op Blu-ray voor dat er geen enkel detail wordt verloren: er is nergens ook maar een beetje ruis, een witte band of teveel rood te bemerken en het zwart is aangenaam diep en egaal. De belichting ziet er overal natuurlijk uit, terwijl zowat elk detail in de texturen te zien is, van Teds digitale vacht tot de houtnerven van gebroken meubilair, goudvisschubben en popcorncontouren. Er zit heel wat wit in de film en ook hier faalt de transfer niet. Gewoonlijk kan je dan verwachten dat de CGI te onderscheiden is van de realiteit, maar ook dat is hier niet het geval. Ted ziet er van begin tot eind levensecht uit en de enige scène waarin dit heel eventjes dreigt mis te lopen, is een brute vechtscène met John. Knap. Geluid Ted is vooral gebaseerd rond (meestal grappige) dialogen en dus was er niet veel nood om alle mogelijkheden van de DTS-HD Master Audio 5.1 surround-sporen te benutten. De meeste actie gebeurt vanuit de centrale luidspreker, die alle conversaties heel duidelijk weergeeft en ze doet klinken alsof onze vuilbekkende teddybeer ook écht aanwezig was in Boston. De andere vier luidsprekers worden vooral gebruikt voor nauwelijks hoorbare achtergrondgeluiden en de uitstekende soundtracks en songs. Enkel tijdens het onweer waarmee de film begint, de ene echte vechtscène en de ontvoeringsequenties komen ze echt tot leven, maar dat doen ze dan ook meteen erg effectief. |
Extra’s
Tussen het bonusmateriaal vind je de verwachte bloopers, die dan weer wat onverwacht bij de minst grappige extra’s op de disc behoren. Een groot deel is gewijd aan Mila Kunis die haar lach niet kan inhouden. Mja... De 25-minuten durende ‘featurette’ Ted: The Making Of is heel wat interessanter, met onder andere heel wat beeldmateriaal rond hoe Ted precies tot leven werd gewekt. Tussen de verwijderde scènes (15 minuten) zit er overigens ook heel wat genietbaar materiaal, al kan je wel zien waarom de meeste van deze stukjes uit de film werden geknipt. Nog veel beter – en écht grappig – zijn de alternatieve ‘takes’ van scènes die de film wel hebben gehaald. Hier wordt heel wat geïmproviseerd en het is bijna spijtig dat ze niet allemaal in de prent zelf konden blijven zitten. Het is voortdurend gieren geblazen en dat maakt de aanschaf van deze Blu-ray meer dan waard. Tenslotte is er buiten de standaard trailers en uitstekend, erg boeiend audiocommentaar van MacFarlane, coscenarist Alec Sulkin en (tijdens de eerste 25 minuten) Mark Wahlberg ook nog een bijna zes minuten durende ontleding van het gevecht tussen Ted en John. Super! Beoordeling film: (4) Beoordeling extra’s: (4) Beoordeling beeld: (4½) Beoordeling geluid: (4) Dirk Vandereyken Meer info: Universal Pictures |
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|